(ยิงยาวสองโรลติดเลย ขอบคุณเช่นกันนะคะ อ่ยยย รุ่นพี่แอบเขินหรอ เห็นน้าาา 🥹✨️)

"แล้วก็…นี่ครับ" ผ้าเช็ดหน้าที่อีกฝ่ายให้เขาไว้เมื่อคราวก่อน…โจยื่นแจ๊คเก็ตให้พร้อมกับผ้าเช็ดหน้า บนเสื้อที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยมีถุงอุ่นมือแบบใช้แล้วทิ้งคู่หนึ่งวางอยู่ด้วย

"ผมซักให้สะอาดเหมือนใหม่เลยล่ะครับ" เขากล่าวด้วยรอยยิ้ม ดูจะพอใจกับการตัดสินใจของตัวเองสุดๆ

เพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายรอนานเขาจึงรีบวิ่งกลับไปที่หอพัก โชคดีที่มีรูปร่างสูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้วจึงทำความเร็วได้ดีเลยทีเดียว

ไม่นานนักโจก็กลับมาในสภาพเปียกเหงื่อเล็กน้อยจากความรีบร้อน

"ถึงจะแค่แป๊ปเดียว…แต่ตากลมเย็นนานๆก็ไม่ดีนะครับ"เขากลับมาพร้อมกับแจ๊คเก็ตหนังสีดำซึ่งอาจจะดูตัวใหญ่สำหรับอีกฝ่ายไปสักหน่อย แถมยังไม่เข้ากับยูตากะที่ใส่อยู่เสียเลย แต่เขาก็พยายามเลือกตัวที่แย่น้อยที่สุดให้แล้วล่ะ+

เมื่อรู้สึกถึงฝีเท้าของอีกฝ่ายที่ช้าลงกระทั่งไปหลบอยู่ด้านหลัง โจก็ขึ้นเดินนำอย่างรู้หน้าที่ คอยช่วยกันผู้คนกระทั่งมาถึงรั้วของโรงเรียน ทว่าคงช่วยไปไม่ได้มากกว่านี้

โจปล่อยมืออีกคนออกก่อนจะหันกลับมาหาด้วยท่าทีลังเลเล็กน้อย

"รุ่นพี่…ช่วยรอตรงนี้ซักครู่ได้มั้ยครับ?" เขาถาม

"แบบว่า…ผมมีอะไรอยากจะให้น่ะครับ"

โจเพียงยิ้มและพยักหน้ารับอย่างที่ชอบทำเท่านั้น ทั้งๆที่ปกติเขามักจะลังเลและเขินอายอยู่เสมอ แต่คงเป็นเพราะได้ทำอะไรร่วมกันมาหลายครั้งจนกลายเป็นความสบายใจที่ไม่สามารถอธิบายได้ไปเสียแล้ว

"folk? ชอบมากเลยล่ะครับ โดยเฉพาะเพลงที่ใช้กีตาร์เป็นหลักน่ะ" จะบอกว่าเขาเป็นนักดนตรีสายคลาสสิคก็คงจะใช่แหละนะ เพราะว่านี่แหละสไตล์เขาเลย+

เขาว่าเจือเสียงหัวเราะแผ่ว ทำให้ระหว่างทางเดินกลับหอไม่เงียบนัก ปล่อยให้อีกฝ่ายได้แกว่งมือเล่นได้ตามใจ

"เอ๋?" โจร้องขึ้นด้วยความประหลาดใจเม่อถูกอีกฝ่ายทักถามเรื่องเพลงอีกครั้ง อดไม่ได้ที่จะยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อเขินเบาๆ

"รุ่นพี่จะชมผมเกินไปแล้วนะครับ" เสียงนั้นแผ่วลงไปชั่วครู่

"ผมยัง…ไม่ค่อยแน่ใจเลยครับ แต่ก็อยากลองดูเหมือนกัน" เขาตอบด้วยรอยยิ้มจางๆบนใบหน้า

"ผมหรอ?" คราวนี้โจเองก็ดูจะฉงนไม่ต่างกัน นึกภาพไม่ออกเลยว่าคนอย่างเขาจะทดแทนผ้านวมได้ตรงไหน หรือเป็นเขาที่กำลังไม่เข้าใจอะไรอยู่กันนะ?

