เขาเว้นช่วง ก่อนจะพูดต่อ

"ลุงว่าแค่กลับบ้านมาแล้วยังมีแรงยิ้ม ยังมีแรงบ่นให้ลุงฟังได้ ก็ถือว่าเก่งมากแล้วล่ะ"

"แล้วที่ทำอยู่มีความสุขไหมหล่ะ?"

"กิจกรรมโรงเรียนก็มีนะ แต่ไม่ได้เยอะจนกลับบ้านค่ำมืดแบบนี้หรอก ส่วนมากก็พวกงานกีฬา งานวัฒนธรรม อะไรทำนองนั้น"

ทว่าพอเซนโดเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างจึงเบี่ยงมือไปปิดปากเซนโดไว้ก่อนไม่ให้พูดอะไรไปมากกว่านี้

เขาหันไปมองหลานชาย แล้วยิ้มนิดๆ อย่างคนที่เข้าใจ

"แต่เด็กสมัยนี้ดูจะโดนกดดันให้เก่งรอบด้านนะ ทั้งเรียน ทั้งกิจกรรม ทั้งต้องเข้าสังคมอีก"
+

"เรื่องแบ่งเวลาหน่ะ ไม่มีใครทำได้เป๊ะหรอก ลุงเองบางทียังจัดการชีวิตตัวเองพังเลย"

แต่ก็เป็นเรื่องเข้าใจได้สำหรับสายงานที่เขาทำ ต่อให้มีเวลาทำงานชัดเจนแต่สุดท้ายก็จะมีเรื่องไม่คาดฝันเกิดขึ้นเสมอ

พอได้ยินคำถามเขาก็หัวเราะเบา ๆ ในลำคอเมื่อได้ยินหลานพูดถึงสมัยที่โรงเรียนยังไม่มีกิจกรรมกินเวลาแบบทุกวันนี้

"สมัยลุงน่ะเหรอ..."

เขาพูดพลางเอนตัวเล็กน้อยรำลึกความหลัง เมื่อ26-30ปีก่อน
+

"งั้นเหรอครับ ดีแล้วหล่ะครับที่งานไม่หนักมาก" ว่าพลางยิ้มๆ

เมื่อเห็นว่าพนักงานร้านนำสิ่งที่สั่งมาแล้วก็เขาก็ช่วยเซนโดจัดแจงแบ่งจานชามและแก้วน้ำให้คนที่เหลือในโต๊ะ

"ถึงอย่างงั้นก็เถอะ"

มองหลานชายด้วยสายตาที่ยังคงเป็นห่วง แม้เจ้าตัวจะยิ้มและชูสองนิ้วให้ดูเหมือนว่ายังโอเคอยู่ก็ตาม

"อย่าพึ่งฝืนตัวเองมากนะ ถ้ามันเหนื่อยเกินไปก็ต้องรู้จักพักเหมือนกันนะ เข้าใจไหม"
+

ยังคงถือกระป๋องไว้ในมือ ลูบนิ้วลงบนหยดน้ำเย็นที่เกาะผิวอลูมิเนียมช้าๆ คล้ายรอให้ความเย็นซึมผ่านผิวมือเหมือนใช้เวลาคิดก่อนจะพูดต่อด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่แฝงไว้ด้วยแววระวัง

"แบบว่าผมเคยพูดกับคนที่นี่แล้วถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ อยู่นานเลยหล่ะครับ"

"จะว่าไป ตอนนี้ก็เปิดเทอมแล้วสินะครับ สภาพแวดล้อมดีไหม เข้ากับเพื่อนร่วมงานได้หรือเปล่า"

ถามตามภาษาคนอายุมากท่านหนึ่ง

น้ำเสียงแห้งโรยแต่ยังพยายามเรียบเรียงให้ฟังดูเป็นเรื่องปกติ พลางจิบน้ำทีละนิด

"ผมไม่แน่ใจว่าผมคิดไปคนเดียวหรือเปล่า แต่ผมก็รู้สึกแปลกจริงๆ นะครับ"

เขาเหลือบตามองยูเซ็น สังเกตแววตาเรียบสงบที่ดูไม่ทุกข์ร้อนอะไรนัก ก่อนจะเบนสายตาลงมามองน้ำผลไม้ในมือ

"มันแปลกจนบางทีผมก็ไม่แน่ใจว่า ผมยังอยู่ในโลกของความจริงอยู่รึเปล่า"

"แต่ว่าอย่าพูดเรื่องแบบ..."

