#THK_EVENT07 #THK_กีฬาสี #THK_WHITE

(ระเบิดบอมหมู่ทำงาน1)

"อ๊ะ ขอบคุณครับ"

เขารับทิชชู่มา ทีท่าดูเก้อเขินเล็กน้อยกับความสะเพร่าแต่ก็ไม่ได้ถึงกับออกหน้าออกตา

เขามองไปยังราเมงของอีกฝ่ายพลางพิจารณาวัตถุดิบทีอยู่ในนั้น
ดูน่าอร่อยดีเหมือนกัน

"อื้ม เดี๋ยวครั้งหน้าผมลองก็แล้วกันน้า"

เขากล่าวพลางหันกลับมาโฟกัสที่ราเมงตรงหน้า ยังไงเรื่องที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คืออาหารตรงหน้า
รอบนี้เขาเป่าก่อนจะค่อยๆคีบเส้นเข้าปาก
รอบนี้ถือว่าไม่ร้อนเกินไป

"เบื่ออาหารงั้นเหรอ..ผมไม่เคยนะ?"

"คงเพราะปกติมีอะไรก็ยัดๆลงไปหมดละมั้งนะครับ ถือว่ากินเผื่อหิวในอนาคตล่ะนะ"

เขากล่าวด้วยทีท่าสบายใจโดยที่สายตายังจับจ้องไปยังวัตถุดิบในมือ

ที่มือตอนนี้จัดแจงอะไรเสร็จเรียบร้อยแล้ว เหลือแค่ใส่ลงไปในหม้อแล้วรอสุกก็ถือว่าเป็นอันเสร็จ

"ถามทำไมเหรอครับ?"

พอเห็นว่าทุกอย่างพร้อมแล้วถึงเงยหน้าขึ้นมากลับกับอีกฝ่าย

ระหว่างที่อีกฝ่ายจัดของกับวัตถุดิบ ตัวเขาก็เริ่มทำน้ำซุป มือค่อยๆใส่ของทำจำเป็นไปเริ่มจากพวกซุปก้อนแล้วแล้วซีอิ้วขาวต่างๆนานา

เมื่อเริ่มหอมแล้วเขาจึงปิดไฟรอไว้
แล้วจึงล้างผักแล้วนำมาหั่น

"ถ้าอยากกินอันไหนเพิ่มเติมก็หั่นเองหรือแยกไว้ใส่จานได้เลยนะครับ"

ในมือยังคงถือมีด หั่นแครอทให้เป็นแว่น ดูท่าอีกไม่นานก็เสร็จ

โชคดีที่ของที่ซื้อมาส่วนใหญ่ไม่ต้องหั่นหรือทำอะไรด้วยมาก แค่ใส่ก็ได้แล้ว

"คร้าบผม"
"ทานแล้วนะคร้าบ"

เขาพนมมือก่อนที่ตะเกียบจะลงไปคีบเส้นเข้าปาก แต่ดูท่าจะลืมว่าของร้อนเวลากินแล้วต่องเป่า

"อ๊ะ! ร้อนร้อน"

ดูท่าจะไม่ได้รับรสชาติอาหารเต็มๆไปอีกหลายวัน ถึงปกติจะลิ้นจระเข้อยู่แล้วก็เถอะ น่าเสียดายจังTT

"เซมไปสั่งราเมงอะไรมานะครับ"

เวลาผ่านไปแค่ไม่ทันไรก็ลืมไปซะแล้ว แต่ดูเหมือนจะถามแก้เขินที่เผลอลวกลิ้นตัวเองเสียมากกว่าแฮะ

เขาเท้าคางพลางคิดคำตอบพลางเอานิ้วเคาะโต๊ะเป็นจังหวะระหว่างรอ

"นึกอะไรไม่ออกเลยหิว... อืมมม"

"ผมไม่น่าเคยเป็นแฮะ"

เพราะหิวตลอดเวลาล่ะมั้ง ถึงจะคิดหรือไม่ก็หิวอยู่ดี

"เวลานี้คนน้อยดีจังแฮะ"

เปลี่ยนเรื่องไปสนใจบรรยากาศรอบๆ

อย่างน้อยการได้รู้ว่าคนอื่นทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ ก็ถือว่าเป็นงานอดิเรก อย่างน้อยก็สำหรับตัวเขา ได้สังเกตคนรอบข้างถือว่าสนุกที่สุดแล้ว

"อืมม ผมเอาทงคตสึราเมนที่นึงนะคร้าบ"

ถ้ามีคนแนะนำว่าอร่อยก็ขอลองซักหน่อยก็แล้วกันล่ะนะ

เขากล่าวกับพนักงานแล้วจึงหันมาหารุ่นพี่ ในหัวก็พลางคิดถึงรสชาติ นึกแล้วก็หิวขึ้นมาอีกแล้วสิ

"พอสั่งเสร็จแล้วหิวสุดๆไปเลยแฮะ"

"แล้วไหงถึงจู่ๆเซมไปถึงอยากมาหาอะไรกินตอนนี้กันล่ะครับ?"