โจรอให้อีกฝ่ายสวมรองเท้าให้เรียบร้อย ก่อนจะเดินตามหลังคนนำกลับหอพักของตนเองราวกับว่ามันกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว

"ก็…ฟังเป็นอะไรที่เข้าใจได้นะครับ เพราถ้าให้ผมใส่ยูกาตะแล้วคลุมด้วยแจ๊คเก็ตเนี่ย มันก็คงประหลาดจริงๆนั่นแหละ"+

เพราะเขาเป็นคนที่ให้ความสำคัญเรื่องสุขภาพเป็นอย่างแรกๆ เพราะงั้นถึงอดเป็นห่วงไม่ได้

"หรือไม่ก็…ควรจะหาเสื้อคลุม หรือไม่ก็ชาร้อนไว้อุ่นมือนะครับ" เขาพูดต่อ ก่อนจะนิ่งไปชั่วครู่ราวกับว่ากำลังคิดอะไรอยู่

"แต่ถ้ามันทำให้รุ่นพี่สบายใจล่ะก็… ได้ครับ" ถึงเขาจะไม่รู้ว่าหลังจากอีกฝ่ายไปส่งเขาที่หอแล้วจะไปเดินเตร่ที่ไหนต่ออีกหรือเปล่า แต่ถ้าการไปส่งเขาจะทำให้อีกฝ่ายกลับบ้านเร็วขึ้นอีกสักหน่อยก็คงจะดีกว่า

ได้ยินคำหยอกล้อเขาก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบาๆ ไม่ใช่เพราะความรำคาญหรือเหนื่อยใจ แต่เหนื่อยกับตัวเองที่ยังคงรับมือกับความขี้แกล้งของอีกฝ่ายไม่ได้เนี่ยสิ

"งั้นคราวหน้า…ถ้าเจอกันอีกผมจะพกผ้านวมใส่กระเป๋ามาด้วย ดีมั้ยครับ?"เขาแกล้งหยอกกลับ และเพราะต่างคนต่างไม่ปล่อยมือจากกัน เขาก็เลยปล่อยไว้แบบนั้นนั่นแหละ

"ความจริงแล้ว… ก็ยังพอมีเวลาครับ แต่ผมว่า…รุ่นพี่นั่นแหละที่ควรจะรีบกลับน่ะ"

"ผมแข็งแรงจะตาย มือผมก็อุ่นกว่ารุ่นพี่ตั้งเยอะนะครับ" ว่าพลางกำมือที่จับประสานกันไว้เบาๆเป็นการยันยัน ทำใจดีสู้เสือสุดความสามารถแม้จะดูฝืนธรรมชาติสุดๆก็ตาม

"อีกอย่าง…ถ้าไม่สบายขึ้นมาก็จะแย่เอานะครับ" ไม่ว่าเปล่า โจจูงมืออีกฝ่ายพาเดินออกห่างจากคลื่นที่ซัดขึ้นมาบนหาด เพราะตอนนี้ก็อากาศเย็นลงมากแล้วด้วย ไหนละน้ำค้างกับไอน้ำเย็นๆอีก ไม่เป็นมิตรกับคนมือเท้าเย็นสักอย่างเลยด้วย

หมดคำจะพูดกับคนๆนี้จริงๆสิให้ตาย…

โจที่ถูกทักเรื่องที่ตนเองอุส่าหลงลืมไปชะงักงันไปชั่วครู่เมื่อถูกกอบกุมมือเอาไว้โดยไม่ทันตั้งตัว

…แล้งไอการจู่โจมแบบนี้เนี่ยมันใช้ได้ที่ไหนกันเล่า

"ก็…รุ่นพี่เอาแต่แกล้งผมนี่? ผมก็ต้องมีภูมิบ้างสิครับ" คิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากันเล็กน้อยกับใบหน้าที่ขึ้นสีอ่อนๆเท่านั้น แม้จะไม่ได้เขินอายจนหูแดงเหมือนเมื่อก่อน แต่พอถูกจู่โจมแบบนี้ใครมันจะไปเก็บอาการได้หมด+

