(อิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิอิ)

มองเลือด
มองแผล
มองมือของซากิที่ยังโอบกอดเด็กไว้แน่น

“…เด็กยังอยู่ดี”
เขาเอ่ยนิ่ง ๆ เหมือนพูดลอยๆกับอากาศ
น้ำเสียงไม่แตกต่างจากตอนถามราคาของในร้านค้า

เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมา เช็ดเลือดที่ไหลบนใบหน้าของอีกฝ่ายออก

ดวงตาหลุบต่ำ เฝ้าสังเกตอาการอีกฝ่าย

น่าแปลกที่ถึงแม้เลือดจะไหลออกมามากขนาดนั้นแต่รุ่นพี่กลับดูไม่เหมือนคนที่กำลังจะตาย ทั้งๆที่โดนชนไปขนาดนั้นแท้ๆ

สิ่งที่เห็นตรงหน้าทำเอาเขาแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง หัวใจเต้นผิดจังหวะไปเล็กน้อยก่อนจะกลับมาเป็นปกติราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขาหยิบโทรศัพท์
โทรแจ้งเหตุด้วยน้ำเสียงที่แทบไม่มีใครฟังออกว่า เจ้าตัวรู้สึกอะไรอยู่ข้างใน
ทุกถ้อยคำถูกถ่ายทอดด้วยความใจเย็น

เขาเดินเข้าไปนั่งลงข้างร่างของซากิ

ดวงตาของเขากวาดมองรอยแผลของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ราวกับกำลังประเมินสถานการณ์
+

ย่านการค้าในตัวเมืองครึกครื้นกว่าปกติ อาจเป็นเพราะใกล้ช่วงเทศกาล
เสียงร้านค้าเปิดเพลงเบา ๆ สลับกับเสียงผู้คนที่เดินขวักไขว่

โฮวโด คาสึมะเดินอยู่เพียงลำพังใน
เสื้อเชิ้ตเรียบกับกางเกงขายาวสีเข้ม

เขากำลังจะไปซื้อหนังสือเล่มหนึ่งที่สั่งไว้กับร้านเจ้าประจำ

ระหว่างเดินผ่านถนนเล็กที่เชื่อมออกสู่ลานโคมกระดาษ เขาได้ยินเสียงโหวกเหวกโวยวาย

ดวงตาไร้แววจ้องมองความวุ่นวายตรงหน้า
+