"มีธุระอะไรล่ะ"

หรี่สายตาลงเหมือนไม่ไว้ใจนัก ที่ถามออกไปเพื่อเช็คให้มั่นใจว่าเจ้าตัวมีธุระอะไรกับตน หรือเพียงแค่อยากมาแกล้งเขาแบบทุกที

เฮ้อ...

เพียงคำเอ่ยทักสั้นๆได้ใจความภายใต้ความเงียบ นั่นก็แทบทำให้หัวใจของจุนอิจิหลุดออกจากอกได้จากความตื่นตกใจ

"แว้ก—"กำลังจะตะโกนร้องอย่าทุกที แต่ก็นึกได้ว่ายังอยู่ในห้องสมุดจึงรีบเอามือปิดปากตนเองไว้ได้ทันท่วงที

พลางหันมามองค้อนใส่ผู้เป็นเพื่อนร่วมชั้นอย่างไม่พอใจนัก

"อย่าโผล่มาแบบนี้สิ"

"ชินเงน"

ลดฝ่ามือที่กุมปากลง เผยสีหน้าแหยๆ
ถ้าหัวใจวายขึ้นมาทำไงนั่น

+

หันใบหน้ามองคนที่เดินตามมา

"งั้น ฉันขอตัวก่อนล่ะ" เมื่อเสร็จธุระก็ไม่มีอะไรต้องอยู่นี่นา
แต่ก่อนจะไป...

"ยังไงก็ขอฝากตัวด้วย พยายามเข้ากับการสอบล่ะ"

"ชิเอะซัง" ค้อมหัวร่ำลาก่อนจะเดินกลับไปที่โต๊ะของตน
การได้รู้จักคนเพิ่มด้วยความบังเอิญนี่มันก็...

ไม่ได้แย่ล่ะมั้ง

...

(ต่อจนจบหรือจบได้เลยนะครับ ขอบคุณที่แวะมาเล่นด้วย😭)

"ชิเอะ ซาโต้" ผงกหัว
อืม...จำไว้ในหัวละ

"หืม ฉันน่ะหรอ" อา...กำลังจะบอกว่าไม่ต้องสนใจหรอก
แต่ก็ดูไร้มนุษย์สัมพันธ์เกินไปหน่อย

"โนบุยามะ จุนอิจิ"

"ปีสามห้องA ชมรมวิจัยสิ่งลี้ลับ"

น้ำเสียงทุ้มเรียบกล่าวแนะนำตัวเช่นกัน
ก่อนสายตาที่ฉับไวจะสังเกตเห็นโต๊ะที่ว่าง

"ตรงนั้น" ก้าวเท้าเดินนำไปก่อน
พลางวางกองหนังสือลงที่โต๊ะ

+

ยู่คิ้วสงสัย เจ็บอะไรล่ะนั่น?
เขาแทบไม่ได้ออกแรงเสียด้วยซ้ำ
หรือว่าเผลอทำไปไม่รู้ตัว?

"เฮ้อ..." ถอนหายใจอีกรอบ
ทำไมตัวเขาถึงรู้สึกผิดขึ้นมาเฉยแทนกันนะ

"สำนึกผิดก็ดี"
ก่อนย่อตัวลงฝ่ามือยกขึ้นลูบบริเวณกลางหัวที่โดนสับอย่างเบามือ

"แต่เจ็บมากมั้ย?"

"ขอโทษที ไม่ได้ตั้งใจ" ต ต้องปลอบยังไงล่ะเนี่ย
คุยกับคนนี่ยากจังน้า

จากลิสต์7ข้อ ก็ดูเหมือนจะได้อะไรมากกว่านั้นมาด้วยล่ะ
ตั้งใจเข้าล่ะ ฟุยุกิ

นายไม่ใช่คนหัวทึบอะไร
แค่ต้องใช้เวลา มั้ง
....

