คิดไปก็ได้แต่ยืนจมกับความคิด เสียงจิ้ปากดังขึ้นสั้นๆ หายไปกับเสียงเจื้อยแจ้วของนักเรียนคนอื่นๆ

ไว้คราวหน้า เขาท่องไว้ในใจ

ช่วงเวลาหลังเลิกเรียน—ในหัวของเกทสึโร่ยังติดหล่นกับเรื่องเมื่อตอนกลางวัน การไม่ได้รับคำตอบและความขุ่นมัวในใจของเขา เจ้าตัวกระชับกระเป๋าลาคนอื่นๆภายในห้อง ก่อนจะเห็นคนคุ้นตาที่คิดอยู่รีบร้อนผ่านไป

“เคนจัง-??”

เสียงไม่ดังมากไล่ตามหลังเคนโจอย่างสงสัย ทำไมถึงต้องรีบร้อนขนาดนั้น..คิดจะหนีอะไร? หรืออยากจะไปเจออะไร? เกทสึโร่อยากได้สายตาคู่นั้นกลับมาอีก

+

รอยยิ้มแป้นพร้อมปากชวนให้กลับบ้านด้วยกัน แต่เรียวตาสวยคมที่จ้องมองอย่างเย็นชาของโคนโจก็เหมือนเป็นคำตอบให้แก่เกทสึโร่—ในใจหวิวกระแสไฟฟ้าซ่านไปถึงปลายนิ้ว ชายร่างหนากว่ายืนนิ่งค้างด้วยรอยยิ้มที่ถูกทิ้งไว้พร้อมเสียงกระดิ่งเข้าเรียนที่ดังขึ้น

แววตาเปลี่ยนไปพลันเมื่อมองแผ่นหลังบางที่หันหลังและปิดประตูใส่ ความเย็นเยือกวาบผ่านจนแทบไม่รู้ตัว; แต่ทำได้เพียงปล่อยไปก่อนเจ้าตัวจะกลับห้องเรียน

+

^^
เกทสึโร่ยั่งคงยิ้มเพราะการโดนเคนโจปฏิเสธนั้นไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่สำหรับเขา ร่างถูกผลักออกจากประตูโดยง่าย เขาหลบให้เคนโจเดินหนีไปแต่แน่นอนเขาก็เดินตามไปเช่นกัน

เกทสึโร่มองตามหลังและเดินช้ากว่าตามไปทางเดิน เคนโจไม่พูดเจ้าตัวก็ไม่พูด เสียงฝีเท้าสลับกันบนทางเดินยาวจวนถึงห้องเรียน; จนแล้วจนรอดเกทสึโร่เร่งฝีเท้าเดินเทียบเคียงอีกคน

”เย็นนี้กลับบ้านด้วยกันนะครับเคนจัง”

เกทสึโร่ออกมายืนรอข้างนอกขวางประตูกับทางเดินโล่งแทบจะไม่มีคน ในหัวพยายามดึงภาพรายละเอียดที่เห็นไปโดยอัตโนมัตินึกเสียดายหรือควรมองให้ดีกว่านี้กัน?

จนเสียงประตูจากข้างหลังเปิดออกเคนโจในชุดวอร์มที่ยังแต่งเรียบร้อยเหมือนเดิม เกทสึโร่ยิ้มรับหวานทันที

น่ารัก ^^~ เขาคิดทันที

“เป็นห่วงผมเหรอ งั้นหนีเรียนไปกินข้าวกันไหมเคนจัง”

ได้ทีก็หาเรื่องใส่ตัวยืนเท้าบังประตูมองอีกฝ่ายตายิ้ม

มือถูกมาลูบหลังท้ายทอยโดยที่ไม่หันสบมองเหมือนเดิม

“..งั้นเดี๋ยวผมไปรอข้างนอกนะ”

ท่าทางขัดๆกับการทำสีหน้าที่พยายามเรียบเฉย เจ้าตัวกวาดสายตามองทุกอย่างยกเว้นคนตรงหน้า แล้วจึงค่อยออกไปข้างนอกห้องและยืนพิงประตูทางเข้าเอาไว้; เกทสึโร่ลูบหน้าพลัน

