" ขอบคุณนะชูคุง... "

เขายังขดอยู่ตรงนั้นเหมือนลูกหมาหลงทาง แต่เมื่อสายตาสบเข้ากับสิ่งที่เป็นกังวล เขาดีดตัวขึ้นมาทันทีเลย

" เอ๊ะ- "

" ชูคุง...ฮือ "

ฮารุกิทำหน้าแบบนี้ 🥹🤲

" !!! "

มูดซึมหลุดออกจากร่าง สะดุ้งโหยงจนฮารุกิคุงเกือบจะกรี๊ดออกมา ขวัญเสียแล้ว

" ค คิเคียวซัง ผมไม่ใช่ผีซะหน่อย 💦 "

ยกมือปรางห้าม ผมยังมีกายหยาย

" หวังว่าภาพเมื่อกี้จะไม่ใช่ภาพหลุดนะ- "

เจ้าตัวคลานออกมาจากล็อคเกอร์แต่โดยดี เขากังวลเรื่องผลกระทบที่จะตามมาเมื่อบัตรหายมากกว่า

รวมถึงไม่อยากไปทำบัตรใหม่ด้วยแหละ

" ขอบคุณครับ ผมรบกวนรุ่นพี่แล้ว "

(⁠´⁠；⁠ω⁠；⁠｀⁠)

ฮารุกิออกมาจากหลุมแล้ว เดินตามต้อยๆไปรอที่เยื้องโต๊ะ

เขายืนมองอย่างมีความหวังจนแทบจะเกิดประกายในตา

" เป็นไงบ้างครับ 💦 "

( มาเลยครับ คนห้องเดียวกันนนนน)

จากมูดซึมๆเหมือนลูกหมาขดในกล่องก็ลุกพรวดออกมาจากตู้ทันที

" จริงเหรอ อิจิคุง!? "
" ผมนึกว่ามันจะหายไปตลอดกาลซะแล้ว "

เขาจำได้ว่าโต๊ะของอิจิอยู่เยื้องหลังของตัวเอง แต่ทำไมถึงไปอยู่ตรงนั้นกันนะ สงสัยจัง

คนที่นั่งกอดเข่าหมกตัวอยู่ในตู้เงยหน้าและหันไปตามเสียงของใครบางคน

" ครับ ใช่ครับ ผมใส่มันไว้ในกระเป๋าเสื้อตลอดเลย "

" ไม่รู้ว่าหล่นหายไปตอนไหนด้วยสิ หวังว่าจะมีใครสักคนเจอ "

ฮารุกิพูดด้วยเสียงที่ติดสั่นเครือเล็กๆ เขากลัวว่ามันจะหายไปจริงๆนั่นแหละ-

( #THK_commu

ขออนุญาตใช้แท็กเพื่อประชาสัมพันธ์ค่ะ

นักเรียนห้อง 2-B ที่ไม่สะดวกเข้าร่วมดิสคอร์ดสามารถลงข้อมูลผังห้องเรียน เวรทำความสะอาด และล็อคเกอร์ในชีทด้านล่างได้เลยนะคะ

link : bit.ly/THK_2B

การเสนอชื่อหัวหน้าห้อง หากไม่ใช่ชื่อของตัวเองจะต้องถามความยินยอมของผู้ถูกเสนอด้วยนะคะ 🫶)

" อะ จริงด้วย

เจ้าของกล้องสีด้านยิ้มให้อย่างธรรมชาติก่อนที่จะยกขึ้นถ่ายภาพท้องนภาบนหัว และกดชัตเตอร์

" ดูเหมือนท้องฟ้าวันนี้จะสวยกว่าเมื่อวานเลยนะครับ ! "

เขายื่นกล้องให้อีกฝ่ายเห็นภาพที่พึ่งถ่ายไป แน่นอนว่าเป็นสีฟ้าสดใส ✨

" ขอบคุณที่ช่วยแนะนำผมนะครับ แล้วก็ยินดีที่ได้เจอนะ "

(ขอแจมด้วยนะครับ)

ในขณะที่กำลังยกกล้องมองวิวผ่านตัวเลนส์ เสียงทักทายเรียกความสนใจจากตัวเขาได้เป็นอย่างดี

เขาลดกล้องตัวโปรดลงและเอ่ยตอบอย่างสดใส

" สวัสดีครับ บังเอิญจัง "

" กำลังเดินหามุมดีๆ หรือไม่ก็มุมที่แปลกตาออกไปอยู่น่ะครับ "