(ได้เจอกันอีกครั้งแต่ไม่นานก็ลืมแล้ว จากนี้ไปคงจะมีอีกหลายครั้งที่เหมือนกับได้รู้จักกันเป็นครั้งแรกอีกแน่ ๆ ลำบากนาโอยะคุงต้องมาวิเคราะห์ประติดประต่อเองซะแล้ว 🤭 ขอบคุณที่วาดมาให้อีกครั้งนะคะ น่ารักมาก ๆ 🥺❣️)

"ฮุฮุ ก็ต้องมีความตื่นเต้นบ้างนี่นา ไม่ว่าจะในความหมายใดก็ตาม"

"ถึงอย่างนั้น..."

พอได้ยินคำพูดของเรจิก็ทำท่าคิด ดูเหมือนกับว่าเธอจะกำลังลังเลระหว่างการชวนสมาชิกให้ได้มากกับการชวนคนที่มีความสนใจในหนังสือจริง ๆ เท่านั้น

"นั่นสินะคะ ถ้าคนที่เข้ามาในชมรมไม่มีความสนใจในหนังสือก็คงไม่มีความหมายอะไร และก็คงลำบากเหมือนกันค่ะ แต่คนที่ไม่สนใจเพราะยังคงไม่รู้จักความสนุกในการอ่านก็มีอยู่มากนี่นา สิ่งแบบนี้ต้องเริ่มก่อนถึงจะสำคัญนะคะ"

พยักหน้ากับตัวเอง

"จะว่าไปแล้ว จริงด้วยนะคะ ฉันก็พับมาตั้งนานแท้ ๆ แต่ไม่ทันได้สังเกตเลย อาจจะเพราะความยาวของมันจะแตกต่างกันไปตามขนาดที่ใช้ด้วย.. ที่ถืออยู่ในมือนี้จะมีขนาดสั้นกว่าปกตินิดหน่อยค่ะ เลยทำให้ออกมาดูคลับคล้ายกับหัวใจกระมัง"

ตนส่งยิ้มกลับ "ถึงอย่างนั้นคุณก็คงเป็นคนที่มีจินตนาการกว้างไกลทีเดียวเลย มีเรื่องให้ต้องเรียนรู้ซะแล้วสิ เพราะฉะนั้น ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันชิโนโนเมะ คันนะค่ะ"

? เข้าใจผิดไปแบบนั้นนี่เอง หลังจากได้ยินคำพูดคันนะก็หัวเราะเล็กน้อย ก่อนจะยื่นจดหมายในมือที่เพิ่งพับเสร็จไปให้กับเพื่อนร่วมห้อง

"นี่ค่ะ"

เหมือนจะบอกว่าให้ลองคลายออกดูล่ะ

เสียงหัวเราะเบา ๆ ดังขึ้น "แล้วใครบอกว่าฉันไม่ชอบอ่านนิยายกัน..?"

แต่ก็ไม่ได้เสริมอะไรไปมากกว่านั้น ดวงตามองจดหมายที่ถูกผูกขึ้นในมืออีกฝ่าย ถึงจะไม่ปราณีตดั่งคนที่ชำนาญแล้วอย่างเธอ การที่เขาสามารถพับมันขึ้นมาได้จากแค่การมองดูก็ถือว่าต้องชื่นชมอยู่ทีเดียว

"รีบเกินไปแล้วค่ะ ของแบบนี้น่ะต้องใส่ความพิถีพิถันเข้าไปนะ นั่นสินะ ที่เขาเรียกว่า 心を込めて (ทำด้วยหัวใจ) ล่ะมั้ง" พลางหยิบมาสาธิตให้ดู

"มันก็ล้วนแต่จะขึ้นอยู่กับคน ๆ นั้นไม่ใช่หรือคะ?"

"หากตอบกลับ ความสัมพันธ์ก็อาจจะเริ่มต้น ดั่งโชคชะตาที่ถูกผูกเข้าด้วยกัน ทว่าหากปล่อยไป มันคงไม่ต่างอะไรจากกระดาษใบหนึ่ง กระดาษที่ไม่สามารถผูกอะไรเอาไว้ได้..." เธอเงียบไปสักพัก

"..เรื่องที่ว่าผู้ได้รับจะเป็นยังไงต่อนั้น ฉันคงเข้าไปตอบแทนไม่ได้หรอกกระมัง เพราะนั่น ก็ล้วนจะขึ้นอยู่กับว่าเขาคนนั้นจะ 'ทำ' อย่างไรต่อนี่นา"

"คุณโอโตวะ สวัสดีค่ะ"

คันนะส่งยิ้มให้เพื่อนร่วมชั้น ไม่ได้ใส่ใจว่าอีกฝ่ายจะจำเธอได้หรือไม่ เพราะอย่างน้อยเธอก็จำเขาได้ และแค่นั้นมันก็พอแล้วนี่นา

