เขาผงะถอยหลังนิดหน่อยในจังหวะที่ร่มดีดตัวหุบอย่างที่ไม่ได้

อีกาส่งเสียงร้องระงมก้องดังไปทั่วบริเวณ พวกมันบางตัวโฉบลงมาใกล้ๆ

"ก็พอเข้าใจได้ที่ชิมูระคุงจะเข้าใจผิด... เสียงมันคล้ายกันนี่นะ"

"หรือถ้าชิมูระคุงอยากให้ผมช่วย...?"

"เห... แล้วแบบนี้ผมรบกวนชิมูระคุงหรือเปล่า" เขาค้อมศีรษะลงนิดหน่อยเพื่อสบตาเธอกลับ

"แต่เสียงฝนตอนนี้... น่าจะเป็นเสียงใบไม้มากกว่านะครับ" แว่วเสียงของใบไม้ยามลมพัดเสียดสีกันดัง 'แส่ก แส่ก' คล้ายเสียงฝนอยู่นิดหน่อยทำให้เร็นพูดขึ้นมา

เขาหัวเราะเบาๆกับคำตอบและท่าทางที่คลุมเครือของรุ่นน้อง

ฝนตกก็ฝนตก— ท่าทางของอาโกะทำให้เร็นตัดสินใจวางตัวเป็นรุ่นพี่ที่ดีไม่ซักไซ้เรื่องที่เธอเปียกปอนไปมากกว่านั้นอีก

"นั่นสินะครับ แถมอยู่ใต้สุดของหมู่บ้านอุนโนะด้วย...กำลังตัดสินใจว่าจะค้างซักคืนแล้วค่อยไปพรุ่งนี้จะดีหรือเปล่า"
.
"แล้วชิมูระคุงกำลังกลับบ้านงั้นสินะ?"

(ขออนุญาตประชาสัมพันธ์สำหรับนักเรียนห้อง 3-D นะคะ

ตอนนี้มีการเลือกที่นั่ง เวรทำความสะอาด และล็อกเกอร์อยู่ หากมีการแจ้งข่าวสารเพิ่มเติมใด ๆ จะลงอัพเดตในเมนชั่นเป็นลำดับถัดไปค่ะ 💖

Starter pack - go.bsky.app/2ncc4fu
List - bsky.app/profile/did:...
Sheet - docs.google.com/spreadsheets... )

"ต้องกลับไปเอาของที่บ้านน่ะ" เขาโคลงศรีษะ ส่งยิ้มแบบเดียวกันส่งไปให้

โชคร้ายที่เร็นไม่ได้มีเซ้นส์ในการได้ยิน ไม่เช่นนั้นแล้วเขาอาจจะได้ยินสิ่งที่อาโกะกำลัง [จับสังเกต] อยู่

แต่ถึงกระนั้น เขาก็พอจะสัมผัสได้ถึงบรรยากาศหนักๆ รอบตัวเธอเหมือนทุกครั้งที่เจอกันได้

"แล้วนั่นเปียกมาจากไหนน่ะ" พูดพลางเอียงคอถามไปด้วย

(ขออนุญาตทัก+เนียนรู้จักอาโกะจังนะคะ✨)

วันนี้ค่อนข้างพิเศษ เร็นกลับไปเอาของที่บ้านแทนที่จะอยู่ที่หอพักที่โรงเรียนเหมือนดังปกติ ผู้คนสัญจรน้อยลงในเวลาค่อนข้างจะโพล้เพล้ทำให้ [เธอ] บนถนนนั้นโดดเด่นกว่าใคร รุ่นน้องที่โรงเรียนนั่นเอง

ใต้ร่มคันนั้นเธอเปียกโชกแม้ว่าวันนี้จะไม่มีฝนเลยก็ตาม จนทำให้เผลอทักออกไป...
"ชิมูระคุง"

ไม่ทันซะแล้ว... เขาเผลอทักออกไปก่อนจะเห็นท่าทางของเธอ

นั่งรุ่นน้องในชมรมขยันโปรโมทด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย

"นายขยันดีนะทั้งที่ใส่ชุดนั้นแท้ ๆ"

