ถ้าไม่ได้ก็คงต้องทิ้งรถไว้ที่นี่ก่อนแล้วเดินกลับ หลังจากนั้นค่อยให้ใครสักคนในร้านมาเอากลับไปให้

"รับรองว่าผมขับขี่ตามกฏจราจรแน่นอน"

ส่วน 'ผีเสื้อ' พวกนั้น... อยากจะตามก็ตามมาเถอะ

อย่างไรแต่ไหนแต่ไรมา 'ร้านยูเมะโนะทซึคิ' ก็รับรองลูกค้าโดยไม่เกี่ยงอยู่แล้ว

ถ้าหากว่าอยากจะเป็นลูกค้าล่ะนะ...

เห็นอีกฝ่ายมองย้อนกลับไปในป่าก็เหลือบมองตามไป แต่เป็นระยะเวลาที่เหมือนเสสายตาไปทางนั้นแค่เพียงวูบเดียวมากกว่า

"ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปกันเถอะครับ"

โชลุกขึ้น ตบเสื้อผ้าและปัดมือ เหมือนพิธีกรรมบางอย่างที่เจ้าตัวทำด้วยความเคยชิน

"ผมจอดรถไว้ด้านล่าง... ชิโรคุโมะซังสะดวกซ้อนมอเตอร์ไซต์ได้ไหมครับ"

+

ได้ยินคำที่ไม่แน่ใจว่าเป็นคำรำพึงหรือว่าคำพูดที่ตั้งใจใจได้ยินจริงๆนั่น

"จะไปวันนี้เลยก็ได้นะครับ ถ้าชิโรคุโมะซังไม่มีธุระที่ไหนต่อ"

"ผมกลัวแค่ว่าชิโระคุโมะซังจะเผลอนั่งที่ร้านผมนานจนลืมเวลา"

"แล้วเด็กๆพวกนี้จะตามไปด้วยไหมครับ"

โชครุ่นคิดเรื่องนี้อย่างจริงจัง เพราะเขาไม่เคยรับรองผีเสื้อหรือว่าแมลงต่างถิ่นมาก่อน ไม่รู้ว่าพวกน้ำหวานจากดอกไม้ จะถูกปากเหมือนพวกผีเสื้อในตระกูลไหมนะ

ถ้าลูกพี่ลูกน้องที่เป็นเจ้าของใหญ่คนที่ว่าได้ยินคำว่าอู้ฟู่ คงได้เชิดหน้าไปแล้ว

แต่โชแค่ยิ้มน้อยๆ

"ดังโงะสินะครับ" เป็นขนมที่พวกเด็กในร้านกับผู้จัดการอีกคนชอบจิ้มร้านโปรดในเมืองให้ส่งมากับเรือสินค้าอยู่แล้ว

"ที่ร้านสั่งเมล็ดกาแฟหลายประเภทจากหลากหลายที่เข้ามา ชิโระคุโมะซังอย่าลืมมาเลือกชิมนะครับ เผื่อจะเจอของที่ถูกใจ"

อย่างไรลูกพี่ลูกน้องซึ่งเป็นเจ้าของใหญ่ของร้าน ก็ตั้งราคาขนมและเครื่องดื่มในราคาต่ำ จนแซวกันเองว่าเป็นการเปิดร้านเอาสังคมกันอยู่แล้ว เขาในฐานะผู้จัดการจะลดลงไปอีกสักหน่อยก็คงไม่มีใครว่าอะไร

อย่างน้อยมีคนเข้าร้านเพิ่มอีกคน ก็ดีกว่ามานั่งมองพื้นที่เพาะปลูกไปวันๆ

"ชิโรคุโมะซังมีเครื่องดื่ม... หรือขนมอะไรที่ชอบไหมล่ะครับ"

ถ้าไม่มีในร้าน จะได้สั่งให้เรือสินค้าเอาเข้ามาส่งในรอบที่จะถึงนี้

ด้านหลังนั้นดูเหมือนจะเป็นการพิมพ์เพื่อใช้ในพื้นที่นี้โดยเฉพาะ เพราะเป็นแผนที่คร่าวๆแสดงที่ตั้งของร้านบนเกาะ

"หากชิโรคุโมะซังสนใจ 'ยูเมะโนะทซึคิ' (จันทราแห่งความฝัน) ยินดีต้อนรับเสมอครับ"

