(ขอโทษที่ตอบช้าค้าบบ พึ่งเห็นว่าตอบมาแล้วแอแงง🥹)

“ฮะฮะฮะ”

กดชัตเตอร์ดังผ่าอากาศ เสียงหัวเราะราบเรียบแต่แฝงด้วยความเย็นเยียบในน้ำเสียง

“…น่ารักเสียไม่มี”

มองดูร่างของคุรากิริที่เปียกโชกยิ่งทำให้ฮาคุรู้สึกพึงพอใจในผลงานของตัวเอง

’อื้ม… สภาพแบบนี้ เหมือนได้ชำระความเหนื่อยล้าเลยนี่ ถึงจะดูเหมือนลูกหมาตกท่อมากกว่าก็เถอะ‘

กดส่งภาพและข้อความไปให้ด้วยความสนุก ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไป อยู่ที่นี่นานไปไม่ใช่เรื่องดี

คนบนตึกเรียนแสยะยิ้มมีความสุขทันทีที่เห็นคนด้านล่างมองมา

“นั่นสินะ…ลองเดาดูสิไอ้ลูกแมว”

ว่าจบก็สะบัดบัตรทรงสี่เหลี่ยมมุมโค้งสู่อากาศ ลมพัดพาปลิดปลิวเส้นทางของบัตรไปซ้ายที ขวาที

“มองดีๆ นะ เดี๋ยวจะหายเอา ฮะๆๆๆ”

พูดจบก็ตัดสายโทรศัพท์และหันมาโฟกัสกับคนที่อยู่หน้าโรงเรียนแทน

เส้นทางของบัตรร่วงลงไปอยู่ที่น้ำพุ

“โห? น้ำพุหรอ”

"นี่ของนายใช่มั้ย…? บัตรนักเรียนเนี่ย..มันสำคัญดีนะแค่สงสัยว่า…ถ้ามันลอยละลิ่วลงไปข้างล่าง จะกระแทกพื้นก่อน หรือใจนายจะหล่นไปก่อนกันนะ?"

"อย่าขึ้นมาล่ะ… เดี๋ยวจะยิ่งสนุก"
คีบบัตรไว้ที่ปลายนิ้วโบกเล่นตามลิ้วลม

กวาดสายตามองหาบริเวณหน้าประตูโรงเรียนแล้วก็เจอจนได้

"เฮ้...ตอนนี้ว่างมั้ย?"

"เงยหน้าขึ้นมองห้องเรียนประจำของนายหน่อยสิ 3-L...เดี๋ยวนี้"

เงียบครู่หนึ่ง แล้วค่อย ๆ ยื่นบัตรนักเรียนของคุราการิออกไปนอกหน้าต่าง ชูให้เห็นชัด ๆ พร้อมแสยะยิ้มเล็กน้อย

“มองมา”
(+)

ไม่อยู่..

ไม่นานนักห้องเรียนก็ว่างเปล่า ทุกคนแยกย้ายกันกลับ จึงถือโอกาสเอาบัตรไปหย่อนไว้ใต้โต๊ะเรียนของใครสักคนก่อนจะออกไป

”..“

คิดอีกทีมันน่าจะมีวิธีที่น่าสนุกกว่านี้รึเปล่านะ..

คิดได้ก็เปิดสมาทโฟน ค้นหาชื่อยามิแล้วโทรออกทันที

“ ฮัลโหล.. อยู่ไหน ”

(Skipเวลา~)

ฮาคุพลิกดูบัตรที่สลักชื่อ คุราการิ ยามิ ซ้ำไปมาจนกระทั่งออดเลิกเรียนดัง ในตอนนี้เขาได้บัตรคืนเรียบร้อยแล้วบัตรของคนอื่นก็โยนทิ้งไว้ในสนามหญ้ากลางแจ้งไม่รู้ว่าใครเจอไปแล้วบ้าง

นัยน์ตาสีฟ้าโทปาสหลุบมองใบหน้าเรียบนิ่งบนบัตร

ป่านนี้คงจะกำลังร้อนใจอยู่ละมั้ง~ตลกดี ไปดูที่ห้องก็คงไม่เสียหาย

และแล้วฮาคุก็ได้มาซุ่มมองอยู่หน้าห้อง 3-L ที่คนร่อยหรอเต็มที
(+)

(เขิลแล้ะะ ม้วฟฟหัวว🥺🥺🥺)

ไหล่กว้างยักขึ้นอย่างไม่ใส่ใจแล้วเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าแล้วเกาคางเจ้าแมวดำในอ้อมแขนแทน

ก่อนจะพูดอะไรเขาสังเกตเห็นบัตรสะท้อนแสฃอาทิตย์อยู่ไม่ห่างนักจึงทำเป็นเดินไปแล้วหยิบมาดู

“ยังไม่เจอบัตรอีกล่ะสิ?”

ก่อนจะแสยะยิ้มสนุกสนาน

“แต่นั่นไม่ใช่ธุระของฉันหรอก”

ฮาคุเก็บบัตรนักเรียนใบนั้นไว้ในกระเป๋ากางเกงอย่างอารมณ์ดีแล้วเดิจากไปพร้อมแมวดำ

(บัตรใบนั้นน่ะขอบคุราการิคุงนะ!)

