(ใช่แล้ว สมัยยังตัวจิ๋วๆเลย🙏😔)

อิโอริรีบวิ่งไปเก็บของที่ตกลงมาอย่างรวดเร็ว เขาหยิบบัตรที่หล่นอยู่กับพื้นมาปัดๆฝุ่นให้สะอาด

"เป็นบัตรของผมจริงๆด้วย--"

ร้องออกมาด้วยความดีใจ บัตรก็เรื่องนึง แต่เขาดีใจมากกว่าที่ได้รองเท้าตัวเองคืน..

"ขอบคุณมากๆเลยนะครับ ถ้าไม่ได้จิยะคุงช่วยผมต้องลำบากแน่ๆเลย"

พูดพร้อมกับโค้งตัวไปด้วยหลายๆที

"อ้ะ---"

พอถูกสบตาเข้าตรงๆ เขาก็ชะงักไปครู่นึง

แต่เมื่ออีกฝ่ายยื่นบัตรเข้ามาใกล้มากกว่าที่คาดไว้ เสียงร้องหลงตกใจจึงหลุดออกมาโดยไม่ทันยั้ง รู้ตัวอีกทีก็ถอยกรูดออกไปนั่งกอดเข่าอยู่ไกลๆแล้ว

"อ อ อ อย่าพูดอะไรแบบนั้นสิครับ"

เริ่มพูดเสียงสั่นระริกด้วยความกลัว หน้าซีดลงไปอย่างเห็นได้ชัด

“ถึงผมจะ...เจอจนชินแล้วก็เถอะ แต่มันก็ยัง...น่ากลัวอยู่ดี...”

(ฮืออออ เหนด่วยคับ น่ารักชะมัด😭 รับผิดชอบหลังคาบ้านผมเดี๋ยวนี้เรยน้าาาา .กลายเป็นโฮมเลส)

(ต่อให้คุนไม่ยุ ผมก็จะถอดรองเท้าสอยอยู่ดี--- 5555555555)

"งั้นก็ มีแต่จะต้องสอยลงมาสินะ..."

หลังยืนทำใจอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็ตัดสินใจถอดรองเท้าออก

"ฮึบ-"

เจ้าตัวเขวี้ยงมันขึ้นไปอย่างสุดแรง จนกิ่งไม้ไหวแรงเกิดเป็นเสียงดังแซ่กๆ แต่สิ่งที่ตกลงมาก็มีแค่ใบไม้เท่านั้น

บัตรอันนั้นยังคงอยู่ที่เดิม แต่เพิ่มเติมคือรองเท้าของอิโอริที่ติดอยู่ด้วยกันข้างๆ

"..."

ชายตามองอีกคน ห้ามขำเด็ดขาดนะ

"ผมเห็น... เอ่อ.."

ก้มลงเช็คอีกรอบเพื่อความแน่ใจ

แม้จะมองไม่เห็น แต่ก็ยังคงสัมผัสได้ถึงความน่าอึดอัดของบรรยากาศรอบตัว

"บัตรปกติ ไม่มีรอยอะไรเลย..."

"คิเคียวคุง เห็นอะไรงั้นหรอ"

ตัวสั่นขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ดูก็รู้แล้วว่ากำลังกลัวอยู่

จับมืออีกคนแล้วค่อยๆดึงตัวเองให้ลุกขึ้นมายืนอย่างช้าๆ ไม่ได้สังเกตุอีกคนเลยเสียด้วยซ้ำ

" ขอโทษนะ แต่ผมเองก็ไม่รู้เลยว่าควรจะเริ่มจากตรงไหนดี "

พูดไปพลาง สะอื้นไปพลาง

" แต่ถ้ามันจะหายที่ไหน ก็คงเป็นแถวๆนี้แหละครับ "

พื้นที่รอบๆตึกเรียน ถึงจะไม่กว้างนัก แต่เพราะอุดมไปด้วยซอกหลีย ทำให้การหาก็คงจะลำบากอยู่เล็กหน่อย

"ไม่เป็นไรครับ... ผมยืนเองได้"

ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน ปักไม้ปัดมือเอาเศษฝุ่นและดินที่ติดเสื้อผ้าออก

"ที่สูงๆงั้นหรอ"

สายตาเบนขึ้นไปยังยอดไม้ไกล้ๆ พอพยายามเพ่งมองก็เห็นว่ามีของบางอย่างที่ลักษณะคล้ายบัตรนักเรียนติดอยู่ระหว่างกิ่งไม้ข้างบน

"ถ้างั้น จิยะคุง... คิดว่าบนนั้นใช่บัตรนักเรียนรึเปล่าครับ"

พูดจบแล้วก็ยกมือขึ้น ชี้ตำแหน่งให้อีกคนดู

ผ้าเช็ดหน้าวางแหมะอยู่บนหัว แต่จะให้หยิบมาเช็ดน้ำตา เขาก็เกรงว่าจะทำมันสกปรกเอาเปล่าๆ

" ..ข ข ขอโทษครับ"

เก็บบัตรที่ทำหล่นแล้วก็ค่อยๆยันตัวลุกขึ้นยืน

" แสดงว่า บัตรของนายเองก็หายเหมือนผมสินะ "

มองหน้าอีกคนด้วยสายตาแสนหดหู่

หน้าซีดลงอย่างเห็นได้ชัดพอรู้ตัวเจ้าของบัตร

" ขอโทษนะ ผมเองก็ไม่รู้จริงๆว่ามันมาอยู่ในกระเป๋าเสื้อตัวเองได้ยังไง "

เจ้าตัวพยายามอธิบายให้อีกคนเข้าใจด้วยสีหน้าลนลาน แม้ตัวเองจะไม่ได้ทำผิดอะไร เพียงแค่โชคร้ายเป็นเหยื่อของปรากฎการณ์แปลกๆก็ตาม

" แบบนั้นจะรบกวนนายเอานะ ..อ อย่าเสียเวลาไปกับคนอย่างผมจะดีกว่า💦 "

ถึงจะมีคนหยิบยื่นน้ำใจให้ แต่ก็ยังไม่รู้สึกคู่ควรกับมันอยู่ดี

" แต่หายกันทั้งโรงเรียนแบบนี้ จะเป็นเรื่องปกติแน่หรอครับ "

บางทีมันอาจเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติก็ได้ แต่เขาพยายามไม่คิดให้มันเป็นไปในทางนั้น

" ก็.. คงงั้น ละมั้ง? ผมอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ "

" ทางที่ดีก็อย่าลืมเช็คบัตรตัวเองด้วยนะ "

(ยินดีค้าบบบ ขอบคุณที่มาเป็นเหยื่อ😜🙏)

(เย้ยย ขอบคุนนะคับ ใช้ได้เลยค้าบมะต้องเกรงใจ😘🤩❤️)

(คิคิคิคิ ขอบคุณที่ยอมเป็นเหยื่อนะคับ/โดนสวบไป
😭ได่โปรดอยุ่ก่อน คุนไปแล้วโผมจะอยู่กับครายยยย)

(อย่ะ อย๊า า าา น้าาาาา าา า า😭)

(ฮบือๆๆ😭 ขอบคุนค้าบบบ จุดบิด จุดเขิน
ขอบคุนที่ให้ยืมคิเคียวมาวาดบอมด้วยคับ อิอิ🙏🥺)