doc : https://bit.ly/MamoruChiya | #THK_COMMU
เขาจ้องทังซะกุในมือ พิจารณาแล้วพิจารณาเล่าถึงสิ่งที่อยากเขียนลงไป
'ถ้าจะเห็นแก่ตัวสักหน่อย คงจะไม่เป็นไรหรอก เนอะ?'
┌
ขอให้
ตัวผม
มีความสุข
┘
"อ๊ะ [คุณ] นี่นา มาเขียนคำอวยพรด้วยกันไหมครับ?"
(แวะบวกสั้น ๆ ทักทายกันได้นะ👐)
เขาจ้องทังซะกุในมือ พิจารณาแล้วพิจารณาเล่าถึงสิ่งที่อยากเขียนลงไป
'ถ้าจะเห็นแก่ตัวสักหน่อย คงจะไม่เป็นไรหรอก เนอะ?'
┌
ขอให้
ตัวผม
มีความสุข
┘
"อ๊ะ [คุณ] นี่นา มาเขียนคำอวยพรด้วยกันไหมครับ?"
(แวะบวกสั้น ๆ ทักทายกันได้นะ👐)
.
วันผู้ปกครองอีกแล้ว
วันผู้ปกครอง ที่เขาต้องปั้นหน้าอีกครั้ง
ในตลอดช่วงเวลาชีวิตของจิยะ เขาไม่เคยปั้นหน้ายิ้มที่สร้างภาพให้ใครต่อใคร ยกเว้นเสียแต่ "คนในบ้าน"
.
ต่อให้ไม่บอกอะไรแต่ก็ต้องนั่งจมอยู่ในความคิดทุกครั้งว่า 'เธอ' คนนั้นจะล่วงรู้เรื่องวันผู้ปกครองหรือไม่
ทั้งที่หลบหน้าขนาดนั้นแท้ ๆ
.
วันผู้ปกครองอีกแล้ว
วันผู้ปกครอง ที่เขาต้องปั้นหน้าอีกครั้ง
ในตลอดช่วงเวลาชีวิตของจิยะ เขาไม่เคยปั้นหน้ายิ้มที่สร้างภาพให้ใครต่อใคร ยกเว้นเสียแต่ "คนในบ้าน"
.
ต่อให้ไม่บอกอะไรแต่ก็ต้องนั่งจมอยู่ในความคิดทุกครั้งว่า 'เธอ' คนนั้นจะล่วงรู้เรื่องวันผู้ปกครองหรือไม่
ทั้งที่หลบหน้าขนาดนั้นแท้ ๆ
เขาพิจารณามองสถานการณ์บนกิ่งไม้สักครู่ ก่อนจะตัดสินใจถอดรองเท้าของตัวเองออกมาเช่นกัน
เขาเล็งไปที่รองเท้าของอีกฝ่าย โยนมันไปสุดแรง
ตุ้บ ! ตุ้บ !
รองเท้าสองข้างกระเด็นกระเด้งลงมานอนแหมะแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น พร้อมกับบัตรนักเรียนเจ้าปัญหาใบนั้นที่กระดอนลงมาด้วย
"อ๊ะ- โชคดีไม่เบาเลยนะครับเนี่ย"
"เหมือนจะมีคนได้ของคืนสองอย่างเลยนะ ฮ่ะ ๆ"
เขาพิจารณามองสถานการณ์บนกิ่งไม้สักครู่ ก่อนจะตัดสินใจถอดรองเท้าของตัวเองออกมาเช่นกัน
เขาเล็งไปที่รองเท้าของอีกฝ่าย โยนมันไปสุดแรง
ตุ้บ ! ตุ้บ !
รองเท้าสองข้างกระเด็นกระเด้งลงมานอนแหมะแอ้งแม้งอยู่ที่พื้น พร้อมกับบัตรนักเรียนเจ้าปัญหาใบนั้นที่กระดอนลงมาด้วย
"อ๊ะ- โชคดีไม่เบาเลยนะครับเนี่ย"
"เหมือนจะมีคนได้ของคืนสองอย่างเลยนะ ฮ่ะ ๆ"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาถึงกับรีบก้มหงุดให้หายขำ แม้จะกลั้นไม่ได้จริง ๆ น่ะนะ
"ก็ใจกล้าดีนี่นา อิโอริคุง"
เมื่อเห็นอีกฝ่ายมองมาถึงกับรีบก้มหงุดให้หายขำ แม้จะกลั้นไม่ได้จริง ๆ น่ะนะ
"ก็ใจกล้าดีนี่นา อิโอริคุง"
พอเป็นของที่ชอบแล้วไม่รู้จะพูดอะไรเลยแฮะ
"ขอบคุณนะครับ น่ารักมากเลยล่ะ!"
