(นายค่ตหล่อเท่ เดือดมั่กกกก)

เอรินะก้าวขาวิ่งไปยังเส้นทางที่คาดว่า คดเคี้ยวพอจะสลัดให้หลุดออกจากระยะสายตาของซากิฮิโตะให้ได้มากที่สุด

“ ผมไม่ได้คาดหวังให้พวกเราเจอกันในสภาพแบบนี้ครับ “ คำพูดนี้ เป็นสิ่งที่ย้ำเตือนกับตัวเองเสียมากกว่า

…

แต่ว่าทำไมกันนะ?

รู้สึกเหมือนมีบางอย่างค่อยๆตื่นขึ้นมาจากส่วนลึกในจิตใจ ราวกับว่ามันรอเวลานี้มาแสนนาน

…

ซากิฮิโตะที่ดูแปลกประหลาดกว่าทุกที และบรรยากาศอันเลวร้ายกว่าครั้งไหนๆ

มันบอกให้เอรินะก้าวขาออกจากตรงนั้นซะ

เอรินะ มองระยะความห่างนั้น ที่ค่อยๆสั้นลง 100ก้าว 90ก้าว 80ก้าว และมองดูเส้นทางที่พอไปได้

ไม่รอช้าอีกต่อไป

+

อาริซุกาว่า เอรินะ ลืมตาขึ้นมาอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง ที่ไม่ใช่ทั้งบ้านหรือระแวกบ้านของเขา แต่ถนนแห่งนี้ เป็นเส้นทางที่เขาเคยผ่านอยู่บ่อยครั้ง

ช่างน่าแปลกนัก เพราะภาพล่าสุดที่เขาจำได้คือ นั่งพักท้องหลังจากมืออาหารเย็น

พอรู้ตัวอีกที ก็เหมือนภาพจะตัดให้มาเจอกับสิ่งนี้

ไม่ว่า’ความวุ่นวายที่คืบคลาน’จะพาเขามาพานพบสิ่งใด คำตอบมัน’อยู่ไม่ไกลมาก’ จากตัวของเขาแล้ว

+

(ปักค่ะะ)

รอก่อนนะ ฉันกำลังเดินเข้าไป

ขยับเข้าไปใกล้คุณเรื่อยๆ

ชักจะสงสัยแล้วสิ อะไรทำให้คุณกลายเป็นแบบนี้

ติ๊กต่อก..

ฉันมาอยู่ตรงหน้าคุณแล้ว

“ สวัสดีครับ ชิโรกาเนะคุง “

น้ำเสียงที่ฟังดูไม่เหมือนมนุษย์ และภาพเงาดำที่ช็อตตลอดเวลาเหมือนภาพกลิทผสมร่างมนุษย์ กล่าวทักทายอย่างเป็นมิตร

ติ๊กต่อก..

เสียงนาฬิกาข้อมือเรือนหนึ่ง ดังอยู่บนทางเดินที่เงียบสงัด พร้อมกับร่างร่างนึงที่ยืนอยู่ตรงข้ามกับชายหนุ่มผมยาว

เขาเห็นคุณพยายามเดินผ่านเส้นทาง ดวงตาของพวกเราไม่ประสานกัน

แต่กลับรู้สึกได้ถึงความสนุก ถึงอยากจะรู้สึกให้มันมากกว่านี้ก็ตาม

เขาได้ยินเสียงฝีเท้าของคุณ ดังกึกก้องไปทั่วทางเดิน

ได้ยินเสียงหอบหายใจ ว้าว ช่างน่าเอ็นดูเสียจริง?

+

(ปักจ้า)

แต่ทำไมล่ะ ทำไมเอรินะคนนั้น ถึงได้เรียกชื่อเต็ม ของซากิฮิโตะกันนะ?

