ฟุจิยะก้มมองคนที่ตัวเล็กกว่า ก่อนจะถอดกระเป๋ากล้องตัวเองออกจากไหล่แล้วไปห้อยคออาคาริไว้

“ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน อยู่ๆทุกอย่างก็มืดไปเลย จากที่มีดาวมีพระจันทร์แต่ทุกอย่างก็.. ไม่รู้สิ เหมือนคืนเดือนดับเลยล่ะ ”

พูดพลางค่อยๆหันหลังคุกเข่าลงกับพื้นตรงหน้าอาคาริเชิงว่าให้อีกฝ่ายขึ้นมาบนหลังตัวเอง

“ เกาะนี้ก็มีแต่อะไรประหลาดเกิดขึ้นอยู่แล้วนี่ ”

” อย่าไปคิดมากแล้วขึ้นมาเถอะ “

ถ้อยคำเต็มไปด้วยความหนักแน่น มือที่ไหล่ของอาคาริก็กระชับเอาไว้เพื่อให้เพื่อนสบายใจ

อีกฝ่ายนั้นเป็นเพียงคนไม่กี่คนที่เขาอยากจะถนอมเอาไว้ เพื่อนคนสำคัญ เพื่อนที่ไม่อยากเห็นเธอแตกสลายเพียงแค่เพราะค่ำคืนที่ไร้แสงสว่าง

“ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้ว“

ฟุจิยะโอบไหล่เพื่อนเอาไว้เพื่อให้อีกฝ่ายยืนได้ อีกมือหนึ่งหยิบเอาโทรศัพท์ของตัวเองขึ้นมาคว่ำฝั่งที่เป็นกล้องลงกับพื้นแล้วยัดใส่มืออาคาริ

“อย่าไปสนใจ” เขาพูดตอบเรื่องอีกฝ่ายที่กังวลสายตาคนอื่น

เมื่อโทรศัพท์อยู่ในมือเพื่อน เขาก็กดเปิดไฟฉายให้ การคว่ำลงก็เพื่อไม่ให้สว่างเกินไปเพื่ออาคาริจะได้ปรับการมองเห็นได้

“…แสงสว่างไม่จำเป็นต้องรอถึงเช้าหรอก ไม่ต้องกลัว ไม่มีอะไรที่ทำร้ายเธอได้ทั้งนั้น“

+

มือที่ลูบหลังเปลี่ยนมากดให้ใบหน้าของอาคาริซุกอยู่กับไหล่ของตัวเอง เขากำลังคิดหาทางว่าควรจะทำอย่างไรดีในสถานการณ์ตอนนี้

“ เธอหลับตาอยู่.. ไม่เป็นไรนะ ”

“ ลุกไหวรึเปล่า? ฉันจะพากลับบ้านนะ ”

ไม่ว่าเปล่า ฟุจิยะออกแรงค่อยๆดึงตัวอาคาริให้ลุกขึ้นยืนพร้อมกันกับเขา

นั่งอยู่ตรงนี้เรื่อยๆต่อไปก็ไม่ดี นอกจากสิ่งอื่นที่น่ากลัวก็มีคนด้วยที่เขาไม่ไว้ใจ

“อืม.. ฉันเอง”

“มือที่ไหล่เธอคือฉัน ส่วนตรงอื่นน่ะไม่ใช่หรอก”

พูดตอบกลับอย่างใจเย็น ถือวิสาสะจับมืออีกฝ่ายที่ยื่นมาเอาไว้ ค่อยๆดึงคนตรงหน้าเข้ามากอดเพื่อให้อีกฝ่ายไม่รู้สึกถึงมือที่ไม่มีจริงนั่น

“ฉันกอดเธออยู่ เพราะงั้นอย่างอื่นน่ะไม่จริง”

มือหนึ่งลูบหลังอาคาริไปมา

”ฉันลูบหลังเธออยู่…“

”ตรงนี้ไม่มีใครเลยอากะ มีแค่เพื่อนของเธอฟุจิยะเท่านั้น“

”ไม่ต้องกลัว หลับตาลงแล้วหายใจเข้าลึกๆนะ“

(เปิดก่อนได้เปรียบ😇(😈))

เสียงทุ้มเอ่ยเรียกเพื่อนสนิทของตัวเอง เขารู้ว่าอีกฝ่ายเป็นอะไร ฟุจิยะมองรอบข้างอย่างกังวลเพราะคนเริ่มเดินไปมาด้วยความวุ่นวาย ย่อเข่าลงข้างหนึ่ง สองมือจับไหล่อาคาริเอาไว้

"อากะ" เขาเรียกซ้ำ

"อาคาริ" และเรียกอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง

"ฉันเอง ฟุจิยะ"

