"เคียวยะเล่าว่ามีคนล้มอยู่กลางบ้าน นอนจมกองเลือดและในมือของตัวเองก็ถือมีดเปื้อนเลือดเอาไว้"

เอ่ยอธิบายสถานการณ์ ก่อนที่จะขอรบกวนคุณเจ้าของร้านในการยืมผ้าขนหนูและชุดสำหรับเปลี่ยน

"ตอนนี้ยังไม่มีเบาะแสอะไรมากเท่าไร"

เรียวคาคุเอ่ยพลางถือวิสาสะถอดเสื้อตัวนอกของตนเองจนเหลือเพียงแต่เสื้อเชิ้ตสีขาวเปียกน้ำที่แนบผิวเนื้อ ปลดเนคไทลงผ่อนคลายเล็กน้อย

"แต่...ที่เกิดเหตุ ดูเหมือนจะเป็นภายในบ้านของเจ้าตัว"

+

โชคยังดีที่ชายคนนั้นถูกช่วยเอาไว้ได้ทัน โดยคุณตำรวจคนนึงที่โทรแจ้งรถพยาบาลฉุกเฉินและเจ้าตัวก็กระโดดลงไปช่วยเหลือญาติของตนเองเอาไว้

ในตอนที่ทุกอย่างสงบลง

คุณตำรวจแอบปลีกตัวออกมาหาชายคนนึงที่พวกเขาแอบนัดพบเจอกันแบบลับๆ

"เคียวยะเป็นคนกระโดดลงไป"

เขาเอ่ยกับอิเอย์ริอย่างหัวเสียพลางเสยผมที่ลู่ลงมาปรกใบหน้าของตน

"ถึงฉันพูดไป พวกเจ้าหน้าที่ตำรวจคนอื่นๆก็มองออกอยู่ดี หากถูกจับส่งไปที่โรงพยาบาลก็ถูกตรวจเช็คอาการอย่างละเอียด"

"เพราะงั้น ที่ฉันทำได้คงเป็นช่วยเป็นกำลังใจให้"

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยอย่างเรียบๆ เขาคาดเข็มขัดนิรภัย สตาร์ทรถและสวมแว่นตากรองแสง

"นอกเหนือเสียว่า..."

"นายจะเป็นคนพูดทุกอย่างออกมาให้ฉันได้รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันนายจนมาอยู่ในสภาพนี้"

เรียวคิ้วของคุณตำรวจขมวดเข้าหากัน สายตาเคลื่อนตามการเคลื่อนไหวของคู่สนทนา ปล่อยให้อีกฝ่ายเดินวนรอบตัวโดยไม่ได้ดุด่าหรือต่อว่าการกระทำนี้

หรืออาจจะแค่...พยายามอดกลั้นอารมณ์ก็ได้

"เธอจะคิดยังไงก็ตามแต่ใจเธอเลย ส่วนเรื่องตรวจตรา..."

เขาเว้นจังหวะพูดก็เหลือบมองคุณ

"พบเจอคนน่าสงสัยหนึ่งคน เธอสนใจอยากไปกับฉันที่สถาณีตำรวจไหม?"

เรียวคาคุพ่นลมหายใจออกมาโดยไม่คิดปกปิด เขาพาคุณไปที่รถและประคอง(กึ่งโยน)ให้ไปนั่งเบาะหลัง

"งั้นเดี๋ยวฉันจะส่งนายไปที่ป้อมตำรวจละกัน"

"หากเป็นที่นั้น พวกเขาคงสามารถตาใหาคลีนิคของนายเจอแน่นอน"

เอ่ยพลางปิดประตูรถ เคลื่อนกายไปฝั่งคนขับและเปิดประตูเข้าไปนั่ง ดูจากท่าทีกระฉับกระเฉงแล้ว คุณตำรวจคนนี้ดูเหมือนจะพูดจริง

"...คนไข้แบบไหนกันละนั่น?"