เขายืนรออยู่แบบนั้นไม่ได้ไปไหน

ชายร่างสูงดูจะชอบใจที่ได้ทำอะไรแบบนี้ให้ เขามองประตูไปครู่หนึ่งเพื่อให้แน่ใจว่าไม่มีใครจะเข้ามาตอนนี้; สลับกลับมามองเคนโจที่กำลังเช็ดผมและถอดเสื้อนอกออก นิสัยชอบจ้องของเขาเลยทำให้บรรยากาศเงียบไปทันตา แววตาสีอำพันนิ่งค้างไป

“อ้ะ” ความคิดสะดุดพลันเมื่อถูกทัก

เกทสึโร่สลับสายตามาสบอีกคน ก่อนจะรีบเนียนเปลี่ยนไปมองทางอื่น

+

มือหนายังจับข้อมืออีกฝ่ายเอาไว้ ทำสายตาสนใจอยากรู้พยายามมองตาข้างที่เคนโจขยี้ไป; เขาก้มตัวนิดหน่อยแล้วมองไปมองมา

“ตาแดงหมดแล้ว จับมือผมเอาไว้นะ”

ว่าจบก็เกลี่ยผมเคนโจออกนิดหน่อยก่อนจูงลากอีกฝ่ายไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า; พอถึงก็รีบไปหาผ้าเช็ดตัวเช็ดผมให้

“เคนจัง!” เขายื่นผ้าผืนสีขาวใหญ่กับเล็กที่สะอาดแล้วให้

“ครับ… น่าจะน้ำเข้าตานะ”

“ไม่เป็นไร…“

ถึงเคนโจจะตอบอย่างปกติแต่ความรู้สึกไม่สบายตายังคงอยู่จนลืมตาไม่ค่อยขึ้นเท่าไร

เขายอมให้อีกฝ่ายจับมืออย่างว่าง่ายเพราะก็รู้ตัวเหมือนกันว่าการขยี้ตามากๆมันไม่ดีกับตา

เกทสึโร่ยิ้มพลิ้มไม่ยี่หระ ไม่นึกว่ากว่าอะไรเขาเองก็ไม่ได้จะเอารูปไปเผยแพร่ที่ไหน แต่โดนเซย์จิสั่งแบบนี้ก็ถือเป็นผลพลอยได้ที่ดีเหมือนกัน—นั้นคือสิ่งที่คิดตอนนี้

“ฮ่ะๆ เซย์จังตลกจัง” เจ้าตัวหัวเราะคิกคักก่อนลุกขึ้น

“ไว้เล่นกันอีกนะ ผมว่าเซย์จังทำมันได้ดีเลยล่ะ” เขาเผยยิ้มที่ไม่ค่อยน่าวางใจก่อนจะยกมือกลายๆ โบกลาจากตรงนั้น

เจ้าตัวกำโทรศัพท์แน่นยึกยักไม่ยอมให้นึกเสียดายอุตส่าห์ถ่ายไว้หลายรูป; แต่พอเซย์จิดูเหม่อนจะยอมปล่อยผ่านก็ทำหน้ามีความหวังขึ้นมา

“…”

เสียงชัตเตอร์โทรศัพท์ของอีกฝ่ายถ่ายรูปเขาที่นั่งคุกเข่าเรียบร้อยต่อหน้า เกทสึโร่มองนิ่งก่อนจะยิ้มออกมาราวกับชอบใจแทนแลดูไม่ค่อยน่าวางใจเท่าไหร่

“งั้นถ้าผมไม่ทำตามจะโดนลงโทษใช่ไหม?—ล้อเล่นน่ะ“ ^^
”ผมลุกได้รึยังครับเซย์จัง?“

“!!”

หากเป็นหมาก็คงหูตั้งส่ายหางเมื่อถูกชมแบบนั้นโดยเฉพาะอีกฝ่ายเป็นเซย์จิที่มักนิ่งเฉยแทบตลอด; เกทสึโร่ตาลุกวาวเป็นประกายดูจะชอบใจสุดๆ อยากจะกระโจนใส่ให้รู้แล้วรู้รอดแต่เพราะโดนสั่งให้นั่งอยู่เลยอยู่เฉยๆแค่ตอนนี้

“อึก..เซย์จัง..” เจ้าตัวทำหน้าไม่อยากให้สุดๆ ดูกำลังจะต่อสู้กับตนเองอยู่ ขมวดคิ้วกัดฟันยึกๆยักๆยุกยิกๆ

“ต-แต่มันน่ารักนี่..”

