𝕂𝕒𝕟𝕒𝕞𝕖🦋
@thk-kaname.bsky.social
#THK_Commu | 水無月 要 🦋 มินาซึกิ คานาเมะ| 178/62 | Y.3 | ชมรมวิจัยสิ่งลี้ลับ |ที่อยู่อาศัย: หมู่บ้านไทเฮ | บวกได้ทุกโพสต์ | (เครดิตภาพในALT)
เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว ยื่นบัตรให้เธออย่างไม่เร่งรีบ ดวงตาของเขายังคงมีแววสงบนิ่ง แต่หากมองดี ๆ จะเห็นว่ามีประกายบางอย่างในแววตานั้น…เหมือนกำลังสังเกตเธออยู่ตลอดเวลา
“...แล้วห้อง C มันน่ารำคาญยังไงเหรอ?”
น้ำเสียงถามมาอย่างสุภาพ — แต่ฟังดูเหมือนรู้คำตอบอยู่ครึ่งหนึ่งแล้ว
“...แล้วห้อง C มันน่ารำคาญยังไงเหรอ?”
น้ำเสียงถามมาอย่างสุภาพ — แต่ฟังดูเหมือนรู้คำตอบอยู่ครึ่งหนึ่งแล้ว
April 8, 2025 at 4:52 PM
เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกก้าว ยื่นบัตรให้เธออย่างไม่เร่งรีบ ดวงตาของเขายังคงมีแววสงบนิ่ง แต่หากมองดี ๆ จะเห็นว่ามีประกายบางอย่างในแววตานั้น…เหมือนกำลังสังเกตเธออยู่ตลอดเวลา
“...แล้วห้อง C มันน่ารำคาญยังไงเหรอ?”
น้ำเสียงถามมาอย่างสุภาพ — แต่ฟังดูเหมือนรู้คำตอบอยู่ครึ่งหนึ่งแล้ว
“...แล้วห้อง C มันน่ารำคาญยังไงเหรอ?”
น้ำเสียงถามมาอย่างสุภาพ — แต่ฟังดูเหมือนรู้คำตอบอยู่ครึ่งหนึ่งแล้ว
“ถ้าเธอหมายถึง…บัตรนี้”
เขาชูบัตรนักเรียนขึ้นตรงหน้าเธอ — แผ่นพลาสติกแข็งที่ขอบด้านหนึ่งดูเหมือนจะเปื้อนฝุ่นเล็กน้อย
“มันหล่นอยู่แถวนี้เอง” เขาวางน้ำเสียงเรียบเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรน่าหงุดหงิด
“ไม่แน่ใจว่าเด็กเล็กซ่อนไว้ หรือคนโตเผลอทำหล่น”
เขาชูบัตรนักเรียนขึ้นตรงหน้าเธอ — แผ่นพลาสติกแข็งที่ขอบด้านหนึ่งดูเหมือนจะเปื้อนฝุ่นเล็กน้อย
“มันหล่นอยู่แถวนี้เอง” เขาวางน้ำเสียงเรียบเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรน่าหงุดหงิด
“ไม่แน่ใจว่าเด็กเล็กซ่อนไว้ หรือคนโตเผลอทำหล่น”
April 8, 2025 at 4:52 PM
“ถ้าเธอหมายถึง…บัตรนี้”
เขาชูบัตรนักเรียนขึ้นตรงหน้าเธอ — แผ่นพลาสติกแข็งที่ขอบด้านหนึ่งดูเหมือนจะเปื้อนฝุ่นเล็กน้อย
“มันหล่นอยู่แถวนี้เอง” เขาวางน้ำเสียงเรียบเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรน่าหงุดหงิด
“ไม่แน่ใจว่าเด็กเล็กซ่อนไว้ หรือคนโตเผลอทำหล่น”
เขาชูบัตรนักเรียนขึ้นตรงหน้าเธอ — แผ่นพลาสติกแข็งที่ขอบด้านหนึ่งดูเหมือนจะเปื้อนฝุ่นเล็กน้อย
“มันหล่นอยู่แถวนี้เอง” เขาวางน้ำเสียงเรียบเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรน่าหงุดหงิด
“ไม่แน่ใจว่าเด็กเล็กซ่อนไว้ หรือคนโตเผลอทำหล่น”
คานาเมะยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้พูดสวนกลับในทันที