เรียวคาคุเลิกคิ้วอย่างสงสัยก่อนที่จะทำท่าจะหุบร่มลง...แต่เขาก็ลังเลอยู่เล็กน้อย สุดท้ายเขาก็หุบร่มเก็บเอาไว้ด้านหลังที่มีเข็มขัดที่ถูกออกแบบมาให้สามารถเก็บร่มเอาไว้ได้

"ช่วยบอกทางด้วยละ ฉันยังไม่คุ้นชินทางบริเวณนี้มากเท่าไร"

เอ่ยพลางเคลื่อนกายแนบชิดคนเจ็บก่อนจะค่อยๆพยุงอีกฝ่ายให้พอลุกเดินได้โดยใช้ตัวเขาเป็นที่ยึด

"เกิดอะไรขึ้น"

เขาเอ่ยถามพลางกวาดสายตาสำรวจร่างกายอีกฝ่ายว่ามีส่วนไหนบาดเจ็บร้ายแรงรึเปล่า

"ใช่ และก็มาเจอคนบาดเจ็บข้างถนน ทำเอาคิดว่าจะเรียกรถพยาบาลหรือรถตำรวจมาดีละนะ"

เหมือนจะนึกอะไรสักอย่างได้ เขาจึงหยิบสมุดพกและปากกาขึ้นมาขีดเขียน

"นี่ชื่อฉันและเบอร์ติดต่อ หากมีเรื่องราวแปลกประหลาด...หรือเจ้าเงานั้นไปทำร้ายใครละก็ ติดต่อฉัน"

สิ่งที่คนเรือนผมสีส้มยามเย็นยื่นให้คือแผ่นกระดาษที่เขาขีดเขียนเมื่อครู่ ในนั่นเขียนเอาไว้ว่า'อิชิยามะ เรียวคาคุ เบอร์ติดต่อ×××..'

( หากไม่รู้จะต่ออะไรแล้ว สามารถจบรูทได้เลยนะคะ🙌)

"หื้ม..."

เรียวคาคุส่งเสียงในลำคออย่างสนอกสนใจ แม้จะรู้สึกแปลกใหม่ที่ได้สัมผัสกับ'บางสิ่ง' แต่เจ้าตัวก็ดูไม่ตกใจหรือหวาดกลัวมากเท่าไร เพราะทั่วทั้งเกาะแห่งนี้มีเรื่องราวประหลาดมากมายจนรู้สึกเป็นเรื่องปกติละนะ

"ดูเหมือนเธอจะรู้รายละเอียดเยอะเหมือนกันนะ"

เขาเอ่ยโดยที่สายตายังคงจับจ้องเงาที่เคลื่อนหนีไปเมื่อครู่

"ตอนนี้ก็เริ่มมืดค่ำแล้ว ฉันแนะนำว่าเธอควรกลับบ้านได้แล้วละ...จริงสิ"

+

กริ่ง..

เสียงกระดิ่งลมฟูรินดังขึ้น ปลายเท้าของชายคนนึงหันมาทางร่างที่นอนแน่นิ่ง เจ้าของร่มสีแดงหยุดยืนมองร่างตรงหน้า

'....ถ้าจำไม่ผิด'

"เมซากิซัง?"

เรียวคาคุย่องตัวลงก่อนจะเอื้อมมือมาแปะบ่าพลางเขย่าตัวเบาๆ

"เมซากิซัง ได้ยินเสียงของฉันไหม?"

เสียงทุ้มต่ำและราบเรียบ ดูไม่มีความห่วงใยเจือปนในน้ำเสียงนั้น

"เจ้าหน้าที่ตำรวจ..อิชิยามะ เรียวคาคุ"

เขาเว้นช่วงพูดไปราวกับเกือบหลุดพูดตำแหน่งเดิมของตนเอง เมื่ออีกฝ่ายรับรู้ถึงตัวตนที่เขาเป็นอยู่ เขาก็กลับบัตรประจำตัวเจ้าหน้าที่กลับ

"ฉันหวังว่าเธอจะตามหาสถานที่ในรูปถ่ายเจอนะ"

( หากไม่รู้จะต่ออะไร สามารถจบรูทได้เลยนะคะ🙌 )

เรียวคาคุรับนามบัตรอีกฝ่ายมา ดวงตาสีฟ้าสว่างอ่านชื่อในนามบัตรอย่างละเอียด

"จักษุแพทย์รึ?"

