เบียคุยะจงใจเมินประโยคแรกที่อีกฝ่ายพูดไปโดยสิ้นเชิง

"บงบอสบ้าอะไร นายน่ะเดินนำไปเลย"
ทำทีจิ๊ปากขัดใจเล็กน้อยแล้วก็ส่งสัญญาณให้อีกฝ่ายเดินนำ ยังไงเขาก็เดินช้ากว่าอยู่ดี

"เจ้าน้องน้อยของนายมันไม่เป็นอะไรมากหรอก ยังไงก็สลับกันในชั้นปีเองนี่นา"

"ถ้าเป็นห่วงนักก็ลงไปดูแถวๆห้องประชุม เผื่อบัตรพวกเราอยู่ที่นั่นด้วย"

เห็นท่าทีอีกฝ่ายก็ทำเอาเขาสนุกอกสนุกใจ
"เรียกมาสิบปีแล้วยังไม่ชินอีกหรอ แต่น่าเสียดายเพราะจะไม่เลิกล่ะ"

เบียคุยะเดินตามแรงลากแรงจูงของอีกฝ่ายพลางฟังคำบ่นโดยไม่อิดออด แต่ก็ไม่พ้นเอ่ยเสนอไอเดียของตัวเองบ้าง
"มันไม่น่าจะอยู่แถวนี้ป้ะะ เราลองไปหาชั้นล่างๆดีกว่าน่า"

แต่ดีที่สุดคือรอเวลาหมดแหละ ซึ่งไอคนข้างหน้ายอมที่ไหน

ช่วงเวลาโฮมรูมที่หดหู่เหมือนกับทุกๆปี อยากหลับหนีให้มันรู้แล้วรู้รอด
เบียคุยะในชุดฮู้ดสีเข้มทับเครื่องแบบนั่งฟุบอยู่กับโต๊ะ ไม่คาดหวังให้มีเรื่องวุ่นวาย

แต่แล้วเสียงตามสายก็เหมือนนรกเรียกหา ถึงปีที่แล้วไม่ได้ต่างกันมากเท่าไร

พลันคิดว่าจะหลับหนีมันซะ เพื่อนรักเพื่อนเลิฟก็ดันรู้จังหวะจะชวน

"อ่า เอาสิ ฮิ๊คุง~ ง นำทางผมไปสิ"
น้ำเสียงยียวนดังออกมาจากปากเหมือนทุกครั้งเมื่อยังเล็ก พลางบิดเนื้อบิดตัว

เหมือนชั่วยามที่เขาเงียบ เสียงทุกอย่างก็เงียบลง จนผิดวิสัย

แต่โชคอันที่บรรยากาศไม่ชอบมาพากลนี้หายไปหลังจากอีกฝ่ายเอ่ยเสียงขึ้นมา

แต่น่าเสียดายที่เบียคุยะไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่ดีเท่าไหร่ เขาเลือกที่จะยืนยิ้มนิ่งๆต่ออีกหลายนาที

"ทาคัตสึคาสะ เบียคุยะ จากห้องF" เสียงไร้อารมณ์เปล่งออกมาจากเจ้าตัว ขัดกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้มจนตาปิดเสียเหลือเกิน อ่า
[/กราบ/ ขอโทษที่ช้าครับ]

ช่างเป็นเวลาที่ไม่เหมาะกับการอยู่ด้านนอก หากไม่ติดว่าต้องออกมาซื้อของเข้าหอ เขาก็คงจะไม่มาเช่นกัน

แต่ระหว่างหิ้วของกลับดันเจอคนจ้องเขม็งซะได้สิ ความรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัยกับเหงื่อที่เริ่มไหลตามความกังวล

แต่ยิ้มสู้ไปก่อนละกัน
/เบียคุยะหงายการ์ดยืนยิ้มตาหยีนิ่งๆ/

[ ขอแถม ผมด่าให้ก่อนไปล่าท้าผีกัน ]

[ ไม่เบียคุเยอะหรอกครับ เพราะเรามีกันแค่สามคน แต่ชิองมีตั้งหกแน่ะ

รอชมสาวน้อยเวทย์มนต์เลยครับ ฮิฮิ]

[ผมทำอะไรได้ หมอนี่ไม่เอาสังคม54555555555555 ปล่อยคุยะกลับไปนอนฟุบบนห้อง /ชมรูทแบบชิวๆ กาวๆ โอ้ย5555555]

...เบียคุยะชะงักเล็กน้อยก่อนเหลียวหลังมามอง
"ตอนแรกอยากรู้แหละ"

เขาตอบกลับก่อนส่ายหน้า
"แต่แค่นายฮัมไม่กี่นาทีก็หลอนหูพอแล้ว ถ้านายไม่ได้ต้องการอะไร"

"ก็ไม่ใช่เรื่องของผม จะให้ทำอะไรค่อยเรียกแล้วกัน"
แล้วเจ้าตัวก็เดินต่อโดยไม่สนใจอะไร

เบียคุยะพึ่งจะกลับมาจากทานข้าวเที่ยง เขาคิดว่าเขาจะกลับไปที่ห้องเรียนเลย แต่ดันได้ยินเสียงที่คุ้นเคยเอาซะก่อนนี่สิ

ถึงจะฮัมเพลงแว่วมาแต่ไกล เขาว่าใช่แน่ๆ
"...เอรินัจจิ ฮัมเพลงอะไร"

เป็นเพลงที่ น่ากลัว และทำเอาเขารู้สึกแย่ที่เดินมา แต่พลั้งปากถามไปก่อนแล้วสิ ตีเนียนไม่รุ้จักแล้วเดินไปเลยได้ไหม ...ได้แหละ

คิดได้ก็ทำท่าจะเดินจากไป
[/หมอนี่ไม่ค่อยตามโลกเลยไม่รู้จักเพลง]