"ตามที่บอกไป มันมักจะถูกใช้เป็นจดหมายรักค่ะ ขุนนางชายหญิงในสมัยนั้นจะไม่สามารถพบและเห็นหน้ากันและกันได้จนกว่าจะแต่งงาน ดังนั้นพวกเขาจึงได้แต่ส่งความรู้สึกผ่านจดหมาย ส่วนคนที่ได้รับจะเป็นยังไงนั้น... เอ๋..?" เธอเอียงคอ ราวไม่เข้าใจ >

Notion อันใหม่ที่รวมรวมข้อมูลคนในมูทั้ง 1400 คน++

ขอขอบคุณผปค. @thk-hanabishiaki.bsky.social / @thk-norioki.bsky.social สำหรับความช่วยเหลือจนสามารถทำเสร็จเรียบร้อยด้วยนะคะ🙇‍♀️❤
❗ล้งค์อันเดิมไม่สามารถเข้าได้แล้ว เนื่องจากมีการแก้ไขค่อนข้างเยอะ จึงจัดทำโนชั่นอันใหม่แทนค่ะ❗

www.notion.so/1d318e1f1e92...

(ได้เลยค่ะ ขอบคุณสำหรับความสนใจนะคะ)

"นี่น่ะ ไม่เกี่ยวข้องว่าคุณจะเป็นสมาชิกในชมรมวรรณกรรมหรือไม่ .. เอ๊ะ ไม่สิ คนที่อยู่ชมรมอาจจะได้เปรียบกว่าก็ได้ค่ะ เพราะมีเวลาอ่านมากกว่านี่นา ฮุฮุ"

"อย่างนั้นเหรอคะ ...?"

เมื่อได้ยินคำชมที่ไม่คุ้นชินนักจึงหัวเราะออกมานิดหน่อย ก่อนจะหรี่ตาลง พึมพำอะไรเสียงเบากับตัวเอง "แต่ว่านะ... แค่รู้ ก็ไม่ใช่ว่าจะรู้จักได้น่ะสิ"

"กระนั้น อื้ม นั่นสินะคะ? ฉันคิดว่าหากมีใครคนใดที่อยากรู้จักฉันให้ได้จริง ๆ เขาคนนั้นจะต้องอ่านหนังสือที่ฉันเคยอ่านมาให้ครบทุกเล่มค่ะ"

เธอยกปลายนิ้วแตะที่คาง เอียงคอไปด้านข้างเล็ก ๆ ในขณะที่กำลังอธิบาย >

"เคนโดนี่เอง น่าเสียดายจัง"

ถึงจะบอกแบบนั้นก็ไม่ได้ดูเสียใจมากมาย หากจะบอกว่าแค่เสแสร้งแกล้งทำไปเท่านั้นก็คงไม่ถูก อาจจะบอกว่าไม่ว่าจะเรื่องอะไร เธอก็สามารถปล่อยผ่านไปได้ง่าย ๆ คงจะถูกกว่า

"ถ้ายังไม่เข้าชมรมล่ะก็ ฉันว่าจะลองชวนโดยการค่อยบอกชื่อในตอนที่คุณยอมมาเข้าชมรมกับเราเสียหน่อย แต่แบบนี้คงไม่ได้แล้วนี่นา ... ชิโนโนเมะ คันนะ ชั้นปีที่สามค่ะ" ด้วยรอยยิ้มที่ไม่จางไป

"นั่นสินะคะ ถ้าพวกเขาเบามือกับหนังสือบ้างก็ดีอยู่หรอกนะ..."

ไม่รู้ทำไมน้ำเสียงถึงเหมือนกำลังถอดถอนหายใจอยู่ในที คงไปคาดหวังให้ทุกคนมาดูแลรักษาหนังสือแบบตนคงไม่ได้ แต่การมาเห็นนักเรียนมากมายเข้ามาแล้วจากไปอย่างไม่ใยดีนั้นคงตะขิดใจของรุ่นพี่คนนี้นิดหน่อยกระมัง

"...ถ้าแบบนั้น ไม่มาแต่แรกยังดีเสียกว่า ..ว่าไปนั่น" เธอพึมพำ ก่อนหัวเราะ

"แล้วคุณมิทซึโทเมะล่ะคะ? เจอบ้างรึเปล่า?"

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ .. เอ๋? รู้ได้ยังไงกันนะ แต่การที่คุณถามว่าฉันอยู่ชั้นปีที่หนึ่งรึเปล่านั้น... ก็แสดงว่าตัวคุณเองเป็นรุ่นน้องปีหนึ่งสินะคะ? พอดีเลย ได้เลือกชมรมเอาไว้รึยัง?"

แทนที่จะเฉลย กลับถามคำถามกลับไปเสียแบบนั้น

(หมายเหตุ สิ่งนี้ไม่ใช่การโปรโมตชมรมอย่างเป็นทางการ แต่เป็นเพียงการโรลในสถานการณ์ที่ตัวละครกำลังเตรียมตัวสำหรับกิจกรรมโปรโมตที่จะจัดขึ้นหลังจากนี้ค่ะ หากใช้แท็กผิดต้องขออภัย)