เสียงบานประตูที่เหมือนจะปิดตัวลงเมื่อครู่ ค่อย ๆ ขยับออกเองอีกครั้ง

ลมเบา ๆ พัดผ่านหลังคอของชิโยะ และเมื่อเขาก้าวออกจากห้องนั้น เสียงกระซิบเบาบาง ก็ค่อย ๆ หายไป

ทิ้งไว้เพียงกลิ่นฝุ่น
และหน้าสมุดที่ปิดลง

เสียงของเขาเงียบลงเมื่อสายลมเย็น ๆ จากไหนไม่รู้พัดผ่านสมุดบันทึก ทำให้หน้าถัดไปพลิกขึ้นมาเอง...

พร้อมข้อความใหม่ที่ถูกเขียนด้วยลายมือสั่นไหวว่า:

“เขากำลังฟังอยู่”

เขาหันไปสบตารุ่นน้องอย่างชัดเจน น้ำเสียงของเขาชัดมั่นกว่าครั้งไหน

“…เราไม่ควรอยู่ที่นี่นาน”

+

เขาเชื่อในสิ่งที่ชิโยะเจอ
แต่เหนือสิ่งอื่นใด เขาเลือกจะอยู่ตรงนี้—ในโลกของรุ่นน้อง—เพื่อพาอีกฝ่ายกลับมา

อย่าทำให้เลขสิบแปดถูกลืม…พวกเขาจะกลับมา – 17 ตุลาคม

และรอยมือเล็ก ๆ เปื้อนเลือดที่พยายามขูดคำว่า ‘ลืม’

ฮิบิกิเงียบไปนาน เขารู้สึกได้ถึงบางอย่างในอกที่กำลังแผ่ความหนาวเย็นขึ้นมา

แต่เขาก็รู้ได้โดยสัญชาตญาณ—มีบางอย่างที่นี่

+

“..ไม่เป็นไร”

เมื่อเห็นว่าชิโยะเริ่มขยับ ฮิบิกิจึงเอื้อมมือออกไปอย่างช้า ๆ ไม่เร่ง ไม่เร้า
เพียงแตะแขนเบา ๆ เหมือนจะย้ำอีกครั้งว่า เขาอยู่ตรงนี้จริง ๆ

“เดี๋ยวก็จบแล้ว”

เขากระซิบเสียงแผ่ว แต่น้ำเสียงนั้นกลับมั่นคงกว่าแสงแดดที่ส่องลอดหน้าต่างเข้ามา

“เราไปจากที่นี่กันเถอะ”

เขาไม่ได้บอกให้ ลืม
ไม่ได้บอกว่า มันไม่จริง

เพราะแววตาของฮิบิกิบอกว่า

+

เสียงฝีเท้าเบา ๆ ดังขึ้นจากด้านหลัง
ก่อนที่น้ำเสียงนุ่ม เรียบ และระวังจะเอ่ยเรียก

“...ชิโยะ?”

ฮิบิกิไม่ได้แตะตัวเขาทันที เขาเพียงยืนห่างออกไปหนึ่งช่วงแขน น้ำเสียงของเขานุ่มเหมือนกลัวจะรบกวนอะไรบางอย่างที่อาจยังซ่อนอยู่ในเงาเหล่านั้น

“นี่ผมเองนะ...ฮิบิกิ”

เขาลดเสียงให้เบาลงกว่าเดิมอีกเล็กน้อย แต่มั่นคง
ราวกับกำลังส่งคลื่นอุ่น ๆ ทะลุผ่านหมอกบาง ๆ ที่ล้อมรอบสติของรุ่นน้องไว้

+

“บางทีสิ่งที่ชิโยะคุงเห็น…อาจจะไม่ใช่จินตนาการก็ได้”

“เพราะผมเองก็เคยเห็นพวกเขา...คนที่คนอื่นมองไม่เห็น”

“..มันโดดเดี่ยวนะครับ เวลาที่ไม่มีใครเชื่อว่าเขาอยู่จริง”

มือข้างหนึ่งยื่นออกมา ไม่ได้แตะ แต่ยกขึ้นเล็กน้อยระหว่างระยะห่างของพวกเขาเหมือนจะบอกว่าอยู่ตรงนี้

“แต่เลขสิบแปด…จะไม่ใช่เลขสุดท้ายอีกต่อไปครับ”

และสุดท้าย มือของเขาก็เอื้อมไปเปิดประตู
+

“…เลขสิบแปดเหรอครับ”

เขาเอ่ยเบาๆแทบจะพอๆกับเสียงกระซิบของชิโยะเมื่อครู่

“ผมก็เคยนับเลขครับ…ตอนอยู่ในโรงพยาบาล”

“ตอนเด็กๆเวลาที่เสียงกรีดร้องดังขึ้นตอนกลางคืน ผมจะนับถอยหลังจากร้อย…ช้าๆ ทีละเลข เพื่อไม่ให้ตัวเองสั่นไปมากกว่านี้”

เขาเว้นจังหวะ ยกมือซ้ายที่ใส่แหวนเงินเก่าๆ ขึ้นแตะแขนตัวเองเบา ๆ

+

/ยิ้มแบบว้าวตาม

"หืม แสดงว่าในชมรมนี้เน้นเขียนโดจินBLเป็นส่วนใหญ่เหรอครับ?"

