“….ก็นิดหน่อย..”

ตอบอัตโนมัติจนเหมือนกันโดยบังเอิญ เขาไม่ค่อยหนาวมากเพราะสวมเสื้อกันหนาวมาหลายชั้น แถมยังค่อนข้างทนอากาศหนาวได้ดี

มองนายที่ดูเหมือนจะแปลก ๆ ไปหน่อย ๆ อดคิดไม่ได้ว่าถ้าไม่แอบคิดอะไรไม่สบายใจคนเดียว ก็คิดไปว่าหรือหมอนี่แอบปิดบังอะไรอีกแล้ว

”…..“
”….แค่หนาวแน่นะ…?“

ถึงจะใส่อยู่ฟังอยู่ในโลกเสียงเพลงอยู่ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับหลุดไปในโลกส่วนตัว 100% เพราะไม่ได้ทำเพื่อหนีอะไร เลยยังสังเกตเห็นและรับรู้ทุกอย่างรอบตัว

เขาเห็นเพื่อนข้าง ๆ เอาแต่เก็บมือไว้ในเสื้อไม่หยุด

“…..หนาวขนาดนั้นเลย..?”

ทักถาม

//มอง อย่างน้อยนายก็ไม่ดื้อเถียงแบบทันทีเลยยอมปล่อย ๆ ไป ทั้งสองคนขึ้นรถทันทีเมื่อจอดรับ รถประจำทางเวลานี้หาที่นั่งได้ไม่ยากนัก ก็เลยเลือกที่นั่งว่าง ๆ แล้วทิ้งตัวนั่งสบาย ๆ ก่อนจะเอาหูฟังมาครอบหูฟัง้พลงจริง ๆ

มองนาย

“ไม่เป็นไร ฉันมีหูฟัง แค่ฟังเพลงก็ไม่ได้ยินอย่างอื่นแล้ว”

ชี้หูฟังที่พกติดตัวตลอด

“เพราะถ้าไม่ไปส่งนายก็จะกลับคนเดียว—”

เลิกคิ้วงง— ได้ไม่นานก็โดนจับดึงแก้ม อ๊าก— นายเป็นพวกลงไม่ลงมือตั้งแต่เมื่อไหร่ห๊ะะ

//ดิ้น ๆ นิดหน่อยก็หลุด เลยดีดตัวหนี ๆ ๆ แบบไม่ให้นายจำ พอดีกับที่พวกเขาเดินมาถึงที่หมายพอดี เลยไปยืนรอคิวขึ้นรถล่ะ

“แล้วฉันก็นั่งไปส่งนายต่อ“

ตอบนายหน้าตาเฉยมาก ๆ เพราะเดินไปคุยไปไม่ได้หยุดเท้า อีกซักพักก็จะถึงแล้วล่ะ หวังว่าจะได้ขึ้นรถไว ๆ

“ไม่คลาดหรอก นายเดินมาแล้วนี่…”

อีกฝ่ายมีระดับสัมผัสที่ถูกกว่าก็เลยได้ยินมากกว่า สำหรับเขาในตอนนี้ยังพอโอเค ไม่ได้รู้สึกถึงขนาดที่รบกวนจิตใจ

“กลับถึงบ้าน คนที่บ้านคงจะเตรียมเข้านอน…”

น้อง ๆ นายคงนอนกันดึกสินะ…

ฮายาโตะมองรุ่นน้องที่โค้งลาและหายเข้าไปในห้องพักของตัวเองแล้วก็ถึงจะโล่งใจไปอีกเปราะ โอเค ส่งเจ้าเด็กเสร็จแล้ว ถึงเวลาที่พวกเขาต้องกลับบ้านแล้วเหมือนกัน

“ไปขึ้นรถกัน”

บอกฮายาโตะขณะที่หันหลังเดินกลับ กะว่าจะเดินกลับไปที่ป้ายรถประจำทางที่พวกเขาเพิ่งผ่านมาไม่นาน

เพราะยอมมอบตัวจำนนฟ้าดิน (?) การเดินทางของเด็กวันรุ่น 3 คนก็ถึงที่หมายโดยสวัสดิภาพ—

ฮายาโตะมองรอบ ๆ นิดหน่อยแต่สังเกตรายละเอียดไปครบหมด ในเมื่อถึงที่พักแล้ว และคิดว่าอีกฝ่ายคงจะดูแลตัวเองได้ก็เลยโบก ๆ มือลา

“อือ โชคดี ดูแลตัวเองดี ๆ ด้วย อย่ากอนมาม่าเยอะ”

รออากิลาด้วย เสร็จทุกอย่างก็จะกลับบ้านล่ะ

ฮายาโตะมอง ถึงจะเห็นด้วยกับอากิ (?) แต่รู้สึกว่าครั้งนี้รุ่นน้องโวยวายหนัก ดูจะไม่อยากให้อุ้มจริง ๆ

“งั้นก็เดินจับมือช้า ๆ จนกว่าจะถึงหน้าห้อง ดีล”

ปิดการดีลด้วยข้อเสนอเหมือนกำลังดูแลเด็กอนุบาล (???)