(จบประมาณนี้ หรือจะต่อจนจบได้เลยนะครับ ขอบคุนที่แวะมาแหย่น้าเห็นม๋าขนฟูแล้วแฮปปี้มาก55555555555)

"หัดเตรียมตัวมาดีนี่" ไม่ได้ตั้งใจเอ่ยชม แค่พูดไปงั้น

รับสมุดนั่นมาหลุบมองแต่ละข้อปราดเดียว
ก็ช้อนสบตาด้วยสีหน้าและแววตาที่นิ่งขึ้น

"จะอธิบายให้ฟัง"

"ครั้งเดียวพอ ตั้งใจฟังให้ดีล่ะ"

เขาไม่ใช่พวกที่เขียนคำตอบไปส่งๆ การอ่านให้ฟังจำใส่หัว มันจะช่วยเพิ่มประสิทธิภาพได้ดีมากกว่าน่ะ

...

+

เหมือนมีคำว่า 'หา' เขียนขึ้นมาตัวโตๆ กลางหน้า
พูดแบบนี้หาเรื่องกันเรอะ!?

กำลังจะเตรียมคำรามใส่ แต่ก็ต้องกลับมามองตาปริบเมื่อเจ้าตัวเปิดสมุดที่ลิสต์สิ่งที่สงสัยมาให้อย่างดิบดี

ถึงไม่ต้องทำเสียงเล็กเสียงน้อย ยังไงตัวจุนอิจิก็ยอมช่วยอยู่ดี เห็นแก่คำว่าเพื่อน?—ก็คงงั้น ไม่อยากปล่อยให้หมอนี่หัวทึบไปตลอดซะหน่อย

ถ้าสักวันไม่มีเขาอยู่จะทำยังไงล่ะนั่น
เฮ้อ...

+

พลางลอบมองรอบข้างให้แน่ใจว่าไม่มีสายตาอื่น
และเพื่อทำลายความเงียบ จึงเอ่ยบทสนาสักอย่างขึ้นมา

"รุ่นน้องปีสองสินะครับ ชมรมวิทยาศาสตร์?"

เริ่มจำได้ขึ้นมาลางๆ เหมือนเคยเห็นเธอที่ชมรมตามที่ว่า แม้ตัวจุนอิจิจะอยู่ต่างชมรมก็เคยเป็นหนึ่งในสมาชิกชมรมวิทยาศาสตร์มาก่อน เลยแวะเวียนไปอยู่บ่อยครั้ง

ตอบรับเฉยทำเอาตาปริบครู่นึง
ก่อนจะลุกไปช่วยยกกองหนังสือตามที่ว่า

ระหว่างที่เดินขนาบข้างก็เหลือบมองอย่างขบคิด
ไม่ใช่พวกที่ชอบแกล้งคนอื่นสินะ?

ค่อยยังชั่วหน่อย

...

+

(เอาเลยครับเต้มที่ มัมหมีถูกใจมาก5555)

"กลัว" น้ำเสียงทุ้มต่ำเอ่ยก่อนจะเว้นจังหวะไป
และเอ่ยต่อพร้อมใบหน้าไม่สบอารมณ์เท่าไหร่

"ก็แย่แล้วครับ"
ฝ่ามือยกขึ้นสับกลางหัวเธออย่างเบามือเป็นการลงโทษ

"ให้ตายสิ จริงๆเลยนะ"

"ถ้าฉันหายใจวายขึ้นมา เธอจะรับผิดชอบยังไง หื้ม?"

สองมือเท้าเอว หรี่ตามองคล้ายป๊ะป๋าที่ดุลูกสาว
ไม่ได้มีความน่ากลัวเลยสักนิด

(จบประมาณนี้ครับ🥺 ขอบคุนที่แวะมาแหย่ม๋าเปียกน้า ชอบมากแงเอาอีกๆๆๆ)

เหมือนมีเสียง 'หา' ตัวโตๆ อยู่บนใบหน้าที่ขมวดคิ้วเป็นปม
มีประโยคไหนที่เป็นคำเชิญชวนกันนะ