พูดไม่ดูสภาพตัวเองเลยสักนิด-

"อาจจะได้กลิ่นแย่ๆ ก็ได้ใครจะรู้ แต่สำหรับผมดีแล้วที่ตัวเองไม่ได้กลิ่นน่ะ" รอบตัวเขาไม่เคยมีใครได้กลิ่นเลยซักคน

"คงไม่ง่ายถึงกับเอาไปใส่ล็อกเกอร์ตัวเองหรอกนะ" ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ก็ตัดสินใจมุ่งหน้าไปทางล็อกเกอร์เปลี่ยนรองเท้า แต่ระหว่างนั้นก็มีนักเรียนบางคนที่เดินสวนมาแล้วในมือมีบัตรนักเรียนที่ไม่ใช่ของตัวเองเป็นปึกๆ

เร็นเหลือบมอง "คงไม่ใช่ว่าไปอยู่กับคนอื่นแล้วหรอกนะ.."

"ผมสัมผัสได้น่ะ กับเห็นนิดหน่อย ลางๆ" เอาโคลงศรีษะ ดูเหมือนจะเห็นเด็กนักเรียนบางคนขึ้นไปปีนบนต้นไม้ด้วย ทำเอาปวดหัวเลย

"ฮิมุโระคุงคงเป็นประเภทที่มองเห็นล่ะสินะ หรือเป็นแบบไหนล่ะ"

"โอ๊ะ" หยิบไม้มาคืน "โชคดีนะครับที่รอบนี้โดนเป้า-"

"ถ้าลองตีอีกที จะโดนมั้ยครับ" ไม่ว่าจะโดนเป้าหรือโดนคนก็นับหมด-

Notion อันใหม่ที่รวมรวมข้อมูลคนในมูทั้ง 1400 คน++

ขอขอบคุณผปค. @thk-hanabishiaki.bsky.social / @thk-norioki.bsky.social สำหรับความช่วยเหลือจนสามารถทำเสร็จเรียบร้อยด้วยนะคะ🙇‍♀️❤
❗ล้งค์อันเดิมไม่สามารถเข้าได้แล้ว เนื่องจากมีการแก้ไขค่อนข้างเยอะ จึงจัดทำโนชั่นอันใหม่แทนค่ะ❗

www.notion.so/1d318e1f1e92...

"ถ้าฮิมุโระคุงกลัวเหงาล่ะก็ ฉันจะช่วยก็ได้" เร็นไหวไหล่

"พวก'มัน'นั่นแหละ" เขาเอามือล้วงกระเป๋ากางเกง สัมผัสขยะแขยงเหนอะหนะยังคงติดอยู่ที่บริเวณขาล่างของเขา "เหมือนอย่างทุกปี"

"ฮิมุโระคุงก็คงไม่ใช่พวกที่ไม่มีเซ้นส์จนไม่รู้สึกหรอกนะ?"

เร็นพลิกด้านหน้าบัตรขึ้นมาดูหลังจากที่อีกฝ่ายบอกว่าไม่ใช่ของตัวเอง
แสร้งถอนหายใจ "แย่จังเลย"

"งั้นฮิมุโระคุงก็ต้องหาเจ้าของบัตรด้วยสินะ ป่านนี้เขาคงจะตามหาอยู่แน่เลย" พูดแล้วก็ยื่นบัตรส่งคืนให้กับรูมเมท

"ใจดีจังนะฮิมุโระคุงเนี่ย ดีจังที่ได้เป็นรูมเมทกับฮิมุโระคุง"

เร็นเดินเข้าไปทางด้านหลังของคาโอรุ กว่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวบัตรนักเรียนในมือก็ถูกฉวยไปเสียแล้ว

"เห๋~ ฮิมุโระคุงเก่งจังเลย หาบัตรเจอแล้วเหรอเนี่ย" พูดพลางพลิกบัตรนักเรียนในมือไปมา ก่อนจะเหลือบมองอีกฝ่ายที่นั่งอยู่บนพื้นหญ้า

"งั้นถ้าว่างแล้วล่ะก็ ช่วยหาของผมด้วยสิ"

"...นะ?" เร็นว่ายิ้มๆ