(ขอโทษที่กลับมาช้าค่า เพิ่งจัดการอีเว้นท์ผปคจบ😭)

เธอเดินนำหน้าคุณ หลังจากการที่คุณขำออกมาเธอก็เหมือนจะพูดพึมพัมงึมงัม แต่ก็คงเป็นการบ่นที่อีกฝ่ายหัวเราะล่ะมั้ง แต่ก็ไม่ใช่ด้วยอารมณ์โกรธเคืองหนักหนาแต่อย่างไร

และเมื่อคุณถามก็หยุดเท้าหันกลับมาหา

"อื๋อ? น่าจะบ้านนะ ไม่มีเหตุผลกลับเข้าโรงเรียนนี่นา-?"

เธอมองคุณที่สำรวจรอบๆด้วยสายตา ราวกับรอว่าคุณจะกลับมามองเธอเมื่อไหร่

"......"

รอยยิ้มประดับคงที่ให้คุณและรับฟังคำถาม

"อื๋อ" ส่ายหน้า "โอเคขึ้นแล้วล่ะนะคะ!" มือไพล่หลังเอียงตัวไปซ้ายทีขวาที นั่นแสดงให้เห็นว่าเธอสบายดีแล้วล่ะ ถึงขยับตัวได้อย่างร่าเริงตามปกติ

แต่ก็นะ เดิมทีก็เป็นแค่คำอ้างนี่นา

"ไม่ต้องห่วงนะ! หลังจากเผลอมานอนแบบนี้ไม่มีเป็นครั้งที่สองจะดีกว่าแหละน้า"

เธอก็หันไปหาตามที่มาที่ตนได้ยิน เอียงคอมองผู้ที่เข้ามาหา เห็นเป็นคนคุ้นตาจึงประดับรอยยิ้มประจำตัวคืน

"อะ สวัสดีค่า คุณยามามูระ!"

พอถูกถามเรื่องการอยู่ที่นี่ก็หัวเราะแฮะก่อนลุกขึ้นดีๆเพื่อสนทนา

"พอดีมานั่งพักเพราะปวดท้องแล้วเผลอหลับไปจนได้น่ะค่ะ! เดี๋ยวจะกลับแล้วล่ะนะ! แล้วมาทำอะไรแถวนี้เหรอ?" ยังไม่ทันรอคุณตอบเธอก็พูดต่อ

"-อะ ไม่ได้ทำให้เป็นห่วงเพราะไม่ได้ไปโรงเรียนใช่มั้ยคะ?"

"ก็จริงล่ะนะคะ"เรื่องห้ามนั่น

เธอรับทิชชู่ไว้ด้วยอีกมือมาใช้ แต่แก้มพองอยู่เล็กๆหลังคุณพูดเรื่องสิ่งลี้ลับ

"ส่วนเรื่องสิ่งที่มองไม่เห็นอย่าพูดเลยดีกว่านะค้า" เธอดูจะไม่ชอบเท่าไหร่ ยิ่งมาพูดในป่า โชคดีที่คุณไม่ได้พูดแล้วปล่อยเธอทิ้งไว้

"แล้วฉันหมายถึงคนค่ะ คนน่ะ"
"ฉันเองก็อันตรายมากกว่าอีกค่า" คนตัว149เท้าเอวพูดออกมาแบบนั้นแล้วเริ่มออกเท้าเดินก่อนคุณเสียอีก

"นั่นสิน้า" หัวเราะอยู่เบาๆกับเรื่องความไม่ปลอดภัย ที่เกาะคนหรืออะไรจะอันตรายกว่ากันนะ

เจ้าตัวกินโมนากะอีกคำแต่ก็ลุกขึ้นทั้งยังทานไม่หมด

"ทานไปด้วยระหว่างนั้นเลยก็ได้นะคะ คุณเคนชิคงไม่อยากกลับดึกเหมือนกันรึเปล่า?" จะมองไม่เห็นทาง

เอียงคอมองคุณ นับตั้งแต่เริ่มสนทนาเธอก็มองคุณมาตลอดไม่ได้ละสายตาไปมากนัก

"อ้อ แต่ถ้าจะเดินกลับด้วยอาจจะต้องระวังตัวหน่อยนะคะ" ว่าไปแบบนั้น

ตาจับจ้องคุณด้วยรอยยิ้ม ความเงียบเข้ามาแทนที่ในเวลาประมาณ 5 วินาทีเห็นจะได้หลังฟังคุณบอกกล่าวที่มาของขนม

เธอแบมือออกไปรับไว้ ก่อนตอบที่คุณถาม

"อือ เรื่องนั้นพอดีว่าระหว่างทางรู้สึกไม่ดีน่ะ แบบว่าน้า อยู่ๆก็ปวดหัวขึ้นมาเลยแวะนั่งพักแทน หลังจากนั้นน่ะน้า- ก็เผลอหลับล่ะ" หัวเราะตอบส่งกับคำตอบที่ตอบออกไป จะเป็นความจริงหรือไม่ ก็แล้วแต่คุณพิจารณา ถัดมาจึงทานโมนากะไปคำหนึ่ง

พอชื่อตัวเองถูกทัก เจ้าตัวก็ยืดหลังขึ้นเล็กน้อย หันมองที่มาของเสียง แต่แน่นอนว่ารอยยิ้มก็กลับมาประดับใบหน้าอย่างเคย เป็นเพื่อนร่วมห้องของคุณเช่นเดิมที่คุ้นตา

บางทีนั่นอาจคือการปกปิด?

"อะ คุณเคนชิ-"
"ตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ! ตกใจหมดเลย"

"แต่ทานนิดหน่อยก็ได้ค่ะ"

น้ำเสียงไม่มีความเศร้าใดเจือปนเสียด้วยซ้ำ

(ถ้าโรลยาวจะตอบช้ามากๆๆๆๆ สามารถแวะมาโรลสั้นๆหรือเวิ่นสั้นๆได้ค่า🤲)

(มีสีอื่นนอกจากสีชมพูแล้ว😈)