"แบบนั้นโจ่งแจ้งนะครับ"
+

อีกทั้งเขากับคนตรงหน้าก็พึ่งรู้จักกันด้วยขืนเขาคิดอะไรยิบย่อยถึงขนาดนั้นอาจสร้างความไม่สบายใจให้กับอีกฝ่ายก็ได้เขาจึงเลือกที่จะเงียบดีกว่า

"รับไปเถอะครับ"

เงยหน้ามองอีกฝ่ายด้วยแววตาเกรงใจปนดื้อรั้น ก่อนจะพูดเสียงเบาเจือด้วยความจริงจัง

"แค่คุณมาช่วยผมก็เกินพอแล้วครับ"

"ผมไม่รู้หรอกนะครับว่าที่โรงเรียนเป็นยังไงบ้าง แต่ว่า..."

"ที่โรงพยาบาลก็มีอยู่เรื่อยๆ หล่ะครับ"
+

"ต้องคิดมากสิครับ ผมทำงานกับชีวิตคนมันต้องเน้นความน่าเชื่อถือด้วยว่าจะช่วยชีวิตได้จริงๆ ไหมนะครับ"

"แล้วแต่ช่วงหน่ะครับ"

พูดไปงั้นแต่ก็ไม่ปฏิเสษว่างานหนักจริงๆ

เมื่อเงินในมือตัวเองถูกดันกลับมา เขากลับสังเกตอย่างอื่นก่อนเรื่องถูกดัน

'ผ้าพันแผลสีดำ?'
'หรือจะเป็นแฟชั่นของคนสมัยนี้กันนะ'

ไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา ร่างกายเหนื่อยเกินกว่าจะตั้งคำถามกับรายละเอียดเล็กๆ อย่างนั้น
+

เขาเหลือบตามองรอบข้างอย่างระแวดระวัง ก่อนจะพึมพำเบาๆ ขณะพยายามคืนสีหน้าให้กลับมาเรียบเหมือนเดิม

" อย่าเล่นแบบนี้สิครับ นี่เขตโรงพยาบาลนะ "

แม้จะเพลียและตกใจ แต่ในแววตานั้นกลับแฝงรอยยอมแพ้จางๆ อย่างคนที่รู้ดีว่า ต่อให้โดนแกล้งอีกกี่ครั้งก็คงทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้อยู่ดี

เขาถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัวด้วยท่าทางตื่นตะหนก แต่ทว่าพอเห็นว่าคนตรงหน้าเป็นคนที่คุ้นเคยก็รวบรวมสติกลับมาได้เล็กน้อย

มือขาวซีดยกขึ้นแตะอกเบาๆ พร้อมเสียงถอนหายใจหลุดออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ แววตาล้าหลังกรอบแว่นมองอีกฝ่ายที่กำลังยิ้มอย่างอารมณ์ดี

" คุณเซนโด! "

ปลายเสียงสั่นน้อยๆ คล้ายสติยังกลับมาไม่ครบถ้วน +

[ ได้เลยครับคุณอุเมะ🥺✨ ]

"แต่ว่าคุณมาช่วยงานแถวนี้เหรอครับ... เดินทางลำบากไหมครับ?"

เขาถามต่อไปด้วยความสุภาพ แม้ว่าตัวเองจะรู้สึกเหนื่อยแต่ยังคงพยายามมีมารยาทคุยกับอีกฝ่าย อีกทั้งนานๆ ทีเขาจะมีโอกาสคุยเรื่องอื่นที่ไม่ใช่เรื่องงานด่วย

"แล้วพึ่งย้ายมาที่นี่เป็นไงบ้างครับ?"

"ตอนผมย้ายมาที่นี่ใหม่ๆ ผมปรับตัวนานมากกว่าทุกอย่างจะลงตัวหน่ะครับ"

"เป็นหมอครับ..."
ยกมือขึ้นลูบท้ายทอยตัวเองอย่างประหม่าเพราะรู้สึกว่าท่าทางที่เหนื่อยล้าเกินจนขัดกับภาพจำของหมอที่หลายคน

"ขอโทษนะครับที่ให้มาเห็นสภาพแบบนี้.."

หัวเราะเบาๆ พร้อมกับหลับตาลงชั่วครู่ ราวกับพยายามหาทางทำตัวให้เป็นธรรมชาติ

แน่นอนว่าสภาพเขาจะย่ำแย่ก็ไม่แปลกเพราะเขาเข้างานตั้งแต่6โมงเช้าจนลากยาวทำงานเลยเวลาเลิกงานทั่วไปติดต่อกันมานาน

+

มือขาวซีดยื่นเงินให้อีกฝ่ายเป็นค่าน้ำที่กดมาให้ก่อนรับน้ำมา

"ขอบคุณมากนะครับ..."

