ตัวเองเดินตามมาติดๆ สายตาก็พลางมองร้านรอบข้างจนอีกฝ่ายได้หยุดลงตรงหน้าร้านๆหนึ่ง

'ส้มเต็มไปหมดเลยแฮะ'

"ของกินหน้าตาน่ารักดีจัง"

เธอกล่าวออกมาเล็กน้อย เหมือนจะพูดกับตัวเองแต่ก็ดังพอให้อีกฝ่ายได้ยิน

"ซาคิเอะซังสนใจอันไหนเหรอคะ?"

ในใจยังเลือกไม่ได้เท่าไหร่ จะเลือกน้ำก็ยังไม่ได้หิวน้ำขนาดนั้น ดูท่าตัวเองคงต้องเลือกระหว่างวุ้นดังโงะกับวุ้นส้มล่ะนะ

ไม่เคยคิดในมุมมองนั้นมาก่อน คงเป็นเพราะชอบความเถรตรงอยู่แล้วล่ะมั้ง เช่นขนมก็แค่มีไว้เพื่อกิน-แค่นั้น

เรื่องความประณีตในงานฝีมือไม่ใช่อะไรที่เธอแคร์สักเท่าไหร่ อย่างน้อยก็จนถึงตอนนี้ล่ะนะ

"..."

พอได้ฟังก็ทำให้ได้กลับมาฉุกคิด

"นั่นสินะคะ.."

"ซาคิเอะซังนำทางได้เลยนะคะ"

หลังจากที่อีกฝ่ายได้ทำให้ฉุกคิด ไหนขอดูหน่อยซิว่าขนมที่เลือกจะเป็นยังไง

"อืม.."

ดธอพยักหน้าเล็กน้อย สายตาสาดส่องมองหาถังขยะที่อยู่แถวนั้น โชคดีที่มีตั้งอยู่ไม่ไกลเกินไป

"งั้นเหรอคะ.. อืมม ขนมที่หน้าตาน่ารักมันก็น่ากินจริงๆนั่นแหละค่ะ

แต่พอหน้าตาน่ารักแล้วชอบตั้งความหวังกับรสชาติไว้สูงพอตัว.."

มือปล่อยก้านไฟเย็นลงในถังขยะเมื่อเดินถึงแล้ว
ในหัวพลางย้อนนึกถึงความผิดหวังเวลาที่ขนมไม่อร่อยตามคาด

ถ้าเราไม่คาดหวังก็ไม่ผิดหวังล่ะนะ

"ขอบคุณค่ะ"
"เช่นกันนะคะจุนอิจิซัง"

เธอก้มหัวเพื่อนกล่าวขอบคุณกับร่ำลาอีกฝ่าย
อย่างน้อยก็ถือว่าไม่เลว มีคนช่วยยกของแถมหาโต๊ะว่างให้

เขาก็ดูนิสัยดีนี่นา

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยกันเช่นกันนะคะะ(๑´ㅂ`๑))

เธอค่อยๆลุกตามเมื่ออีกฝ่ายลุกแล้วเป็นที่เรียบร้อย ในหัวพลางคิดว่ามีอะไรในงานที่น่าสนใจ
แต่สุดท้ายก็คิดไม่ออก

"ก็ไม่ได้มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษหรอกค่ะ"

"ชิเอะกินได้หมด"

ตราบใดที่ไม่หวานจนเลี่ยนหรือรสชาติจัดเกินไปก็ไม่มีอะไรที่ไม่ชอบเป็นพิเศษ

ในมือยังถือก้านไฟเย็นที่ตอนนี้เป็นแค่ก้านเปล่าๆ ดับสนิท

ของหวานงั้นเหรอ ถึงจริงๆจะไม่ได้ชอบเป็นพิเศษแต่ตามใจอีกฝ่ายไปเลยท่าจะสบายกว่า

"ก็ชอบอยู่นะคะ"
"แล้วของหวานนี่ ซาคิเอะซังชอบอันไหนเป็นพิเศษงั้นเหรอคะ"

ก็นะ ในงานแบบนี้มีซุ้มของหวานอยู่แทบนับไม่ถ้วนเลยนี่นา

ประกายแสงจากไฟเย็นค่อยๆมอดดับลงช้าๆจนตอนนี้เหลือเพียงแค่ความมืด

'อา ดับซักที'

'จำได้ด้วยแฮะ ไม่แย่เลยนี่'

เธอพลางคิดในใจ แอบดีใจเล็กน้อย คงเพราะไม่ค่อยได้คุยกับใครในชมรมเท่าไหร่ล่ะนะ

"อา ใช่ค่ะ ชิเอะ ซาโต้ ปีสองค่ะ"

เธอกล่าวตอบพร้อมแนะนำตัว สายตายังคงสาดส่องไปมามองหาโต๊ะในห้องสมุดที่ยังว่าง
คงเพราะด้วยความที่เป็นช่วงสอบเลยหาได้ยากเป็นพิเศษล่ะนะ

"ส่วนรุ่นพี่คือ...?"

อย่างน้อยก็ขอทำความรู้จักไว้เป็นมารยาทสักหน่อยก็แล้วกันนะ

'จะตกใจอะไรขนาดนั้นกัน'

ถึงจะคิดแต่ก็ไม่ได้กล่าวออกไป ตัวเธอเองก็ไม่ได้มีนิสัยที่ชอบแกล้งคนอื่นเท่าไหร่เสียหน่อยเลยแอบตกใจกับปฏิกิริยา

'ให้ช่วยมั้ยงั้นเหรอ?'

"งั้นก็..ขอรบกวนด้วยนะคะ"

เธอตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่ยังคงฟังดูเรียบเฉยแบบเดิม

ถึงมีคนยื่นข้อเสนอมาแล้วมันทำให้ชีวิตลำบากน้อยลง ใครมั่งจะปฏิเสธ

(ขอมา+นะคะะ)

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่ตัวชิเอะเองมาสิงอยู่ที่ห้องสมุด น่าจะเป็นไม่กี่ที่ ที่จะเจอเธอได้
ตอนที่กำลังขนหนังสือสำหรับติวสอบสายตาก็ได้ไปสบกับอะไรบนพื้น

ยางลบ?

เมื่อมองซ้ายมองขวาก็เห็นแค่เด็กหนุ่มที่ดูท่าจะเป็นรุ่นพี่เป็นคนที่อยู่ใกล้ที่สุด
ถึงจะไม่ชอบพูดคุยกับใครนักแต่วันนี้ก็ขอเป็นคนดีซักวัน

" อ่า....
นี่ยางลบคุณรึเปล่าคะ? "

เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าอีกฝ่ายอยู่รุ่นไหน