“…” ถึงจะได้เห็นรอยยิ้มของอีกฝ่ายค่อนข้างบ่อย

แต่สีหน้าแบบนั้น.. ไม่เคยเห็น

จู่ ๆ ร่างกายก็ตอบสนองแปลก ๆ มือทั้งสองข้างลดลง กระวนกระวายใจเล็กน้อยจนต้องยกมือขึ้นมากุมอก

“เอ๊ะ..?” ทำไมถึงรู้สึกไม่สบายเลยนะ..

“อ่า อื้ม จะตั้งใจอ่านแล้ว”

ใบหน้าขึ้นสีก้มหน้างุดอ่านหนังสือเพื่อเบนความสนใจของตัวเอง ถึงในหัวจะคิดไม่ตกเรื่องเมื่อครู่ก็ตามที

"เอ๊ะ ว่าไงว่างั้นเลยครับ"

จู่ๆก็ตัดสินใจเปลี่ยนเมนูไปซะดื้อๆเลยแฮะ
ตัวเองเมื่อได้ยินก็แอบคิดเล็กน้อย ใจนึงก็อยากกินข้าวหน้าเนื้อแต่ราเมงก็น่ากิน...

เปลี่ยนตามรุ่นพี่น่าจะสบายสุด ถือว่าได้ทั้งกิน ทั้งซดน้ำ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว

"อืมมม แต่ว่าราเมงอะไรดีน้าา"

ทำทีท่าพลางมองรอบข้างไปมาเผื่อจะได้ไอเดีย
นึกถึงของกินแล้วหิวทุกที ถึงจะนึกถึงของกินตลอดก็เถอะ...

"อื้ม งั้นเหรอครับ"

ตัวเขาเองก็พลางคิดไปถึงเมนูที่ตัวเองชอบ แต่ก็ยากหน่อยเพราะกินหมดนั่นแหละ

"อืมมมมมมมม ก็เท่าที่ผมเห็นก็กินประจำเลยนะครับ"

ย้อนนึกภาพดูก็เห็นแต่ข้าวหน้าเนื้อกับข้าวหน้าเนื้อ แทบจะนับครั้งได้เลยล่ะมั้งว่าเห็นกินอย่างอื่น

"ใช่ เห็นแค่นั้นจริงๆ"

"อืม เอาข้าวหน้าเนื้อเหมือนรุ่นพี่ก็แล้วกัน"

ก็นะ พออีกฝ่ายบอกว่าจะกินข้าวหน้าเนื้อในหัวก็พลางนึกถึงรสชาติไปด้วย
ในหัวตอนนี้เลยกลายเป็นว่ามีแต่เนื้อกับเนื้อ

เขาเดินตามรุ่นพี่ไป ทีท่าดูเหมือนจะไม่ได้รีบร้อนอะไร
สำหรับตัวเขาแล้ว ของที่อร่อยที่สุดก็คือของฟรี ดังนั้นเวลามีคนเลี้ยงจะไม่เปิดปากบ่นเลยซักคำ

"รุ่นพี่ชอบกินข้าวหน้าเนื้อเหรอครับ? ผมเห็นกี่รอบก็กินวนๆอยู่แค่นั้น"

พอมาย้อนนึกก็อดสงสัยไม่ได้

"อืมมม ก็ได้ครับ"

จะกี่ครั้งๆก็เหมือนตอบอยู่แค่เมนูเดียว แต่ถ้าเขาต้องการ เราก็ไม่ขัด
เพราะของที่อร่อยที่สุดคือของฟรี

"เชิญเซมไปนำเลยคร้าบ จิฟุยุซังน่าจะรู้ว่าที่ไหนอร่อย"

พูดง่ายๆก็คือให้คนเลี้ยงนำนั่นแหละนะ

(เห้นทรงผมกับชุดฮารุมิจังแล้วใจสั่งมาค่ะwwwww อดใจไม่วาดไม่ไหว(-^艸^-))