เด็กหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงว่ารับรู้ ไม่โต้แย้งหรือเอ่ยแทรก แม้เนื้อหาการศึกษาของอีกฝ่ายจะพิลึกพิลันเกินความเข้าใจของคนปกติก็ตาม

แต่โลกนี้ไม่มีคนปกติอยู่หรอก

"ผมเป็นคนจมูกไว"

"เท่านี้คงเป็นคำตอบได้อยู่"

ริมฝีปากแย้มยิ้มบางใต้แมส เหลือบมองถุงพลาสติกในมือของอีกฝ่าย

"แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยเกี่ยวกับเรื่องที่รุ่นพี่กำลังศึกษา...ผมยินดีครับ"

"ผมชื่อจินกูจิ โนอะ"

เขาเลื่อนสายตาไปยังนาฬิกาแขวนบนผนังห้องสมุด ลังเลเพียงสองวินาที ก่อนที่สุดท้าย จะก้าวเดินเข้าไป

"พวกนาย..."

เสียงทักเบา ๆ แต่ชัดเจนพอจะทำให้คนที่อยู่โต๊ะหันมาได้

"ทำงานกันอยู่หรอ?"

น้ำเสียงราบเรียบฟังดูอู้อี้เล็กน้อยจากใต้แมส เว้นระยะจากขอบโต๊ะหนึ่งช่วงแขน ไม่แทรกตัวเข้ามาในพื้นที่ของพวกเขา

—เหมือนแค่อยากทักทายเท่านั้น

เสียงปลายรองเท้ายางสะท้อนเบาๆกับพื้นห้องสมุด เด็กหนุ่มผมสองสีโผล่ใบหน้าออกมาจากชั้นหนังสือหมวดธรรมชาติพร้อมหนังสือสามสี่เล่มในอ้อมอก

เขาก้มมองอ่านเนื้อหาในนั้น ทว่าเมื่อเงยหน้าขึ้นมาสองเท้ากลับหยุดชะงักลงเล็กน้อย

สองพี่น้องซาคาอิดูเหมือนจะกำลังนั่งงวนกับกองเอกสารบางอย่าง โนอะจึงมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่ง ไม่แน่ใจว่าควรเข้าไปทักเพื่อนเก่าดีหรือไม่

+

"ประมาณว่าพวกฐานทัพลับส่วนตัวอะไรแบบนั้น"

เขายกมือเกาท้ายทอย ใช้สมองที่ทื่อหยาบคัดเลือกคำพูดที่จะไม่ทำให้อีกฝ่ายรู้สึกลำบากใจ

แต่สุดท้ายความตรงไปตรงมาก็เอาชนะความละเอียดรอบคอบได้อยู่ดี

"หรือรุ่นพี่มาหาผมหรอ?"

น้ำเสียงที่เคยเรียบเฉยแปรเปลี่ยนเป็นไม่แน่ใจนัก

"ถ้าเรื่องภูมิแพ้ผมโอเคนะครับ วันนี้พกยามา"

คิดว่าอีกฝ่ายคงตามหาเพราะเคร่งครัดในคำไหว้วานที่เคยได้รับ

—ไม่มีเหตุผลอื่น

เด็กหนุ่มเพียงเหลือบตามองคู่สนทนาอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเลื่อนสายตากลับไปยังเส้นตัดระหว่างแนวป่าและท้องฟ้าซึ่งเริ่มระบายสีทองจางๆ

"เปล่าหรอกครับ"

เสียงของเขายังคงราบเรียบ ไม่สูงไม่ต่ำจนเกินไป

"วันนี้ฝนตก และตรงนี้ลมโกรกดีก็เท่านั้น"

หลังจากนั้น โนอะก็ขยับตัว ลุกขึ้นยืนจากแสงอาทิตย์รำไรหาเงามืดมองประตูแทนเพราะเริ่มรู้สึกร้อน

"ผมเผลอขึ้นมาแย่งที่ของรุ่นพี่หรือเปล่าครับ?"

+

ยามอีกฝ่ายเขย่าถุง กลิ่นเหม็นชวนคลื่นเหี้ยนยิ่งฟุ้งกระจาย โนอะเบ้หน้าเล็กน้อย แก้ปัญหาด้วยตัวเองโดยการกลั้นหายใจเอา

เด็กหนุ่มส่ายหน้าอีกครั้ง

“ผมไม่เห็น”

อย่างน้อยก็ในตอนนี้

“ถ้ารุ่นพี่เองก็ไม่เห็นมัน แล้วจะรวบรวมมันไปทำไมครับ?“

(ขออนุญาตปักคับบ)

"ยังไม่กลับบ้านอีกหรอครับ?"

