เพราะได้ยินเสียงแว่วๆ จึงปรายตามามอง

กระพริบตา ,ก้มมองบัตร
เงยขึ้นมามองอีกครา

“คุณนิ?”
เจ้าของรูปในบัตร

เดินฉิวปลีกตัวออกมาหาทันที

“เจอตัวได้สักทีนะค๊า เอ้า- บัตรค่ะ”

ส่งบัตรให้

ไม่ตกใจกับเสียงระเบิดพื้นหลัง

หล่อนยกจีบกระโปรงขึ้นเพียงเล็กน้อย

“มิทสึโบชิ ไดยะ อยู่ปี 1 ค๊า” ถอนสายบัว

มองเห็นพื้นหลังทุ่งกุหลาบแดงและเอฟเฟคกลีบดอกไม้ปลิว วิ้งวับ

ขานี้จะคุยดีๆ ก็ทำได้นี่นา

“ก็แค่โต้ตอบให้สมกับที่มาต้อนรับเท่านั้นล่ะค๊า”

กระแอมเบา ยกมือปัดผมเกลียวของตนไปที บรรยากาศทมิฬดูจะจางลงบ้าง

“ดิฉันไม่ได้มีเวลาว่างทั้งวัน สนใจถอยคนละก้าวแล้วยอมฟังดิฉันแนะนำตัวไหมค๊า? รุ่นพี่”

เพ่งพิจารณาคำพูดยังไง คนตรงหน้าก็ต้องเป็นรุ่นพี่อย่างแน่นอนจึงเอ่ยปากไป

“ถ้าไม่เผชิญหน้า ดิฉันก็ต่อฝีปากกับคุณไม่ได้สิค๊า า~”

ผมหล่อนไกวไปกับลมที่พัดมาราวกับรู้ใจ
สายฟ้าแลบแล่นผ่านดวงตาสองคู่ ราวกับกำลังต่อสู้กันทางสายตา

พอถูกเรียกว่าเจ้าเหมียวก็ยืดอกเชิดหน้า “เสือขาวต่างหากค่ะ”

“ฮึ ไม่คาดคิดเลยนะค๊า ว่าสถาบันนี้จะมีการต้อนรับที่อบอุ่นขนาดนี้ ดิฉันประทับใจจริงๆ”

หัวเราะโฮะ เผลอถูกใจเสียอย่างนั้น

“ไทโยสินะจะจำไว้แล้วกัน นับว่าเป็นเกียรตินะค๊าที่ดิฉันจำชื่อ”

พื้นหลังไดยะกลายเป็นสวนกุหลาบลางๆ ทันทีที่หล่อนหัวเราะ

“โฮะ➚โฮะ➘ ส่วนชื่อของดิฉัน มิทสึโบชิ ไดยะ ถ้าพาคนนั้นมามอบตัวได้ก็จะดีมากค๊า”

พอเห็นว่าจะได้ความช่วยเหลือก็ยิ้มลำพอง แถมได้คืบจะเอาศอกอีก
ทว่าเมื่อได้ยินอีกประโยคก็มีปฏิกิริยา

“Shh.. อย่าพูดให้เป็นลางสิค๊า!? บัตรอันมีค่าของดิฉันไม่โดนทิ้งขว้างหรอกค่า” กุหลาบเหี่ยว🥀

หล่อนฟังคำถามนาย ก่อนจะผายมือไปที่กลุ่มนักเรียน

“มองดูคนในนี้สิค๊า เลดี้อย่างดิฉันเดินคงเสียเหงื่อ”

“สู้ให้มีคนมาตามหาดิฉันเองจะดีกว่า”

ก็แค่ไม่อยากเหนื่อยนี่- ..

“โฮะโฮะ! ดิฉันจะถือเป็นคำชมสำหรับความประทับใจแรกนะค๊า ~ ”

แม้นํ้าเสียงของหล่อนจะไม่แข็งข้อเท่าอีกคน แต่เพียงปลายตาก็รู้ว่าคงไม่ยอมโดนข่ม

“เพราะเสือทั้งขนฟู และก็น่ารักกว่าไงค๊า”

“อีกอย่าง.. มังกร”
มือเท้าเอวโน้มตัวไปข้างหน้าเล็กน้อย มองหน้า

“ก็มีดีแค่ตัวใหญ่เท่านั้นล่ะค๊าา”
“ คุ - ณ - เ - จ๊ ”

ครืน! ยิ่งโต้ตอบกันก็เหมือนประโคมคลื่นเข้าไป สงสัยวันปฐมนิเทศจะพายุเข้าแล้วล่ะ

!! ยกมือป้องขึ้น

“อะไรน่ะค๊า า—”

จนกระทั่งมองเห็นเกลียวผมสีทองก็หยุดนิ่ง
“โฮะ..”
“โฮะ➚โฮะ➘โฮะ➚ เข้าใจแล้ว ดิฉันเข้าใจทุกอย่างแล้วค๊า”

“อย่างที่เขาว่า [ เสือสองตัวอยู่ถํ้าเดียวกันไม่ได้ ] สินะค๊า ?”

เสียงฟ้าผ่าดังขึ้นอีกหน รุ่นน้องผมเกลียวยืนเชิดพร้อมฟิลเต้อกุหลาบปลิวว่อน
เก็บบัตรเดินเข้าไปประจันหน้ากับรุ่นพี่

(ยินดีค่ะ ✨)

ไดยะเชิดหน้าขึ้นมองผู้ที่มาดูบัตรในมือ

“ฮึ แค่ดิฉันยอมถือบัตรเปื้อนๆนี่ก็มากพอแล้วค๊า”

ปั้นหน้ายิ้ม ยกมืออีกข้างปัดผมเกลียวของตนไปที

“ว่าแต่ดูจากการพูดของคุณแล้ว ยังหาของตัวเองไม่เจองั้นสิค๊า?” ถามย้อน