“อ่ะ... ไม่ต้องเลี้ยงขนมหรอก”

เธอยกมือขึ้นพลางโบกไปมาเชิงว่าไม่เป็นไร เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมากนี่นาสำหรับเธอ เธอหลุบตามองพื้นเล็กน้อย

“เอาไว้ เจอกันแล้วไปหาร้านขนมกินด้วยกันก็ได้”

“ไว้เจอกันนะ”

ในประโยคสุดท้ายนัยต์ตาเธอกลับมามองอีกคนดังเดิม เป็นการบอกลา

เธอพยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะกวาดตามองรอบๆ

“ตรงนั้น”

เธอชี้ไปยังม้านั่งตัวหนึ่งที่อยู่ไม่ไกล ก่อนจะเริ่มเดินนำไปยังม้านั่งก่อนจะนั่งลงและวางกล่องยากิโซบะไว้ที่ว่างข้างๆแล้วรีบหยิบเงินออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นคืนอีกคน

ใช่แล้วเธอต้องคืนให้ได้!

อ่ะ

ไม่ทันที่เธอจะได้หยิบกระเป๋สเงินขึ้นมาก็พบว่าอีกคนชิงจ่ายเงินไปก่อนซะแล้ว เธอควรจะทำยังไงดี นัยต์ตาของเธอมองสลับระหว่างอีกคนกับยากิโซบะด้วยความลังเลเล็กน้อย

”ขอบคุณค่ะ“

เธอรับมา แต่ว่าตอนแรกกะจะหยิบเงินคืนให้เลยแต่ว่าจะให้อีกคนถือไว้นานรอเธอหยิบเงินมายื่นให้มันก็.. เอาเป็นว่าเธอคงต้องคืนเงินอีกฝ่ายตอนเธอมือว่าฃทีหลังแทนแล้วหล่ะ uu

เธอพยักหน้าเมื่ออีกคนพูดจบก่อนจะยืนนิ่งๆเพราะนึกว่าอีกฝ่ายจะเดินนำไปก่อนแต่พอเห็นว่าอีกคนไม่ได้เริ่มเดินเธอจึงรู้ตัวว่าตนเองนั่นแหละที่ต้องเป็นฝ่ายเดินนำไปก่อน ปกติแล้วเธอมักจะชอบเดินตามคนอื่นเสมอเลยไม่ชินเท่าไหร่

เธอเดินนำไปต่อแถวหน้าร้านที่ขายยากิโซบะ

“อาชิยะซังจะเอาด้วยมั้ยคะ?”

เธอมองยังร้านค้าต่างๆก่อนจะยืนคิดเงียบๆไปพักใหญ่ สุดท้ายเธอก็ได้รับคำตอบ

“...ยากิโซบะ”

เธอพูดออกมา เอาจริงๆก็มีที่เธอลังเลอยู่หลายอย่างแต่ถ้าให้ไม่เป็นการแวะหลายที่และอยู่ท้องก็ต้องเป็นยากิโซบะใช่มั้ยหล่ะ

เธอผงกหัวก่อนจะยืนนิ่ง เหลือบมองอีกคนได้แต่สงสัยในใจว่า อีกฝ่ายมาคนเดียวหรอ? ปกติแล้วถ้ามางานเทศกาลแบบนี้เขาชวนคนอื่นคุยกันยังไงนะ /กุมหัว เธอตัดสินใจที่จะหยิบโทรศัพท์ออกมาก่อนจะพิมพ์ข้อความนัดแนะกับคนทางบ้านเล็กน้อย แต่ดูเหมือนพวกเขาคงจะไม่อ่านในเร็วๆนี้ แต่จะให้ยืนรอแบบนี้ต่อไปหรอ

“อาชิยะซังไปหาอะไรกินมั้ยคะ?”

เธอชี้ไปที่ซุ้มขายอาหาร

”..“

เธอผงกหัวแม้จะยังลังเลอยู่บ้าง แต่ก็ดีใจที่เธอจำอีกคน(?)ได้จริงๆนั่นแหละ เพราะปกติแล้วเธอจะจำคนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่นี่นะ

”ผ่านไปด้วยดีค่ะ“

เธอเอ่ยตอบด้วยประโยคสั้นๆ ไม่รู้ว่าควรจะพูดอธิบายว่ายังไง สำหรับเธอมันไม่ได้มีอะไรพิเศษแม้ว่าจะชวนให้รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆในบางครั้งก็เถอะ

”แล้วยาเอะซัง....?“

(โฮะจังก็น่ารักกกกสุดสุดไปเลยค่ะ!💕)

...

“ความจริงมากับพี่ค่ะ”

เธอหลุบตามองพื้นอีกครั้ง

“แต่ตอนนี้เหมือนจะคราดกัน”

เธอถอนหายใจออกมาเบาๆอย่างหนักใจ ถ้าสุดท้ายแล้วเธอต้องมายืนอยู่คนเดียวแบบนี้ เธอคงไม่ออกมาแต่แรกหล่ะนะ

...

เมื่อได้ยินเสียงเรียกเธอจึงเงยหน้าขึ้นมาจากตอนแรกที่หลุบตามองไปที่พื้นเพราะไม่อยากจะสบตาใคร ก็พบว่าเจอกับคนที่รู้จัก ทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อยจากการที่ถูกทิ้งไว้กลางงานเทศกาลที่มีแต่คนที่ไม่รู้จักแบบนี้น่ะนะ

“อาชิยะซัง“

เธอผงกหัวเล็กน้อย เป็นการทักทายอีกฝ่าย

“... มาเที่ยวชมงานเทศกาลหรอคะ?”

เธอสะดุ้งตกใจเล็กน้อยเมื่อเงยหน้าขึ้นมาเจออีกฝ่าย เธอลังเล นัยต์ตาของเธอมองสลับระหว่างอีกฝ่ายและสมุดในมือที่หยิบขึ้นมา ก่อนจะรีบยื่นให้อีกฝ่ายในทันที

“ขอโทษค่ะ..”

“ชิมิสึซัง...?“

เธอเอ่ยชื่อของอีกฝ่ายออกมา แต่ด้วยความลังเลปกติแล้วถ้าลักษณ์การแสดงออกแบบนี้...

”.... ยาเอะซัง?“