(ขี้แงแบบนี้เข้าทางเลยค่ะ🥺 เป็นเป้าหมายในการแหย่ทุกๆวัน✨ เดี๋ยวมะมี๊จะสั่งสอนฮาคุให้ดีนะคะ มาจุ้บเหม่งหน่อยคุราการิคุง)

“นายต่างหากที่เดินผ่านฉันไปโดยไม่สังเกตุ”

ถ่ายรูปต่อไม่สนใจคำห้ามปราม ถ้าย้อนดูตอนนี้คงจะมีรูปดีๆ เต็มเครื่องเลยด้วยซ้ำ

ใบหูและจมูกแดงก่ำ น้ำตาและน้ำมูกประดับบนกรอบหน้าที่มักดูเงียบขรึมจริงจัง

ของแรร์เลยนี่..

“แพ้เจ้าก้อนขนไร้พิษภัยนี่หรอ?”

พูดจบก็โชว์ภาพให้อีกฝ่ายดู อย่างมีความสุข

“รู้ไหมว่านายเองก็เหมือนแมว เจ้าขี้แย”

ใช้เวลาไม่นานฮาคุก็เข้าใจสถานการณ์อย่างแจ่มแจ้ง ในขณะที่แมวตัวนั้นก้าวเข้าหาคุราการิอย่างช้า ๆ เขาก็ช้อนลำตัวมันขึ้นมาไว้ในอ้อมแขน

สายตาคมเหลือบมองคนที่ตัวสั่นเทาบนพื้น ยิ้มแสยะกับสภาพสั่นเทาของอีกคน

“ ขาอ่อนแรงเลยเชียวหรือ? ”

นั่งยองแล้วถ่ายรูปด้านหน้าของคนขลาดชัด ๆ

“ มันไม่มีพิษภัยอะไรหรอก..ดูสิ ”

รู้ทั้งรู้ก็ยังยื่นแมวเข้าไปใกล้คนบนพื้นให้กลัวเล่นๆ

เห็นท่าทีตกใจของคนตรงหน้าก็ยิ่งสงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นเมื่อมองผ่านไปก็เจอตัวการ

แมว..สีดำเสียด้วยสิ

เขาตัดสินใจหลบอยู่หลังต้นไม้แล้วสสังเกตดูปฎิกิริยาของคุราการิอย่างใจจดใจจ่อ ก่อนจะหยิบสมาทโฟนเครื่องหรูขึ้นมาถ่าย

“…”

กลัวแมวงั้นหรอ?

“บัตรมาหาเองหรอ? น่าสนใจดี”

“ถ้าบัตรหายออกจากกระเป๋าเองได้มันก็คงวิ่งกลับมาหาเข้าของเองได้”

ฮาคุนั่งยิ้มร่าอยู่ที่ม้านั่ง

“ประหลาดดีจริงๆ นายน่ะ“

“?”

เสียงขยุกขยิกใกล้พุ่มไม้ดึงความสนใจของเขาไปเสียแทบจะทันทีจนต้องชักบัตรกลับเข้ามือ

“ จิ๊ ”

เขาเดาะลิ้นด้วยความรำคาญ ยังไม่ได้ออกเขตโรงเรียนยังมีเรื่องประหลาดอีกหรอ

ฮาคุหยัดยืนแล้วก้าวไปทางต้นของเสียงโดยไม่ได้พูดอะไร

“ อ๋า..”

ก่อนจะพบว่าสิ่งที่อยูาตรงหน้าคือคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาดี

“ คุราการิ ยามิ? ”

เขายิ้มมองตามร่างที่เดินไปหยิบบัตรนั้นจริง ๆ เห็นร่างที่โค้งลงต่ำแล้วยิ่งเสริมอัตตาให้ยิ่งพึงพอใจ

“ ไม่จริงสักหน่อย ”

ยื่นมือออกไป

“ ซึกิมิยะ ฮาคุ ยินดีที่ได้รู้จัก ”

ท่าทีเปลี่ยนไปราวกับคนละคน ภายในตัดสินใจแล้วว่าจะพอแค่นี้

“ แล้ว..หาบัตรตัวเองเจอรึยังล่ะ? ”

(แอแงงเคนคุงงลูบๆๆๆ ถูๆๆๆน่ารักชะม้าดดเจอไอ่ฮาคุแล้วไเดี๋ยวไปนุ่มฟูกับซายูน้าา🥹🥹)

“ โห..? พูดแบบนั้นคงไม่ให้ฟรี ๆ ล่ะสิ? “

เขายักไหล่พลางเหลือบตามองอีกฝ่าย พริ้มยิ้มราวกับไม่ใส่ใจอะไร

” แล้วแต่นาย..อยากจะทิ้งไปเลยก็ได้..เหมือนไอ้นี่น่ะ “

นัยน์ตาปราดมองใบหน้าบนบัตร

“ ฉันไม่แคร์หรอก ”

พูดจบแล้วปาบัตรจากสนามเบสบอลไปทางโรงเรียน ตามปกติเขาไม่ใช่คนที่ร้ายใส่คนอื่นชัดเจน แต่คราวนี้คงต่างออกไป

” อันที่จริงฉันใจดีกว่าที่คิดนะ บัตรตกอยู่นั่นไปเก็บสิ “

ทันใดที่ได้ยินเสียงคนก็รีบเก็บบัตรเข้ามือทันที

“ ..? ”

ทั้ง ๆ ที่คิดว่ามาถึงตรงนี้จะไม่เจอใครแต่กลับเจอเสียอย่างนั้น ยิ่งคำพูดหยอกล้อทั้งที่ไม่เคยเจอกัน มันยิ่งทำให้เขาแอบหงุดหงิดในใจเล็ก ๆ

“ เก็บได้น่ะ ลองมาดูไหมว่ามีของเธอรึเปล่า ”

เขาพูดด้วยรอยยิ้มปั้นหน้า