ทั้งหมดนี้ทิ้งไว้เป็นเพียงเรื่องประหลาดที่เกิดขึ้น แม้ทั้งสองจะเดินหายลับไปจากกันแล้วก็ตาม

(ขออนุญาตจบโรลนะคร้าบ เพ้ทๆๆๆซากิคุง)

" ครับ "

เอรินะไม่ได้พูดอะไรให้เสียเวลา ทั้งยังไม่หันไปมองซากิฮิโตะอีกด้วย เขาเพียงแต่ตอบรับคำขอที่อีกฝ่ายเป็นคนพูด

" ไปเถอะ ซาคาอิ ซากิฮิโตะ "

---

" ผมจะรับผิดชอบตรงนี้ให้เอง "

'เขา'เลือกที่จะปล่อยอีกฝ่ายไป โดยไม่ได้หันมอง มีเพียงแค่ทำสัญญาณมือ ที่ยื่นขึ้นมาเสมือนเป็นการร่ำลาเพียงเท่านั้น

+

" ได้ครับ "

" แต่ว่าถึงจะเป็นการกระทำโง่ๆ มันก็สามารถมีความหมายขึ้นมาได้ครับ "

" เพียงเรามองแค่ว่า.. มันไม่ใช่การอยู่เฉยๆจนกลายเป็นเหมือนพวกผู้ใหญ่ที่แสนน่าเบื่อ นั่นก็ไม่แย่ซะทีเดียว "

เอรินะยังคงไม่เปลี่ยนไปเป็นสีหน้าอื่น นอกจากที่ยิ้มนิ่งๆ หากแต่ช่วยเสริมประโยคให้เคียวโกะ เหมือนอยากจะสื่อว่าการทำเรื่องที่ดูโง่เง่าให้มีความหมาย ดีกว่าไม่ทำอะไรแล้วรอตายไปวันๆ

" ฮึ ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ก็ขอขอบคุณมากๆเลยนะครับ "

เอรินะยิ้มอย่างสบายใจ ก่อนจะรู้ตัวว่าเดินมาได้ระยะนึงแล้ว

" ผมรู้สึกว่า ถึงเวลาที่จะต้องกลับแล้วครับ โควกะคุง "

(มาปักไว้ก่อนจ้าา)

“ จะให้ผมไปส่งหรืออยากจะไปเองครับ “

เอรินะยิ้มให้ซากิฮิโตะ ด้วยใบหน้าที่เรียบนิ่งเสียยิ่งกว่าเดิม เขาลบความรู้สึกออกไปและพูดด้วยความห่วงใยที่มาจากสมองสั่งการ

“ ครับ “

เอรินะสังเกตเห็นท่าทีที่ดูเหมือนจะปัดตกสิ่งนี้ออกไป เพราะปกติซากิฮิโตะจะตอบคำถาม โดยไม่ได้แสดงท่าทางอะไรมากมาย เพียงแต่.. ครั้งนี้ซากิฮิโตะ เลือกที่จะสัมผัสผมของตัวเอง ในขณะที่ตอบคำถามเขา

ซึ่งมันเป็นการบอกใบ้ถึงพฤติกรรมบางอย่าง ที่เอรินะก็รู้อยู่แก่ใจดี

“ งั้นหรอครับ “

+

(แงงง ไออิจางง ขออภัยแทนประทานนะคะ เขาเป็นคนนิ่งๆแบบนี้ใส่ทุกคนเลยค่ะฮือๆๆ แต่ไม่ได้ไม่อยากสนทนาด้วยหรอกนะะ 🥹)

" คงจะตัดชุดอยู่ที่บ้านครับ " มีเหตุผลบางอย่าง ให้ออกไปจากที่นี่ไม่ได้ แม้จะแค่ชั่วคราวก็ตาม

" งั้นก็อย่าลืมแวะมาเล่าเรื่องในฮอกไกโดให้ฟังนะครับ ผมเองก็อยากรู้เรื่องนอกเกาะเหมือนกัน " เอรินะเอียงคอยิ้มให้โควกะ

" ครับ~ " เอรินะยิ้มให้โควกะ เหมือนทุกๆที

" จะว่าไปใกล้จะปิดเทอม โควกะคุงมีแผนจะไปไหนไหมครับ "

เพื่อไม่ให้บรรยากาศเงียบเกินไป เอรินะเลือกที่จะถามเรืองสัปเพเหระในระหว่างที่เริ่มเดิน