"...ก็ เรียกว่าสนุกก็คงได้ล่ะมั้ง?"

สายตาของจิโตเสะมองตามมือของอีกคน วิธีจัดดอกไม้ของแต่ละคนมักจะต่างกันออกไป ดูเหมือนว่าเขาจะตั้งใจดูอยู่ไม่น้อย

"อันนี้ รุ่นพี่จัดเล่นๆเหรอ? หรือว่าจะเอาไปไว้ที่ไหน"
คำพูดไม่มีหางเสียง เรียกว่าเหมาะสมกับหน้าตาก็คงได้

"...ก็ได้อยู่หรอก"

จิโตเสะหันไปมองเค้กรสกาแฟที่ยังทานไม่หมด และซากเทียนที่ละลายไปพอตัวแล้วที่ถูกทิ้งอยู่ไม่ไกล

"แต่เป่าเทียนไปแล้วนะ"

"...เอ๊ะ?"

จิโตเสะกะพริบตาปริบ ปกติแล้วไม่ค่อยมีใครอยากนั่งคุยกับเขาดีๆเท่าไหร่ เจ้าตัวเลยตกใจไม่น้อย

หลังจากเก็บของในมือเข้ากระเป๋ากางเกงไปเขาก็พยักหน้ารับ ก่อนจะไปลากเก้าอี้ว่างๆจากแถวมุมห้องมานั่ง

อยู่ต่ออีกหน่อยคงไม่เสียหาย

" !? "

จิโตเสะสะดุ้งแทบตัวโยน ไม่ได้ยินซักนิดว่าอีกคนเดินมาอยู๋ข้างหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ มือรีบซ่อนพวงกุญแจให้พ้นสายตา แต่ก็ไม่รู้ว่าโดนอีกคนเห็นไปแล้วรึยัง ...

" อ่า ครับ- "

เผลอหลุดคำสุภาพออกไป ทั้งๆที่เวลาปกติจะแค่พยักหน้าให้แท้ๆ

เจ้าตัวไม่ได้เอ่ยขัดอะไรเมื่ออีกคนถือวิสาสะนั่งลงข้างๆ ดูเหมือนว่าจะยังนั่งเล่นกับหมาอยู่ แบมือให้เจ้าสองตัวแปะมือด้วยไปพลาง

จิโตเสะเงยหน้าขึ้นมามองเมื่ออีกฝ่ายถามขึ้นมา ไม่ได้ดูเสียใจหรือโกรธ

"ก็ไม่มีใครให้ชวนไง เลยมาคนเดียว"
"เดี๋ยวตอนเข้าก็มีคนมาอวยพรเองแหละ"

"อ้ะ"
เผลอหลุดเสียงออกมาจากปากเมื่อเห็นว่าห้องชมรมไม่ได้ว่างเปล่าอย่างที่คิดไว้

จิโตเสะชะงักไปครู่หนึ่งเหมือนพยายามนึกว่าคนตรงหน้าเป็นใคร พอจำได้คร่าวๆว่าอีกคนเป็นรุ่นพี่ก็ก้มหน้าให้เป็นการทักทาย ไม่ได้ตอบกลับไปเป็นคำพูด

เด็กหนุ่มผมแดงสาวเท้าเข้าไปที่มุมหนึ่งของห้องชมรม ก้มงุดอยู่ตรงนั้นคณู่หนึ่งก่อนจะหยิบบางอย่างขึ้นมา พวงกุญแจตุ๊กตากระต่ายติดโบว์สีชมพู

"ว่าแล้ว อยู่นี่เอง"

จิโตเสะถอนหายใจ ถ้าว่ามาแบบนั้นจะเถียงด้วยก็คงไม่ได้ประโยชน์อะไร

ก้มหัวลงไปลูบหัวเจ้าหมาสองตัวที่นั่งเรียงกันอยู่ตรงหน้า ก่อนจะเงยหัวขึ้นมาตัวคำถามของอีกคน

