“…อาาาาาาาเค้กหรอ ฝีมือฟุยุกิทำเองรึเปล่านะ…“
โฮโช พึมพำ ทำตัวไม่ถูกเพราะนอกจากเพื่อนสนิทสมัยเด็กก็ไม่เคยได้รับข้อความจากคนอื่นๆเลย
“…อาาาาาาาเค้กหรอ ฝีมือฟุยุกิทำเองรึเปล่านะ…“
โฮโช พึมพำ ทำตัวไม่ถูกเพราะนอกจากเพื่อนสนิทสมัยเด็กก็ไม่เคยได้รับข้อความจากคนอื่นๆเลย
“…ฟุยุกิให้เราแล้วเขาไม่กินหรอ…”
โฮโช พึมพำ ก่อนจะเริ่มเขินกับคำพูดของตนเอง
“…เราคงต้องคอยสังเกตแล้วสิว่าเขาชอบอะไร…“
(ขอบคุณที่โรลค้าบ)
“…ฟุยุกิให้เราแล้วเขาไม่กินหรอ…”
โฮโช พึมพำ ก่อนจะเริ่มเขินกับคำพูดของตนเอง
“…เราคงต้องคอยสังเกตแล้วสิว่าเขาชอบอะไร…“
(ขอบคุณที่โรลค้าบ)
เขามองดูสิ่งที่เกิดขึ้น ทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์นี้ เขายังไม่ทันได้กล่าวขอบคุณ ฟุยุกิ ก็ปล่อยมือแล้วก็เดินจากไป
โฮโช มองกล่องมาการอง เขาหยิบขึ้นมา
ก่อนจะกุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“…เราคงต้องหาอะไรตอบแทน ฟุยุกิแล้วรึเปล่า…”
“…อ่าาาา…”
+
เขามองดูสิ่งที่เกิดขึ้น ทำตัวไม่ถูกกับสถานการณ์นี้ เขายังไม่ทันได้กล่าวขอบคุณ ฟุยุกิ ก็ปล่อยมือแล้วก็เดินจากไป
โฮโช มองกล่องมาการอง เขาหยิบขึ้นมา
ก่อนจะกุมไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
“…เราคงต้องหาอะไรตอบแทน ฟุยุกิแล้วรึเปล่า…”
“…อ่าาาา…”
+
”…อื้มมม…“
เขาคิด /อร่อยจัง เขาเคี้ยวและก็มองท้องฟ้าไปด้วย พอกินไปได้ 2 คำก็หันไปดู โฮชิ
”…ขอบคุณสำหรับโดนัทนะ โฮชิ ก็กินไปด้วยกันสิ…“
โฮโช พยักหน้าเชิญชวนอีกฝ่าย พร้อมกับยิ้ม
”…อื้มมม…“
เขาคิด /อร่อยจัง เขาเคี้ยวและก็มองท้องฟ้าไปด้วย พอกินไปได้ 2 คำก็หันไปดู โฮชิ
”…ขอบคุณสำหรับโดนัทนะ โฮชิ ก็กินไปด้วยกันสิ…“
โฮโช พยักหน้าเชิญชวนอีกฝ่าย พร้อมกับยิ้ม
ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็เหลือไปเห็นกล่องขนมในมือของโฮชิ จู่ๆก็รู้สึกหิวขึ้นมาซะอย่างงั้น
”…อ่าาา…กล่องนั้น…“
โฮโช พึมพำ
ยังไม่ทันได้พูดจบ ก็เหลือไปเห็นกล่องขนมในมือของโฮชิ จู่ๆก็รู้สึกหิวขึ้นมาซะอย่างงั้น
”…อ่าาา…กล่องนั้น…“
