(เซมไปคุณก็น่ารักดี)

(เหยินขนาดไหน)

ไม่รู้ว่าใช่ความหนาว หรือหัวใจที่เต้นระสับระส่ายตอนนี้ไหม

แต่ว่า

"พี่ครับ"

นัยต์ตาสองสี ช้อนสายตามองอย่างช้าๆ

"จะรอคำตอบนั้นนะ"

อ่า ตัวเขา

สามารถคาดหวังคำตอบตอนได้เห็นปฏิกิริยาแบบนี้ได้ไหมนะ?

--

(สิบนาทีก่อนหน้านี้ยังเป็นนักสืบจิ๋วที่แต่งตัวเรียบร้อยอยู่ แต่ทนอึดอัดไม่ไหวก็เลยขอปลดโบว์ไทกับพับแขนเสื้อนะคับ เฮะๆ)

“คาริมุ”

“นึกว่าจะไม่บอกกันต่อหน้าแล้วซะอีก“

ใบหน้าหวานเผยรอยยิ้มอันอ่อนโยนออกมา

เธอดีใจจนเก็บอาการไว้ไม่อยู่เมื่อได้ยินสิ่งนั้นจากปากเขาตรงๆ

.
เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้น รอยยิ้มนั่นก็หุบหายลงไป

“แต่…แต่เรา…เรายังจำได้ที่นายบอก…ว่านายจะกลับไปอยู่กับคุณพ่อ”

คิ้วบนใบหน้าสวยขมวดลงเล็กน้อย

“ถ้าเป็นแบบนี้…เราจะทำยังไงดีล่ะ”

“อย่าไปได้มั้ย”

“อย่าไปนะ”

คาริมุทิ้งตัวหนักนั่งลงข้างๆนางิสะ นั้นคงเพราะโล่งใจมากกว่าที่จะเหนื่อย

มือใหญ่สัมผัสกรอบหน้าคมคายของเธอขึ้นมาสบตา สีหน้าของเขาดูจริงจังแต่ก็อ่อนโยน เขาคงไม่โกหกกับความรู้สึกที่มีให้เธอแม้แต่น้อย

“ ตอนนี้สำหรับฉันเป็นเรื่องของเราซะแล้ว ”

เขาตอบเสียงทุ้มละมุน

มือที่รองกรอบหน้าเปลี่ยนมายกมือเรียวขึ้นมาสัมผัสที่หน้าอุ่นๆของเขา

“ ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่แล้ว ”

+

(เหมือนไปต่อสู้กับแซนวิซฝันร้ายมา)

( จริง ๆ อาร์ตสมัยเรียนอยู่ไทเฮก็มี วาดไว้นานมาก แปะนี่ละกัน )