+

"ยังไงช่วงเย็นแบบนี้ผมก็ชอบเดินไปทั่วอยู่แล้ว เปลี่ยนบรรกาศมาส่งของก็สนุกดี"

เจ้าตัวคุยกลับ การเสนอตัวช่วยแบบนี้...คงจะช่วยจริงๆใช่มั้ยนะ

+

เด็กหนุ่มเองก็หัวเราะเบาๆ ดูท่าเสียงปลายสายนั่นจะเลือกคนได้ยินได้ถูกคน เพราะคนได้ยินมีท่าทีสนุกไม่ได้กลัวอะไร

"ได้สิ และนี่หวังว่าจะเจอคุณมิโดริ มิโกะด้วยนะเนี่ย"

.
.

แล้วพวกเขาทั้งคู่ก็เดินตรงไปที่ศาลเจ้า ระหว่างนั้นก็คุยเล่นกันไปด้วย

"อ่อ ดีแล้วล่ะที่ผมช่วยทำให้ไม่กลัวได้ วันหลังถ้าต้องมาที่แบบนี้คนเดียวจะให้ผมมาเป็นเพื่อนก็ได้นะ"

อินาโฮะพยักหน้ารับ ถึงจะดูขี้แกล้งไปบ้าง แต่ยังไงของเปราะบางก็คิดได้แค่ในเชิงแบบนั้น

ได้แกล้งก็สุขใจแล้ว--

กระทั่งปล่อยให้ยาซุฮารุคุยกับลูกค้าต้นทาง ตอนแรกก็ไม่อะไร จนมีเสียงหัวเราะคิกคักแทรกมา

"......"

"อ่อ สามารถวางไว้ได้เลยสินะ ยังดีนะที่ต้นทางยังรับสาย "

"แบบนี้ก็ไม่ต้องระแวงว่าจะเป็นของไม่ดีแล้ว"

+

"แต่เอาเถอะ ยังไงก็ยังมีเบอร์ทางฝั่งคนส่ง ก็โทรไปสอบถามทางนั้นก็ได้"

คนเด็กกว่าชี้ช่องทางสบายใจ... เบอร์คนรับไม่มีแต่ยังมีเบอร์คนส่งให้ติดต่อได้

"อ่อแล้ว ผมเสนอตัวแล้วจะไปเป็นเพื่อน ไม่ทิ้งพี่ไว้กลางทางหรอก ถือว่าเป็นเด็กฝึกงานคืนนึง"

อินาโฮะยกนิ้วโป้งให้ว่าเขาโอเคถ้าจะไปต่อ

อินาโฮะแอบกลั้นหัวเราะกับความมุ่งมั่นนั่น

"ของที่ผู้รับเป็นปริศนาแล้วมีแต่ชื่อมิโดริ มิโกะ ไม่มีเบอร์ติดต่อ..."

"ไม่ใช่ว่า...ไม่รู้กระทั่งของที่ส่งนะว่าคืออะไร พี่ยาซุฮารุ... ของเปราะบางนี่...มันเปราะบางในความหมายไหนหรอ"

อินาโฮะทวนสิ่งรู้ว่ามันมีแค่นี้เองนะ เจ้าพัสดุที่น่าสงสัยนี่น่ะ...

"งั้นก็ระวังด้วยนะ"

จริงๆเขาจะเสนอตัวอีกรอบว่าจะเป็นฝ่ายถือให้ก็ได้ แต่คิดว่าสปิริตของคนส่งของมันแรงกล้า คงช่วยระวังรอบๆแทน

กระทั่งมาถึงศาลเจ้า...

"ลองไปดูก็ได้ แต่พี่ยาซุฮารุคงไม่ได้โดนหลอกให้มาส่งของนะ"

ก็พล๊อตสิ่งลี้ลับสั่งของมันก็มี--

"แล้วมีช่องทางติดต่อคนรับของมั้ย?"

อินาโฮะมีทักเพิ่ม แต่ก็คอยเดินตามระวังให้ เพราะจากที่ดูตอนนี้เขายังไม่เห็นคน ที่รู้สึกได้ก็น่าจะไม่ใช่คน

(เด็กดีวันวานอยู่ไหนแล้วนายเป็นใคร55555555)

(อินะคุงจะขอซนให้พี่โทวยะปวดหัวไปอีกเรื่อยๆ 555555)

"ถ้าพี่ยาซุฮารุมองแบบนั้นก็คงเป็นแบบนั้นก็ได้"

ก็สำหรับเขา สิ่งที่ทำให้กลัวมันไม่ใช่อะไรแบบนี้นี่...