เขาเพียงแต่สบตาเธออย่างนิ่งสงบ รับฟังทุกคำพูดเหมือนกับกำลังไล่เรียงภาพอะไรบางอย่างในหัวเงียบ ๆ
แล้วจู่ ๆ เขาก็ก้มลงเล็กน้อย…หยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ปลายเท้าเธอขึ้นมา
เขาเพียงแต่สบตาเธออย่างนิ่งสงบ รับฟังทุกคำพูดเหมือนกับกำลังไล่เรียงภาพอะไรบางอย่างในหัวเงียบ ๆ
แล้วจู่ ๆ เขาก็ก้มลงเล็กน้อย…หยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ปลายเท้าเธอขึ้นมา
April 8, 2025 at 4:52 PM
คานาเมะยืนนิ่งอยู่ตรงนั้น ไม่ได้พูดสวนกลับในทันที
เขาเพียงแต่สบตาเธออย่างนิ่งสงบ รับฟังทุกคำพูดเหมือนกับกำลังไล่เรียงภาพอะไรบางอย่างในหัวเงียบ ๆ
แล้วจู่ ๆ เขาก็ก้มลงเล็กน้อย…หยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ปลายเท้าเธอขึ้นมา
เขาเพียงแต่สบตาเธออย่างนิ่งสงบ รับฟังทุกคำพูดเหมือนกับกำลังไล่เรียงภาพอะไรบางอย่างในหัวเงียบ ๆ
แล้วจู่ ๆ เขาก็ก้มลงเล็กน้อย…หยิบอะไรบางอย่างที่อยู่ใกล้ปลายเท้าเธอขึ้นมา
คำว่า ‘เรียก’ เหมือนมีน้ำหนักพิเศษในน้ำเสียงเขา — ราวกับไม่ได้หมายถึงแค่เสียงตะโกนเมื่อครู่
“…หรือว่า เธอไม่ได้ยินจริง ๆ ?”
“…หรือว่า เธอไม่ได้ยินจริง ๆ ?”
April 8, 2025 at 4:47 PM
คำว่า ‘เรียก’ เหมือนมีน้ำหนักพิเศษในน้ำเสียงเขา — ราวกับไม่ได้หมายถึงแค่เสียงตะโกนเมื่อครู่
“…หรือว่า เธอไม่ได้ยินจริง ๆ ?”
“…หรือว่า เธอไม่ได้ยินจริง ๆ ?”
จากนั้นก็เว้นช่วงไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย คล้ายกำลังประเมินคนตรงหน้า
“…เธอคงไม่ใช่คนธรรมดาสินะ ถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ หลังโดน ‘เรียก’ เสียงนั้น”
เขาพูดเหมือนไม่รีบเร่ง ราวกับกำลังทดสอบอะไรบางอย่าง และปล่อยให้อีกฝ่ายเลือกตอบเอง ว่าจะ "เล่นตาม" หรือ "ย้อนกลับ"
“…เธอคงไม่ใช่คนธรรมดาสินะ ถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ หลังโดน ‘เรียก’ เสียงนั้น”
เขาพูดเหมือนไม่รีบเร่ง ราวกับกำลังทดสอบอะไรบางอย่าง และปล่อยให้อีกฝ่ายเลือกตอบเอง ว่าจะ "เล่นตาม" หรือ "ย้อนกลับ"
April 8, 2025 at 4:47 PM
จากนั้นก็เว้นช่วงไปนิดหนึ่ง ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย คล้ายกำลังประเมินคนตรงหน้า
“…เธอคงไม่ใช่คนธรรมดาสินะ ถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ หลังโดน ‘เรียก’ เสียงนั้น”
เขาพูดเหมือนไม่รีบเร่ง ราวกับกำลังทดสอบอะไรบางอย่าง และปล่อยให้อีกฝ่ายเลือกตอบเอง ว่าจะ "เล่นตาม" หรือ "ย้อนกลับ"
“…เธอคงไม่ใช่คนธรรมดาสินะ ถึงยังยืนอยู่ตรงนี้ได้ หลังโดน ‘เรียก’ เสียงนั้น”
เขาพูดเหมือนไม่รีบเร่ง ราวกับกำลังทดสอบอะไรบางอย่าง และปล่อยให้อีกฝ่ายเลือกตอบเอง ว่าจะ "เล่นตาม" หรือ "ย้อนกลับ"
