(อั๋ยหย๋า…wwwwน้อยใจใส่ปู่จ๋าหรอน่ารักจัง ก็คนนั้นขึ้นปกแล้วนี่นาแล้วทำไมมิตจังไม่ได้ขึ้นปกสักที😔)

(ปู่เสียใจ มิตจังหมดรักปู่จ๋าแล้วหรอ ปู่จ๋าก็อยากเห็นมิตจังขึ้นปกสวยๆ บ้าง😢😢😢((คิก)) )

(จะยาดอะไรเพียงแค่เงินค่าขนม เหลือๆ wwwww)

(/จ่ายเงินเพื่อให้มิตจังขึ้นปก)

“ อ๋า~ โอเคครับ ”

“ เธอก็ระวังเป็นหวัดซะล่ะ งั้นไว้เจอกันใหม่นะครับ ” ^^)

เสียงลากยาวยิ้มก่อนกล่าวลา โค้งตัวลงเล็กน้อยพอเป็นมารยาทก่อนเดินหายจากไป

(เย่~~ มาปิดจ๊อบเรียบร้อยค้าบ ขอบคุณที่มาเล่นด้วยมากๆ น้า🥺✨💕)

“ มันก็ดีอย่างไม่ดีอย่างนั้นแหละครับ ”เพราะกับบางคนก็ดูไม่น่าเข้าใจเหมือนมนุษย์ปกติ

…แหม สนุกเชียวนะเนี่ย อีกสักพักจะไม่จมลงขนไปเลยเรอะ?

พอเห็นก็อดแซวในใจไม่ได้ทุกที

เจ้านี่ก็ช่างใจดีซะเหลือเกินนะ

“ ว่าแต่ซัทซึกิคุงจะไปไหนต่อหรอครับ ”

“ พอดีผมเริ่มหนาวแล้วน่ะเดี๋ยวจะต้องพาเด็กพวกนี้กลับแล้วด้วยน่ะครับ ”

หมา(อาจจะ)หนาว เขาหนาว อีกคนไม่หนาวรึยังไงกันนะ…

“ อ่า~นั้นสิน้า~ มีแต่ 'เรื่อง' ที่น่าสนใจเต็มไปหมดละเนอะ ”

น่าสนใจในหลายๆ ความหมายละนะ พูดออกมาได้น่าตาเฉย แถมไม่สนใจมันอีก

ใช่เรื่องที่เขาต้องยุ่งที่ไหนจริงไหมละ?

“ โถ่~ พูดแบบนั้นได้ยังไงกันครับ เจ้าพวกนี้มันก็มีสิ่งที่เรียกว่า'จิตใจ'นะครับ ก็เหมือนมนุษย์นั้นแหละครับฮะ ฮะ ”

แต่บางทีก็น่าอิจฉาสิ่งที่พวกมันมีอยู่เหมือนกัน

เจ้าตัวสีดำติดเจ้าของหนึบในขณะที่ตัวสีน้ำตาลมองตาคุณแป๋วแหวว

โอ้ย๊ะ? โดนยอกย้อนซะแล้วสิwwwww

คนฟังยิ้มรับไม่สะท้าน

“ แหม คงเหงาน่าดูเลยนะครับ ”

อยู่ในห้องคงน่าเบื่อไม่ใช่น้อยเข้าใจเลยล่ะนะ

“ คิก- ไม่ใช่เจ้าพวกนี้หรอกครับ ก็คงจะเพื่อน(?) ละมั้งนะ ถ้าเขานัดผมก็ไปน่ะ แต่ยังไม่มีแผนช่วงนี้เลยไม่ได้บอกน่ะสิครับ ”

“ อย่าอิจฉาไปเลยครับ เดี๋ยวเจ้าสองตัวนี้เสียใจแย่wwww ”

มือยื้นไปลูบๆ ตัวเจ้าตูบที่มันถอยหลังมาคลอเคลียสีข้างขาเขาอยู่

“ เห๋~ อะไรกันๆ อยู่ๆ ก็อยากลงลึกกิจของผมหรอครับ ฮะ ฮะ ฮะ ”

