ระหว่างที่เขาเดินตามคนอื่นๆเข้าไปในร้านพร้อมฟังคำพูดเหล่านั้นไปด้วยได้แต่นึกในใจว่านี้มันเป็นบทสนทนาของคนรู้จักกันปกติงั้นหรอ?…

“ไม่ได้ช่วยให้ดูดีขึ้นเลยครับ..สึกิโยะซัง”

เขาบอกอีกฝ่ายด้วยแววตาเหม่อลอย(?)

เก็นซากุที่บังเอิญเจอเพื่อนบ้านในหมู่บ้านเดียวกันเลยกะว่าจะทักทายสักหน่อย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายก็บังเอิญเจอกับคนคุ้นหน้าทั้งสองอย่างตั้งใจ(?)

เขายืนดูอยู่สักพักก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าไปทักให้หมดทุกคน

“เอ่อ..สวัสดีครับ”
“บังเอิญจังนะครับที่ได้เจอ มิอุระซัง ยูระซัง และก็สึกิโยะซังในที่เดียวกันแบบนี้ได้”

“บังเอิญจริงๆ…” ระหว่างพูดสายตาแอบเหล่สึกิโยะหน่อยๆ

ในตอนแรกเขาจะตอบปฎิเสธไป ความจริงแล้วเขาไม่ค่อยถูกกับการแตะเนื้อต้องตัวกับผู้คนสักเท่าไหร่

แต่ชายเจ้าของบ้านตรงหน้าต้องมาเจ็บตัวจากการปกป้องพวกเขาแบบนี้…เขาจึงจำใจยอม

“..ครับ” ตอบก่อนจะเข้าไปช่วยประคองอีกแรง