( @thk-hime.bsky.social พรหมลิขิต ฉันรักเทอ )

( เก็นตะคุงจะร่างไหนก็น่ารักทั้งหมดเลยน้า 😔 )

( /งับแจ้มหงับ/ )

( /แวะมาน้วยเตง )

( ขอบคุณที่มาเล่นด้วยนะคะ ชอบมู้ดมาก เดี๋ยวเค้าไปอัพเดตตอนที่โรลกันลงในตารางคสพ.นะคะ 🤲🏻🩷 )

(น่าร๊ากกก)

( มาปักไว้ก่อนนะคะ 🙌🏻 )

ดวงตาของเธอเหลือบมองกลีบดอกไม้ที่เขายื่นเข้ามาใกล้อีกครั้ง ใบหน้าไม่ได้มีท่าทีประหม่าเท่าไหร่—ออกจะดูเหมือนกำลังประเมินอยู่มากกว่า

"...แต่เปรียบกับซากุระเลยหรอคะ?"

แม้คุณยายจะเคยบอกว่า สีดวงตาของเธอเหมือนดอกซากุระในฤดูใบไม้ผลิ
, แต่ถึงอย่างนั้น ก็ยังไม่เคยมีใครอื่นที่พูดแบบนั้นกับเธอเลย

—เขาเป็นคนแรก

เธอกำลังจะเอ่ยอะไรบางอย่าง แต่ปลายนิ้วของอีกฝ่ายก็แตะลงเบาๆ ที่เส้นผมของเธอเสียก่อน ตามด้วยกลีบดอกซากุระที่ถูกยื่นมาให้ในระดับสายตา
, แม้ในตอนแรก จะแอบสะดุ้งกับสัมผัสบนเส้นผมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้มีความรู้สึกอึดอัดใจใดๆ

"ไม่เคยมีใครบอกว่าไม่สวยหรอกค่ะ"

เธอตอบกลับเสียงเรียบ แฝงรอยขำในน้ำเสียงนิดๆ

+

"อืม...ช่วงสัปดาห์แรกหลังเปิดเทอมเป็นยังไงบ้างคะ?"

ไม่ปล่อยให้ความเงียบแทรกนาน เธอเอ่ยถามด้วยความใส่ใจในฐานะเพื่อนร่วมห้อง

เด็กสาวรูปร่างเล็กกว่า เจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนดูละม้ายคล้ายลูกกระต่ายป่าตัวน้อย —ใช่แล้ว คุณเหรัญญิกนี่เอง

คามุยคลี่ยิ้มจนตาปิด เมื่อเห็นอีกฝ่ายหลุบตาลงพื้นอย่างเก้อเขิน ไม่ยอมสบตากันตรงๆ

"...รสจืด แถมฝาดที่ปลายลิ้นค่ะ"

เธอตอบด้วยน้ำเสียงนุ่ม ฟังแล้วสบายหู
—สำหรับคามุย แม้จะไม่มีรสชาติอะไรชัดเจน แต่ถ้าเป็นสิ่งที่ชอบ มันก็ดีทุกอย่างนั่นแหละ

+

คามุยเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำถามไร้เดียงสาจากคนตรงหน้า

เธอส่ายหน้า พร้อมยกมือป้องปากหัวเราะออกมาเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"จะว่ายังไงดี—"

อร่อยไหมนะ หรือว่า ไม่อร่อย ?

“มีความสุขมากเลยค่ะ”

คำตอบนั้นเปล่งออกมาพร้อมรอยยิ้มบาง เสียงนุ่มนวลชวนให้เชื่อสนิทใจ

ทว่า ทุกอย่างที่ตอบออกมานั้น —ราวกับบทท่องจำที่เธอฝึกฝนมาจนชินชา

คามุยเงียบไปพักหนึ่งหลังฟังคำถามนั่นจนจบ ดวงตากลมโตจ้องมองใบหน้าที่กำลังยิ้มของฟุยุกิ—รอยยิ้มที่ดูคล้ายกับของเธอมากเสียจนน่าขัน

ตลอดช่วงชีวิตที่ผ่านมา คำถามที่เธอมักถูกถามอยู่เสมอคือ

'ตอนนี้มีความสุขรึเปล่า?'

และไม่ว่าจะถูกถามมากี่ครั้ง คำตอบของเธอก็ยังคงเหมือนเดิมทุกครั้ง—ไม่เคยเปลี่ยน

+

"ดีจังเลย"

เป็นเพียงประโยคสั้นๆ ถูกเอ่ยออกมาจากปากของเธอ หลังจากตั้งใจฟังอีกฝ่ายมาตลอด

ใบหน้าประดับรอยยิ้มบาง สองมือแตะประสานกัน แววตาเต็มไปด้วยความประทับใจต่อคำพูดของสาวทวินเทลตรงหน้า

เธอเอียงคอเล็กน้อย ก่อนจะถามต่อด้วยสงสัย

"แล้วรูริจิโยะจังล่ะคะ เคยจินตนาการถึงความโรแมนติกแบบในฝันบ้างไหม?"

จากใบหน้ายิ้มแย้ม ตอนนี้กลับฉายแววประหลาดใจขึ้นมาเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำถามที่คาดไม่ถึง

เงียบ เอียงคอเล็กน้อย —ก่อนจะหลุดเสียงหัวเราะออกมาเบาๆ อย่างห้ามไม่อยู่

"ไม่ใช่หรอกค่ะ"

—หรืออาจจะหมายความว่าแบบนั้นนะ?

"อะไรที่ทำให้ฟูจิกิจังคิดแบบนั้นล่ะคะ"