โฮโช พึมพำ
“…นิสัยที่ว่าคืออะไรหรอครับ…”
เดิมที่โฮโชไม่ชอบการคุยเรื่องทั่วไปเท่าไหร่ แต่ด้วยบรรยากาศอะไรๆก็ดูน่าสนใจไปหมด
“…นิสัยที่ว่าคืออะไรหรอครับ…”
เดิมที่โฮโชไม่ชอบการคุยเรื่องทั่วไปเท่าไหร่ แต่ด้วยบรรยากาศอะไรๆก็ดูน่าสนใจไปหมด
“…ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่เซนโด…”
นั่งหลังตรง แล้วโค้งให้อีกฝ่ายก่อนแนะนำตัวเอง
“…ผมโฮเซกิ โช หรือเรียกว่าโฮโช ก็ได้ครับ…”
“…เรื่องเพื่อนในชั้นเรียน ยังรู้จักไม่ถึง 10 คนเลยครับ…”
เขาขำเล็กน้อย
“…ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ พี่เซนโด…”
นั่งหลังตรง แล้วโค้งให้อีกฝ่ายก่อนแนะนำตัวเอง
“…ผมโฮเซกิ โช หรือเรียกว่าโฮโช ก็ได้ครับ…”
“…เรื่องเพื่อนในชั้นเรียน ยังรู้จักไม่ถึง 10 คนเลยครับ…”
เขาขำเล็กน้อย
โฮโช มองที่มือฟุยุกิ ก่อนจะพึมพำออกมาโดนไม่ได้ตั้งใจ
”…มือสวยจั….”
เขาหยุดชะงักก่อนจะพูดจบ พร้อมกับหูที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆจากคำพูดที่น่าอายของตนเอง
โฮโช มองที่มือฟุยุกิ ก่อนจะพึมพำออกมาโดนไม่ได้ตั้งใจ
”…มือสวยจั….”
เขาหยุดชะงักก่อนจะพูดจบ พร้อมกับหูที่กำลังแดงขึ้นเรื่อยๆจากคำพูดที่น่าอายของตนเอง
”…ถ้ามีสิ่งที่ทำให้ชอบวันนี้ขึ้นมาก็ดีแล้วครับ…“
โฮโช ทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามกลับไปว่าคืออะไร
”…วันนี้อากาศดีนะครับ ฟุยุกิคิดเหมือนกันมั้ย…“
”…ถ้ามีสิ่งที่ทำให้ชอบวันนี้ขึ้นมาก็ดีแล้วครับ…“
โฮโช ทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามกลับไปว่าคืออะไร
”…วันนี้อากาศดีนะครับ ฟุยุกิคิดเหมือนกันมั้ย…“
“…ผมสบายดี…”
เขาตอบกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะสังเกตดีๆว่าอีกฝ่ายคือใครเขาจึงถามกลับไปว่า
“…แล้วทางฟุยุกิ วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ…?”
“…ผมสบายดี…”
เขาตอบกลับไปด้วยสีหน้ายิ้มเล็กน้อย ก่อนจะสังเกตดีๆว่าอีกฝ่ายคือใครเขาจึงถามกลับไปว่า
“…แล้วทางฟุยุกิ วันนี้เป็นยังไงบ้างครับ…?”