"ถ้ายื่นนามบัตรนี้ในเด็กๆในร้าน ผมจะบอกให้พวกเขาลดให้ยี่สิบเปอร์เซ็นต์ด้วย"

+

หยิบนามบัตรใบหนึ่งออกมา โชรู้สึกโชคดีที่ผู้จัดการอีกคนในร้านมักจะเตรียมของพวกนี้ใส่ไว้ในกระเป๋า พร้อมคำกำซับให้หมั่นตรวจดูว่ายังมีอยู่หรือไม่

"ลูกพี่ลูกน้องของผมมาถูกใจคฤหาสถ์เก่าบนเกาะนี้ ก็เลยซื้อมาปรับปรุงเป็นร้าน"

ด้านหน้าของนามบัตรพิมพ์ชื่อร้านและรูปผีเสื้อกับพระจันทร์ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ของร้าน ตามด้วยชื่อ 'สึกิโนะ โช' พร้อมตำแหน่งผู้จัดการและเบอร์ติดต่อ

+

(555ตีแจ้งเตือนเลยค่ะ)

"นั่นสิครับ พวกนี้ก็เรื่องสมมุติ" โชหัวเราะเบาๆ ปล่อยให้อะไรที่ได้ยินมาละลายไปกับเหล่าผีเสื้อ

"ผมก็ชอบที่ได้คุยแลกเปลี่ยนกับคุณเช่นกันครับ ชิโรคุโมะซัง"

พูดไปพลางก็ตบกระเป๋าเสื้อนอกไปพลาง

"จริงสิ ผมลืมแนะนำตัวกับคุณไป ว่าผมเพิ่งย้ายมาเปิดร้านคาเฟ่เมื่อครึ่งปีก่อน"

+

แม้โชจะมีคำถามว่าเด็กๆในร้านใช่ว่าจะช่วยเหลือตัวเองไม่ได้....

(หันมองนานาเสะ---)

เอาเป็นว่าเด็กส่วนใหญ่ในร้านก็เอาตัวรอดกันได้ดี

เหอะ~~ แต่เพื่อความสบายใจของอันจุ โชยอมสิ้นเปลืองแรงหน่อยก็ได้

(ส่วนเจ้าพวกปีสาม-----ยังต้องห่วงอีกเหรอ?)

.

@thk-mizuku.bsky.social

ข้อมูลร้าน - bit.ly/THK_yume_no_...

"ส่วนที่เสียดาย ก็คงเป็นความสัมพันธ์ที่สร้างไว้กับคนอื่น"

"มีบางคนที่หากคลาดกันแค่เพียงหนึ่งเสี้ยวพริบตา หากไม่มีเหตุการณ์ที่บรรจบกันหลายอย่าง ผมก็คิดไม่ออกว่าจะมีหนทางได้เจอกันอีกไหม"

อย่างเช่น.... ผู้ที่อยู่ภายใต้ดอกบ้วยบานสะพรั่ง สีสันที่อาจจะไม่มาบรรจบพบกันอีกเป็นครั้งที่สอง

"แล้วชิโรกาเนะซังล่ะครับ มีอะไรที่เสียดายหรือเปล่า ถ้าโลกนี้เป็นความฝัน"

ถามย้อนกลับไปบ้าง

"นั่นสินะ ถ้าเป็นผมในตอนนี้ ก็คงมีเรื่องทั้งเสียดายและไม่เสียดาย"

ยกมือข้างหนึ่ง ใช้ปลายนิ้วแตะข้อนิ้วเหมือนนับอะไรบางอย่าง

"ที่ไม่เสียดายก็คือเรื่องที่ทำไปแล้ว เพราะผมเชื่อว่า ถ้าเป็นตัวผม ไม่ว่าฝันอีกกี่ครั้ง ถ้าเป็นในสถานการณ์เดิม มีปัจจัยแบบเดิม ก็คงจะเลือกทางที่ไม่ต่างจากเดิม จึงไม่ค่อยเสียดายสักเท่าไร"

