"หอมจังเลยค่ะ"

แม้จะมองเห็นแค่จากไกล ๆ แต่กลิ่นหอมของขนมปังและชาก็ชัดเจนเสียจนยิ้มออกมา

รอจนเจ้าของร้านนำเสิร์ฟลงบนโต๊ะก็จ้องไม่วางตาขณะเกาพุงเจ้าหมาทั้งสอง

"..น..น่ารักจนไม่กล้ากินเลยล่ะค่ะ"

"กินได้จริง ๆ หรอคะ"

เด็กสาวยิ้มพลางรับกุญแจมาเก็บไว้ดวงตาจับจ้องคุโมะที่เข้าใกล้ด้วยรอยยิ้มบาง

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ คุโมะซัง"

ย่อตัวลงไปวางมือลงบนท้องแสนนุ่มนิ่มจนมือหายวับไปในขนนั้นทำเอาตาเป็นประกาย ออกแรงลูบและเกาให้เบา ๆ

"น่ารักมากเลยล่ะค่ะ คุณ..."

กำลังจะเอ่ยปากเรียกเจ้าของร้านแต่ก็นึกได้ว่าไม่รู้จักชื่อจึงเงียบไปแต่สายตากลับจ้องไม่วางตาแทนคำถาม

คนที่อยู่ในแถวสะดุ้งเฮือกตั้งแต่ได้ยินว่าผมดำก่อนถอนหายใจเมื่อไม่ใช่ตัวเอง

"ตะโกนแบบนั้นเดี๋ยวจะเจ็บคอเอานะคะ"

คนตกใจหันไปยิ้มเจื่อน ๆ ขณะพูดด้วยเสียงนุ่มนวล

แวบแรกผงะไปนิดหน่อยเพราะร่างที่สูงใหญ่และมีบาดแผลบนใบหน้าปรากฏตัว

"ถึงจะไม่มี..แต่ฝากไว้ก่อนดีกว่าค่ะ กลัวพวกคุณเขาจะชนจนเจ็บตัวเอาน่ะค่ะ"

"รบกวนด้วยนะคะ"

อายาโกะเดินช้า ๆ ไปเก็บกระเป๋านักเรียนของตนเข้าตู้รับฝากอย่างระมัดระวังทว่าในหัวกลับสนใจเจ้าขนฟูสีขาวนั้นมากกว่า

"คุณ..หมาชื่ออะไรหรอคะ"

เสียงดังเหมือนมีอะไรกระแทกกับของแข็งทำให้หันกลับไปมองภาพที่เห็นทำให้ต้องรีบเดินย้อนกลับไปหาอย่างรวดเร็ว

ย่อตัวลงเล็กน้อยเพื่อสำรวจดู

"คือว่า เป็นอะไรรึเปล่าคะ"

"มึนหัวมั้ยคะ? หรือเหมือนจะหน้ามืดรึเปล่าคะ?"

เวลาหลังเลิกเรียนอายาโกะที่จัดการกิจวัตรของตนเรียบร้อยก็ออกมาเดินเล่นในหมู่บ้านที่ใกล้ที่สุดและหยุดยืนหน้าคาเฟ่แห่งนี้

เธอเคยเห็นแต่ไม่เคยเข้ามาก่อนไหน ๆ ก็ไม่มีคนคอยห้ามจึงค่อย ๆ เดินเข้าไป

"ขอรบกวนด้วยนะคะ"

"คือว่า..ดิฉันต้องฝากของไว้ก่อนรึเปล่าคะ"