ดวงตาสีเทาที่หม่นแสงเล็กน้อยของคานาเมะจ้องอีกฝ่ายอย่างนิ่งเฉย แต่กลับมีแววบางอย่างวาบผ่านคล้ายกับ... ขำในใจ
เขาไม่พูดอะไรทันที ท่ามกลางเสียงแกล้งที่ลากยาวอย่างตั้งใจนั้น เขาเพียงยื่นมือไปรับบัตรนักเรียนจากอีกฝ่ายช้า ๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วแต่นิ่ง
“มินาซึกิ คานาเมะ… ปีสาม ห้อง 3-K”
เขาไม่พูดอะไรทันที ท่ามกลางเสียงแกล้งที่ลากยาวอย่างตั้งใจนั้น เขาเพียงยื่นมือไปรับบัตรนักเรียนจากอีกฝ่ายช้า ๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วแต่นิ่ง
“มินาซึกิ คานาเมะ… ปีสาม ห้อง 3-K”
April 8, 2025 at 4:47 PM
ดวงตาสีเทาที่หม่นแสงเล็กน้อยของคานาเมะจ้องอีกฝ่ายอย่างนิ่งเฉย แต่กลับมีแววบางอย่างวาบผ่านคล้ายกับ... ขำในใจ
เขาไม่พูดอะไรทันที ท่ามกลางเสียงแกล้งที่ลากยาวอย่างตั้งใจนั้น เขาเพียงยื่นมือไปรับบัตรนักเรียนจากอีกฝ่ายช้า ๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วแต่นิ่ง
“มินาซึกิ คานาเมะ… ปีสาม ห้อง 3-K”
เขาไม่พูดอะไรทันที ท่ามกลางเสียงแกล้งที่ลากยาวอย่างตั้งใจนั้น เขาเพียงยื่นมือไปรับบัตรนักเรียนจากอีกฝ่ายช้า ๆ แล้วเอ่ยเสียงแผ่วแต่นิ่ง
“มินาซึกิ คานาเมะ… ปีสาม ห้อง 3-K”
เขาพูดเหมือนรู้ทุกอย่าง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นตอนเช้า...
จากนั้น เขาก็โน้มตัวมาเล็กน้อย ใกล้พอที่จะมองเข้าไปในดวงตาที่กำลัง 'ยัวะ' ของเธอ
“ถ้าเธอโมโหจนลืมหายใจ ก็หายใจก่อนนะ ฉันไม่อยากมีคนเป็นลมตรงนี้”
น้ำเสียงเรียบ แต่นัยน์ตาเหมือนแฝงรอยยิ้มบาง ๆ
จากนั้น เขาก็โน้มตัวมาเล็กน้อย ใกล้พอที่จะมองเข้าไปในดวงตาที่กำลัง 'ยัวะ' ของเธอ
“ถ้าเธอโมโหจนลืมหายใจ ก็หายใจก่อนนะ ฉันไม่อยากมีคนเป็นลมตรงนี้”
น้ำเสียงเรียบ แต่นัยน์ตาเหมือนแฝงรอยยิ้มบาง ๆ
April 8, 2025 at 4:34 PM
เขาพูดเหมือนรู้ทุกอย่าง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นตอนเช้า...
จากนั้น เขาก็โน้มตัวมาเล็กน้อย ใกล้พอที่จะมองเข้าไปในดวงตาที่กำลัง 'ยัวะ' ของเธอ
“ถ้าเธอโมโหจนลืมหายใจ ก็หายใจก่อนนะ ฉันไม่อยากมีคนเป็นลมตรงนี้”
น้ำเสียงเรียบ แต่นัยน์ตาเหมือนแฝงรอยยิ้มบาง ๆ
จากนั้น เขาก็โน้มตัวมาเล็กน้อย ใกล้พอที่จะมองเข้าไปในดวงตาที่กำลัง 'ยัวะ' ของเธอ
“ถ้าเธอโมโหจนลืมหายใจ ก็หายใจก่อนนะ ฉันไม่อยากมีคนเป็นลมตรงนี้”
น้ำเสียงเรียบ แต่นัยน์ตาเหมือนแฝงรอยยิ้มบาง ๆ
เขาหันกลับมาช้า ๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาประสานกับของเธอ ก่อนจะเหลือบมองเล็กน้อยราวกับประเมิน
“ฉันไม่เห็น…แต่บางทีเธออาจทิ้งไว้ที่ห้องชมรม?”
