เมื่ออีกฝ่ายเอ่ยถึงการไปทะเล ฮิเมริคิดสักพักก่อนเขาจะลุกขึ้น มือขาวจับคันร่มก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

“ ได้สิครับ เปียกไม่เป็นไรหรอก ฮ่ะฮ่ะ ”

ฮิเมริเอ่ยยิ้มออกมาเดินตามทั้งคู่ไป เพราะยังไงเขาก็ไม่มีแผนที่จะทำอะไรในช่วงบ่ายนี้นอกจากเดินเล่นไปเรื่อยๆ

“ รู้มัยฮิรากิซังเป็นหนึ่งในคนนับนิ้วได้ที่ชาจิกะจะไม่ทำร้ายเพื่อความสนุก “

” นั้นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงไว้ใจคนแบบคุณที่สุด “

ฮิเมริยิ้มออกมา เพราะแม้แต่เขายังเคยถูกชาจิกะวัยจิ๋วต่อยจนหน้าแดงมาแล้ว รึแม้แต่สมัยนี่ก็ยังถูกบังคับให้ออกกำลังกาย

เขานับถือฮิรากอที่เอาคนบ้าได้อยู่หมัดราวกับคาวบอยที่ควบม้าได้อยู่มือ

เขานับถือ

“ ผมชื่นชมในศักยภาพของคุณจริงๆนะครับ ”

เพราะฮิเมริเข้าใจดีว่าที่ชาจิกะนั้นหัวรุนแรงไม่ใช่เพราะนิสัยเสีย แต่คือกลไกการปกป้องตนเองต่อสิ่งเร้าต่างๆ

“ เพราะผมเคยอ่านเจอว่าวาฬเพชรฆาตเมื่ออยู่คนเดียวมันจะโดดเดี่ยวจนตรอมใจตายไป ”

“ เธอคนนั้นคงไม่ต่าง ”

ฮิเมริยิ้มออกมา ราวกับสิ่งที่ตนจ้างวานอีกฝ่าย คือการยิงนกสองต่อ นอกจากได้รู้พฤติกรรมแถมยังทำให้ชาจิจิกะนั้นรู้จักการเข้าสังคม+

“ คิดๆดูแล้ว ฮิรากิซังเนี่ย ”

“ คล้ายกับผมดีเหมือนกันนะครับ ”

ฮิเมริกลับมายิ้มตาปิดอีกครั้ง เอ่ยถึงสิ่งที่ใกล้ตัว

“ แต่ก็แค่คล้ายกัน ตอนที่ผมไปเชียร์ฮิรากิซังตอนกีฬาสีครั้งนั้น ”

“ น่าทึ่งจริงๆ ”

ฮิเมะยิ้มออกมาเขาไม่ได้สบตาฮิรากิ เพียงแต่เอ่ยออกมาอย่างชื่นชม ถึงพละกำลังที่อีกฝ่ายมี

ผมอิจฉาเลยละ

“แต่ผมรู้ว่าตนเรามีหลายแบบ ผมดีใจที่คุณเป็นเพื่อนกับยัยบ้านั้นได้โดยไม่โดนยัยนั้นท้าแข่งจับทุ่ม”

“นั้นสินะถ้ายุ้ยจังไม่ชอบ คงไม่ดีเท่าไหร่”

ฮิเมริยิ้มออกมา บทสนทนาเงียบไป ดวงตาไร้เม็ดสีของฮิเมริเฝ้าสังเกคุอีกฝ่าย มือที่ลูบหัวฮานะอย่างเอ็นดูยังคงขยับเบาๆอย่างอ่อนโยนเขาชอบสัตว์มากแต่บางครั้งที่เขาชอบบางสิ่งต้องมีเหตุผล และทุกอย่างย่อมต้องเต็มไปด้วยเหตุและผล

กระต่ายน่ะ มันเป็นสัตว์ซาดิสและโหดร้ายทว่ากลับใช้หน้าตาน่ารักมาบ่ายเบี่ยงได้ดีเลยละ

เพราะงั้นเขาถึงชอบกระต่ายที่สุด

(+)

ฮิเมริตั้งใจฟังอย่างดี เขาพอเข้าใจการเล่นกีฬาจำพวกต่อสู้ เพราะคนใกล้ตัวอย่างชาจิกะก็อยู่ชมรมยูโด แม้ตอนปี1หล่อนจะจับพลัดจับพลูได้ไงก็ไม่รู้

“ ทุกอย่างต้องใช้แรงหมดเลยสินะครับ ”

“ ผมขอจับกล้ามแขนคุณได้มั้ยครับ ”

ฮิเมริแพ้เสียงในหัว เพราะแท้จริงเขาอยากรู้ว่ามันนุ่มรึแข็งกันนะ เพราะเขาไม่เคยสัมผัสมันตรงๆจึงนึกสงสัยไม่น้อย

