黒鳥•博雅 [kokuchou hiromasa| 3年
ชมรมจัดดอกไม้
•มัจฉะเลิฟเวอร์
•ชอบกระต่ายมากๆ
•ตอบโรลค่อนข้างช้า
เสียงตะโกนของมาสะดังก้อง เขาจ้องยูรินะด้วยสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด ดวงตาเบิกกว้าง มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูแน่น ร่างกายสั่นสะท้าน
“ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่!”
“หุบปากไปซะ!”
“ไม่จริง… ไม่จริง!”
“อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!”
เขากรีดร้องสุดเสียง ราวกับโลกทั้งใบทลายลง
เสียงตะโกนของมาสะดังก้อง เขาจ้องยูรินะด้วยสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด ดวงตาเบิกกว้าง มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูแน่น ร่างกายสั่นสะท้าน
“ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่!”
“หุบปากไปซะ!”
“ไม่จริง… ไม่จริง!”
“อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!”
เขากรีดร้องสุดเสียง ราวกับโลกทั้งใบทลายลง
จนกระทั่งโชคชะตานำพาให้ทั้งสองกลับมาพบกันอีกครั้งในช่วงมัธยมปลาย)
-------------------------------
(END)
จนกระทั่งโชคชะตานำพาให้ทั้งสองกลับมาพบกันอีกครั้งในช่วงมัธยมปลาย)
-------------------------------
(END)
เสียงตะโกนของมาสะดังก้อง เขาจ้องยูรินะด้วยสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด ดวงตาเบิกกว้าง มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูแน่น ร่างกายสั่นสะท้าน
“ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่!”
“หุบปากไปซะ!”
“ไม่จริง… ไม่จริง!”
“อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!”
เขากรีดร้องสุดเสียง ราวกับโลกทั้งใบทลายลง
เสียงตะโกนของมาสะดังก้อง เขาจ้องยูรินะด้วยสีหน้าตื่นตระหนกสุดขีด ดวงตาเบิกกว้าง มือทั้งสองข้างยกขึ้นปิดหูแน่น ร่างกายสั่นสะท้าน
“ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่! ไม่!”
“หุบปากไปซะ!”
“ไม่จริง… ไม่จริง!”
“อ๊าาาาาาาาาาาาา!!!”
เขากรีดร้องสุดเสียง ราวกับโลกทั้งใบทลายลง
“ ม…ไม่มีหรอกน่า ยูรินะตาฝาดไปนั่นแหละ“
“ ม…ไม่มีหรอกน่า ยูรินะตาฝาดไปนั่นแหละ“
(เด็กทั้งสองตกลงเกมและตำแหน่งผู้เล่นกันอยู่สักพักจนเกมเริ่มขึ้น)
(เด็กทั้งสองตกลงเกมและตำแหน่งผู้เล่นกันอยู่สักพักจนเกมเริ่มขึ้น)
เขายิ้มบาง พลางมองถ้วยชาในมืออีกฝ่ายด้วยแววตาอ่อนโยน
“คราวหน้า… ผมจะลองเตรียมรสอื่นมาให้ชิมดูบ้าง เผื่อจะมีรสไหนถูกใจกว่านี้”
เขายิ้มบาง พลางมองถ้วยชาในมืออีกฝ่ายด้วยแววตาอ่อนโยน
“คราวหน้า… ผมจะลองเตรียมรสอื่นมาให้ชิมดูบ้าง เผื่อจะมีรสไหนถูกใจกว่านี้”
”เวลาดื่มชาแล้วรู้สึกสงบดี แถมชาแต่ละชนิดก็ให้ความรู้สึกที่ต่างกันออกไปบางครั้งก็ยังบ่งบอกถึงตัวตนได้ด้วยนะครับ“
ฮิโรมาสะยกชาขึ้นดื่มพร้อมมองออกไปด้านนอก
”เวลาดื่มชาแล้วรู้สึกสงบดี แถมชาแต่ละชนิดก็ให้ความรู้สึกที่ต่างกันออกไปบางครั้งก็ยังบ่งบอกถึงตัวตนได้ด้วยนะครับ“
ฮิโรมาสะยกชาขึ้นดื่มพร้อมมองออกไปด้านนอก
เขาวางถ้วยขาไว้ตรงหน้าคุณและหยิบแก้วใบนั้นออกทันที
“อย่าใส่ใจเลยครับ”เขากล่าวด่วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อยก่อนจะมีเสียงคล้ายเด็กมะอื้นที่ตามหลังฮิโรมาสะออกไป
เขาวางถ้วยขาไว้ตรงหน้าคุณและหยิบแก้วใบนั้นออกทันที
“อย่าใส่ใจเลยครับ”เขากล่าวด่วยน้ำเสียงที่สั่นเครือเล็กน้อยก่อนจะมีเสียงคล้ายเด็กมะอื้นที่ตามหลังฮิโรมาสะออกไป
ฮิโรมาสะยิ้มกว้าง
ฮิโรมาสะยิ้มกว้าง