"อ่า..งั้นหรอครับ ไม่เป็นไรเลย ถ้ารู้จักค่อยเอาไปให้ก็ได้ครับตอนแรกผมก็คิดๆอยู่ว่าจะเอาบัตรไปไว้ที่ห้องพักครูดีไหมเพราะถ้าเป็นเซนเซละก็ต้องรู้จักหน้าตาของนักเรียนตัวเองอยู่แล้ว"

เขายิ้มให้เบาๆก่อนจะก้มขอบคุณอย่างสุภาพก่อนจะเงยหน้าขึ้นมารับข้อเสนอ

"อ่าถ้างั้นขอบคุณมากๆเลยครับ เรื่อแว่นน่ะ จริงๆแล้วมันแพงพอสมควรเลยเพราะผมสายตายาวมาก แว่นมันเลยไม่ค่อยเหมือนคนอื่นซักเท่าไหร่"

"เก่งสิ จำลักษณะและรายละเอียดของสิ่งที่ตนเองสนใจได้ก็เก่งมากๆแล้ว ขอแค่มีความรู้เดี่ยวกับมัน นั่นแหละเก่งมากเลย" เขายกมือขึ้นทำท่าชี้ตัวเองด้วนความงุนงง

"ผมน่ะหรอ"

"ฮ่าๆๆ คือผมสายตายาวน่ะเลยจำเป็นต้องใส่ตอนเขียนกับดูอะไรใกล้ๆ ตัวผมจริงๆก็แค่อยากเรียนให้พอรู้เรื่องเท่านั้นแหละ ไม่ได้ถึงขั้นฉลาดหรอก" เขาหัวเราะออกมาจนน้ำตาไหลไม่นึกเลยว่าแว่นทำให้รูปลักษณ์เขาเป็นแบบนั้น

"อ่อ..ที่เดินลงไปน่ะ แวะไปหาพี่สาวด้วยน่ะครับ ตรงอาพาร์ตเมนต์ใกล้ๆร้านสะดวกซื้อ"

"แล้วก็เป็นการออกกำลังกายไปในตัว จริงๆผมชอบออกกำลังกายน่ะ"

ในขณะที่พูดมือก็ควานหาแว่นไปด้วยจนกระทั่ง..

"อ้ะ..นี่มัน แว่นผมนี่"

เขาจับแว่นที่ซุกอยู่ใต้พุ่มไม้ยกขึ้นมามันตกอยู่ตรงที่ใกล้ๆตรงที่เขานั่งนั่นเองเขาหันมายิ้มตาหยีใส่คิเคียวด้วยความดีใจ

"แหะๆขอบคุณนะครับคิเคียวซัง ในที่สุดก็เจอแล้ว"

พอเขาเห็นอีกฝ่ายพูดถึงคำทำนายจึงยื่นหน้าไปดูเมื่อได้เห็นสีหน้าก็เปลี่ยนทันที ก่อนจะยัดขนมชิ้นใหม่ใส่มืออีกฝ่ายไปแทน

"แหะๆ..อันนี้น่ะห้ามกินนะครับ"

เขาเก็บขนมในมืออีกฝ่ายไปแล้วของเหลวสีดำๆแปลกๆติดมืออีกฝ่ายอยู่ด้วยก็เตรียมบริการเช็ดให้เสร็จสรรพ พวกสิ่งแปลกๆนั่นเล้นเขาอีกแล้วเขาไม่ได้ทำคำทำนายน่ากลัวๆแบบนั้นเสียหน่อย

"ทานให้อร่อยนะครับ" จิเสะยิ้มกลบเกลื่อนเหตุการณ์เมื่อครู่

" อ้ะ..ขอโทษด้วยนะครับ สงสัยจะเผลอเอาอันที่ทำพลาดมารวม เพราะงั้นรับอันใหม่ไปเยอะๆเลย "

เขาพูดด้วยสีหน้าและน้ำเสียง ลนลานว่าแล้วก็หยิบคุกกี้เสี่ยงทายอีกหลายอันยัดใส่มืออีกฝ่ายเป็นการขอโทษ

" ขอโทษด้วยจริงๆครับ! "