เขาหยุดเว้นจังหวะ แล้วพูดต่อแบบเรียบ ๆ
“หรือที่หน้าโรงเรียน ตอนที่เธอปะทะกับลมแรงเมื่อเช้า”
เขาพูดเหมือนรู้ทุกอย่าง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นตอนเช้า...
“ฉันไม่เห็น…แต่บางทีเธออาจทิ้งไว้ที่ห้องชมรม?”
เขาหยุดเว้นจังหวะ แล้วพูดต่อแบบเรียบ ๆ
“หรือที่หน้าโรงเรียน ตอนที่เธอปะทะกับลมแรงเมื่อเช้า”
เขาพูดเหมือนรู้ทุกอย่าง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นตอนเช้า...
April 8, 2025 at 4:34 PM
เขาหันกลับมาช้า ๆ ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนของเขาประสานกับของเธอ ก่อนจะเหลือบมองเล็กน้อยราวกับประเมิน
“ฉันไม่เห็น…แต่บางทีเธออาจทิ้งไว้ที่ห้องชมรม?”
เขาหยุดเว้นจังหวะ แล้วพูดต่อแบบเรียบ ๆ
“หรือที่หน้าโรงเรียน ตอนที่เธอปะทะกับลมแรงเมื่อเช้า”
เขาพูดเหมือนรู้ทุกอย่าง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นตอนเช้า...
“ฉันไม่เห็น…แต่บางทีเธออาจทิ้งไว้ที่ห้องชมรม?”
เขาหยุดเว้นจังหวะ แล้วพูดต่อแบบเรียบ ๆ
“หรือที่หน้าโรงเรียน ตอนที่เธอปะทะกับลมแรงเมื่อเช้า”
เขาพูดเหมือนรู้ทุกอย่าง ทั้งที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้นตอนเช้า...
คานาเมะยืนพิงหน้าต่างด้านหนึ่ง มือซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุม เขามองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงส่องลอดผ่านม่านไม้พุ่มลงมาเป็นเส้นบาง ๆ บนพื้น
เสียงฝีเท้าและคำพูดของเธอดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เขาเหลือบตาขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่หันกลับไปทันที
“…บัตรนักเรียนงั้นเหรอ”
เสียงเขานุ่ม ทุ้ม และฟังดูเหมือนไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไร
เสียงฝีเท้าและคำพูดของเธอดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เขาเหลือบตาขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่หันกลับไปทันที
“…บัตรนักเรียนงั้นเหรอ”
เสียงเขานุ่ม ทุ้ม และฟังดูเหมือนไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไร
April 8, 2025 at 4:34 PM
คานาเมะยืนพิงหน้าต่างด้านหนึ่ง มือซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อคลุม เขามองออกไปนอกหน้าต่างที่มีแสงส่องลอดผ่านม่านไม้พุ่มลงมาเป็นเส้นบาง ๆ บนพื้น
เสียงฝีเท้าและคำพูดของเธอดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เขาเหลือบตาขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่หันกลับไปทันที
“…บัตรนักเรียนงั้นเหรอ”
เสียงเขานุ่ม ทุ้ม และฟังดูเหมือนไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไร
เสียงฝีเท้าและคำพูดของเธอดังขึ้นจากด้านหลัง ทำให้เขาเหลือบตาขึ้นเล็กน้อย แต่ยังไม่หันกลับไปทันที
“…บัตรนักเรียนงั้นเหรอ”
เสียงเขานุ่ม ทุ้ม และฟังดูเหมือนไม่ได้ตื่นเต้นเท่าไร
“เมื่อกี้…เธอจ้องฉันใช่ไหม?”
น้ำเสียงเรียบ ไม่ใช่เชิงตำหนิ แต่ก็ไม่ใช่เปิดบทสนทนาอย่างอ่อนโยน
เขาเอียงหน้าเล็กน้อย จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่อ่านยาก
“…หรือว่า ฉันมีอะไรติดหน้า?”
น้ำเสียงเรียบ ไม่ใช่เชิงตำหนิ แต่ก็ไม่ใช่เปิดบทสนทนาอย่างอ่อนโยน
เขาเอียงหน้าเล็กน้อย จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่อ่านยาก
“…หรือว่า ฉันมีอะไรติดหน้า?”
