มันพร่ามัวแต่ชัดเจนในสายตาของคุโจคนน้อง..เธอหันไปมองทางสึบารุว่าเห็นเหมือนกันไหมแต่คำตอบก็คงไม่
..

สิ่งนั่นร่วงลงมาที่พื้นหายไปในพงหญ้าราวกับตามบางสิ่งไป

"ก็พวงกุญแจ.....ของทาจิม....?"

เขาไม่ได้หันกลับไปมองเจ้าของชื่อ..เพราะงั้นไฟฉายจากมือถือและภาพเงาเคลื่อนไหวนั้นปรากฎอยู่ในสายตาเขาอย่างแน่นอน

...

"ทาจิมะคุงกับฮิมาริจังช่วยดูพุ่มทางนู้นหน่อยสิ"

เขาขยับไฟฉายไปอีกทางพร้อมหันทายิ้มให้ทั้งคู่ เขามั่นใจว่าเจออะไรเข้าแล้ว...แต่ 'ตัวไหน' กันล่ะ?

เงาสีขาวยืดยาวของมือที่คล้อยลงมาจากต้นไม้ด้านหลังเด็กหนุ่ม

+

ถึงแม้จะเดินออกห่างมาแล้ว แต่พอได้ยินประโยคนั้น ใบหน้าก็หันกลับมามองซูบารุทั้งรอยยิ้มที่ค้างบนใบหน้า แต่ไม่ได้พูดอะไรก่อนจะค่อยๆหันกลับไป

ทางแฝดน้องพอได้ยินคำตอบของรุ่นน้องก็เดินเข้ามาแปะไหล่เหมือนให้กำลังใจ...รู้นะว่าทำไมมาอยู่พุ่มเดียวกั..

ไฟฉายในมือถือฮิเดโยชิยังคงเปิดไว้แล้วส่องไปตามพุ่มไม้ แสงสะท้อนนั่นเตะตาเขาจนใช้เท้ายกขึ้นเขี่ยหญ้าตรงนั้นออกดู

"ทาจิมะคุง" เขาเรียก

ฮิเดโยชิยังคงจับแขนเสื้อของสึบารุไว้อยู่จนกว่าอีกฝ่ายจะพูดจบแล้วถึงปล่อยมือ

"ปลากระเบนผ? ไม่คิดพวกทาจิมะคุงจะพกของน่ารักแบบนั้นไว้นะเนี่ย"

"ถ้าพุ่มไม้แปปเดียวก็เจอ แถวนี้ใช่ไหมล่ะ"

ว่าจบก็เดินไปอีกทาง ออกห่างจากเจ้าตัวให้พอได้หายใจสะดวกขึ้น ทางนั้นคนน้องก็ ส่องไปทั่วเหมือนกัน ถึงกับนั่งยองแหวกหญ้าเอาเอง

'ทำไมถึงไม่รอหาตอนเช้าหรอ' เธอว่า

"ทาจิมะคุง...ผมทิ้งนายไว้คนเดียวไม่ได้หรอก"

"ถึงนายจะไม่สนใจใคร แต่ช่วงนี้น่ะ..."

ฮิเดโยชิคล้ายจะพูดบางอย่างแต่ก็เงียบไป เขามองหน้าน้องสาวตนเองสลับกับหนุ่มรุ่นน้อง

แล้วไม่ได้พูดอะไรต่อ

" อากาศเริ่มเย็นแล้ว! ถ้ากลับพร้อมกันจะได้แวะกินมื้อเย็นไง!"

คุโจคนน้องขมวดคิ้วหลังจากได้คำตอบ เธอถอยตัวออกไปอล้วส่องไฟไปทางอื่น 'ถ้าดึกกว่านี้จะไม่ดี' เธอพูด

"พวงกุญแจ!? กุญห้อง? กุญแจตู้ กุญแจอะไรหรอ ทาจิมะคุง"

"ถ้าไม่อยากให้หาย..ก็แสดงว่าสำคัญน่ะสิ"

เสียงเจือยแจ้วของคนพี่กลบเสียงแผ่วเบาของคนน้องไป มือยกขึ้นจับชายอขนเสื้อของเด็กหนุ่มตัวงอ

เขาไม่ได้สนใจคำปฏิเสธนั่นด้วย ไม่ฟังเลยมากกว่า

"หน้าตาเป็นยังไงล่ะ? ตุ๊กตา?"
+

"ทำของสำคัญหายหรอ?"

