เธอรับขวดน้ำมาบิดเปิดฝาใส่หลอดดื่ม ความเย็นสดชื่นของมันทำให้สมองของเธอเริ่มปลอดโปร่ง

"เล่นไปกี่รอบคะกว่าจะได้น้องมา"

เธอกลัวจะเปลืองเงินของอีกฝ่าย แต่ในเมื่อโควคิจิเสียเงินไปแล้ว เธอจึงทำได้เพียงแต่เกรงอกเกรงใจตามนิสัยเดิม

เมื่อจัดการอาการประหม่าของตนได้เธอจึงผ่อนลมหายใจออกมา จนโควคิจิเดินกลับมาหา

ตุ๊กตาลูกเจี๊ยบตัวสีเหลืองใหญ่ก็ดึงดูดสายตาเธอทันทีแล้วจึงหันขวดน้ำตามมาทีหลัง

"ตายแล้ว...หมดไปเท่าไหร่คะโควคิจิคุง Σ(°ロ°) " ใครๆก็รู้ว่าพวกเกมแบบนี้เล่นยากจะตาย
+

เธอยืนพิงต้นไม้ใหญ่แถวนั้นรออีกฝ่าย พยายามจัดแจงหน้าเผ้าทรงผมให้กลับมาดูเป็นผู้เป็นคนเหมือนเดิม

"หายใจเข้าลึกๆฮิโยริ....ฮ่า....ฮู่"

เมื่อครู่เธอเหมือนสูญเสียความเป็นตัวเองไปชั่วขณะ ถึงเธอเคยคิดว่าตนเคยชินกับการที่มีใครรอบตัวหายไปแล้วก็ตาม

แต่พอคิดว่าหากเธอให้โควคิจิเข้ามาหา แล้วอีกฝ่ายหายไปเหมือนที่พ่อกับแม่ของเธอหายไปเล่า?
+

เธอรีบดึงมือกลับมากุมสองแก้มของตัวเองจนแว่นกระดก เลื่อนมาปิดใบหน้าของตนไม่ให้โดนเห็น

"น้ำ ใช่ๆๆ น้ำค่ะ ขอน้ำเย็นหน่อยนะคะ"

เอ่ยเสียงละล่ำละลั่ก หวังให้อีกฝ่ายรีบแยกตัวไปซื้อน้ำมาให้ เธอจะได้ใช้จังหวะที่อยู่คนเดียวสงบสติอารมณ์ของตัวเอง

เธอพูดพึมพำ ราวกับกลัวว่าสิ่งที่เธอคิดมันกำลังจะเกิดขึ้น ณ ตอนนี้

ปลายนิ้วของเธอเย็นเฉียบ แต่เพียงไม่นานความอบอุ่นก็กลับมาเพราะอีกคนกุมมือเธอไว้มั่น เสียงสาปแช่งที่ดังฝาดก้องในหูค่อยๆเงียบลงไป แทนที่ด้วยคำสัญญาจากโควคิจิ

สติของฮิโยริเริ่มรวมตัวกลับมา ในตอนที่โดนทักเรื่องใบหน้าแดงฉ่าจึงเริ่มรู้ตัวว่าทำอะไรลงไป

"อ๊ะ ขะขะขอโทษค่ะ" คราวนี้เธอพูดตะกุกตะกักมากกว่าเมื่อครู่อีก
+

เธอพึมพำเบาๆ ซ้ำๆ

"อย่าหายไป..."

เหมือนกลัวว่าคนตรงหน้าเองก็จะ 'หายไป' อย่างที่เธอกลัว

มือของเธอสั่น ขณะที่โควคิจิปล่อยมือแต่เธอกลับคว้าชายแขนเสื้อเขาไว้

"ด...เดี๋ยว"

หัวเธอหมุนไปหมด ความคิดหลายอย่างตีกันอยู่ในหัว เสียงที่มีแค่เธอเท่านั้นที่ได้ยินดังเซ้งแซ่

"อย่าเพิ่ง.." เธอเริ่มเรียบเรียงคำไม่ถูก คำพูดตะกุกตะกัก

"มัน..ฮิโยะไม่รู้ควรพูดยังไง"

"ขอ...ขอเวลาหน่อยได้มั้ยคะ" มันเร็วเกินไป เธอตั้งตัวไม่ทัน

"แต่ว่า แต่ว่าอยู่ด้วยกันแบบนี้ต่อไปก่อนได้มั้ย"

