#THK_Jizosantakusan

[ กิจกรรม ]

お地蔵さんがいます !

เขาอยู่ตรงนั้น ! เขาอยู่ตรงนี้ ! เทพผู้พิทักษ์แสนเมตตาตัวน้อยอยู่กับคุณได้ทุกที่ภายใต้รูปแบบของที่คั่นหนังสือ ! กาลเวลาเปลี่ยน ฤดูผันผ่าน ไม่ว่าเมื่อไหร่ก็จะมีโอะจิโซซังเสมอ ! ลองมาตามหาได้เลย !

ー สุ่มละ 100 เยน
ー สามารถติดแท็กชมรมหรือโควททวิตเพื่อเข้าร่วมเล่นกิจกรรมได้ทันที

ลิงค์ : th.shindanmaker.com/1237892

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ก่อนจะก้าวถอยจากพุ่มไม้เล็กน้อย ดูออกไม่ยากนักว่าเธอไม่คิดจะยอมย่อตัวก้มลงไปแตะกิ่งไม้ใบหญ้าให้เปื้อนมือ หรือลงแรงด้วยตัวเอง

ระหว่างนั้นก็กวาดตามองไปรอบบริเวณ พยายามหาจุดที่น่าจะเป็นไปได้ว่าจะมีบัตรนักเรียนหล่นไปซ่อนอยู่ ใต้พุ่มไม้ ข้างถังขยะ ซอกหน้าต่างอาคารเรียน หรือบางที มันอาจจะอยู่ใกล้มากกว่าที่คิด

เธอไม่ได้พูดอะไรให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดไปมากกว่านั้น มีเพียงแค่รอยยิ้มเย็นที่ประดับอยู่

แต่เมื่อมาฮิโระหันหน้าไป รอยยิ้มพึงพอใจก็ปรากฏบนใบหน้า สีหน้ารู้สึกผิดแบบนั้นเป็นหนึ่งในสีหน้าที่เธอโปรดปรานที่สุดก็ว่าได้

“นั่นสินะ… อาจจะคลุกดินอยู่ก็ได้นี่”

“ช่วยรบกวนก้มลงไปดูให้หน่อยแล้วกันนะ”

+

หญิงสาวขมวดคิ้วใส่ พร้อมใช้ศอกกระทุ้งเข้าที่เอวอีกฝ่าย จะโอบก็โอบ จะกอดก็กอด แต่อย่ามาทำผมหัวยุ่งสิ!

สุดท้ายก็ยอมเดินตามไปด้วย อย่างน้อยก็ทำให้เธอไม่ต้องเดินไปไหนมาไหนคนเดียว เพราะไม่ใช่คนที่เหนื่อยง่ายนัก พลังงานเหลือล้นขนาดนี้ จริงๆจะเดินรอบโรงเรียนอีกสิบครั้งก็คงไม่ใช่เรื่องเหนือบ่ากว่าแรง ถ้าไม่เบื่อซะก่อนน่ะนะ

“แล้วฉันจะไปรู้มั้ยล่ะฮะ แล้วก็เอามือหยาบกระด้างของเธอออกไปจากหัวฉันด้วย”

+

“โอ๊ย เจ้าบ้านี่ มันเจ็บนะ”

ฮิราโนะงอแงด้วยความไม่พอใจเมื่อถูกดีดหน้าผาก ถึงจริงๆก็ไม่ได้เจ็บซักเท่าไหร่

“เฮ้อะ!” ส่งเสียงง้องอนพลางเบือนหน้าหนี ก่อนจะยกมือทุบอกอีกฝ่ายเพื่อเป็นการเอาคืน

+

"ได้เล-"

ยังไม่ทันจะตอบตกลงอีกฝ่ายก็ชิงตบท้ายด้วยคำว่า หยอกน่ะ เสียก่อน

ได้แต่ยิ้มแห้งๆค้างไว้ ก่อนจะหัวเราะกลบเกลื่อน ช่างมันก็แล้วกัน

"งั้น เริ่มจาก...ชั้นแรกของอาคารเรียนดีมั้ย! เปิดดูมันทุกห้องเนี่ยแหละ"

ว่าพลางควงแขนเพื่อนสาวเดินมุ่งตรงไปยังอาคารเรียน

เธอยอมผละออกแต่โดยดี ยกยิ้มสับเปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว

“อื้อ เอาสิ ฉันก็จะช่วยมาฮิโระหาเหมือนกัน”

“หืม…แล้วทำไมฉันต้องเรียกหาเธอก่อนด้วย?”