เลิกคิ้วอย่างแปลกใจ บ่งบอกได้ว่าเจ้าตัวก็ไม่ได้คาดคิดว่าคุณเป็นจักษุแพทย์

เขาร่วงกระเป๋าตนเองและหยิบบัตรประจำตัวเจ้าหน้าที่ขึ้นมา

+

"..."
"....นั้นสินะ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองสัมผัสพวกนี้ได้มากแต่ไหน"

ดวงตาสีฟ้าสว่างจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาของคุณ

"เพราะงั้น...ขอทดสอบตัวเองหน่อยก็แล้วกัน"

พูดจบ เรียวคาคุก็ก้าวเดินไปหาเงาที่ทอดยาว เหยียบย่ำเงาไร้เจ้าของและเฝ้ารอดูสิ่งที่จะเกิดขึ้น

เรียวนิ้วเกี่ยวขาแว่นตากรองแสงออกจาดใบหน้าก่อนจะเก็บไว้ในกระเป๋าเสื้อ ยามที่รอบข้างเริ่มมืดลง

กริ่ง...

เสียงกระดิ่งฟูรินดังขึ้นอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ทำเอาเรียวคิ้วชายเรือนผมสียามเย็นขมวดเข้าหากัน
เหลือบมองเงาสีดำที่ทอดยาวผิดธรรมชาติด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ทว่า ฝ่ามือกลับกระชับร่มแน่นยามได้ยินเสียงกระซิบแผ่วเบา

+

"เข้าใจแล้ว"

เขาเอ่ยออกมาแม้จะไม่เข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดถึงเรื่องใด นอกจากตัวตนปริศนาอย่าง'คุณลุง'แล้ว ยังมี'มรดกจากคุณลุง'อีก..

แต่จากการที่เคยสอบปากคำกับชายคนนี่ หากถามอะไรไปคงได้ข้อมูลไม่มาก หากพูดกดดันก็อาจจะโดนคุณลุงที่ว่าโจมตีอีก

ทว่า..ใช่ว่าเขาจะยอมรามือได้ง่ายๆที่ไหน แค่วันนี้พอแค่นี้ก่อนละกัน

"ไม่ใกล้ไม่ไกล มีรถของผมอยู่ ผมสามารถไปส่งคุณได้นะ"

ชายเรือนผมสีเดียวกันกับพระอาทิตย์ในเวลานี้ได้เหลือบมองทุกการกระทำของคุณ เขาหลับตาลงและถอนแว่นกรองแสงออก เผยให้เห็นดวงตาสีฟ้าสว่างราวกับท้องฟ้าแจ่มใสไร้เมฆขาว

ทว่า มันกลับไร้แระกายตาที่มีชีวิตชีวา

"ฉันก็แค่มาเดินตรวจตราตามหน้าที่ตำรวจ...แต่ตอนนี้เลิกงานอยู่ ที่ฉันทำก็แค่มาเดินเล่นทั่วไปพลางคิดไปเรื่อยเปื่อย"

"มันก็เท่านั้นแหละ"

"ฉันก็แค่มาเดินตรวจตราตามหน้าที่ตำรวจ..."

"เป็นวิธีที่แปลกใหม่ดี จากนี้จะพาสุนัขนั้นไปรักษางั้นเหรอ?"

เขาเอ่ยถามพลางกระชับร่มในมือ ถือไปนานๆก็เมื่อยอยู่เหมือนกันละนะ
แต่เขารู้สึกว่าจะยังไม่สามารถวางร่มในตอนนี้ได้

"ภาษาไอนุ....เป็นอะไรที่หาได้ยากที่เกาะไทเฮนะเนี่ย"

"ถ้าจำไม่ผิด...ชาวไอนุจะอยู่บริเวณฮกไกโดไม่ใช่รึ?"

"หรือเธอมีเครือญาติเป็นชาวไอนุ?"