อย่างไรผลลัพธ์ก็ไม่ต่างกันนัก---

+

โดยเฉพาะ--- เมื่อคู่สนทนานั้น น่าสนใจเกินกว่าที่คาด

"นักกีฏวิทยา เป็นคำที่เพิ่งเคยได้ย้นเลยนะครับ" ถึงจะสนใจสีสันของพวกผีเสื้อ แต่ก็ไม่เคยนึกศึกษาเรื่องชีวิตความเป็นอยู่ของพวกมันที่อยู่นอกบ้าน หรือแมลงอื่นอย่างจริงจัง คำๆนี้เลยไม่เคยผ่านมาให้เห็น

ก่อนจะตอบคำถาม

"ถ้าโลกนี้เป็นแค่ความฝัน... อย่างนั้นหรือครับ"

+

(มาแล้วค่า หลังจอป่วยเลยฟื้นสภาพมาช้าหน่อย)

ประโยคแรกๆที่ได้ยิน โดยเฉพาะคำว่า 'ไร้จินตนาการ' และ 'โลกทัศน์แคบ'

ไปจนถึงคำที่บอกว่า 'น่าสนใจ'

เพราะถ้าคิดถึงพวกหัวแข็งที่บ้านใหญ่แล้ว ก็เป็นพวกประเภทในคำนิยามนั้นจริงๆนั้นแหละ

แต่พวกนอกสายตาเป็นอย่างไร โชก็คร้านจะกลับไปสนใจ แค่เพียงนึกถึงขึ้นมาอย่างนี้ ก็คิดว่าเป็นเรื่องเสียเวลาแย่แล้ว

+

"ความสามารถพิเศษของชิโรกาเนะซัง ก็น่าสนใจดีนะครับ"

"คงไม่ใช่ว่าคุณทำงานเป็นนักวิจัยแมลง หรืออะไรทำนองนี้ด้วยนะครับ"

"แม้ว่าบางครั้ง.. ผมจะเกิดความคิดขึ้นมาว่า --- ฟากไหนกันแน่ที่เกิดก่อนหรือหลัง แล้วสิ่งที่เราเห็น รู้สึกอยู่ตอนนี้ แท้จริงแล้วเป็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นมาจริงๆ หรือว่าเป็นภาพที่ฉายซ้ำจากเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วก็เถอะ"

"แต่คนที่ฟังผมพูดแบบนี้แล้ว ก็ชอบบอกว่าผมดูหนังมากเกินไป"

เลื่อนไปมองที่เหล่าผีเสื้อที่ยังไม่จากไปไหน

+

“ถ้าให้พูดตรงๆ ผมคิดว่าผมชอบความรู้สึกในตอนที่ได้รู้ว่าความฝันเชื่อมโยงออกมาสู่สิ่งที่เราเรียกว่าโลกความจริงได้อย่างไร น่าจะเหมาะกว่า"

ถ้าให้ระบุเจาะจงมากกว่านั้น ก็คือคือปฏิกิริยาโต้ตอบของผู้คนที่ได้รับรู้เรื่องนี้....

ดวงตาสองสีนั้นมองกลับ แม้จะนิ่งสงบ ทว่าก็ยังมีประกายราวกับค้นหาอะไรบางอย่าง

+

มือนั้นขยับลง ทำให้ผีเสื้อที่เกาะเมื่อครู่ กระพือปีกบิน

“แล้วชิโรคุโมะซัง--- สนิทกับเด็กๆพวกนี้มากไหมครับ”

แมงมุมตัวใหญ่กับผีเสื้อ สิ่งที่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้ เพียงแต่ความสัมพันธ์จะไปทางไหนก็เท่านั้น...

“ความจริงแล้วที่ผมชื่อโชเพราะมีความสามารถแปลกๆอย่าง... นานๆที ก็ฝันบอกเหตุได้อย่างงงๆ คนรอบตัวบอกว่าความแม่นระดับเก้าสิบเปอร์เซ็นขึ้นไป ก็เลยได้ชื่อว่าผีเสื้อ ที่เป็นตัวแทนของความฝัน”

ไม่รู้ว่าเรื่องก่อนหน้าหรือเรื่องราวที่เล่าในตอนหลัง เรื่องไหนที่เป็นจริง สิ่งไหนที่ถูกบอกว่าเป็นเรื่องล้อเล่น

“ที่ต้องอ้อมค้อมอย่างนั้น เพราะชื่อตรงๆอย่างยูเมะ(ความฝัน) ก็เป็นชื่อของเด็กคนอื่นไปแล้ว”