คำพูดเบาบางลงเล็กน้อยเพราะเนื้อผ้าของหน้ากากอนามัย กระนั้นยังเสียงดังพอให้ได้ยินชัดเจน

"นึกว่ารุ่นพี่เป็นประเภทเลิกเรียนแล้วตรงกลับไปอ่านหนังสือแบบพวกเด็กเรียนอะไรทำนองนั้นซะอีก"

โนอะเปิดเปลือกตามองผู้มาเยือนใหม่ของดาดฟ้ายามใกล้สนธยา เขาจำอีกฝ่ายได้ตั้งแต่เนื้อเสียงจากประโยคทักทายแรกแม้แสงเงาที่ทาบทับลงมานั้นจะบดบังใบหน้าของอีกฝ่ายไว้กว่าครึ่ง

คนคนนี้—ยังชอบพูดอะไรเข้าใจยากเหมือนเดิม

"คงต้องทำให้รุ่นพี่ผิดหวังแล้วเพราะผมไม่ใช่คนมีอารมณ์ศิลปินขนาดนั้น"

เขาขยับแมสปิดจมูกตามเดิม ไม่ได้ลุกขึ้นทักทายอย่างมารยาทที่คนอายุน้อยกว่าสมควรทำ

+

(สนใจคับ🥺)

สายฝนกับชาวประมงนั้นเปรียบดังไม้เบื่อไม้เมา แต่กระนั้นโนอะก็ยังชอบที่จะได้สูดความบริสุทธิ์ของฟ้าหลังฝนนี้อยู่ดี

เขาแง้มประตูดาดฟ้าค้างไว้ ปล่อยให้ลมและแสงแดดส่องพัดเข้ามา ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงตรงบันไดขั้นแรก หัวสองสีพิงผนังพลางหลับตาลงโดยที่อุปกรณ์ป้องกันยังคาไว้ตรงคาง

“คือผมแค่จมูกไวเพราะภูมิแพ้น่ะ”

ยกมือปางห้ามญาติก่อนจะโดนอีกฝ่ายจัดหมวดหมู่ไปอยู่ในกลุ่มคนมีสัมผัสพิเศษหลุดโลกใดๆก็ตาม

“ดม..กลิ่น?”

โนอะจ้องคนตรงหน้านิ่งด้วยสายตาประท้วงว่าเขาไม่ใช่หมานะ

แต่สุดท้ายก็บ้าจี้ลดแมสดมบัตรของใครไม่รู้ในมืออยู่ดี

“ก็ไม่ได้กลิ่นนะครับ”

“รุ่นพี่กำลังหาอะไรอยู่รึเปล่าครับ?”

ดูแล้วไม่น่าจะหาบัตรอย่างเดียว จากการเที่ยวไล่ถามคนอื่นว่าเห็นอะไรในถุงรึเปล่า

(ได้เรย เดะนุทักไปป)

(มาชูมือคับเซมไป🥺)

เหลือบมองถุงพลาสติกในมืออีกฝ่ายเล็กน้อย ไม่ได้ตอบคำถามในทันที ทว่ากลับใช้นิ้วเกี่ยวแมสลงมาไว้ใต้คางแทน

"ไม่เห็นครับ"

"ไปเอามาจากไหนหรอครับรุ่นพี่"

กลิ่นเหม็นโชยตีเข้าจมูกจนต้องยกแมสปิดขึ้นมาอีกครั้ง

คิดไปเองรึเปล่านะ

"ว่าแต่เห็นนามบัตรหน้าตาเหมือนผมไหมครับ?"

โนอะทำบัตรหาย

จะว่าเป็นเขาแค่คนเดียวคงไม่ใช่ ดูจากการที่ทั่วทางเดินมีแต่ฝูงชนเดินขวักไขว้ทั้งที่หมดคาบโฮมรูมไปแล้ว เหมือนว่าประวัติศาสตร์พิกลจะซ้ำรอยในปีนี้อีกแล้ว

“…”

เด็กหนุ่มชะงักค้างไปชั่วครู่เมื่อเกือบปะทะเขากับเงาดำที่โผล่มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง

“…สวัสดีครับ?”

เป็นผู้หญิงที่สูงจัง

รุ่นพี่ใช่หรือเปล่านะ

เขาจ้องมองสิ่งที่อยู่ในมืออีกฝ่าย กระพริบตาปริบๆเหมือนไม่เข้าใจนัก

“อะไรหรอครับ?

((ขออนุญาตบวกโรลนะคับบ))