Arimura🌸 : @.LikeaDragon 👑✨ ( @thk-asako.bsky.social )
@...Hana🩵 ( @thk-hana.bsky.social )
@..S_kagurara ( @thk-kagura.bsky.social )
@...Rikkachansocute😉 ( @thk-rikka.bsky.social )

(มาเล่นกับพี่ได้ไหมคะะ)

"...อืม"

คางุระถอนหายใจจนร่างกายช่วงบนขยับตามแรง ถ้าตัวใหญ่กว่านี้คงจะพัดคนตรงหน้าปลิวไปแล้ว

หากจะเล่นมุกต่อคงจะเป็นได้แค่ไอ้โง่เท่านั้นแหละ

"ช่างเถอะ แล้วกินได้จริงๆหรอ ข้าวปั้นไม่มีไส้น่ะ"

คางุระหลับตาลงพร้อทกอดอก ในหัวราวกับว่าคิดอะไรบางอย่างอยู่

"นายน่ะ..เป็นมนุษย์รึเปล่า"

ดูเหมือนจะไม่ได้จับผิด แต่เป็นความหมายแฝงมากกว่า

ถ้าเป็นมุกก็คงฝืดเหมือนเครื่องยนต์ไม่มีจารบี แถมเจ้าของคำถามก็ไม่ได้รู้สึกว่าสิ่งนี้มันฝืดหรือตลกแต่อย่างใด

ไม่มีใครรู้เจตนาในการถามคำถามของเธอ

"ขอบคุณ"

คางุระซาบซึ้งในความหวังดี

"ไว้เจอกัน"

แต่เธอไม่ได้ต้องการ ยังมีอะไรที่ต้องทำ และเธอก็พูดอ้อมค้อมไม่เป็นเสียด้วย

เธอโค้งให้เล็กน้อยก่อนจะเดินจากไป

"....😶"

คางุระรับมาด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ก่อนที่เธอจะแกะแล้วพันข้อนิ้วชี้ไว้ แม้ตรงนั้นจะไม่มีแผลก็ตาม

"มันช่วยได้ ฉันหายเจ็บแล้ว"

จริงๆมันคงพูดยากหากจะพูดว่าที่พันไว้มีอะไรซ่อนอยู่ และเธเไม่ชอบเปิดเผยข้อมูลส่วนตัว

"ขอบคุณ"

อย่างน้อยคางุระก็เป็นคนมีมารยาท

“เฮ๋?”

มิสึกิที่ได้ยินอีกฝ่ายเฉลยชื่อก็เกิดอาการงงอีกครั้ง แถมรอบนี้คนตรงหน้าก็ยื่นข้าวปั้นให้อีกต่างหาก คนคนนี้เดาอารมณ์ยากจังแฮะ

“ได้สิคางุระจัง อ้ะ! เธอบาดเจ็บอยู่นี่“

มิสึกิที่เห็นอีกฝ่ายพันผ้าพันแผลลามยันแขนก็อดไม่ได้ที่จะควักสิ่งนึงมาจากกระเป๋า

”อ่ะนี่ ถึงแม้ว่ามันจะไม่ช่วยอะไรก็เถอะ แต่ว่าถ้ามีแผลอีกก็ใช้มันนะ!“ มิสึกิยื่นพลาสเตอร์ลายแอปเปิ้ลให้อีกฝ่ายด้วยความหวังดี

"ไม่ล่ะ ไม่เห็น"

กั๊กอะไรบางอย่างไว้น่ะมันนิสัยเธออยู่แล้ว

"แต่จะช่วย"

"คิดว่าการใช้อะไรเขี่ยให้ตกลงไปที่พื้นข้างล่างแล้วค่อยไปหาเป็นไอเดียที่ดีไหม?"

แต่ในหัวก็มีคำตอบแล้วล่ะ

ไม่อย่างแน่นอน

"หรือเธอจะช่วยจับขาตอนปีนระเบียงดีล่ะ?"

สำหรับเธอตกจากชั้นสองมันไม่เท่าไหร่หรอก

แต่ในสถานการณ์นี้– ดูท่าจะไม่จบแค่นั้น

ข้าวปั้นที่ถูกห่ออย่างเรียบง่ายถูกส่งลงบนมือของอีกฝ่าย แต่ผ้าพันแผลบนมือดูจะดึงดูดสายตาไม่ใช่น้อย

ว่าแต่..ยังไม่รู้จักชื่อจริงๆด้วยนะ

"สรุปว่าชื่ออะไร"

ก็อยากรู้อยู่ดี การผูกมิตรกับคนอื่นเป็น เรื่องที่ดีไม่ใช่รึยังไง

"คางุระ"

อยู่ๆก็พูดชื่อ แถมยื่นข้าวปั้นให้อีกต่างหาก

แต่มือที่ถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล ดูจะเด่นดึงดูดสายตามากกว่า

"เรียกมิทสึกิจังได้ไหม?"

"...."

"ฉันว่าไม่นะคะ"

เธอมองมาสึยะหัวจรดเท้า ไม่เข้าใจในสิ่งที่เขากำลังทำอยู่ตอนนี้

"ฉันว่าไอหมึกนี่มันเปื้อน..มากกว่า"

แต่อย่างน้อยในตอนนี้เธอก็สามารถออกมาจากหอประชุม และได้รับบัตรนักเรียนคืนไปแล้วล่ะนะ