+

ดวงตาสองสีมองใบหน้าที่ฉาบด้วยรอยยิ้มของอีกฝ่าย ก่อนจะคลี่ยิ้มเหมือนผีเสื้อที่บินหยอกเย้ากับกลีบดอกไม้ ราวกับไม่รู้ว่านั้นจะเป็นดอกไม้ที่มีน้ำหวานหอมตามปกติ หรือมีน้ำหวานพิษที่เตรียมไว้หลอกล่อ

“แต่ถ้าพูดแบบนั้น ผมเองก็ต้องระวังตัวว่าจะมาเผลอติดใยที่มีใครบางคนถักทอเอาไว้หรือเปล่านะ”

ดูเหมือนในที่สุดผีเสื้อตัวนั้นก็ยอมร่อนลงเกาะตรงปลายนิ้ว

“ล้อเล่นคืนน่ะครับ---“

+

“เรียกว่าเคยชินกับการที่มีพวกเขาอยู่ใกล้ๆ ก็เลยเผลอมองตามทุกครั้ง เผลออยากทำความรู้จักมากกว่าครับ”

“ชินโรคุโมะซังเคยได้ยินเรื่องที่ว่าตั้งชื่อตามชะตาไหมครับ”

----- ผีเสื้อตัวหนึ่งบินมาใกล้ๆ

“ที่บ้านผมเป็นอย่างนั้น...”

“ดังนั้นรอบห้องที่ผมอยู่ จึงเต็มไปด้วยผีเสื้อ เหมือนผมถูกเลี้ยงดูมาพร้อมๆกับพวกมัน”

+

"บางทีที่เด็กๆพวกนี้เชื้อเชิญ อาจจะเป็นเพราะเราเองก็เป็นผีเสื้อเหมือนกัน"

โชยกมือขึ้น ไม่รู้ว่าจะมีเด็กน้อยตัวไหนสนใจมาเล่นด้วยหรือเปล่า...

"ผมชื่อโช โชที่เขียนด้วยอักษรที่มีความหมายว่าผีเสื้อ"

"ยินดีที่ได้พบ"

ความเคลื่อนไหวของผีเสื้อ ตัดกับความนิ่งสงบของดวงตา ที่ราวกับก้นบึ้งของบึงน้ำอันไร้สิ้นสุด

สีสันที่ตัดกัน ความรู้สึกขัดแย้ง หรืออะไรบางอย่างที่มากกว่านั้น ชวนให้รู้สึกสนใจมากกว่าจะปล่อยให้ผ่านเลยไป

โชก้าวเท้าเข้าไปหาร่างสีขาว

และทรุดตัวลงนั่งบนที่ว่างตามคำเชื้อเชิญที่ไม่รู้ว่าเป็นของเหล่าผีเสื้อตัวน้อย หรือผู้ที่อยู่ท่ามกลางพวกมัน

+

......

“พอดีเห็นผีเสื้อสีแปลกตาก็เลยเดินตามมา”

โชดึงเอาคาแร็กเตอร์ของผู้จัดการร้านออกมาตอบอย่างเป็นมิตร “ไม่คิดว่าจะมีคนอยู่ที่นี่ก่อน”

“ผมมารบกวนคุณกับเด็กๆพวกนี้หรือเปล่า”

(อยู่นอกร้านโชไม่ได้ใส่แว่นตาค่ะ)

(มาแล้วค่า~~ ขอบคุณมากๆเลย)

ผีเสื้อบินผ่านหน้า...

หากเป็นแมลงชนิดอื่นโชคงไม่สนใจแล้วปล่อยให้มันไปตามทางของมัน แต่เพราะเป็นผีเสื้อ แถมยังเป็นผีเสื้อที่มีสีแดงเป็นส่วนประกอบเล็กๆบริเวณปลายปีก ทำให้โชอดมองตามทิศทางที่มันไปไม่ได้

ดังนั้นเขาจึงเห็น ‘อีกสิ่ง’ ซึ่งอยู่ปลายสายตา

สีขาวที่โดดเด่นท่ามกลางสีสันต่างๆ

กับดวงตาที่จ้องมองมาเมื่อเหล่าสิ่งมีชีวิตตัวน้อยพร้อมใจกันกระพือปีก

+