“…ขอบคุณสำหรับลูกอมนะครับ…”
กำลูกอมไว้ในมือ ลังเลอยู่สักพักว่าจะกินดีมั้ย ไม่ทันได้คิดว่าจะกินหรือไม่ มือเขาก็แกะลูกอมไปแล้ว
(อมลูกอมแก้มตุง ขอบคุณที่มาแจมค้าบ)
“…ขอบคุณสำหรับลูกอมนะครับ…”
กำลูกอมไว้ในมือ ลังเลอยู่สักพักว่าจะกินดีมั้ย ไม่ทันได้คิดว่าจะกินหรือไม่ มือเขาก็แกะลูกอมไปแล้ว
(อมลูกอมแก้มตุง ขอบคุณที่มาแจมค้าบ)
“…ผมว่าวันนี้อากาศดีหนะครับ…และก็..แฮปปี้…ครับ…”
/แฮปปี้หรอ อืมมม
เขาคิดในใจ เอียงคอเล็กน้อยแล้วย้อนไปถามเรื่อง นักเรียนชั้นปี 3 ห้อง H
“…ชั้นปี 3 ห้อง H…พี่ว่าผมจะรู้จักเขารึเปล่าครับ…“
มองอีกฝ่าย หลับตาพริ้ม ยิ้มอ่อนๆ ขำออกมาเบาๆ เพื่อให้บรรยากาศไม่ตึงจนเกินไป
“…ผมว่าวันนี้อากาศดีหนะครับ…และก็..แฮปปี้…ครับ…”
/แฮปปี้หรอ อืมมม
เขาคิดในใจ เอียงคอเล็กน้อยแล้วย้อนไปถามเรื่อง นักเรียนชั้นปี 3 ห้อง H
“…ชั้นปี 3 ห้อง H…พี่ว่าผมจะรู้จักเขารึเปล่าครับ…“
มองอีกฝ่าย หลับตาพริ้ม ยิ้มอ่อนๆ ขำออกมาเบาๆ เพื่อให้บรรยากาศไม่ตึงจนเกินไป
“…เอิ่ม…ผมน่าจะลืมบอกพ่อเรื่องวันผู้ปกครอง…หนะครับ…”
ไม่รู้เลยว่าสีหน้าตอนนี้เป็นอย่างไร เขาเอามือขึ้นมาบังส่วนล่างของหน้า หลับตา แล้วหันไปมองคู่สนทนา เพื่อเริ่มถามอีกฝ่าย
“…เอ่อออ พี่เป็นผู้ปกครองของนักเรียนชั้นปีไหนหรอครับ…แล้วเป็นยังไงบ้าง…“
“…เอิ่ม…ผมน่าจะลืมบอกพ่อเรื่องวันผู้ปกครอง…หนะครับ…”
ไม่รู้เลยว่าสีหน้าตอนนี้เป็นอย่างไร เขาเอามือขึ้นมาบังส่วนล่างของหน้า หลับตา แล้วหันไปมองคู่สนทนา เพื่อเริ่มถามอีกฝ่าย
“…เอ่อออ พี่เป็นผู้ปกครองของนักเรียนชั้นปีไหนหรอครับ…แล้วเป็นยังไงบ้าง…“
โฮโช รีบหยิบเก้าอี้แล้วมานั่งกิน ระหว่างเคี้ยวเขาพูดกับอีกฝ่ายว่า
“…รอบหน้า…ขอเป็นรสส้มได้มั้ย…”
ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย แล้วก็ยืนช้อนให้ โฮชิ เพื่อจะได้มานั่งกินด้วยกัน
โฮโช รีบหยิบเก้าอี้แล้วมานั่งกิน ระหว่างเคี้ยวเขาพูดกับอีกฝ่ายว่า
“…รอบหน้า…ขอเป็นรสส้มได้มั้ย…”
ก่อนจะเอียงคอเล็กน้อย แล้วก็ยืนช้อนให้ โฮชิ เพื่อจะได้มานั่งกินด้วยกัน
“…งั้น…ขอสักชิ้นนะครับ…”
โฮโช มองมองรอบๆห้องครัว เพื่อหาจานมาใส่เค้ก ก่อนจะวางจานให้อีกฝ่ายตักเค้กให้
/ยืนรอ
“…งั้น…ขอสักชิ้นนะครับ…”
โฮโช มองมองรอบๆห้องครัว เพื่อหาจานมาใส่เค้ก ก่อนจะวางจานให้อีกฝ่ายตักเค้กให้
/ยืนรอ
“……”
/จ้องเค้ก
“……”
/จ้องเค้ก
โฮโช ดีใจแต่ไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน ถึงแม้ภายนอกจะดูนิ่งๆ
แต่ในใจเขากำลังกระโดนดีใจอยู่
”…อะ ขอบคุณนะครับ…แบ่งกันกินได้นะครับ…”
โฮโช ดีใจแต่ไม่ได้แสดงออกมาอย่างชัดเจน ถึงแม้ภายนอกจะดูนิ่งๆ
แต่ในใจเขากำลังกระโดนดีใจอยู่
”…อะ ขอบคุณนะครับ…แบ่งกันกินได้นะครับ…”