อินาโฮะหัวเราะเบาๆ สิ่งที่พูดออกมากับสิ่งที่อยู่ในใจมันคนละอย่างกัน

ระหว่างนั้นเด็กวัยรุ่นเองก็สัมผัสได้ว่ามีอะไรอยู่รอบตัว แต่ข้อได้เปรียบคือเขาไม่สามารถสัมผัสได้ว่าสิ่งนั้นกดดันหรือน่ากลัวยังไง

เขาแค่รู้ว่าอยู่ตรงไหนเท่านั้นเอง...

"ถ้ากลัว จะจับเสื้อก็ได้นะ หรือไม่ไหวจริงๆจะจับแขนก็ได้เหมือนกัน"

(อินะเด็กดีขนาดนี้ไม่แกล้งหรอกก)

"จะว่างั้นก็ได้"

อินาโฮะตอบกลับช่วงที่จะเดินไปเป็นเพื่อน

"ผมเคยมีประสบการณ์คล้ายๆอะไรแบบนี้น่ะ บันไดที่เดินขึ้นไปเป็นขั้นๆที่ด้านบนจะมีศาลเจ้ารออยู่..."

"เข้าพล๊อตสยองขวัญพอดีเลย"

เด็กวัยรุ่นยิ้มสดใส ดูก็รู้ว่าพูดแกล้งคนที่กำลังสั่นกลัว แต่อย่างน้อยเจ้าตัวก็ไม่ได้เดินทิ้งห่างให้รู้สึกเหงา

แต่ก็ไม่ได้ใช้คำพูดมาช่วยปลอบอะไรเท่าไร

(ให้เห็นความปกติช่วงแรกก่อน-- เอ๊ะ?)

"อ่ออ... น่าเสียดายจัง ผมไม่รู้จักแหะ"

อินาโฮะอ่ออย่างกับว่านึกออกว่าเป็นใคร แต่สุดท้ายก็บอกว่าไม่รู้จักซะงั้น

"งั้นเดี๋ยวผมเดินไปเป็นเพื่อนแทน อยู่ที่นี่มีสติตลอดล่ะ"

เมื่ออีกฝ่ายมั่นใจว่าจะถือเอง เขาก็เตือนด้วยความห่วงใย(?)

กระทั่งถูกถามว่ามาทำอะไรที่นี่

"ผมมาเดินเที่ยว พอได้เจอบรรยากาศชวนคิดถึงแล้วเลยอดไม่ได้ที่จะเดินเล่นหน่อยน่ะ"

(น้องอินะพร้อมหลอก เอ้ย ช่วยยาซุฮารุซังแล้วว)

"อ้าวพี่ยาซุฮารุ มาส่งของแถวนี้สินะ"

อินาโฮะเห็นทั้งกล่องพ้สดุและความพยายามที่จะก้าวไปต่อของอีกฝ่าย แต่ดูแล้วน่าจะไม่ไหวนะ ก็อีกคนสั่นออกอาการขนาดนี้

เขายิ้มเอ็นดู

"ให้ผมช่วยถือของแทนให้มั้ย"

ภาพอินาโฮะที่ดูสดใสมันขัดกับความหม่นหมองของสถานที่แห่งนี้ เด็กที่ขัดกับที่ๆน่ากลัว...

"ผมช่วยได้นะ..."

เจ้าตัวมาทำอะไรที่นี่กันแน่...

(ปักไว้ก่อนนะคับบ)

"ก็ไปได้นะ"

อินาโฮะทำท่าทางคิดนิดหน่อย

"แต่ถ้าทามากิคุงแรงเยอะ ผมก็มั่นใจว่าตัวเองก็เร็วพอจะฉกบัตรได้ก่อนเหมือนกัน"

เหมือนนิสัยบางอย่างจะพาให้ไปโฟกัสอย่างอื่นมากกว่าเอาบัตรคืนแล้ว

"เหมือนได้ช่องทางมื้ออาหารถัดไปว่าจะมีคนเลี้ยงนะ"

(จิ้มไปแล้วอาตจะเหลวนิดหน่อยคับ555555)

"ก็ประมาณนั้น แค่รู้ว่าตอนนี้อยู่กับใครน่ะ"

อินาโฮะหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงเจ้าตัวแสบขนดำที่บินโฉบบัตรเขาไป

"แต่จะตามไปจริงๆหรอ ผมยังคว้าคืนมาไม่ได้เลยนะ"

เขาใช้มือทำท่ากระพือปีกเล็กๆบอกใบ้ว่าใครเอาบัตรเขาไป

"ค่อนข้างใช้แรงอยู่นะ"

(ถ้าอินะคุงเป็นของเหลวก็เจ็บน้อยคับ55555555)