เด็ก..เด็กดื้อ?!

เหมือนมีฟ้าผ่ากลางใจที่เซย์จิบอกตนเป็นเด็กดื้อ; เกทสึโร่ทำหน้าช็อคเหวอยิ่งเมื่อโดนชี้นิ้วสั่งให้นั่งลง—แต่ก็ได้ไม่นานในใจเปลี่ยนเป็นเต้นตึกตักตื่นเต้น ถึงจะเสียใจแต่ขาก็คุกเข่านั่งลงต่อหน้าแต่โดยดี

“เซย์จัง..”

คิ้วตกหน้าหงอยแต่ก็นั่งดูเรียบร้อยดี; เขามองตาแป๋วว่าเซย์จิจะสั่งอะไรต่อ..

เจ้าตัวกระพริบตาทำเป็นเอาโทรศัพท์แอบตาปริบๆ ทำหน้าใสซื่อไขสือเผื่ออีกฝ่ายจะปล่อยผ่าน(?)

“ซ-เซย์จัง!—ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่?!”

เพราะปกติจะเป็นคนเชื่อฟัง แต่ตอนนี้กลับดื้อขึ้นมาเพราะอยากเก็บรูปเซย์จิเอาไว้; เก็ทสึโร่พยายามยกโทรศัพท์หนี ขืนตัว หลบเลี่ยงไม่ให้โดนแย่งทั้งทำท่าจะหนีอีกต่างหาก😣

“เออออ๋ น่ารักออกนี่ ก็ต้องถ่ายไว้สิ~”

ทำเสียงลากยาวเสียดายใส่พร้อมทำหน้าหงอยตอนโดนห้ามและถูกบังกล้อง

“ไม่เอาอ่า ผมจะเก็บไว้ นี่มันภาพประวัติศาสตร์เลยนะเซย์จัง!“

ปฏิเสธทั้งยืนยันเสียงแข็ง รีบเก็บโทรศัพท์หนี😣

(แวะมาถ่ายแมวคับ🙂‍↕️)

เกทสึโร่เห็นแบบนั้นก็รีบคว้าโทรศัพท์ปรี่เข้าไปถ่ายเซย์จิอย่างตื่นเต้น; ถ่ายมุมซ้ายมุมขวา ปากชมไม่หยุดปากโดยไม่สนใจกระดาษที่อีกฝ่ายยื่นมาให้

“เซย์จังน่ารักจังเลย! uwaaaa <3”

“เป็นอะไรเหรอเคนจัง?”

เขาทำหน้าสงสัยก้มมองมือเคนโจที่ขยี้ตาตนเองอยู่

“ไม่รีบไปเปลี่ยนเสื้อเดี๋ยวก็หนาวหรอก อะไรเข้าตาเหรอ?”

มือถูกส่งไปจับข้อมือเคนโจให้หยุดขยี้ตาก่อนที่อีกฝ่ายจะทำให้ตาตนเองแดงเสียก่อน

เจ้าตัววุ่นวายเสนอตัวเสร็จสรรพก็แจ้นไปหยิบถุงผ้าที่ใส่เสื้อพละของเคนโจมาให้ทันที พออีกฝ่ายรับและสาวเท้าเดินออกไปเกทสึโร่ก็กึ่งวิ่งกึ่งเดินตามไปทันทีเพื่ออะไรก็ไม่ทราบ

ชายหนุ่มคงหน้ายิ้มอยู่แบบนั้นพยายามเดินตามอยู่ข้างหลังจนเคนโจหยุดกระทันหันเขาก็หยุดตามโดยเลิกคิ้วอย่างสงสัย

“?”

เกทสึโร่เดินไปเทียบข้างแล้วเอียงตัวมองว่าเคนโจกำลังทำอะไร

+