"อย่างน้อยผมก็กลัวต้นไม้มากกว่านะ" โจว่าอย่างติดตลกก่อนจะจับมือของอีกฝ่ายมาประกบไว้ระหว่างฝ่ามือของตัวเอง

"คนเราตัวเย็นเพราะเลือดไหลเวียนไม่ดีต่างหากล่ะครับ…"เขาเริ่มนวดนิ้วให้เบาๆ…เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายรู้สึกยังไงกับสิ่งที่เห็น แต่เขาคิดว่ามันคงจะดีกว่าหากไม่พูดถึงมันขึ้นมาอีก

"…ยิ่งถ้าร่างกายอบอุ่นได้ช้าก็จะป่วยได้ง่ายด้วย แถมมาเดินเล่นหาดแบบนี้…ผมว่าคืนนี้รุ่นพี่ควรใส่ถุงเท้านอนนะครับ"

แม้เสียงนั้นจะแผ่วเบาเสียจนแทบไม่ได้ยิน ทว่ากลับทำให้เขารู้สึกเย็นวาบไปทั้งหลัง โจรีบเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

ไม่เห็น…ไม่รู้สึกอะไรเลยจริงๆแฮะ…

เพราะไม่ได้อยู่ในส่วนเทศกาล ตัวเขาจึงไม่รับรู้ถึงเหตุการณ์ไฟดับที่เกิดขึ้นด้วย โจมองท้องฟ้าด้วยสายตาที่หลากหลายอารมณ์ อาจจะกลัว หรือประหลาดใจ หรือไม่ก็สงสัยเสียจนไร้เดียงสา…

"เหมือนตะเกียงที่โผล่ไปทั่วเกาะน่ะหรอครับ" +

เขาก็ลองเงยมองบ้าง เด็กหนุ่มนิ่งคิดไปชั่วครู่

"เมื่อก่อน…ก็ไม่เชื่อครับ" เขาทอดสายตามองผืนทะเลอีกครั้ง

"ถึงบนเกาะนี้จะมีแต่อะไรที่เข้าใจไม่ได้ก็เถอะ…แต่ผมก็เชื่อในอะไรที่พิสูจน์ได้อย่างวิทยาศาสตร์มาตลอด"

"จน…มีเรื่องที่ทำให้อยากเชื่อ"เพราะเขาไม่อาจจะพูดได้เต็มปาก ความรู้สึกนั้น…คงจะเรียกว่าสองจิตสองใจล่ะมั้ง?

"ผม…อยากจะเชื่อครับ" เขาตอบก่อนจะหันกลับไปหาอีกฝ่าย

"ทำไมหรอครับ?"

"ก็ต้องรีบบอกผมไงครับ" เขาตอบเจือเสียงหัวเราะ ทำอย่างกับว่าถ้าอีกฝ่ายเรียกยังไงก็จะไปหางั้นแหละ

"อ่ะ-" โจสะดุ้งถอยหลังไปเล็กน้อย อดไม่ได้ที่จะเตะน้ำกลับไปใส่อีกฝ่ายบ้างทว่าก็ไม่ได้ทำให้เปียกเช่นกัน คนอะไรขี้แกล้งได้เสียทุกเรื่องเลย

"ถ้าทำมือกับเท้าให้อุ่น ก็จะหลอกตัวเองว่าไม่หนาวได้นะครับ" เขาว่าขณะเดินไปขนาบข้างอีกฝ่ายเผื่อว่าจะพอช่วยบังลมได้บ้าง

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเงยหน้ามองท้องฟ้า+

"…ถึงวันนั้นรุ่นพี่ ต้องพาผมเที่ยวเล่นด้วยนะครับ" น้ำเสียงของเขาดูสดใสขึ้นมาเล็กน้อย ก็แค่ตั้งใจเรียน สอบได้มหาลัยดีๆ จะได้ไปจากที่นี่ซักที…

โจไม่ได้ตอบอะไร เพียงพยักหน้าเฉยๆเท่านั้น สำหนับโจที่ยังสวมรองเท้าอยู่แม้จะเริ่มเปียกจากคลื่นที่พัดมา แต่อีกฝ่ายที่ถอดรองเท้าน่าห่วงกว่าอีกไม่ใช่หรือไงนั่น?