April 8, 2025 at 4:29 PM
“เมื่อกี้…เธอจ้องฉันใช่ไหม?”
น้ำเสียงเรียบ ไม่ใช่เชิงตำหนิ แต่ก็ไม่ใช่เปิดบทสนทนาอย่างอ่อนโยน
เขาเอียงหน้าเล็กน้อย จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่อ่านยาก
“…หรือว่า ฉันมีอะไรติดหน้า?”
น้ำเสียงเรียบ ไม่ใช่เชิงตำหนิ แต่ก็ไม่ใช่เปิดบทสนทนาอย่างอ่อนโยน
เขาเอียงหน้าเล็กน้อย จ้องมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่อ่านยาก
“…หรือว่า ฉันมีอะไรติดหน้า?”
เขายืนอยู่ใต้ร่มไม้ ไม่ห่างจากรั้วดอกไม้ริมทางเดิน กลิ่นแดดอ่อนยามเช้าแตะปลายจมูกพร้อมกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกไม้ที่ไม่คุ้น…
แววตาคู่นั้นสบเข้ากับใครบางคนโดยไม่ตั้งใจ — เด็กสาวที่ยืนอยู่อีกฟากของสนาม
“…?”
แววตาคู่นั้นสบเข้ากับใครบางคนโดยไม่ตั้งใจ — เด็กสาวที่ยืนอยู่อีกฟากของสนาม
“…?”
April 8, 2025 at 4:29 PM
เขายืนอยู่ใต้ร่มไม้ ไม่ห่างจากรั้วดอกไม้ริมทางเดิน กลิ่นแดดอ่อนยามเช้าแตะปลายจมูกพร้อมกลิ่นหอมจาง ๆ ของดอกไม้ที่ไม่คุ้น…
แววตาคู่นั้นสบเข้ากับใครบางคนโดยไม่ตั้งใจ — เด็กสาวที่ยืนอยู่อีกฟากของสนาม
“…?”
แววตาคู่นั้นสบเข้ากับใครบางคนโดยไม่ตั้งใจ — เด็กสาวที่ยืนอยู่อีกฟากของสนาม
“…?”
เขาไม่ได้พูดว่าขอบคุณด้วยซ้ำ แต่สายตากลับนิ่งลึก ราวกับกำลังวิเคราะห์ว่าคนตรงหน้า 'เป็นใคร' และ 'เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังไง'
“…เธอชื่ออะไรน่ะ?” เขาถามในที่สุด ทั้งที่ยังไม่ยื่นมือไปรับบัตรนักเรียนเลย
“…เธอชื่ออะไรน่ะ?” เขาถามในที่สุด ทั้งที่ยังไม่ยื่นมือไปรับบัตรนักเรียนเลย
April 8, 2025 at 4:23 PM
เขาไม่ได้พูดว่าขอบคุณด้วยซ้ำ แต่สายตากลับนิ่งลึก ราวกับกำลังวิเคราะห์ว่าคนตรงหน้า 'เป็นใคร' และ 'เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ยังไง'
“…เธอชื่ออะไรน่ะ?” เขาถามในที่สุด ทั้งที่ยังไม่ยื่นมือไปรับบัตรนักเรียนเลย
“…เธอชื่ออะไรน่ะ?” เขาถามในที่สุด ทั้งที่ยังไม่ยื่นมือไปรับบัตรนักเรียนเลย
“…เธอเจอมันตรงไหนเหรอ?” น้ำเสียงของเขานุ่มแต่เย็น ติดจะเงียบจนน่าแปลกใจที่มันไม่ถูกกลืนหายไปกับเสียงลม
คานาเมะเงยหน้ามองอีกฝ่ายตรง ๆ
“ถ้ามันอยู่ที่พื้นข้างสนาม… แปลว่า มีบางอย่าง ตั้งใจให้เจอ”
คานาเมะเงยหน้ามองอีกฝ่ายตรง ๆ
“ถ้ามันอยู่ที่พื้นข้างสนาม… แปลว่า มีบางอย่าง ตั้งใจให้เจอ”
April 8, 2025 at 4:23 PM
“…เธอเจอมันตรงไหนเหรอ?” น้ำเสียงของเขานุ่มแต่เย็น ติดจะเงียบจนน่าแปลกใจที่มันไม่ถูกกลืนหายไปกับเสียงลม
คานาเมะเงยหน้ามองอีกฝ่ายตรง ๆ
“ถ้ามันอยู่ที่พื้นข้างสนาม… แปลว่า มีบางอย่าง ตั้งใจให้เจอ”
คานาเมะเงยหน้ามองอีกฝ่ายตรง ๆ