เจ้าก้มหน้าแอบรอยยิ้มที่กว้างจนแก้มแทบปริ มองหมาน้อยไม้จิ๋วด้วยตาที่เป็นประกาย แกว่งมันเบา ๆ พิจารณามันว่าควรจะตั้งไว้ที่หอพักหรือห้อยไว้กับตัวดี
พอเป็นของที่ชอบแล้วไม่รู้จะพูดอะไรเลยแฮะ
"ขอบคุณนะครับ น่ารักมากเลยล่ะ!"
เจ้าก้มหน้าแอบรอยยิ้มที่กว้างจนแก้มแทบปริ มองหมาน้อยไม้จิ๋วด้วยตาที่เป็นประกาย แกว่งมันเบา ๆ พิจารณามันว่าควรจะตั้งไว้ที่หอพักหรือห้อยไว้กับตัวดี
เขามองของในมือสลับกับใบหน้าของประธานชมรม
"ผมไม่ควรสงสัย.. ใช่ไหมครับ? ^^'"
เขามองของในมือสลับกับใบหน้าของประธานชมรม
"ผมไม่ควรสงสัย.. ใช่ไหมครับ? ^^'"
"เจ้ากระดาษนี่ กินให้มันหาย ๆ ไปได้ไหมนะ..?"
"เจ้ากระดาษนี่ กินให้มันหาย ๆ ไปได้ไหมนะ..?"
"เอาเป็นว่า ขอบใจนะครับ"
(ขออนุญาตวาดนะคับ น่ารักมากเลยยย)
"เอาเป็นว่า ขอบใจนะครับ"
(ขออนุญาตวาดนะคับ น่ารักมากเลยยย)
"อุหวา~ ไม่คิดว่าจะได้อาหารฟรีทานตอนเช้า ๆ นะครับเนี่ย" ว่าพลางยกเจ้าก้อนโอนิกิริที่ได้รับจากมือขึ้นมาโบกไปมา
เขายิ้มให้กับเหล่าพนักงาน ก่อนจะงับโอนิกิริคำโต
"อื้ม! รสแซลม่อนเทอริยากิล่ะครับ ฮ่ะ ๆ ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ!"
(อดใจไม่ไหว น่ารักมากเลยครับ🥺✨)
"อุหวา~ ไม่คิดว่าจะได้อาหารฟรีทานตอนเช้า ๆ นะครับเนี่ย" ว่าพลางยกเจ้าก้อนโอนิกิริที่ได้รับจากมือขึ้นมาโบกไปมา
เขายิ้มให้กับเหล่าพนักงาน ก่อนจะงับโอนิกิริคำโต
"อื้ม! รสแซลม่อนเทอริยากิล่ะครับ ฮ่ะ ๆ ขอบคุณสำหรับอาหารนะครับ!"
(อดใจไม่ไหว น่ารักมากเลยครับ🥺✨)
"ฮ่ะ ๆ พาเพื่อนมาด้วยหรอครับ?"
"เอ๊ะ มาคนเดียวนี่นา"
"ฮ่ะ ๆ ล้อเล่นน่ะล้อเล่น ไม่มีใครมาด้วยหรอกครับ"
"..คิก.. คิก.. คิก.."
衛•茅也 | มาโมรุ จิยะ
3年 | 178/68
สัมผัสพิเศษลักษณะที่ 4
doc : bit.ly/MamoruChiya
(ps.ไม่มีใบโค เนียนรู้จักได้เลยค่ะ !)
"ฮ่ะ ๆ พาเพื่อนมาด้วยหรอครับ?"
"เอ๊ะ มาคนเดียวนี่นา"
"ฮ่ะ ๆ ล้อเล่นน่ะล้อเล่น ไม่มีใครมาด้วยหรอกครับ"
"..คิก.. คิก.. คิก.."
衛•茅也 | มาโมรุ จิยะ
3年 | 178/68
สัมผัสพิเศษลักษณะที่ 4
doc : bit.ly/MamoruChiya
(ps.ไม่มีใบโค เนียนรู้จักได้เลยค่ะ !)