"รุ่นพี่…หนาวหรอครับ?" โจหยุดฝีเท้าลงเล็กน้อย วันนี้เขาก็ดันไม่ได้พกแจ๊คเก็ทมาเสียด้วย

โจเองก็เดินตามอีกฝ่ายไป เตะทรายเล่นบ้าง เอาเท้าเขี่ยเปลือกหอยเปล่าบนหาดเล่นบ้าง ไม่ได้ดูจะรำคาญอย่างที่พูดนัก

"ผมทำแผลเก่งนะ ถ้าโดนบาดอีกก็ให้ผมช่วยทำแผลได้นะครับ" เขาแหย่ สำหรับคนที่ไม่ได้เดินหาดบ่อยนักอย่างเขา ถ้ามัวแต่กลัวว่าจะบาดเจ็บก็หมดสนุกกันพอดีน่ะสิ…

"แปลว่ารุ่นพี่จะได้ออกไปสนุกก่อนผมตั้งปีนึงเลยนะครับ" แม้จะไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่เขาก็ยังอยากมีหวัง…

+

โรงเรียนที่เข้มงวดและล้าหลัง ครอบครัวที่ตีกรอบ ถ้าเป็นข้างนอกนั่น…จะมีที่ของเขาอยู่หรือเปล่านะ?

"ผมชอบทะเลครับ" เขาตอบ…โลกกว้างใหญ่ที่เขายังไม่เคยได้ยื่นขาออกไป ต่างจากป่า…ที่เขาปักใจเชื่อไปแล้วว่ามันก็เป็นแค่ป่าที่อยู่บนเกาะห่วยๆ…

"แต่ถ้าเศษเปลือกหอยบนหาดไม่เข้ารองเท้า ก็จะชอบมากกว่านี้ครับ" โจปิดท้ายด้วยประโยคติดตลกเล็กๆเพราะเกรงว่าบทสนทนาจะดูน่าเบื่อเกินไป

รอยยิ้มจางๆยังคงอยู่บนใบหน้าขณะฟังคำตอบนั้นอย่างตั้งใจ โจมองเส้นผมสีเขียวเป็นเอกลักษณ์ของอีกฝ่ายอยู่ชั่วครู่…แววตาก็วูบไหวไปชั่วขณะ ทว่าเขาก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป

"เคยได้ยินว่า…สีเขียวเป็นสีที่สงบ แต่ก็มีชีวิตชีวาและความคิดสร้างสรรค์…ผมว่ามันเหมาะกับรุ่นพี่นะครับ" เขาตอบด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันกลับไปมองผืนทะเลอีกครั้ง

"ผมน่ะ…เกิดแล้วก็โตที่นี่ ก็เลยสงสัยน่ะครับ…ว่าถ้าข้ามทะเลไปจะเป็นยังไง"+

โจลูบแขนตัวเองเบาๆด้วยความเก้อเขินเมื่ออีกฝ่ายผละมือออก…กว่าจะรู้สึกตัวก็มาถึงจุดหมายแล้ว เขาใส่รองเท้าแตะเดินลุยหาดโดยไม่สนใจว่าจะเลอะหรือเปียก

"ผมหรอครับ?" เขาทวนคำถาม

โจหันกลับมาทอดสายตามองไกลออกไปยังผืนน้ำ แก้วตาสีเข้มที่ไม่ได้มีแว่นบดบังสะท้อนแสงน้ำทะเลจางๆ

"…อืม แล้วรุ่นพี่ล่ะครับ?" แทนที่โชจะได้คำตอบ กลับกลายเป็นถูกถามกลับเองเสียได้