"อย่าเพิ่งหายไป"

เธอเริ่มลนลาน กระวนกระวายใจ จะด้วยคำสารภาพที่ได้ยินก็ดี หรือเป็นเพราะความฟุ้งซ่านของตัวเองก็ดี

ก็...มันมีเยอะแยะไปไม่ใช่เหรอ ในการ์ตูนน่ะ ที่พวกสาวจืดๆแบบเธอจะโดนแหย่อะไรแบบนี้
แต่ใจหนึ่งก็ยังเชื่อว่าโควคิจิคุงไม่ใช่คนแบบนั้น

เพราะฉะนั้นในตอนที่อีกฝ่ายยิ่งย้ำความหมาย ใบหน้าและมือของเธอจึงเริ่มร้อนฉ่ำ ผิวแดงก่ำจนดูเหมือนลูกมะเขือเทศเดินได้

"ถ..ถ้าถูกเพื่อนแกล้งหรือขู่ท้ามา ก็..ก็บอกฮิโยะได้...นะ?"

ท้ายประโยคเอ่ยกล่าวด้วยเสียงที่เบาจนเกือบกลืนไปกับสายลม

เธอไม่ถือสาหรอก

ก็แค่...อาจจะรู้สึกแย่นิดหน่อย? ไม่รู้สิ อธิบายยากจัง

เพราะเธอไม่คิดว่าจะมีวันที่ตนเองถูกสารภาพรักนี่นา

เธอไม่ได้ดึงมือออก ปล่อยให้อีกฝ่ายจับค้างไว้แบบนั้นจนบางทีโควคิจิอาจจะรู้สึกได้ถึงความชื้นเหงื่อ

"...พูดจริงเหรอคะ"

เอ่ยเสียงเบาหวิว ดวงตาลุกลี้ลุกลนไม่รู้ว่าควรจะเสมองไปทางไหนดี

"หรือว่า.."

เธอเงียบไปอยู่ครู่หนึ่ง ความคิดแง่ลบและความฟุ้งซ่านจากการอ่านการ์ตูนเริ่มหลั่งไหล
+

เธอปล่อยให้อีกฝ่ายกอบกุมมือ ในยามที่ถูกจับยกขึ้นสูง เธอก็ยังคงไม่รู้เรื่องรู้ราว

จนกระทั่งหลังมือสัมผัสกับริมฝีปาก เมื่อนั้นความงงงวยจึงพวยพุ่ง

พร้อมๆกับที่ใบหน้าเริ่มเห่อร้อนยิ่งกว่าอากาศในวันเทศกาลกับคำขอของอีกคน

"..ค่ะ..คะ?"

น้ำเสียงตะกุกตะกักเพราะเริ่มทำตัวไม่ถูก เมื่อครู่เธอหูฝาดไปรึเปล่า อย่างที่เคยเป็นมาบ่อยๆ

แต่หูฝาดคราวนี้ เธอกลับได้ยินและได้เห็น 'ชัดเจน' กว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

(งื้อ ซิสเตอร์คาสึมะใจดีจังค่ะ🥺 /นั่งจุมปุ้กเปงลูกเจี๊ยบให้พี่ห่มผ้า)

เธอจัดการไม้เสียบแอปเปิ้ลทิ้งลงถังขยะที่อยู๋แถวนั้น เช็ดปากด้วยกระดาษทิชชู่ห่อเล็กที่เตรียมมา

มีชั่วขณะหนึ่งที่อดสงสัยไม่ได้ว่าโควคิจิคุงชอบมาเดินเที่ยวกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอ หรือเพราะว่าเพราะเหงาที่เพื่อนๆหนีไปเที่ยวกันหมดรึเปล่านะ

"อะไรเหรอคะ?"

