ฮิจิริเงียบไปพักหนึ่งราวกับมีอีกสิ่งดึงดูดความสนใจของเขา ก่อนจะหันกลับมาตอบหญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม

“ไปหาหลังอาคารเรียนเก่าก่อนแล้วกันครับ”

เขาว่าจบก็เดินนำไป โดยไม่ลืมคำนวณความเร็วในการก้าวเท้าให้ไม่ทิ้งระยะห่างกับอีกฝ่ายมากไป

“ถ้ามันอยู่ตามทางเดินคงโดนเก็บไปแล้ว.. งั้นเราไปหาในที่ที่มองเห็นยากๆก่อนแล้วกันครับ”

“ไม่หรอกครับ ผมค่อนข้างจะชินแล้วล่ะ”

ฮิจิริหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะยังไงเสียเรื่องประหลาดเช่นนี้ ก็ไม่ใช่เรื่องที่ไม่แปลกใหม่เท่าไหร่สำหรับเกาะไทเฮแห่งนี้

“ถ้ายังไงเราลองไปหาด้วยกันไหมครับ? เผื่อจะบังเอิญเจอของพวกเราสักคน”

เขาเอ่ยชักชวนด้วยรอยยิ้ม

(เพทๆฮิรากิคุงนะคะ)

“บางที เราอาจจะเจอของนาโอะคุงก่อนก็ได้นะครับ”

ฮิจิริว่าแล้วก็หัวเราะออกมาเบาๆ เพราะเขาก็ไม่รู้เช่นกันว่าบัตรของเขาจะไปอยู่ที่ไหน แต่เขาก็ไม่ได้รีบร้อนที่จะหาอะไรขนาดนั้น

คลำๆทางหาไปเรื่อยๆสักพักก็คงเจอเอง ถ้าไม่มีใครสักคนเก็บบัตรของพวกเขาไปแล้วล่ะนะ..

“เราลองไปหาแถวๆพุ่มไม้กันก่อนดีกว่านาโอะคุง.. เพราะถ้าอยู่ตามทางเดินก็คงมีคนเก็บไปแล้วล่ะนะ“

“ขอบคุณครับ”

ฮิจิริเอ่ยขอบคุณและเผยรอยยิ้มออกมาให้หญิงสาว

“ในนี้ก็ไม่มีบัตรของผมเหมือนกัน”

เขากวาดสายตามองบัตรที่มีเมือกสีดำที่มาติดอยู่ที่ผมของเขา พลางคิดในใจว่าวันนี้คงต้องกลับไปสระผมซะแล้ว…

“ไหนๆแล้วพวกเราก็ยังไม่เจอบัตรเหมือนกัน.. เธออยากไปลองหาบัตรด้วยกันกับผมไหมครับ?”

เขาถามด้วยรอยยิ้ม

“ยูมิซัง ผมรบกวนด้วยนะครับ“

ฮิจิริหันหลังให้รูมเมทของตนเพื่อให้อีกฝ่ายจัดการกับเจ้าสิ่งแปลกปลอมบนผมแสนรักของเขาได้อย่างสะดวก

“ขอบคุณนะ ว่าแต่..ยูมิซังหาบัตรของตัวเองเจอหรือยังครับ ?“

”ลองดูบัตรพวกนี้ก่อนได้นะครับ เผื่อว่าจะมีของคุณอยู่“

เขาว่าพลางยื่นบัตรในมือให้อีกฝ่าย

“ผมก็ยังไม่เจอเหมือนกัน”

เขาว่าพลางส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปจับผมของตนและเบนสายตาไปด้านหลังเพื่อเช็คดูว่ายังมีอะไรบนผมเขาอีกไหม

“ในนี้ก็คงไม่มีบัตรใบอื่นแล้วล่ะ.. นาโอะคุงอยากไปหาบัตรด้วยกันกับผมต่อไหมล่ะ?“

ฮิจิริเอ่ยชักชวนอีกฝ่ายไปหาบัตรด้วยกันพร้อมยิ้มออกมาบางๆแบบที่เขาชอบทำเป็นประจำ

“นาโอะคุง”

ฮิจิริยิ้มรับเพื่อนที่ตรงปรี่เข้ามาหาเขาด้วยรอยยิ้ม

“ผมก็ไม่รู้ว่าทำไมมันถึงมาติดอยู่บนผมเหมือนกัน.. แต่ก็คงเป็นเรื่องปกติของที่นี่ล่ะนะ“

เขาพูดพลางถอนหายใจเบาๆ และแสดงสีหน้าที่ราวกับว่าปลงกับสถานการณ์เหล่านี้แล้วออกมา ก่อนจะยืนนิ่งๆให้นาโอะนำบัตรอีกใบออกจากผมของเขา

“ลองดูก่อนสิ เผื่อบัตรของเธออาจจะเป็นหนึ่งในอันที่อยู่กับผมก็ได้นะ“

เขาว่าพลางยื่นบัตรอีกใบให้นาโอะดู

“สวัสดีครับ วาทานาเบะซัง”

ฮิจิริยิ้มออกมาเมื่อเห็นว่าเจ้าของเสียงที่เอ่ยทักทายเขาเป็นคนที่คุ้นเคย ก่อนที่เขาจะหันหลังให้เพื่อให้อีกฝ่ายช่วยดูสิ่งแปลกปลอมบนผมเขาได้อย่างถนัด

“รบกวนด้วยนะครับ”

เขายอมให้เธอช่วยอย่างโดยดี เพราะเธอเคยเล่นผมของเขามาหลายต่อหลายครั้งแล้ว

“ว่าแต่..วาทานาเบะซังหาบัตรของตัวเองเจอหรือยังครับ?”

เขาถามขึ้นระหว่างเธอช่วยนำบัตรออกจากผม

(น่ารักมากเลย ขอบคุณนะ)

(แปะมือค่า)

(ยังทันไหมคะ🥹)

(ใบโค)
bsky.app/profile/thk-...

(ขอบคุณค่าา แวะมาเล่นผมน้องได้นะคะ😊)