"อา ให้ตายสิ" ถอนหายใจเฮือกใหญ่
ในเมื่อเข้าใจแบบนั้นก็ช่วยไม่ได้

"แล้วแต่เธอเลย ไออิ" ใบหน้าเหม่อลอยกว่าเดิม
อยากตายเจ้าครับ อยากตาย ที่ไม่ใช่ว่าอยากตายจริงๆ

เหลือบมองท่าทีแสนดีใจของเธอ
ทำไมถึงดีใจขนาดนั้นกันนะ ไม่เข้าใจเลยสักนิด

ชีวิตแสนสงบสุข
ยังคงต้องหาต่อไป

...

+

เสียงถอนหายใจแผ่วดังขึ้น คำชมของเธอไม่ได้ทำให้สีหน้าของจุนอิจิเปลี่ยนไปเลย เขาไม่ใช่พวกรู้สึกดีกับอะไรแบบนั้นน่ะนะเสียใจด้วย

หรือบางที...ก็แค่รู้ทันกันล่ะมั้ง?

"ก็แค่ทำสิ่งที่ทำได้"

"ไม่ได้คาดหวังอะไรอยู่แล้ว" ยิ่งการใช้ชีวิตในสถานที่แห่งนี้ด้วย น่าดหู่ชะมัด—ถอนหายใจอีกรอบ

"ทำไม อยากมาติวด้วยกันรึไง?"

เลิกคิ้วขึ้นทำนอง 'เธอน่ะหรอจะอ่านหนังสือ?'

นั่นไม่ใช่ท่าทีดูถูก เพราะว่ารู้แม้เธอจะไม่อ่านหนังสือเลยก็ยังติดท็อปเสมอ—คิริ ไออิ เธอเป็นคนที่ฉลาด ทั้งกายและวาจาที่จะคอยพาให้คนอื่นสามารถเดินตามเธอไปอย่างไม่นึกสงสัยอะไร

ถ้าไม่ติดว่ามีนิสัยแปลกๆ อย่างความหลงใหล และการจ้องมองใครสักคนนานๆน่ะนะ—ไม่สิ ที่นี่ก็แปลกทุกคนนี่นา รวมถึงตัวเขาด้วย

+

ก่อนที่ตัวเขาเหมือนจะลุกหายไปไหนสักที่โดยที่คุณไม่ทันได้มอง รู้ตัวอีกทีก็ได้ยินเสียงทุ้มต่ำด้านหลังของคุณเสียแล้ว

"ทำอะไรของเธอน่ะ" หรี่ตามองเหมือนจะโกรธแต่จริงๆก็ไม่ได้อะไร
แค่อยากรู้ว่าสนุกมากมั้ยนั่น เฮ้อ...ชีวิตสงบสุขนี่ยากจังน้า

(อุนเทอหาทำมากนะ5555)

เฮือก !—เสียงประหลาดที่เกิดขึ้นทำเอาตัวจุนอิจิสะดุ้งโหยงอย่างตื่นตกใจ หันซ้ายหันขวามองตามสิ่งที่เกิดขึ้น

อ อะไรน่ะของขยับได้!?—ดูเหมือนแสดงท่าทีหวาดระแวงไม่นานก็ตั้งสติได้ เห็นแบบนี้เขาก็ฉลาดมากพอ จะแยกพฤติกรรมของสิ่งเหนือธรรมชาติและสิ่งที่เกิดขึ้นโดยมนุษย์ได้อยู่นะ

+

"ติวหรอ...ฉันเนี่ยนะ?" ทำหน้าทำนองเอาจริงดิ
ให้ถามตัวเองอีกรอบนะฟุยุกิ

แต่อย่างว่า การให้คลังความรู้เดินได้อย่างเขาติว
ถือเป็นตัวเลือกที่ดี แต่ติวได้มั้ยอีกเรื่อง