เธอถามกลับเสียงใส ดวงหน้ารอฟังคำขอจากอีกฝ่าย

จัดการแอปเปิ้ลที่เหลืออีกครึ่งลูกจนหมด คราวนี้เธอส่ายหัวดิ๊กๆปฏิเสธทันที

"ไม่เอาค่ะไม่เอา โควคิจิคุงจะเลี้ยงอีกแล้วเหรอ"

เธอเกรงใจ

"คราวที่แล้วก็เพิ่งเลี้ยงไปเองนะ"

ฮิโยริเผลอทำหน้างอ เธออยากให้อีกฝ่ายเก็บเงินพาร์ทไทม์ไปซื้อหรือทำอะไรให้ตัวเองมากกว่าเอามาเลี้ยงเธอ

แต่ก็ไม่รู้ว่าจะห้ามคนใจป้ำคนนี้ได้รึเปล่าก็เถอะ

เธอกัดลงไปหนึ่งคำเล็ก ละเมียดละไมชิมรสหวานอมเปรี้ยวด้วยแก้มแดงปลั่ง

"ร้อนๆแบบนี้กินแอปเปิ้ลนี่สดชื่นดีจังเนอะ"

เธอว่าแล้วทานต่อจนพร่องลงไปครึ่งลูก ระหว่างนั้นเองก็แอบซื้อพัดกระดาษหนึ่งเล่มมาพัดคลายร้อน มีพัดแฉลบส่งลมเย็นๆให้โควคิจิคุงด้วย

เธอแอบเม้มปากแก้มพองในใจ เหมือนโดนแกล้งเลย🐥

ยังไม่ทันได้คิดคาดโทษอะไรก็ถูกจูงมือพาไปยังโซนอาหารเสียก่อน ผิวที่ถูกสัมผัสเริ่มรู้สึกร้อนจนกังวลว่าอีกฝ่ายจะเหนียวเหงื่อของเธอรึเปล่า

"ขอบคุณนะโควคิจิคุง"

รับแอปเปิ้ลเสียบไม้มาถือสองมือ โชคดีที่ไม่ใช่ฤดูหนาว น้ำตาลที่เคลือบผิวแอปเปิ้ลจึงกรอบกำลังทานง่ายพอดี
+

เธอสะดุ้งเมื่อโดนอีกฝ่ายขยับมาใกล้ สองมือยกห้ามลนลานราวกับลูกเจี๊ยบตื่นคน

"ม ไม่ได้ค่ะไม่ได้" เธอส่ายหัวพัลวัน

คำขอข้อนั้นน่ะ บอกไปผู้ชายอย่างโควคิจิคุงก็ไม่เข้าใจหรอกค่ะ🐥

ฮิโยริคิดแบบนั้นในใจแต่ไม่ได้พูดออกมา ปล่อยให้พรข้อนั้นเป็นความลับกับโควคิจิต่อไป

"พวกเราไปหาอะไรเบาๆทานรองท้องกันดีกว่าค่ะ เนอะ"

เธอรีบเอาของกินมาเปลี่ยนเรื่อง แล้วชี้ไม้ชี้มือไปทางโซนร้านอาหารต่างๆแทน

"มะ ไม่เหม็นซักหน่อย" เลิ่กลั่กทันทีที่ถูกทัก เธอรักษาความสะอาดจะตายไป!

"แบบนี้นี่เอง" ก็พอรู้สาเหตุอยู่เลยไม่ได้แปลกใจอะไรมาก

หรือบางทีอาจจะเป็นเพราะเธอเคยชินกับการ 'หายไป' แล้วก็ได้

"แล้วคิตจังเข้าชมรมไปคนเดียวเหรอ? ชวนมานะจังไปด้วยรึเปล่า?"

เธอยังไม่รู้ว่ามานาบุเลือกชมรมอะไร แค่คิดว่าชมรมวิจัยสิ่งลี้ลับก็แอบดูเหมาะกับมานาบุดี

โคมไฟกระดาษส่องแสงสีส้มสว่างไปทั่วทางเดิน ชวนให้รู้สึกถึงความเป็นเทศกาลของฤดูร้อนเสียจริง

พออยู่นอกเขตโรงเรียน เหล่าร้านค้าร้านอาหารก็ดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา กลิ่นหอมๆและควันสีอ่อนลอยโชยเต็มไปหมดชวนให้น้ำลายสอ

"เอ~ มีเยอะแยะเลยค่ะ ก็คงขอให้คุณตาสุขภาพแข็งแรง แล้วก็..." เธอหันมายิ้มเล็กยิ้มน้อย ยกมือป้องปากปิดรอยยิ้มตนเอง

"ความลับค่ะฮิๆ"

เป็นความลับของสวรรค์เชียวล่ะ✨