“เห— ^ ^?“

ในคราแรกก็ไม่เข้าใจหรอกว่าอีกฝ่ายหมายถึงอะไร จนเขาหวนนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อตอนกีฬาสี

“ยังโกรธเรื่องนั้นอยู่อีกหรอเนี่ย? เจ้าคิดเจ้าแค้นจังน้อ”

“ถ้างั้นเดี๋ยวซื้อคืนให้แบบนี้โอเคขึ้นไหม?”

เขาลองเสนอขึ้นมาเผื่อว่ามันจะช่วยลดความขุ่นเคืองในใจของอีกฝ่ายลงได้บ้าง

“ยืนตรงนี้แหละ”

เขาว่าพลางซับเหงื่อบนหน้าไปด้วย เมื่อกรรมการเห็นว่าทั้งคู่ได้เข้าเส้นชัยมาแล้วก็ทำการส่งสัญญาณบอกว่า ‘ภารกิจสำเร็จ’

“ขอบใจนะ— วันนี้ช่วยได้เยอะเลย ไว้เจอกันคราวหน้าฉันจะเลี้ยงตอบแทนเธอละกัน^ ^“

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วเขาก็กล่าวขอบคุณและก็โบกมือลา ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ไปพักผ่อนเสียที

(ขอบคุณที่มาโรลด้วยกันนะคับบ☺️)

(ขอแจมด้วยคับ🙌)

“อืมม…มื้อเย็นกินอะไรดีนะ—”

เจ้าตัวพึมพำระหว่างทางจะกลับบ้านในหัวก็ครุ่นคิดเกี่ยวกับอาหารมื้อเย็นว่าควรเป็นอะไรดี

แต่ยังไม่ทันจะได้ก้าวไปไหนไกล สายตาก็เหลือบไปเห็นใครบางคนที่ดูคุ้นหน้าคุ้นตาเข้าเสียก่อน…

“หาอะไรอยู่หรอ^ ^?”

ใบหน้าแย้มยิ้มอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับเสียงทักที่ดังขึ้นจากด้านหลังของอีกฝ่ายแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย

“อ้าว— นี่ฉันเดาไม่ถูกหรอเนี่ย”

ก็ยังจะกวนไม่เลิก ดูท่านิสัยนี้ของเขาต่อให้ใช้เวลามากแค่ไหนก็คงแก้ไม่หายอยู่ดี

‘ทำซาคุซังหงุดหงิดซะแล้วแฮะ^ ^’

เขาว่าอยู่ในใจพรางลอบยิ้มออกมาน้อยๆกับสีหน้าของอีกฝ่าย

“โทษทีๆ เอาเป็นว่ารีบกลับบ้านกันดีกว่า ขืนนายเอาแต่ยืนตัวเปียกแบบนี้มีหวังได้ป่วยกันพอดี” ว่าจบก็เอื้อมมือไปตบบ่าอีกคนเบาๆ

“ก็ถ้าเธอว่าไหว งั้นก็เร่งให้จบเลยละกัน”

ว่าแล้วก็เปลี่ยนไปวิ่งเร็วขึ้นระหว่างทางก็ตอบคำถามที่อีกฝ่ายสงสัยไปด้วย

“อืมม…ในกระดาษก็ไม่ได้บอกอะไรเพิ่มเติมด้วยนี่สิ ก็คงจะประมาณนั้นล่ะมั้งแค่ไปยืนเฉยๆก็พอแล้วล่ะ^ ^”

“นั่นสินะ— ไอศกรีมละลายเนี่ย ฝันร้ายสุดๆเลย^ ^“

เขาพูดน้ำเสียงลากยาวเชิงเห็นด้วย ก่อนจะสังเกตเห็นว่าอีกฝ่ายดูมีท่าที ที่ดูเหนื่อยล้ามาก่อนที่เขาจะมาชวนเธอไปร่วมกิจกรรมล่ารางวัลซะอีก

“เธอดูเหนื่อยๆนะ ไหวแน่ใช่ไหม?“ จากที่รีบเร่งวิ่งๆอยู่ก็ชะลอความเร็วลง

“เห— ขอบคุณนะ เป็นรุ่นพี่ที่ใจกว้างกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ^ ^”

เขามองอีกฝ่ายด้วยใบหน้ายิ้มแย้มและรู้สึกสนุกมากที่ได้แกล้งอีกคนเล่นแบบนี้ เมื่อกวนจนพอใจแล้วเขาก็ตัดสินใจกล่าวลา

“วันนี้สนุกมาก เอาไว้เจอกันใหม่นะ ‘รุ่นพี่’ ”

ว่าจบก็เดินจากไปอย่างอารมณ์ดีพร้อมกับไอศกรีมฟรีในมือ

(ขอจบโรลเลยนะคับ ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันนะะะะ(人⁠*⁠´⁠∀⁠｀⁠)⁠

ยิ่งอีกคนดิ้นมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งหมดความอดทนมากเท่านั้น ฝีเท้าเร่งวิ่งจนมาถึงเส้นชัยในที่สุด เมื่อกรรมการเห็นดังนั้นก็ส่งสัญญาณบอกว่าภารกิจของเขาเสร็จสิ้น

“เอาล่ะ ขอบคุณมาก^ ^” เมื่อทุกอย่างจบเขาก็ปล่อยรุ่นพี่ลงจากบ่าอย่างไร้เยื้อใย ตามอย่างที่อีกฝ่ายต้องการ

“แล้วก็นะ—ไอศกรีมอันนี้รุ่นพี่เป็นคนยกให้ แล้วเรื่องอะไรจะต้องคืนด้วย?“

กินโชว์ต่อหน้าต่อตาอย่างเอร็ดอร่อยตอกย้ำอีกฝ่ายเข้าไปอีก!

“ไม่ได้มาแย่ง ก็พึ่งบอกไปอยู่ว่าขอยืมตัวแปปนึง”

เขายกกระดาษกิจกรรมล่ารางวัลที่ต้องตามหาของขึ้นมาให้อีกฝ่ายดู

“แบบนี้แล้วพอจะเข้าใจขึ้นมาบ้างรึยัง^ ^?”

(ขออภัยที่ตอบโรลช้านะคับ😭)

“อ้าว— เป็นรุ่นพี่หรอเนี่ย ไอ้เราก็นึกว่ารุ่นเดียวกันซะอีก โทษทีๆ^ ^”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ พร้อมกับขอโทษอีกคนอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนัก แถมยังเมินคำพูดที่อีกคนบอกด้วย

“นี่รุ่นพี่…จะถึงเส้นชัยอยู่แล้ว ช่วยอยู่นิ่งๆหน่อยได้ไหม เดี๋ยวก็ปล่อยลงตรงนี้ซะหรอก”

พูดจบก็กระชับวงแขนให้แน่นขึ้น

เขาไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจคำพูดของอีกคนแต่เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้าหันไปมองอะไรบางอย่าง เขาจึงมองตาม

“…” แต่ที่ตรงนั้นมันกลับว่างเปล่า…

เมื่อเห็นว่ามันไม่มีอะไรเขาจึงตัดสินใจ ไม่ใส่ใจกับมันแล้วหันมาคุยกับคนตรงหน้าต่อ

”เห— หรือว่าที่ตัวเปียกเพราะโดนแกล้งมาหรอ^ ^?“

ก็ยังจะถามต่ออีกทั้งๆที่พึ่งจะโดนอีกฝ่ายพูดว่า ’ยุ่ง‘ ใส่หน้ามาไม่นานแท้ๆ