พลางถอนหายใจแผ่ว อาลัยแก่ความสงบของตัวเขาในวันนี้

"อา จะทำอะไรก็ทำ" ตอบปัดๆ
มือไม้ผายขึ้นทำนองเชิญนั่งตรงข้ามได้เลยจ้าพ่อคุณ

คิดถูกแล้วล่ะ—จะเป็นเสียงหรือคำเอ่ยทักแสนธรรมดาเพียงใดเมื่ออยู่ ณ จังหวะเวลานี้ ก็ทำให้จุนอิจิสะดุ้งเฮือกอย่างแรงจนผมที่ดูฟูอยู่แล้วกลับฟูเหมือนหมาสีดำขนแตกกว่าเดิม

หันขวับมองคนที่จู่ๆ ก็วิ่งเข้ามาหาอย่างตื่นตกใจ ใบหน้าชื้นเหงื่อพร้อมเสียงหายใจแรง ก่อนจะหรี่ตามองแรง ขมวดคิ้วอย่างเหนื่อยหน่าย

"อย่าทำให้ตกใจสิ ฟุยุกิ" เสียงคำรามต่ำในลำคอดัง
คล้ายดุเพื่อนร่วมชั้น

+

ยางลบ?

"อา ไม่ใช่ครับ" เสียงทุ้มสั่นๆตอบออกไปอย่างไม่ได้คิดอะไร
ก่อนจะหลุบมองบนโต๊ะอีกครั้ง

ยางลบหายไปไหน?—เงยหน้ามองอีกรอบ

"อา ไม่สิ...ของฉันเอง"

"ขอบคุณ...ครับ" แบมือรับยางลบคืนมา
ก่อนมองเธอให้ชัดอีกครั้ง

คงจะเป็นรุ่นน้อง เพราะเขาแทบไม่เคยเจอเธอเลย
อืม ใช่แหละ

สายตาพลางมองหนังสือที่เธอกำลังขนอยู่

"ให้ช่วยมั้ย?" ก็ดูท่าจะหนักล่ะมั้ง?

!—แม้น้ำเสียงของเด็กสาวจะเรียบเฉยเพียงใด นั่นก็ทำให้เกิดปฏิริยาที่ชวนหัวใจวายได้สำหรับจุนอิจิ จนผมที่ดูฟูอยู่แล้ว ดูฟูขึ้นกว่าเดิมราวกับหมาขนแตก

เกือบจะตะโกนอีกไปแบบทุกทีซะแล้ว...เกือบไป
ค่อยๆ หันใบหน้าที่แสดงถึงความหวาดระแวงมาหาเจ้าของเสียง

อา คนล่ะ, ใช่...คนจริงๆ ไม่ใช่อย่างอื่น

...

+

"อา" ตอบรับเพียงคำเดียวว่า 'ใช่ มาคนเดียว'

"แล้วเธอ...?" ไม่ได้อยากถามว่ามาทำอะไร
ดูจากท่าทีไม่ได้มาอ่านหนังสือเป็นแน่แท้

หรือเจ้าของสายตานั้นคือเธอกันนะ...?

พลางถอนหายใจแผ่ว

"มาทำอะไรล่ะ" สุดท้ายก็ถามไปตามมารยาท

เฮือก—เสียงสะดุ้งในใจที่เล่นแทบทำให้หัวใจหลุดออกจากอก ไร้เสียงร้องแบบทุกทีราวกับรับมือกับเรื่องที่เกิดขึ้นได้อย่างดี

ฝ่ามือที่เลื่อนทาบบนอกเพื่อเช็คว่าตัวเองยังมีชีวิตอยู่ เหงื่อไหลตามกรอบหน้า นิ่งอยู่ชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆ หันมาหาเจ้าของเสียงด้วยใบหน้าที่ดูจะเหนื่อยหน่ายเมื่อเจอหน้าเธอคนนี้

"ไออิ"

"อย่าทำให้ตกใจสิ"

หรี่ตามองเจ้าของดวงตาสีท้องนภาอันว่างเปล่า
ยากจะหยั่งรู้ว่าคิดอะไรอยู่

+