"ให้พวกเราช่วย จะได้กลับบ้านไวๆ"

นั่นหมายถึง เราจะได้เดินกลับบ้าน'ด้วยกัน'สามคน น่าสนุกดีออก

"...ตอนเย็นืน่ากลัวน้ะ"

ทางฮิมาริที่ยืนมองอยู่ไกลๆ เสียงดารแจ้งเตือนนั่นทำให้เธอต้องเดินเข้ามา สองเท้าหยุดอยู่อีกข้างของสึบารุ เอ้ะ...เหมือนขนาบข้างเลย

โดนคุโจล้อมไว้ซะแล้วทาจิมะคุง

ว่าไปนั่น คุโจแฝดน้องถามเบาๆว่า 'กำลังหาอะไรหรอ' แล้วเปิดไฟฉายช่วยอีกแรง ไม่ต้องกลัวนะ

"ไม่เห็นต้องขอโทษเลยนี่! (⁠◠⁠‿⁠・)"

ฮิเดโยชิเอื้อมมือขึ้นแตะไหล่อีกฝ่ายแล้วชวนเปลี่ยนเรื่อง พอส่องไฟไม่เห็นอะไรก็ชวนสงสัย
+

ทั้งมือสั่นๆและท่าทีอึดอัดอย่างเห็นได้ชัดของอีกฝ่ายนั่น

คิดไว้ไม่ผิด...รอยยิ้มระรื่นยังคงปรากฎให้เห็น ฮิเดโยชิก้มตัวลงมาพร้อมมือถือที่เปิดไฟฉายในมือส่องมาทางพื้นหญ้าตรงหน้า

"ดีจริงๆที่เจอกันตอนนี้นะ"

"ไม่งั้น...ทาจิมะคุงคงไม่ได้คุยกับผม"

̰"̰ ̰ใ̰ช่̰̰ไ̰ห̰ม̰ล่̰̰ะ̰?̰ ̰"̰ ̰

ครืด..
ติ้ง...
ติ้ง...
ติ้งติ้ง..
ติ้งติ้งติ้ง

เครื่องสั้นไหว แถบข้อความเด้งขึ้นเรียงเป็นตับ

[ 06:30 ทาจิมะคุง~✿
07:00 เอ๋ ตื่นรึยัง?
08:00 ทาจิมะคุง
10:00 ไม่อยู่หรอ?
11:00 ผมกินอะไรดีนะ
12:00 นี่ เห็นแชทรึเปล่า?
.
.
15:00 ทาจิมะคุง]

สายตาเรียบใต้กรอบแว่นมองภาพของข้อความที่เด้งขึ้นรัวทันทีที่อีกฝ่ายเปิดเครื่อง เขามองจนมันขึ้นข้อความล่าสุดที่เขาส่งไว้

+

ทางด้าน'คุโจ'คนที่ยืนรออยู่ห่างๆ เธอดูกังวลแต่ก็ยังนิ่งเฉย เพียงแค่โบกหย่อยๆให้เด็กหนุ่มเท่านั้น

"เอ๋..(⁠.⁠ ⁠❛⁠ ⁠ᴗ⁠ ⁠❛⁠.⁠) ก็ทางกลับบ้านนี่นา"

"เดินผ่านมา ก็เจอทาจิมะคุงเข้า"

"ทำอะไรหายล่ะ ให้ผมช่วยด้วยสิ"

ไม่รีรอก็เดินเข้ามาใกล้แถมชะโงกหน้ามองตามด้วย

"ผมก็เปิดไฟฉายได้นา"

ว่าจบก็หยิบมือถือขึ้นมา ทำไมถึงได้ดูสนุกแบบนี้นะ

+

เขาหยุดฝ่าเท้าลงพร้อมกับหันไป
หาอีกคนข้างๆ เธอคนนั้นไม่พูดอะไร เพียงแค่ยืนรอตรงด้านหน้าเท่านั้น

" ทาจิมะคุง"

"ทำอะไรหายงั้นหรอ"

สองเท้าหนุดลงด้านหลัง น้ำเสียงไม่ได้แหลมบาดหูเหมือนทุกครั้ง ถึงจะยังเสียงหวานไม่ต่างจากเดิม แต่ก๋ชวนให้อึดอัดอยู่ดี

(อยากถ่ายอีกไหม🥰)

จากที่ปกติจะเป็นเสียงกรุ๊งกริ๊งของจักรยาน แต่วันนี้กลับมีแต่เสียงฝ่าเท้าที่เดินเตาะแตะลงมาจากบันได...แถมยังมากกว่าหนึ่งคนเพราะเขาไม่ได้มาคนเดียว

เรือนผมสีขาวถูกปัดปัดขึ้นเพื่อคลายความรำคาญ สีฉาบรอยยิ้มเรียบนิ่ง เพราะไม่จำเป็นต้องปั้นหน้ายามอยู่กับแฝดน้อง

แต่ใครจะคิดว่าแถวนี้ยังมีคนอื่นอยู่อีก

ดูท่าจะคุ้นตาดีซะด้วย ทำตัวห่อเหี่ยวแบบนั้นจะมีใครอีก

(+)

(ปักคับ)