(ขอบคุณเช่นกันค่า🥳🙌)

" อืม "

เขาตอบพร้อมพยักหน้าเบาๆ มองหญิงสาวในชุดมิโกะเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะต้องแยกย้ายกันไป

" ไว้เจอกันที่ห้องเรียนนะ "

" กลับดีๆล่ะ "

ฮายามิทสึโบกมือลาเบาๆ ก่อนจะแยกย้ายกันกลับ โชคดีที่เป็นช่วงเทศกาลทางจึงไม่มืดมาก พอให้เขาเดินกลับได้อย่างสบายใจ

ฮายามิทสึมองการกระทำของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ รวมถึงไม่เข้าใจตัวเองเช่นกัน..

เขาพยักหน้าเบาๆก่อนเป็นฝ่ายเดินนำออกมาจากจุดขอพร เส้นทางยังมีผู้คนพลุกพล่านแต่กลับเงียบเชียบไร้เสียงพูดคุยของคนทั้งสอง ฮายามิทสึทำเพียงหันมองว่าอีกฝ่ายยังคงเดินมาด้วยกัน ไม่นานนักก็ออกมาจากบริเวณงาน

"วันนี้ขอบคุณที่ชวนมานะ"

เขาหยุดเดินและหันกลับมามองหญิงสาวเตรียมเอ่ยลา

เขาปล่อยให้หญิงสาวได้จัดแจงตนเองโดยไม่ได้พูดอะไร พลางมองบรรยากาศรอบๆที่เหมือนผู้คนจะเบาบางลงเล็กน้อย

"..."

ก่อนจะได้พูดอะไรก็เหลือบเห็นเศษใบไม้ที่ติดอยู่บนผมอีกฝ่าย จึงเอือมมือไปหยิบออกด้วยท่าทีที่นิ่งสงบเหมือนเคย

"ชิซึริอยากทำอะไรอีกรึเปล่า?"

"มันเริ่มดึกแล้ว จะกลับเลยมั้ย?"

ถามคำถามออกไปโดยไม่ได้เอ่ยถึงการกระทำเมื่อครู่

เขาเหลือบมองอีกคนเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้าให้เบาๆ และขยับใบขอพรมาผูกข้างกัน

" อืม ไม่มองหรอก "

ถึงจะเลี่ยงไม่ได้ที่เห็นไปนิดหน่อยแต่เขาก็ไม่ได้อ่านอย่างจริงจัง ผูกเสร็จไม่ทันไรก็เห็นคนข้างๆกำลังจะเซล้มไปด้านหน้า

ฮายะคว้าแขนอีกคนไปตามปฏิกิริยาของร่างกาย พร้อมดึงชิซึริกลับเข้ามา

"ระวังหน่อยสิ"

เหมือนจะแอบดุนิดหน่อย แม้โทนเสียงไม่ได้ต่างจากเดิมมากก็ตาม

พออีกคนพยักหน้าเขาจึงขยับถอยออกมาให้ ก่อนจะมองดูหญิงสาวที่พยายามเขย่งเท้าเพื่อผูกกระดาษขอพร

ดูไม่น่าถึงนะ..

และสุดท้ายชิซึริก็หันกลับมาหาเขาจริงๆ ฮายะเกือบหลุดขำเล็กน้อยแต่ก็พยายามเก็บอาการไว้เพราะไม่อยากให้อีกคนเขินเกินไป

"ส่งมาสิ"

พูดพร้อมแบมือไปตรงหน้า

ฮายะที่ยืนอยู่ด้านหลังมองดูหญิงสาวในชุดมิโกะ เขานิ่งไปชั่วครู่เหมือนตกอยู่ในห้วงความคิด

"อ อืม"

"มาด้วยกัน.."

เขาหลุดจากภวัง เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ได้มาเดินเที่ยวกับคนอื่น ฮายะมองดูกิ่งไม้ที่มีพื้นที่ว่างก่อนจะเอื้อมมือไปผูกของตนเอง

"ผูกได้รึเปล่า?"

พอเรียบร้อยก็หันมาถามคนข้างกาย

ฮายามิทสึพยักหน้าพร้อมเดินตามหญิงสาวไปอย่างว่าง่าย ระหว่างเดินก็มองบรรยากาศรอบข้างไปด้วย

"หืม..?"

"ก็ นิดหน่อยล่ะมั้ง"

ตอบไปอย่างไม่มั่นใจ เพราะเขาก็ไม่รู้ว่ากำลังตื่นเต้นหรือรู้สึกแบบไหนอยู่กันแน่

"ชิซึริตื่นเต้นหรอ?"