“ แต่ถ้าคุณไม่เต็มใจไม่เป็นไรนะครับ ”

ฮิเมริยิ้มออกมา

ฮิเมริเฝ้ามองดูกริยาของอีกฝ่าย เขาเจอคนมามากมายบางคนก็คาดการไม่ได้อย่างชาจิกะ รึบางคนก็เดาได้ไปหมด เขาเคยชิน

“ เป็นคนมีมารยาทสินะครับ ”

ฮิเมะมองอีกฝ่ายที่ก้มโค้งอย่างดี เขายิ้มออกมาราวกับคนแก่ที่เฝ้ามองเด็กๆ

“ยินดีที่ได้รู้จังนะคานาเดะซัง”

ฮิเมริยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนเมื่ออีกฝ่ายแนะนำตัวอย่างเป็นมิตร

“แล้วคานาเดะซังอยากไปใหนรึทำอะไรรึเปล่า”

(ขอโทษที่ตอบช้าน้าㅠㅠ)

ฮิเมะมองมวลกล้ามเนื้อนั้น นึกอึ้งไม่น้อย หากจะมาเทียบกับของตนเอง ฮิเมะคงมีแต่ไขมันนุ่มนิ่มที่แม้แต่ยุ้ยจังยังหลงคิดว่าคือโมจิลูกโต กัดเข้าจนเป็นรอยแดงแน่ๆ

“ ได้ครับ ”

ฮิเมริยิ้มออกมา ตั้งใจฟังอีกฝ่ายอย่างดี มือขางค่อยๆตักเค้กเป็นคำเล็กๆเข้าปากเป็นคำที่สองราวกับเริ่มฟังเรื่องต่อไปและฮิเมะสัมผัสได้ถึงความจริงใจนั้นที่แสดงบนสีหน้าอีกฝ่าย

“ คุณรู้จักคำนี่มั้ย เจ้าของกับสัตว์เลี้ยงมักเหมือนกัน ”

“ คุณนี่…หน้าตาเหมือนฮานะจังเลยนะ”

ฮิเมะยิ้มออกมาเพราะแม้แต่ชาจิกะที่เลี้ยงปลาท่อยังหน้าเหมือนปลาท่อตัวนั้นเลย รึแม้แต่คนรอบตัวที่เห็นเลี้ยงสัตว์ ก็ต่างมีนิสัยรึหน้าตาที่คล้ายกันอย่างประหลาดไม่ต่างจากอีกฝ่าย

นี้ละน้า ธรรมชาติ

“ไว้คุณแวะมาร้ายคุณแม่ผมอีก ผมจะพายุ้ยจังมาทักทายนะครับ ผมอยากเจอคุณจริงๆนะ “

(ขอโททิตอบช้านะㅠㅠ)

“ ฮานะหรอ ชื่อน่ารักจังนะ ”

“ ผมก็เลี้ยงสัตว์นะครับ ชื่อยุ้ยจัง เป็นกระต่ายพันธุ์ไจแอ้นครับ ถ้ามีโอกาส อยากพามาเจอฮานะจัง จังเลยนะ ”

ฮิเมะลูบหัวฮานะจังอย่างเอ็นดู พอยิ่งฟังที่อีกฝ่ายเปรียบเทียบฮิเมะยิ่งยกยิ้มออกมาราวกับเข้าใจ

“ งั้นผมกับยุ้ยจังคงเป็นส่าหรายกับข้าว ฮ่าฮ่า ”

เพราะหลายเมนูที่เขากินมักมีสาหร่ายเป็นท้อปปิ้งเสมอ ฮิเมะจึงเอ่ยออกมา (+)

“ อนาคตของผมมันไกลจนผมนึกไม่ถึงเลยละ ”

“ ผมน่ะ อยาก _____ ”

ฮิเมริพูดถึงความฝันตัวเองในอนาคต ก่อนจะมีเสียงผู้คนดังขึ้นจนกลบเสียงไปหมด ฮิเมริยิ้มออกมาราวกับไม่คิดจะเอ่ยซ้ำ

“ ถ้าผมแข็งแรงแบบคุณคงเป็นอีกความฝันนึงที่อยากจะเป็นเลยละ “

แต่ผมก็ไม่สามารถดิ้นหลุดสายตรึงของพันธุ์กรรมนี้ได้เหมือนกัน จนเขาแทบจะเคยชิน

” ถึงตอนนั้นผมจะอวดคุณอย่างภาคภูมิเหมือนคุณที่อวดผม“

“อย่างงั้นสินะครับ วิเศษไปเลยนะครับ”

ฮิเมริยิ้มออกมาเมื่อเห็นท่าทีอีกฝ่ายดูมีความสุข ทั้งความตั้งของอีกฝ่ายที่จะเป็นครู

