“ งั้นเหรอ ถ้าเป็นของคุณก็ดีแล้วล่ะ ” เขากล่าวออกไปโดยใบหน้าที่เรียบนิ่งสงบราวกับคนเฉยเย็นชา แต่นัยน์ตาก็กระจ่างชัดว่าเขาพึงพอใจที่ช่วยเหลืออีกฝ่ายไปได้ด้วยดี

ก่อนที่จะยกมือจับเรือนผมของตน และสัมผัสได้ถึงใบไม้ที่มีทั้งหยาบกร้านแห้งและใบที่ยังมีสัมผัสเรียบลื่นหลังอ่านข้อความที่คนตรงหน้าเขียนให้อ่าน

“ อ๊ะ... ”
“ ต้องปัดออกด้วยเหรอ? ”

เขาไม่มั่นใจ สามัญสำนึกของเขาในบางทีก็ผิดเพี้ยน

“ ไม่ลองดูเหรอครับ การเข้าใจถึงความตายน่ะ ”

เป็นคำเชิญชวนที่ไร้เป้าหมายและไม่มีจุดประสงค์แฝงอะไร ก็แค่เอ่ยจากปากของผู้ที่ศรัทธามาชั่วชีวิตตั้งแต่จำความได้, ฟุยุชิมะหันมาถามด้วยแววตาบริสุทธิ์ไร้สีเจือแต่งเติมหรือซึมซับสีอลหม่านใด

เพราะความตายคือการเคียงข้างที่อ่อนโยนที่สุดในชีวิต แล้วทำไมคนเราจะไม่ลองศรัทธาถึงความเป็นจริงอันตระการตานี้ดูล่ะ

ใช่, ถึงแม้จะต้องลงมือทำผิดกฎหมาย หรือบาปอันมหันต์ ความหมายที่อีกฝ่ายจะสื่อจะเป็นแบบนั้นหรือเปล่า ใครจะรู้ล่ะ และเขาเองก็ไม่ได้สนจนลุ่มลึกจนถึงขั้นต้องแคร์สายตาใคร

จะด้วยความตายที่ตายโดยธรรมชาติก็ดี
จะด้วยความตายที่ผู้อื่นลงมือก็ช่างแสนวิเศษ
จะด้วยความตายที่สองมือนี้ผลักดันก็งดงาม

เพราะสุดท้าย โชคชะตาก็นำพา โชคชะตาแห่งความตายกำหนดเอาไว้แล้วนี่ เทพแห่งความตายกำลังกระซิบ

สุดท้ายก็ต้องหวนคืนสู่ทุกสิ่งไม่มีข้อยกเว้นมาโดยตลอด ในยุคที่เวทมนตร์ไม่ได้ถูกมองว่ามีจริงไปหมดทุกสิ่ง การโกงความตายก็เหมือนเรื่องไร้สาระไปเลยทีเดียว

ต่อให้การศรัทธาในสิ่งที่เขารัก ในสายตาของคนนอกช่างน่าพิกลประหลาด แต่มันคือแสงสว่างที่เหมือนพรจากเทพแห่งความตายได้ลิขิตให้เลือกเส้นทางนี้ด้วยจิตอันเมตตาและสูงส่ง

“ กับดักหรือโชคชะตาที่ถูกกำหนดไว้กันแน่ล่ะครับ? ”

เขาหลับตาเพื่อต้อนรับสายลมของความตายที่กระซิบราวกับปลอบโยนและกอดล้อมให้แก่สรรพสิ่งทั่วหล้าในโลกใบนี้ พลางเอื้อนเอ่ยออกไปโดยไม่ได้มีจุดประสงค์ในทางลบแต่เลยแม้แต่น้อย

ก็แค่ความสงสัยใคร่รู้ที่อยากจะถามไถ่ ถึงน้ำเสียงจะชวนเหมือนคนไม่พึงพอใจก็ตาม แต่เจตนาก็ไม่ได้ส่อสื่อไปในทางนั้นหรอก

เพราะว่าคนเรา...