เขามองอีกคนที่ชูกระดาษมาพร้อมพยักหน้าให้เบาๆ

"เสร็จแล้วเหมือนกัน"

"อยากเอาไปผูกตรงไหนล่ะ"

หยิบกระดาษของตนเองมาก่อนเงยหน้ามองต้นไม้ที่แน่นขนัดไปด้วยกระดาษขอพรมากมาย

" ? " เขามองคนข้างๆด้วยสีหน้ามึนงงชั่วครู่

"ไหนว่าบอกไม่ได้ ทำไมมาถามฉันล่ะ"

เอ่ยพร้อมทำมือเป็นรูปกากบาทเลียนแบบอีกคน ถึงจะทำหน้านิ่งๆเหมือนเดิมก็ตาม

สุดท้ายเขาก็ไม่ได้พูดอะไรอีกนอกจากไปหยิบกระดาษสีฟ้ามาเขียนคำอธิฐานของตนเอง

"อืม"

พยักหน้าและพากันเดินไปยังต้นไม้ใหญ่ ครั้งนี้เขาจับแค่ปลายแขนเสื้ออีกฝ่ายเพื่อไม่ให้คลาดกันเฉยๆ

พอมาถึงจุดขอพรฮายามิทสึก็เงยหน้ามองกระดาษหลากสีที่ถูกผูกไว้ก่อนจะเปลี่ยนมาเหลือบมองคนข้างๆ

"อยากขอเรื่องอะไรหรอ?"

ถามไปอย่างไม่ทันคิดว่าปกติเขาบอกกันรึเปล่านะ?

เขามองพวงกุญแจที่ส่ายไปมาข้างโทรศัพท์ก่อนจะสลับมองเจ้าของ

"เหมาะกับชิซึริดี"

เอ่ยสั้นๆและมองตามมือของอีกฝ่ายไป เขาส่ายหน้าเบาๆหลังฟังคำถามนั้น

"ยังเลย"

เพราะมาถึงก็มาหาหญิงสาวข้างๆ จึงยังไม่ทันได้ไปทำกิจกรรมใดๆก่อน

"ชิซึริเขียนรึยัง?"

เขามองท่าทางของหญิงสาวตรงหน้าพอจับใจความได้ก็พยักหน้าเบาๆ พร้อมส่งเจ้าแมวน้อยในมือให้อีกฝ่าย

"ถ้าขอคืนก็ไม่ให้แต่แรกหรอกนะ"

พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้จริงจังอะไร ถ้าสังเกตดูจะเห็นฮายามิทสึที่เผลอยิ้มออกมาเล็กๆอย่างไม่รู้ตัว

"ดีใจที่ชอบนะ"

เสียดายนิดหน่อยที่พลาดตุ๊กตาไป แต่ประมาณนี้ก็ไม่แย่เท่าไหร่

แกร๊ง..!

เสียงดังกระทบพื้น กระป๋องนึงยังคงหมุนไปมาไม่ยอมตกลงไป ฮายามิทสึยืนลุ้นอยู่ในใจ

สุดท้ายกระป๋องนั้นก็หยุดลงโดยยังตั้งอยู่บนโต๊ะอย่างน่าเสียดาย เขาหายใจออกมาเบาๆ ขณะเจ้าของร้านเรียกไปให้เลือกรางวัลปลอบใจ

"..โทษที" พูดหลังเดินกลับมาหาชิซึริ

"เอาอันนี้ไปก่อนนะ"

เขาแบมือออกมา ในมือเป็นพวงกุญแจแมวดำคล้ายกับเจ้าตุ๊กตาแมวแต่ตัวเล็กกว่า เป็นของที่ได้มาเมื่อครู่นั่นเอง

เขามองคนตัวเล็กกว่าปาบอลอย่างตั้งใจพร้อมกับช่วยลุ้นไปด้วย แต่น่าเสียดายที่บอลดันออกข้างไปเสียหน่อย

" ไม่เป็นไรๆ"

เขาโบกมือไปมาไม่อยากให้อีกฝ่ายรู้สึกผิดจนเกินไป

"ครั้งแรกก็เก่งแล้ว"

เอ่ยก่อนจะขยับมาประจำตำแหน่งอีกครั้ง มองดูกระป๋องที่ตั้งเป็นทรงพีระมิดอีกสี่อัน ฮายามิทสึกำบอลไว้ในมือก่อนจะปาออกไปยังจุดที่เล็งไว้

(+)

ฮายามิทสึตั้งท่าจะปาบอลต่อก่อนจะได้ยินคนข้างๆพูดขึ้นจึงลดมือที่ถือลูกบอลลง

"อืม ได้สิ"

เขาพยักหน้าขณะมองชิซิริที่เหมือนจะอยากลองจริงๆ แม้จะแปลกใจนิดหน่อยแต่ก็ส่งบอลในมือตัวเองให้

"ไม่ต้องคิดมากนะ เล่นสนุกๆ"