มือที่ไหล่ของอาคาริลงแรงบีบเบาๆเพื่อให้อีกฝ่ายเรียกสติกลับมา

( @thk-akari.bsky.social )

(ให้ไปช่วยมั้ย อยากช่วยมากเลย ฮือๆๆ ลุกขึ้นมาก่อนอากะจัง)

( ตายๆๆๆๆ อากะจัง😭😭😭😭😭 )

"ก็ดี จะใช้ได้มากกว่านี้ถ้าไม่จินตนาการถึงฉันสกินกุ้งด้วย"

"แล้วชมรมเธอคิดยังไงถึงใส่เมดในอากาศช่วงนี้ล่ะ"

หาเรื่องคุยไประหว่างที่ช่วยแจกใบปลิวไปด้วย ยังไงเขาก็ไม่ได้รีบไปไหนอยู่แล้ว

"ไม่สิ จริงๆควรใช้สาวๆอัธยาศัยดีกว่านี้มาแจกใบปลิวมากกว่าใช้งานเธอที่เอะอะก็กางครีบพุ่งใส่เป็นปลาบินอย่างเธอนะ"

(ว้าว)

"ฮ่ะฮ่ะ ถ้าเครย์ฟิชทำให้เธอขำได้ก็จะยอมเป็นให้วันนึงแล้วกัน"

ฟุจิยะหัวเราะแผ่วเบา มองเพื่อนที่ถ้าจะยิ้มก็ยิ้มได้นี่นา? แม้ว่าจะเพราะมองเขาเป็นตัวตลกก็ตาม

"งั้นจินตนาการหน้าทุกคนเป็นหัวมันเครย์ฟิชซะ คนจะได้ไม่พากันหนีเธอหมด"

พูดจบเจ้าของร่างสูงก็ขยับมายืนอยู่ข้างๆ ช่วยยืนแจกใบปลิวให้ด้วยรอยยิ้มพิมพ์ใจที่ทำให้หน้าเขาดูสดใสขึ้นมา

"ฝากชมรมคหกรรมด้วยนะครับ~ อย่าลืมแวะมาหากันนะ^ ^ "

สิทธิพิเศษ...

เขาทวนคำอีกฝ่ายในใจ

ในความเป็นจริงเขาไม่ได้คิดว่าตัวเองพิเศษขนาดนั้น จึงทำเพียงโบกมือให้

"บาย"

คำบอกลาสั้นๆถูกส่งให้ ก่อนที่เขาจะเดินออกจากตรงนั้นไป

(ขอบคุณที่ให้เล่นด้วยนะครับ อากะจังน่ารักมากๆๆ)

มือถือวิสาสะเอื้อมไปแตะมุมริมฝีปากอีกฝ่ายแล้วดันขึ้นจนหน้าดูตลก

"ก็แค่ยกมุมปากขึ้นไม่เห็นจะยากเลย"

"คิดสิว่าคนอื่นเป็นแค่หัวมัน น่าจะง่ายขึ้นนะ?"

"คิดมาก"

"ไม่ต้องไปสนคำพูดของคนอื่นหรอก"

ฟุจิยะทำเพียงแค่อมยิ้มให้แม้ว่ามันจะเป็นเพียงรอยยิ้มที่ไปไม่ถึงดวงตาอย่างเช่นทุกที เขาดูเหมือนจะมีอะไรที่อยากพูดเพิ่มแต่สุดท้ายก็ไม่พูด

"ฉันไปละ"

เจ้าตัวหยัดกายลุกขึ้นจากพื้นหญ้าจนเต็มความสูง ก้มลงมองเพื่อนสาวที่ยังจุมปุกอยู่กับเพื่อน

"ฉันไม่กวนงานเธอแล้วล่ะ"

“นี่เธอจะบอกว่าฉันเป็นเพื่อนรักแค่ตอนมีประโยชน์ใช่มั้ยเนี่ย?”

รับใบปลิวมาจากอีกฝ่ายมาถือไว้ด้วยมือข้างหนึ่ง

“ส่วนชุดเมดเธอน่ะใส่ไปคนเดียวเลย อ๊ะ- ฝากชมรมคหกรรมด้วยนะครับ^^ “

….และนี่คือคนจากชมรมถ่ายรูปที่มาช่วยชมรมคหกรรม….

พอคนเดินผ่านก็ฉีกรอยยิ้มการค้าซะกว้างพร้อมเนียนยัดใบปลิวใส่มือคนที่มองหน้าเขาอยู่

”นี่คุณเมดก็ลองยิ้มสิ บางทีใบปลิวอาจจะหมดเร็วขึ้นก็ได้นะ“