“ ควรเก็บเมื่อถึงเวลา ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา ”

ผ่อนลมหายใจเพื่อระงับอารมณ์ที่ขุ่นเคืองเล็กน้อยนี้ให้บรรเทาลงแม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี การอำลาอาลัยควรเว้นช่วงเพื่อให้เกียรติแก่ความตายอันน่าหลงใหลสิ จะเร่งรีบไปเพื่ออะไรในการไว้อาลัยนี้

“ ถ้าแตะ ผมไม่เอานายไว้แน่ ”

... สัญญาว่าจะไม่ทำอันตราย แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะชกใครไม่ได้

เพียงครู่หนึ่งเท่านั้น ฟุยุชิมะก็ได้อ้าแขนกว้างออก ถึงแม้ใบหน้าของเขาจะเรียบนิ่งไม่สามารถแสดงสีหน้าใดออกมาได้เลยก็ตาม แต่แววตาของเขากลับซื่อตรงต่อความรู้สึก ว่าเขากำลังพึงพอใจเป็นอย่างยิ่ง อารมณ์สุนทรีย์พุ่งสูงอย่างปรีดี

“ ดูสิครับ, แม้แต่ความตายก็ยังนำสารมาบอกผ่านสายลม อา ช่างงดงามยิ่งกว่าอะไรจริงๆ ”

“ คล้ายกับสิ่งที่คุณกำลังเชื่อหรือเปล่าล่ะคับ? ”

ในความเชื่อของเขา ความตายมีสิ่งที่เคียงคู่ร่วมด้วยกันเสมอ ก็เหมือนกับมนุษย์เปรียบเปรยความตาย วิญญาณ ไว้ในรูปแบบของความหมายสิ่งของ จะผีเสื้อก็ดี ดอกไม้ก็ไม่เว้น

ดูสิ มีตั้งหลากหลายมากมายให้นิยามเกี่ยวกับความตาย และทุกสิ่งที่แทนจุดจบ ก็ล้วนคืนกลับสู่อ้อมกอดของเบื้องหลังไปตามครรลองทั้งหมด

เสียงสายลมพัดผ่าน ทำให้เขาสงบนิ่งราวกับเสียงของความตายกระซิบให้เขาฟัง

ประโยคถ้อยคำที่กล่าวออกมาจากอีกฝ่าย ไม่ได้ทำให้เขาขุ่นเคืองแต่อย่างใด กลับกันกลับต้องสงสัยเสียมากกว่า ความใคร่รู้ของเขาเปิดแง้มออกจนต้องพินิจตรึกตรองในความหมายที่อีกคนต้องการจะสื่อ

“ อา... ”
“ เพราะว่าความตายอยู่เคียงข้างผมเสมอ คุณไม่คิดแบบนั้นบ้างเหรอ? เมื่อคนเราเกิดมา ก็มีสิ่งมากมายล้อมรอบอยู่เคียงข้างไม่เว้นแม้แต่สิ่งไร้จิต ”

“ เหมือนกับที่คุณเชื่อในสิ่งที่คุณคิด ”

“ ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก ” แต่เขาก็พยักหน้าตอบรับคำกล่าวของเธอแต่โดยดี หาทางคำนวณวิธีลงไปอย่างง่ายดาย

ในเมื่อมันไม่ได้สูงขนาดนั้น ฟุยุเลยกระโดดลงพื้นจากตรงนั้นไปเลย

แค่นี้ก็ถึงพื้นโดยสวัสดิภาพ ติดก็แค่ลงมาพร้อมกับใบไม้บนหัวเต็มไปหมด จะปัดออกก็ไว้ทีหลัง, เขาเดินไปหาพร้อมยื่นบัตรให้

“ ลองเช็คดูก่อนนะ ”