เขาคงต้องเริ่มคิดเรื่องในอนาคตแล้วสิ

“ แล้วอนาคตของคุณ ยังคงจะเปลี่ยนไปมั้ยครับ ”

ฮิเมริเอ่ยถามอีกครั้ง มือขาวเคาะโต๊ะเบาๆจนแทบไม่ได้ยินราวกับกำลังสังเกตุอีกฝ่ายอย่างละเอียดตามนิสัยของเขา

อนาคตนั้นคาดเดาไม่ได้ เขาคิดไว้แบบนั้นตลอด

(ขอโทษที่ตอบช้านะคะㅠㅠ)

“ เรื่องแปลกประหลาดหรอครับ ”

“ อืมม…”

ฮิเมริยกมือที่ว่างขึ้นมาเท้าคางราสกับครุ่นคิดก่อนจะยิ้มออกมา

“ ผมชอบนะครับ ว่ากันว่าสิ่งแปลกปลอมมักชอบของขาวสะอาดนิครับ ”

ฮิเมริเอ่ยออกมาอย่างขำขัน ท่าทางราวกับไม่คิดมากอะไร

“ อีกอย่างคุณไม่เหมือนผีสะหน่อย ออกจะเหมือน…”

“ ลูกแมวดำตัวนึง ”

ฮิเมริเปรียบเทียบอีกฝ่ายกับลูกแมว เพราะมันทั้งน่ารักและใสซื่อ

(ขอโทษที่ตอบช้านะคะㅠㅠ)

ฮิเมริยิ้มเอ็นดูกับความเสียสละของอีกฝ่ายทั้งที่ดูอยากกินขนาดนั้นน่าเอ็นดูจริงๆ

ฮิเมริตักเค้กตนเองเข้าปากแล้วแสดงสีหน้าว่าอร่อยก่อนจะผายมือให้อีกฝ่ายได้ทานเลย

“ อร่อยดีนะครับ ”

เจ้าตัวเอ่ยก่อนจะวางซ้อมและหยิบชาขึ้นมาจิบ ถ้าให้พูดข้อเสียฮิเมะ คงเป็นเรื่องที่เขาทานอาหารช้ามาก นั้นเดายากว่าเค้กก่อนนี้จะหมดตอนกี่โมง

“ ว่าแต่ ชีวิตในรั้วโรวเรียน คุณเป็นอย่างไรมั้งครับ? ”

เจ้าตัวชวนคุย

“ น่าเสียดายที่ ที่บ้านผมมีปีศาจหน้าเหมือนปลาบ้าพลังชอบต่อยตี แต่กลับกลัวหมาซะอย่างงั้น หึ คุณคงเคยเจอเธอบ่อยๆรึเปล่า ”

ฮิเมริรู้จักอีกฝ่ายจากคนที่เขาเอ่ยถึง ถ้าให้พูด ก็คงเป็นชาจิกะ ญาติที่มาจากรัซเซียที่ไม่รู้ไปเจออะไรมาถึงได้กลัวหมาจนตัวหดขนาดนั้นจนเขาไม่สามารถเลี้ยงสุนัขได้

“ มีหมาแสนรู้แปฃว่าเจ้าของต้องเก่งมาก ผมนึกอิจฉาเลยละ ”

ฮิเมริมองฮานะอย่างอ่อนโยน

ดวงตาสีแดงของฮิเมริก้มมองฮานะที่อีกฝ่ายว่า หมาสินะ

“ โอเคเลยละครับ ผมค่อนข้างชอบหมาครับ ” ไม่สิเรียกว่าชอบหมาแต่เลี้ยงไม่ได้มากกว่า

“ ฉลาดจริงๆเลย ชื่อฮานะสินะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ฉันฮิเมริ ”

ฮิเมะก้มไปแนะนำตัวกับเจ้าหมา ใบหน้าของฮิเมริยิ้มออกมาอย่างใจดี

“ ผมขอลูบได้มั้ยครับ? ”

เจ้าตัวเงยหน้ามองเจ้าของ แม้ในใจอยากจับกอดบีบแก้มให้หน่ำใจ

(+)

“ ได้ครับ ”

ฮิเมริพยักหนเาเชิงรับรู้ว่าจะไปถึงตรงนั้น ระหว่างเดินฮิเมะสังเกตุตลอดจึงเอ่ยออกมา

“ มีคนเคยบอกคุณมั้ยครับ ว่าคุณบุคลิกคล้ายหน้าตาเลยละ ”

ฮิเมริยิ้มหวานออกมาก่อนจะรีบแก้กันอีกฝ่ายเข้าใจผิด

“ แบบว่าไม่ใช่ในทางที่ไม่ดีน่ะนะ เอาจริงคุณเป็นประเภทที่ผมชอบมากเลยละ ”