“ถ้ามันอยู่ที่พื้นข้างสนาม… แปลว่า มีบางอย่าง ตั้งใจให้เจอ”
ในมือของนักเรียนรุ่นน้องปีสองคนนั้น — มีบัตรนักเรียนสีซีดของใครบางคนอยู่จริง ๆ
เขาสบตากับคนคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้
เขาสบตากับคนคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้
April 8, 2025 at 4:23 PM
ในมือของนักเรียนรุ่นน้องปีสองคนนั้น — มีบัตรนักเรียนสีซีดของใครบางคนอยู่จริง ๆ
เขาสบตากับคนคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้
เขาสบตากับคนคนนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขยับเท้าเดินเข้าไปใกล้
เสียงฝีเท้าหยุดลงพร้อมกับเงาร่างสูงในเครื่องแบบนักเรียนที่ดูเรียบร้อยกว่าคนอื่น ยืนอยู่ข้างสนามใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบไม้แห้งลอยปลิวรอบขาเขาราวกับจะชี้นำ
คานาเมะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตะโกนลั่นสนามจากฝั่งตรงข้าม — แปลกที่เขาไม่ได้ตกใจ แต่กลับกะพริบตาช้า ๆ แล้วหมุนตัวไปมองต้นเสียงราวกับคุ้นเคย
คานาเมะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตะโกนลั่นสนามจากฝั่งตรงข้าม — แปลกที่เขาไม่ได้ตกใจ แต่กลับกะพริบตาช้า ๆ แล้วหมุนตัวไปมองต้นเสียงราวกับคุ้นเคย
April 8, 2025 at 4:23 PM
เสียงฝีเท้าหยุดลงพร้อมกับเงาร่างสูงในเครื่องแบบนักเรียนที่ดูเรียบร้อยกว่าคนอื่น ยืนอยู่ข้างสนามใต้ต้นไม้ใหญ่ ใบไม้แห้งลอยปลิวรอบขาเขาราวกับจะชี้นำ
คานาเมะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตะโกนลั่นสนามจากฝั่งตรงข้าม — แปลกที่เขาไม่ได้ตกใจ แต่กลับกะพริบตาช้า ๆ แล้วหมุนตัวไปมองต้นเสียงราวกับคุ้นเคย
คานาเมะชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงตะโกนลั่นสนามจากฝั่งตรงข้าม — แปลกที่เขาไม่ได้ตกใจ แต่กลับกะพริบตาช้า ๆ แล้วหมุนตัวไปมองต้นเสียงราวกับคุ้นเคย
(เค้าก็เห็นคุณเหมือนกัน /ยื่นผีเสื้อให้)
April 7, 2025 at 6:39 PM
(เค้าก็เห็นคุณเหมือนกัน /ยื่นผีเสื้อให้)
(ผีเสื้อสวยก็จริง แต่เพราะอะไรไม่รู้ มันถึงเยอะเป็นพิเศษ สนใจสักตัวไหม?)
April 7, 2025 at 6:38 PM
(ผีเสื้อสวยก็จริง แต่เพราะอะไรไม่รู้ มันถึงเยอะเป็นพิเศษ สนใจสักตัวไหม?)
(จะกินจริงเหรอ...? ปีกมีพิษนะ)
April 7, 2025 at 6:37 PM
(จะกินจริงเหรอ...? ปีกมีพิษนะ)
เราทัก @thk-kento.bsky.social ไม่ได้ค่ะ รบกวนช่วยทักทางเรามาได้มั้ย🥹🤲🏻
April 7, 2025 at 6:35 PM
เราทัก @thk-kento.bsky.social ไม่ได้ค่ะ รบกวนช่วยทักทางเรามาได้มั้ย🥹🤲🏻
(เห็น...ตัวข้างหลังนาย)
April 4, 2025 at 5:13 PM
(เห็น...ตัวข้างหลังนาย)
(แวะมาช่วยเเกะสติ๊กเกอร์(?))
April 4, 2025 at 11:15 AM
(แวะมาช่วยเเกะสติ๊กเกอร์(?))