( ฟังดูยุ่งยากจัง — 😕 )

( ไม่มีจริง แอ่ก )

ตอนนี้เธอรู้สึกเหมือนกับว่าสติของเธอคล้ายจะกำลังระเบิดออกเป็นเศษเล็ก ๆ แต่ก็ทำได้แค่ยืนฟังอยู่ดี

พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่เข้าใจซักนิด

โฮชิอุมิไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอเอื้อมไปรับบัตรนักเรียนของตนคืนมา

“ เข้าใจแล้วค่ะ , ขอบคุณนะคะ ”

แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดอะไรไปมากกว่านี้เธอก็ยกมือขึ้นทำท่าทางคล้ายกับพยายามสื่อว่าไม่ต้องพูดอะไรตอบกลับมา

ขอร้องล่ะค่ะ

สุดท้ายแล้วความสงสัยของเธอก็เอาชนะทุกอย่าง สายตาพยายามกวาดหาเจ้าของเสียงตะโกนนั้นก่อนจะพบว่าต้นตอมาจากเด็กผู้ชายรุ่นร่วคราวเดียวกับตัวเอง

เธอพยายามเดินฝ่ากลุ่มนักเรียนไปด้านหลังของอีกฝ่าย

“ ขอโทษนะคะ ” ส่งเสียงเรียกออกมาพลางสะกิดเรียกอีกคนจากทางด้านหลัง

“ ขอดูบัตรหน่อยจะได้มั้ยคะ ” ว่าแล้วก็ชี้ไปที่บัตรในมือของอีกคน

สถานการณ์ทางฝั่งของโฮชิอุมิเรียกได้ว่าค่อนข้างจะน่ากังวลอยู่ไม่น้อย บัตรนักเรียนของบุคคลปริศนาในมือถูกพลิกไปมาคล้ายกับว่าเจ้าตัวกำลังพยายามหาชื่อของเจ้าของบัตรนี้

แต่ไม่ทันที่จะได้ทำอะไรก็กลับได้ยินเสียงตะโกนเสียงหนึ่งดังขึ้นมา

นั่นมันฟังดูค่อนข้างจะคุ้นตาชอบกล

หรืออาจจะเป็นเธอเอง — ? , ให้ตายเถอะ

( ไม่โคกับเอ็ง )

( ทำไมไบโอมีคำว่าโฮ่ง )

( พ่อ...คะ......😭😭😭 )