“ ดีกว่าคนที่พูดจาตรงกันข้ามและวกวนน่ะครับ ”

ฮิเมริยิ้มออกมากับความใส่ใจของอีกฝ่าย

ฮิเมริทำราวกับนี้เป็นเรื่องตลกของตน ท่าทางไม่รู้ร้อนรู้หนาว แม้ในใจลึกๆจะรู้ว่าถ้ากลับบ้านคงต้องโดนที่บ้านบ่นชุดใหญ่ ไม่แม้แต่ยัยบ้าชาจิกะนั้นก็คงจะบ่นใส่เหมือนกัน

“ แล้งคุณ…ชื่ออะไรหรอครับ ผม นามิคาเซะ ฮิเมริ นะครับ เรียกฮิเมริก็ได้ รึจะเรียกแบบคนอื่นๆว่าฮิเมะก็ได้นะครับ ฮ่าฮ่า ”

เจ้าตัวเอ่ยแนะนำตัว ทั้งยังถามอีกฝ่ายด้วยเช่นกัน ใบหน้าขาวยังมีรอยยิ้มอ่อนโยนอยู่ตลอดเวลา ภายใต้ร่มของเขา

“ คงจะเป็น เรื่องผมโดนแสงแดดแรงๆรึนานๆไม่ได้น่ะ ”

ฮิเมริยิ้มหวานออกมา ก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อก่อนหน้าตนเอามือไปตากแดดนานจากการดูดอกไม้ ทำให้มือนั้นแดงและแสบร้อนไม่น้อย จึงยกมือข้างซ้ายขึ้นมาให้ดู

“ มันจะเป็นแบบนี้น่ะ ” มือนั้นแดงเหมือนมะเขือเทศ..

“ แต่วันนี้ผมไม่ได้พกโลชั่น เลยต้องปล่อยไว้แบบนี้น่ะครับฮ่าฮ่า กะว่าระหว่างทางอาจจะหาที่ประคบเย็นได้ แต่น่าจะยากเลย ”

(+)

ฮิเมริค่อนข้างตกใจกับท่าทสงอีกฝ่าย

ที่ตอนแรกยังเงียบๆอยู่เลย แต่พอเปิดปากพูดกับพรั่งพรูคำถามและคกพูดออกมา นั้นทำให้ฮิเมริยิ้มอย่างสนใจอีกฝ่ายไม่น้อย

“ นั้นสินะ วันนี้เงียบสงบดีจริงๆ ”

“ ใช่ครับผมเป็นโรคผิวเผือก ไม่ใช่กระต่ายหรอกนะ ฮ่า ฮ่า ”

“ อย่างอื่นที่แตกต่างหรอ อืมม ”

ฮิเมริตอบทีละคำถาม ทั้งยังเล่นมุกใส่ไปด้วย แต่เมื่อคำถามสุดท้าย ทำเอาเจ้าตัวต้องเท้าคางครุ่นคิด อยู่นาน (+)

“ แต่ก็ใช่ว่าจะอันตรายอะไรหรอกนะครับ แค่มันไม่ดีต่อความสบายตัวเท่าไหร่ ”

“ ถ้าให้นึก…คงต้องเป็นช่วงกีฬาสีที่ผ่านมา ผมไปเชียร์เพื่อนๆนั้นเล่นเอาผมกลับบ้านไปโดนบ่นยกใหญ่เลยละ ฮ่าฮ่า! ”

ฮิเมริขำคิกคัก แม้ตอนที่เกิดเหตุ จะไม่ค่อยขำเท่าไหร่เพราะต้องประคบเย็นจนหนาวไปหมด

“แต่ถ้ามีร่ม ก็ช่วยได้เยอะเลยละครับ”

เจ้าตัวยิ้มออกมา ท่าทางเจ้าตัวก็ดูไม่กลัวดงกลัวแดดเสียเท่าไหร่ แถมยังยิ้มอีก

” ฮะฮะ มันก็จริงนะครับ “

” ผมอยู่กลางแดดนานไม่ได้น่ะครับ “

เขายิ้มออกมาและเอายถึงเหตุผล ก่อนจะเสริมอีกครั้งด้วยท่าทางไม่คิดปิดบังอะไร

” ผมเป็นโรคผิวเผือกน่ะ การอยู่กลางแดดนานๆจะทำให้ผมแสบผิวน่ะครับ “

ถ้าให้ยกตัวอย่างคงต้องเป็นมือขาวๆนั้นที่ก่อนหน้าเผลอยื่นไปตากแดดตอนดูดอกไม้แถวทางเดิน ที่ตอนนี้แดงแจ๋ โชคร้ายที่เจ้าตัวก็ไม่ค่อยจะพกโลชั่น ถึงต้องปล่อยให้แดงแจ๋แบบนั้น (+)