น้ำเสียงเย็นเยียบเอ่ยตอบ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงหวานอีกครั้งในวินาทีต่อมา

“เพราะฉันกำลังรอให้เธอเป็นคนเรียกหาฉันก่อนต่างหากล่ะ มาฮิโระเนี่ย ไม่เข้าใจความรู้สึกของสาวน้อยเอาซะเลย”

“แบบนี้ต้องเป็นฉันสิที่น้อยใจน่ะ…” เธอบีบเสียงแผ่วลง ริมฝีปากเม้มแน่นเล็กน้อย ขมวดคิ้วทำหน้ายู่แสดงอาการน้อยใจ

+

"หรืออาจจะอยู่ในกล่องนม~"

ก็พูดไปเรื่อยจริงนั่นหล่ะนะ ถ้าเจอขึ้นมาจริงๆก็คงตลกดี

เมื่อมาถึงร้านที่ต้องการ ก็จัดการซื้ออะไรให้เรียบร้อย ก่อนจะแกะป๊อกกี้ออกมากิน

"เห...ไม่มีบัตรนักเรียนอยู่จริงๆด้วยแฮะ...น่าเสียดายจัง"

"สักชิ้นไหมอาคาเนะ?"

ถามด้วยรอยยิ้มพร้อมกับหยิบป๊อกกี้มาแท่งหนึ่ง

(เผื่อมองไม่ชัด ฝั่งหัวหน้าห้องครับ)

(ฝั่งรองหัวหน้าห้องครับ)

(📢 ตอนนี้ห้อง 3-B เปิดให้โหวตตำแหน่งหัวหน้าและรองหัวหน้าห้องแล้วครับ

สมาชิกห้องท่านใดที่ผ่านทางมา อย่าลืมมาใช้สิทธิ์ใช้เสียงของท่านนะครับ

ฟอร์มโหวต: forms.gle/gLPzbZBVc1cc...

ผู้ลงสมัครหัวหน้าห้อง:
@thkreina.bsky.social
@thk-kansaku.bsky.social

ผู้ลงสมัครรองหัวหน้าห้อง:
@thk-fuyo.bsky.social
@thk-yumi.bsky.social)

เธอหัวเราะคิกคักเบาๆ ดวงตาไม่กระพริบ

“ในฝัน เธอก็ยิ้มให้ฉันแบบนี้แหละ”

“อรุณสวัสดิ์…มาฮิโระคุง”

“อื้อ แต่ยังหาไม่เจอเลยล่ะ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก เพราะตอนนี้ฉันเจออะไรที่น่าสนใจกว่านั้นแล้ว”

ฮิราโนะยกยิ้มหวาน ตอบกลับด้วยน้ำเสียงพึงพอใจ ขยับกายเข้าใกล้จนแนบชิด คว้าสวมกอดเอวอีกฝ่ายไว้แน่นแล้วเงยหน้าขึ้นสบตาออดอ้อน

“ช่วงปิดเทอมคิดถึงกันบ้างรึเปล่าน้า ฉันน่ะคิดถึงมาฮิโระจนเผลอฝันถึงแทบทุกคืนเลย”

+

"งั้นเหรอ เอางั้นก็ได้~"

"ฉันอยากกินเมล่อนปัง ข้าวปั้น ป๊อกกี้ แล้วก็โซดาน่ะ!"

ร่ายรายการที่อยากกิน เดินตรงหาร้านอย่างอารมณ์ดี

"บางทีบัตรนักเรียนฉันอาจจะซ่อนอยู่ในกล่องป๊อกกี้ก็ได้เนอะ!"

(อะไรเนี่ยฮามากคับฮือ3553555555)