เอ่ยเพื่อให้ไม่กดดันจนเกินไป พร้อมก้าวถอยออกมาเพื่อให้อีกคนยืนประจำที่แทน

"หืม"

เขาขานรับในลำคอเบาๆขณะถือลูกบอลไว้ในมือเพื่อกะน้ำหนัก

"..อืม จะพยายามนะ"

แม้เสียงจะเบาจนขาดหายไปบ้าง แต่ฮายามิทสึก็พอจับใจความได้จากลักษณะทางท่า หลังจากเอ่ยจบเขาก็กลับมาโฟกัสกับเจ้ากระป๋องตรงหน้า

ลูกบอลลูกแรกถูกขวางออกไปเฉียดโดนกระป๋องด้านข้างจนล้มไปสองอัน ตอนนี้เหลือลูกบอลอีกสองลูก

" อืม..จริงๆแค่อยากเล่นน่ะ "

เพราะตอนนี้ไม่รู้จะเอาให้ใครแล้ว

ฮายามิทสึมองตามนิ้วของอีกฝ่ายเห็นเป็นตุ๊กตาแมวก็พยักหน้าเบาๆ

"โอเค"

ตอบรับสั้นๆก่อนจะรับอุปกรณ์มาจากเจ้าของร้าน ไม่ได้เล่นอะไรแบบนี้มาสักพักแล้วหวังว่าฝีมือจะยังไม่ตกนะ

เขากุมมืออีกคนไว้ไม่แน่นไม่หลวมจนเกินไป เพราะต้องมองทางข้างหน้าจึงไม่ได้หันมาสังเกตคนข้างหลัง ไม่นานก็พากันมาอยู่หน้าร้าน

"1 รอบครับ"

เขาเอ่ยกับเจ้าของร้านและจ่ายเงิน ระหว่างรออุปกรณ์ก็หันมาคุยกับคนข้างๆ ที่ตอนนี้ปล่อยมือเล็กนั้นออกแล้ว

"อยากได้ตัวไหนมั้ย" ชี้เหล่าตุ๊กตาที่เป็นรางวัล

พออีกฝ่ายบอกให้เลือกก็มองอย่างครุ่นคิด ก่อนจะสะดุดตากับร้านหนึ่งเข้า

"ร้านนั้นเป็นไง?"

ชี้ให้ดูร้านกิจกรรม ที่มีให้ปากระป๋องถ้าล้มหมดก็รับรางวัลไปเลย เห็นแบบนี้ฮายามิทสึก็ชอบเล่นเกมหรืออะไรที่เสี่ยงดวงมาก

แต่ด้วยระหว่างทางเข้าไปมีผู้คนเดินขวักไขว่ไปมาไม่น้อย เขาเหลือบมองหญิงสาวที่อยู่เยื้องกันก่อนยื่นมือไปหน้าอีกฝ่าย

"จับมั้ย? คนเยอะ"

เอ่ยเพียงไม่กี่คำกับใบหน้านิ่งๆ

เขาพยักหน้าก่อนชิมของตัวเอง มันก็..หวานๆ คาราเมลล่ะมั้ง?
แม้จะยังรู้สึกสงสัยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

" เลม่อนจะหวานได้ยังไง..? "

เขามองคนข้างๆที่ทานของตัวเองแล้วพูดออกมาแบบนั้น เหมือนจะยังไม่รู้ตัวว่าถูกแกล้งเสียแล้ว

" ชอบก็ดีแล้วล่ะ"

เอ่ยก่อนจะหันกลับไปมองด้านหน้าที่เต็มไปด้วยร้านค้าเรียงราย

"เราเริ่มจากตรงไหนกันดีนะ"

เขารับสายไหมมาและกำลังจะหยิบทานเช่นกัน ก่อนจะต้องเอียงคอเพราะคำพูดอีกฝ่าย

"มันไม่ใช่รสเดียวกันหมดหรอ?"

เอ่ยไปด้วยความสงสัย เขาเองก็ไม่ได้ทานบ่อยๆเลยลืมไปหมดแล้ว

"แล้วอันนี้รสอะไรล่ะ?"

ชูเจ้าสายไหมสีเหลืองในมือตนเอง

"สวยดีนะ"

พูดขณะมองนัยน์ตาสีเขียวเป็นประกายอีกคนต่างจากตาของเขาที่เป็นสีดำสนิท

"อืม" ตอบรับในลำคอ

เมื่อคนขายส่งสายไหมสีสวยทั้งสองให้ อยู่ๆเขาก็ชิงจ่ายค่าสายไหมให้กับอีกคนเสียดื้อๆ

"ถือว่าตอบแทนขนมคราวก่อน"

พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ก่อนจะพาเดินออกมาจากหน้าร้านเพื่อไม่ให้ขวางทางคนอื่นๆ