”เอ้า, เอ้า, ถ้าปล่อยให้เจ้าตัวเล็กนั่นเย็นชืดไปเสียก่อน มันจะเสียใจเอาน้า“

และนี่ก็ยังคงหมายถึงปลาหมึก

“แล้วไปซื้อของต่อกัน, แบบนี้ล่ะ, เน้อ?“

“อุ้ — ฮึ่ม” เสียงเวลาคิดอะไรสักอย่าง “ถ้ากินในปริมาณที่พอดีก็ไม่เป็นอะไรหรอกน้า”

“อีกอย่างหนึ่ง, ฮิบาริจังที่ต้องวิ่งตามท้องฟ้าที่สวยที่สุดก็นับว่าได้ใช้แรงเยอะจนย่อยเกือบหมดทเอง; นั่นก็คงเหมือนกับฮี่คุงนั่นล่ะนะ“

มองหาการสนับสนุนจากคุโจเคียงตัว
เพราะอีกคน, ในมือยังถือปลาหมึกอยู่เลยนี่

น่าเอ็นดู

+

แต่อย่างนั้นล่ะนะ เป็นพระอาทิตย์ก็ต้องลอยสูงสายตาน่ะซี ถึงจะถูกต้อง

เช่นเดียวกับเจ้าจันทร์ฉาย

.

นั่น, นั่น, นั่น, แล้วก็นั่น; ฮิบารินับและหันตามปลายนิ้วของอาซาฮิดะเข้า ในระดับที่อาจเรียกได้ว่าเป็นการตอบสนองอย่างว่องไวมากเชียว กลิ่นกรุ่นควันและอาหารทอดร้อนฉ่าพัดมาจากอากาศ, เช่นเดียวกับกลิ่นของผู้คน, นับรวมเป็นหนึ่งกลิ่นของงานเทศกาล

+

หรือถึงจะมาด้วยจุดประสงค์นั้น หล่อนก็ไม่นึกฉุนเขาอย่างตอนที่พริกไทยปลิวเข้าจมูกหรอก(อะไรนะ)

เด็กสาวของเหล่านกกระจอกเก็บกรงเล็บของหล่อนเข้าใต้ชายผ้าลายทานตะวันดังเดิม ใบหน้าเชิ่ดขึ้นเล็กน้อย, ไม่ใช่ด้วยกรุ่นของความถือตัว หากเพราะเด็กชายของฝูงจิ้งจอกนี้เป็นคนตัวสูงกว่าหล่อนเกือบหนึ่งไม้บรรทัดขนาดกลางได้

+

ปลายนิ้วที่ถูกกอบกุมก้ำกึ่งระหว่างเขินอายสักนิดหน่อย กับการหยอกล้อโต้

“เดี๋ยวก็คิดค่าบัตรจับมือเสียหรอก!” ก็ว่าไป ”แต่ได้อยู่แล้วซี“

ฮิบาริจังคนนี้ก็ตามหาเพื่อนของตนอยู่, บุคคลประเภทที่จะเดินหัวเราะเสียงต่ำตลอดงาน — อื้อ รีบหาให้เจอน่าจะดี

“ไหน ๆ ก็เจอกันแล้ว, ฮิบาริเลี้ยงขนมพวกเธอดีไหมคะ?🌻”

แก้วประกายหยีลงจนคล้ายกลุ่มเมฆ, ทานตะวันเองก็ป้อยหัวทักทายจันทร์เจ้าขา ก่อนคล้ายชูช่อสะพรั่งเมื่อเบนใบหน้าไปทางสีอาทิตย์อีกครั้ง

คล้ายเห็นกรุ่นไอในดวงตาคุโจ, นึกเอ็นดู จึงหัวเราะออกมาเบา ๆ

“ทว่าในความธรรมดาล้วนแล้วแต่ซ่อนเศษเสี้ยวความวิเศษไว้ล่ะน้า“

“อาจเป็นกลิ่นพายุ, หรือเป็นสายลมสงบก็ตาม”

โอ — น่าเก็บไปเขียนเป็นเนื้อเพลง! หล่อนจะทดไว้

+

“ส่วนเรื่องนั้น, ขึ้นอยู่กับว่าพวกเธอคุยอะไรกันอยู่ล่ะน้า”

ไม่ได้ฟังจุดเริ่มของบทสนทนา, ตัวตนนั้นแทรกขึ้นมาระหว่างกลาง ค่อนท้าย; จึงไม่อาจตอบได้

ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ปิดกั้น
ดูจะอยากคุยด้วยซ้ำไป

“อ๊ะ”

แก้วสีที่เด่นชัดเงยขึ้นจากกลีบผกา, สบมองดวงคล้ายสุริยาแทนที่; ฮิบาริจังในคำขานชะงักฝีเท้าที่กำลังก้าว — ทั้งทอประกายความตื่นเต้นมากกว่าตกใจ

“โดนหาเจออีกแล้วซี“

รู้สึกเช่นนั้น แม้ไม่ได้ผินใบหน้าหลบซ่อนจากทั้งสองคนแต่ต้น, ออกจะขบขันด้วยซ้ำไป

+