"ฉลองวันเกิด"

ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ก็มีแค่ตัวเขาคนเดียว เค้กรสกาแฟชิ้นเล็กๆที่ไม่อร่อย และแสงไฟจากร้านสะดวกซื้อและหน้าต่างของอพาร์ทเมตน์ใกล้ๆเท่านั้น เป็นปาร์ตี้วันเกิดที่เหงาที่สุดในหมู่เกาะญี่ปุ่นเลยก็คงว่าได้

🎂 » [ วันเกิด - 5/5/2025 ]

bsky.app/profile/thk-...

จิโตเสะรีบหันขวับไปทางต้นเสียง เผื่อว่าเป็นอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่หมา

อ่า โชคดีไป เป็นเจ้าสองตัวที่เขาคุ้นหน้าคุ้นตา กับชายร่างสูงผู้เป็นเจ้าของ

อาจจะเพราะวันนี้ไม่มีมีใจเริงร่าเต็มที่ เขาไม่ได้ทักทายเจ้าหมาด้วยความตื่นเต้นเหมือนทุกที

วางเค้กที่ทานไม่หมดไว้ในที่ที่เจ้าหมาจะเอื้อมไม่ถึง ก่อนจะหันไปกึ่งทักทายกึ่งดุคนที่เดินตามมา

"พาหมามาเดินเล่นเวลาป่านนี้ อันตรายไปหน่อยมั้ย?"

มือข้างหนึ่งถูกยกขึ้นมานวดขมับเบาๆ จิโตเสะถอนหายใจเมื่อรู้สึกได้ว่าเสียงรอบตัวนั้นเพลาลงไปเล็กน้อย

" อ่า หนวกหูเป็นบ้า แต่ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไรหรอก"
เขาเงยหน้าขึ้นไปมองบนฟ้าอีกครั้ง ดูเหมือนว่าเงามืดนั้นจะยังไม่หายไป

"มีใครไปลบหลู่เทพที่ไหนเข้ารึไงกัน..."

เขาบ่นกับตัวเอง ถึงจะไม่ค่อยเชื่อถือเรื่องอะไรแบบนี้มากเท่าไหร่ แต่ก็นึกไปเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย

"ว่าแต่เธอล่ะ เป็นไงบ้าง"

"ก็..ไม่มีอะไรมากนะ? ส่วนใหญ่ก็อยู่บ้าน ได้ไปเที่ยวไม่กี่ครั้งเอง"

ถึงจะพูดว่าไปเที่ยว แต่ก็ไปแค่พิพิธภัณฑ์สัตว์น้ำแถวอพาร์ทเม้นท์เท่านั้น แค่เดินไปสิบนาทีก็ถึงแล้ว

"ที่ดูน่าตื่นเต้นที่สุดก็คงเป็นอาทิตย์นึงที่ต้มราเมนกินที่บ้านล่ะมั้ง ซื้อของสนุกดี"

ราเมนที่พูดถึงนั้นไม่ใช่ราเมนถ้วยกึ่งสำเร็จรูปแต่อย่างใด หมายถึงว่าเขาตั้งหม้อต้มซุปราเมนแบบจริงจังเพื่อทำโชยุราเมนกินเองต่างหาก..

(/บวกได้คับ มาแฮปปี้เบิร์ธเดย์หมาแดงได้เลย 🥺มาแย่งเค้กกินก็ได้ (??))