คนโดนถามขบขำไม่ทุกข์ร้อน

“ งั้นผมจะตอบให้ก็ได้ครับ ”

เจ้าตัวเจ้าเลห์พูดอย่างกับจะไม่บอก แต่ก็บอกซะงั้น เดาทางไม่ได้สักอย่าง

“ ก็ปกติธรรมดาเหมือนคนทั่วไปนั้นแหละครับ ตื่นนอนกินข้าวพาหมามาเดินเล่น แล้วก็ทำงานไงครับwwwww ”

เหมือนพาพูดวนไปยังข้อแรก แค่พูดให้มากขึ้นมานิดหนึ่งต่างจากเดิม

คนฟังคอยเก็บข้อมูลเล็กๆ น้อยๆ

ดูเหมือนใหม่งั้นหรอ อืม…ก็งั้นๆ นี่? ในสายตาของคนประจำถิ่นแล้วสิ่งรอบตัวก็ดูคุ้นตาไปหมดไม่ได้มีอะไรขนาดนั้น ถ้าไม่นับเรื่องความแปลกของเกาะก็ถือว่าน่าเบื่อใช้ได้

ฟังไปเรื่อยๆ แล้วก็แวบภาพคุณย่าที่กำลังถักอะไรสักอย่างตอนว่างๆ อยู่คนเดียวขึ้นมาเฉยเลย

“ wwww ทำตัวอย่างกับคนแก่เลยครับ ”

นิ้วชี้ไปทางผู้ถูกกล่าวพร้อมๆ กับเสียงขำกวนประสาท

“ ? ”

เอียงคอสงสัยงงๆ ไม่รู้ว่าคนตรงหน้าพูดกับเขาหรือหมากันแน่ แต่ก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับมากนัก ก็นะไม่ใช่อะไรที่เขาจะใส่ใจเท่าไหร่นี่นา

“ อืม~ จะว่างั้นก็ถูกครับ ช่วยงานที่บ้านแล้วก็ไปนั้นนี่กับใครสักคนด้วยครับ ช่วงนี้เลยมีอะไรทำไม่ให้เบื่อดีครับ ”

คำพูดแอบบอกแผนวันหยุดแบบกำกวม

“ แล้วซัทซึกิคุงละครับ? ช่วงนี้เป็นยังไงบ้างละครับ ”

“ อ๋า~ ผมเป็นคนที่นี้อยู่แล้วน่ะครับ ตามที่พูดเลย ”

“ ก็อยากจะไปเที่ยวอยู่หรอกนะครับพอดีติดธุระอะไรหลายๆ อย่างน่ะเลยไม่ได้ไป แต่อยู่ที่นี้ก็ดีครับ ส ง บ สุ ข ดี ”

มือที่ว่างแตะปลายคางคิด แล้วพูดเน้นขำๆ ก่อนเปรยยิ้มกว้าง

สงบสุขจริงไหมไม่รู้ ก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับเขานี่? ก็ สงบสุขแหละนะ ฮะ ฮะ

“ ปิ๊งป่อง— ครับซัทซึกิคุง ” ^^)✓

เสียงเลียนแบบรายการถามตอบดังขึ้นล้อพร้อมร้อยยิ้มกวนประจำตัว

เขายืนมองดูสถานการณ์คนเอนจอยแพ้ดบายด็อกเป็นอย่างมากตรงหน้า ยืนอยู่อย่างเฉยเมย เจ้าหมาก็ช่างแสนรู้คอยออดอ้อนส่ายหางเอาใจ ดีนักที่ก่อนออกนอกบ้านสั่งปิดระบบความดุไปก่อนไม่เช่นนั้นอีกคนคงได้ถูกเจ้าสองตัวนี้ขย่ำเอาเป็นแน่ ถ้าเข้ากระโจนมาสุ่มสี่สุ่มห้าอ่ะนะ