ยกกระป๋องน้ำขึ้นจิบสั้นๆ ก่อนจะวางลงช้าๆ เขามองยูเซ็นด้วยแววตาอ่อนล้า แต่ก็ยังคงยิ้มบางๆ ให้คนตรงหน้า

"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณฮายาชิกิ"

"ไอซาวะ ไดสึเกะครับ... เป็น..."

เขาเงียบไปครู่หนึ่ง มือที่จับกระป๋องน้ำอยู่เริ่มขยับเล็กน้อยเหมือนคิดหนัก ก่อนที่เขาจะเอ่ยเสียงเบาๆ ที่ดูเหมือนจะหาทางออกสำหรับตัวเอง
+

"ในตู้มีน้ำผลไม้ไหมครับ..."
เสียงเบากว่าปกติเล็กน้อยคล้ายต้องใช้แรงพูด

"ถ้าไม่มีเอาอะไรก็ได้ครับที่หวานๆ "

"ขอรบกวนด้วยนะครับ"

โค้งหัวลงให้อีกฝ่ายเล็กน้อยพร้อมยิ้มให้บางๆ ด้วยความเกรงใจ

"อ่า... เป็นอาจารย์สินะครับ"
"แล้วพักอยู่แถวนี้เหรอครับ?"

โทนเสียงเอื่อยๆ เบาๆ เอ่ยถามอีกฝ่ายขณะที่หยิบเงินในกระเป๋าเพื่อจ่ายค่าน้ำที่อีกฝ่ายกำลังจะกดให้

ไอซาวะเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาใต้ไรผมยุ่งเหยิงฉายแววอ่อนล้ามองอีกฝ่ายครู่หนึ่ง แววตาเขาดูพร้อมจะเหม่อลอยได้ทุกเมื่อเลย

"อ่า... คือ..."

หลับตาลงเหมือนกำลังพยายามคิดหาอะไรที่ควรกินให้ร่างกายได้ฟื้นฟูจากความเหนื่อยล้า ตามตรงตอนแรกเขาไม่รู้ว่าจะซื้ออะไรด้วยซ้ำ

แต่พออ้ำอึ้งได้ไม่นานเขาก็นึกขึ้นได้ว่าตลอดทั้งวันเขาไม่ได้กินข้าวเลย ตอนนี้ก็ควรกินน้ำตาลเพื่อเพิ่มพลังงานก่อน
+

"ไม่ใช่คนแถวนี้เหรอครับ?"

เอ่ยถามด้วยความสงสัย ทั้งที่เขากลับเส้นทางนี้เป็นประจำ เวลาก็ไล่เลี่ยเหมือนตอนนี้แต่เขากลับไม่คุ้นหน้าคุ้นตากับคนตรงหน้าเลยแม้แต่น้อย

หลังนั่งลงเขาหายใจช้าๆ ดึงสติกลับมาได้เล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่ว

"ขอบคุณนะครับ ผมคงดูแย่มากเลยสินะ..."

เขาหลุบตาลง มองปลายนิ้วที่สั่นน้อยๆ บนตักตัวเอง
ไม่อยากเป็นภาระ แต่ก็รู้อยู่เต็มอกว่าตัวเองคงยืนต่อแทบไม่ไหวแล้ว

"ขอบคุณจริงๆ นะครับ"

"จะว่าไป...ผมไม่เคยเห็นคุณมาก่อนเลยนะครับ"

เขาพูดช้าๆ เว้นจังหวะหายใจนิดหนึ่ง ก่อนเสริมต่อด้วยรอยยิ้มบาง+

สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อแขนถูกประคองขึ้นมาโดยไม่ทันตั้งตัว เขาเงยหน้าขึ้นช้าๆ มองคนที่ช่วยเหลือด้วยแววตาละมุนและแฝงความเกรงใจแต่เขาก็รู้ตัวดีว่าตอนนี้ปฏิเสษไปก็เปล่าประโยชน์

"รบกวนด้วยครับ..."

แม้ว่าจะเปลี่ยนชุดหลังเลิกงานแล้วแต่แค่กลิ่นจางๆ ก็ยังคงติดตามตัวเขาอยู่

กลิ่นสะอาดเย็นเฉียบจางๆ จากยาฆ่าเชื้อแบบเดียวกับที่เมื่อไปโรงพยาบาลแล้วจะได้กลิ่น +

ค้อมหัวลงเล็กน้อยพร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ออกไปด้วยน้ำเสียงนั้นอ่อนโยนเกินกว่าจะคิดว่าเป็นคนเดียวกับที่ยืนแทบไม่ไหวหน้าตู้ขายน้ำกลางค่ำคืน