"...กินให้หมดแล้วค่อยกลับบ้านแล้วกัน"

พอตัดสินใจได้แบบนั้นก็นั่งลงบนพื้นคอนกรีต ให้แสงสีเย็นจากร้านสะดวกซื้อสาดเข้าแผ่นหลัง มือหยิบส้อมพลาสติกที่แถมมาตักเค้กเข้าปากทีละคำ

อ่า ไม่น่าซื้อรสนี้มาเลย ไม่อร่อยซักนิด

ปีนี้ก็ได้เป่าเค้กตัวคนเดียวอีกแล้ว คิดถูกจริงๆเหรอที่มาอยู่ที่นี่ ถ้ายังอยู่ที่บ้าน ก็จะมีคนอยู่ด้วยเวลาเป่าเค้กแท้ๆ

ความคิดมากมายวนเวียนว่ายอยู่ในหัวเหมือนกับฝูงปลาในบ่อ

ดวงตาสีฟ้าจ้องแสงเทียนบนเค้กไม่วางตา ไขเทียนค่อยๆละลายลงไปทีละนิด ถ้าไม่รีบเป่ามันไปตอนนี้ก็จะสายไปแล้ว

ฟู่ว

ถึงจะไม่อยากทำแบบนั้นในวันที่อยู่คนเดียว แต่ลึกๆในใจก็เสียดายเค้กที่ซื้อมาซะได้

เวลาผ่านไปไม่ถึงนาที อย่างน้อยก็เริ่มชินชากับเสียงตะโกนอื้ออึงไปบ้าง แต่ความมืดที่ล้อมตัวอยู่ก็ยังไม่หายไปเสียที

จนกระทั่งมีแสงเล็กๆจากด้านหลัง โคมกระดาษ...?

เด็กหนุ่มผมแดงสะดุ้งโหยงเมื่อรู้สึกถึงสัมผัสบางอย่างบนแผ่นหลัง พอหันขวับไปก็ได้พบกับใบหน้าของคนที่คุ้นตา

เด็กสาวตัวเล็กผมสีม่วงที่ใช้นามสกุลคล้ายกันกับเขา

"อะไรกัน คันซากิเองหรอกเหรอ ตกใจหมด.."

เขาเงยหน้าขึ้นมาจากโทรศัพท์มือถือเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของอีกคน จิโตเสะหรี่ตามองชามที่อีกคนแบกกลับมา ดูท่าจะไม่เชื่อเท่าไหร่ว่าแถมโดนมาให้จริงๆ

"อ่า เหรอ โชคดีจังนะ"

ดูเหมือนว่าจะยังไม่อิ่มจริงๆแฮะ...

(ได้เลยคับ 🌸)

(เรา เราเพิ่งเห็น 😭💥 แง้ น่ารักมาก ขอบคุณมากๆเลยค้าบ 🥺💙)

—ถึงจะพูดว่าเป็นการติดสินบน แต่จริงๆแล้วเขาก็แค่เอาลูกอมไปยัดใส่มืออาจารย์ประจำห้องพยาบาลเท่านั้นแหละ ไม่ใช่การแลกเปลี่ยนด้วยเงินหรืออะไรทั้งนั้น

โรงเรียนนี้แปลกจริงๆ อาจารย์ยอมให้ทำอะไรแบบนี้ได้ด้วย

"อ่า เจอกัน"
เขาพยักหน้ารับ ไม่ได้โค้งลงไปเหมือนที่อีกคนทำ เขายืนจ้องหน้าอีกคนนานเกินกว่าปกติเล็กน้อยก่อนจะผละตัวออกมา

แปลกจัง เมื่อกี้รู้สึกเหมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ลืมไปซะแล้ว

(ไหว้แรงๆ กลับมาแล้วคับ 🙇)

"อ่า ฉันอยู่แถวนี่แหละ"
ใช้ฝ่ามือตบโต๊ะเบาๆเป็นการย้ำว่าเขายังไม่ไปไหน แขนข้างหนึ่งเกยบนโต๊ะเพื่อใช้เป็นที่วางคาง

"...แต่ยังไม่อิ่มอีกเหรอ นั่น-"

เขาหันไปนับหอคอยที่สร้างจากชามเปล่าบนโต๊ะก่อนจะพูดต่อ

"ชามที่สิบสามแล้วนะเธอ?"