แนวตึกเรียนฝั่งเก่าที่อยู่ตรงหน้าเงียบสงบอย่างน่าประหลาด ราวกับโลกอีกใบหนึ่งที่ถูกทิ้งไว้โดยไม่มีใครย่างกราย
เสียงรอบตัวเหมือนเบาลง แม้จะมีเสียงนก เสียงลม หรือแม้แต่ฝีเท้าของตัวเอง

ฮิบิกิหยุดยืนข้างเขาโดยไม่ต้องมีคำสั่งหรือสัญญาณใด ๆ
นัยน์ตาสีมาเจนต้าของเขาสะท้อนภาพตึกเรียนเก่าอย่างเงียบสงบ
ราวกับดวงตานั้น…จดจำได้ถึงบางอย่างที่ครั้งหนึ่งเคยมีอยู่

“ถึงแล้วครับ”

เหมือนจะคว้าลมที่ลอยผ่านหน้าไปแล้ว
ก่อนจะปล่อยลงข้างตัวอีกครั้ง

“เพราะแบบนั้น...ผมจึงไม่อยากให้ใครต้องอยู่ลำพังกับความกลัวแบบนั้นอีก”

พื้นทางเดินที่ทอดยาวมาตลอดเริ่มเปลี่ยนจากหินเรียบเป็นพื้นซีเมนต์หยาบซึ่งมีรอยแตกร้าวจาง ๆ ขึ้นตามกาลเวลา

+

“ผมดีใจที่ชิโยะไว้ใจ…แล้วก็ ผมไม่คิดว่ามันจะดูไม่เคารพนะครับ ตรงกันข้าม, ผมรู้สึกว่า มันเป็นสรรพนามที่เรียกแล้วรู้สึกเป็นกันเองดี”

เขาเดินต่อไปอีกสองสามก้าว
แล้วเอ่ยต่อราวกับกำลังเล่าเรื่องบางอย่างให้คุณฟัง

“ตอนผมยังเด็ก ผมเคยได้ยินเสียงแปลกๆที่ไม่มีใครได้ยินมาก่อน”

“ผมก็กลัวเหมือนกันครับ ตอนนั้นไม่มีใครอยู่ด้วย ไม่มีใครเชื่อ…”

มือข้างหนึ่งของฮิบิกิยกขึ้นเล็กน้อย

+

ฮิบิกิชะงักไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำขอของชิโยะ
นัยน์ตาสีมาเจนต้าหลุบลงเล็กน้อยก่อนจะผินหน้าไปหาคนข้างกาย

เขาไม่ได้ตอบทันที
แต่รอยยิ้มบางเบาที่ผุดขึ้นบนมุมปากนั้น ก็บอกความรู้สึกได้ก่อนคำพูดใด ๆ

"ได้สิครับ ? ขนาดผมยังเรียกชิโยะคุงว่าชิโยะคุงเลยนี่นา”

ฮิบิกิพูดต่อด้วยรอยยิ้มเล็กๆ

+

“ว่าแต่...ตอนนายได้ยินเสียงนั้นครั้งแรก นายคิดว่าอะไรครับ?”
เขาถามพลางเหลือบมองชิโยะ ดวงตานิ่งสงบแต่เต็มไปด้วยความอยากรู้

ไม่ใช่เพราะสงสัย
แต่อยาก ‘ฟัง’ จริง ๆ

“กลัวไหม?”

เสียงของเขาเบา แต่ไม่ใช่เพราะลังเล—มันเป็นแบบเดียวกับแสงแดดที่ลอดผ่านยอดไม้ คือไม่เร่งร้อน แต่ตั้งใจจะหยุดอยู่ตรงนั้น

“…เมื่อกี้ตอนที่นายพูดว่าจะไปด้วยกัน ผมดีใจนะครับ”

เขาหยุดคำพูดไว้แค่นั้นเพียงครู่ เหมือนกำลังไล่เรียงความคิดในใจ
ก่อนจะหันมาหาอีกฝ่ายเล็กน้อยโดยไม่หยุดเดิน

ฮิบิกิเดินนิ่งไปอีกรอบสองก่อนจะพูดต่อ น้ำเสียงผ่อนคลายลงเล็กน้อย ราวกับอยากเปลี่ยนบรรยากาศให้เบาลง

+

แสงแดดกลางวันยังคงทอดผ่านกิ่งไม้เป็นเงาริ้วบนพื้นทางเดิน
สายลมเอื่อยเฉื่อยพัดผ่านใบไม้จนเกิดเสียงกระทบกันแผ่วเบา
บรรยากาศโดยรอบยังคงดูปกติเหมือนช่วงพักกลางวันทั่วไป

แต่ในระหว่างเงาสะท้อนเหล่านั้น
มีสองเงาเล็ก ๆ เดินเคียงกันไปบนทางเดินที่ทอดยาว
ฮิบิกิเดินนิ่งอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเบา ๆ ขณะดวงตายังมองตรงไปข้างหน้า

“ชิโยะคุง…”

+

"โฮชิโนะ ฮิบิกิ ปีสาม"

แนะนำตัวตอบแบบเป็นกันเอง มีรอยยิ้มบนใบหน้านิดหน่อย

"ยินดีที่ได้รู้จักนะยูยะคุง ว่าแต่จะหาบัตรต่อไหม?"