(รุ่นน้องอย่าเครียดครับรุ่นน้อง กินเยอะ ๆ ! //น่าร้่กกกกากากกกที่สุดในโลกค่ะทฟาฟสฟวฟวฟฟงฟา ขอบคุณที่วาดฮายาโตะนะคะะ เอย์เก็นและทุกคนน่ารักสุด ๆ ค่ะ! 😭😭😭😭😭😭🙏✨✨✨✨💓💓💓💓💓🔥🔥🔥🔥🔥🔥)

เห็นอีกคนเดินไปก็อดห่วงไม่ได้ เมื่อกี้ยังทำท่าเหมือนปวดท้องอยู่แท้ ๆ เล่นก้าวเท้าซะไวเลยเห้ย!

//มองอากิเหมือนขอความเห็นว่าจะเอายังไง แยกกันตรงนี้เลยมันจะดีจริง ๆ เหรอ… ยังไม่ถึงที่พักนายเลย

“มาม่าไม่ช่วยลดกรดนะ”

ฮายาโตะพูดขึ้น เอย์เก็นคงรู้แน่ว่าโดนรุ่นพี่แซวเข้าให้แล้ว แน่นอนว่าการเดินช้าลงของรุ่นน้องก็อยู่ในการรับรู้

“….ไม่สบายตัวสินะ… เดินช้าลงหน่อยก็ได้”

หรือจะนั่งพักเลยก็ยังได้… เขาเริ่มมองซ้ายมองขวาหาที่ที่พอจะนั่งพักได้

ฟังเอย์เก็นเล่าและมองตาม จากที่ฟังก็ดูจะเป็นที่ที่อยู่มานาน แต่เพิ่งจะเปลี่ยนที่พักนี่เอง ฮายาโตะมองตามท่าทางของทั้งสองคนที่พยายามทำตัวในอุ่นขึ้นท่ามกลางอากาศหนาวเย็น เขาที่ไม่ได้ขี้หนาวมากนัก ชอบใส่เสื้อกันหนาว และใส่เสื้อกันหนาวมาหลายขั้นในวันนี้ดูจะไม่ได้แสดงออกแบบทั้งสองคนเพราะว่าอุ่นสบายดี

“…ถ้านอนเลยนายคงปวดท้องแย่ ค่อย ๆ ย่อยล่ะ”

บอกรุ่นบ้าง

“นายก็ด้วย”

แล้วก็อากิด้วย

โดนลูบหัวกับทักเรื่องผมไม่คาดคิดเข้า

“….ก็นะ… ฉันไม่ได้ตัด…”

ปล่อยยาวไปนั่นล่ะ เดินขนาบข้างเอย์เก็นไปส่งที่พักโดยที่ไม่ได้รู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร แถมหนึ่งในสองคนตรงนี่ก็ต่อสู้ได้จริง ๆ —

“นายอยู่แถวนี้มานานรึยัง…”

ชวนคุยขึ้นมา ขณะสายตามองเก็บรายละเอียดสิ่งต่าง ๆ ที่พวกเขาเดินผ่านในย่านที่ไม่ได้ถึงกับคุ้นเคย

นายเหมือนลูกแมวที่ดีดจากการอุ้มจนหลุดมือไม่ผิด เห็นแล้วก็ขำ หยิบเสื้อคลุมแล้วเดินตามทั้งสองคนออกมาแล้วรับลูกอมมาใส่กระเป๋าไว้ ผมเราถึงจัดไปก็ฟูอยู่ดี เลยลูบแค่เบา ๆ ก็เหมือนเข้าทรงแล้ว

“นำทางไปที่พักนายสิ”

เขาบอกเอย์เก็น รุ่นพี่สองคนพร้อมไปส่งนายแล้ว

ท่าทางอากิที่ถึงจะเหนื่อยหน่ายแต่ก็ยอมให้อีกฝ่ายเป็นคนลูบยังคงแสดงถึงความใจดีลึก ๆ ได้ดีเลย แต่มองไม่ทันไรก็โดนฝ่ามือทอร์นาโดจนหัวยุ่งตามกันไปทั้งที่ปกติก็ยุ่งอยู่แล้ว ทำเอามองปริบและขำออกมาจนนายที่โดนอุ้มโดนโยกตาม—

แต่เพราะบรรยากาศมันดูขำขันขึ้นมา คนที่มองมาก็เลยรู้แล้วว่าเป็นการเล่นกันของวัยรุ่นที่น่ารักดีและค่อย ๆ เลิกมองกันไป

ถึงจะอุ้มอยู่ก็ยังสามารถ เอื้อมมือไปยีหัวนายอีกสองต่อ!

“เอาคืนไง”

นายมาลูบก่อน โดนเอาคืนก็ถูกแล้ว แม้เอย์เก็นจะไม่ได้ทำอะไรเขาก็ตามแต่ก็โดนด้วย อันนี้แค่มันเขี้ยวส่วนตัว—

พอเห็นรุ่นน้องโวยวายดูอยากลูบบ้างก็ขำ กลัวนายลูบไม่ถึงเลยรวบตัวนายไม่แรงแล้วยกนายขึ้นตรง ๆ จนตัวลอย— อะ อยากลูบใครก็เอาเลย

(????)

ยิ้มมมขำรูปแบบการปฏิเสธของนายเพราะรู้ว่านายไม่เอาของกินเพิ่มแล้ว วันนี้งดขุนเพิ่ม รุ่นน้องพุงจะแตกแล้ว

อะ— จู่ ๆ ก็โดนลูบหัวไปพร้อม ๆ กันทำเอางง ฮายาโตะมองปริบเหมือนกำลังทำความเข้าใจ ก่อนจะยืนขึ้นแล้วลูบ ๆ ยี ๆ หัวทั้งสองคนคืนรัว ๆ บ้าง ผมฟูแน่!