" โถ่ ใจร้ายจัง"

เขากล่าว ก่อนที่เหลือ คงทานจนหมด แล้วคงมีหยอกๆให้ไปส่ง แต่มั่นใจว่าน่าจะโดนมองอ่อนใส่

ก่อนจะตัวลา แล้วออกไป โดยไม่ลืมขอบคุณค่าอาหาร ไว้จะเอาของมาฝากครั้งหน้า แทน~~

/ขอบคุณสำหรับโรลเช่นกันค่ะะะ

(กริ๊ดโดดโดด โดนเกรียนนรฯ ทั้งที่จบไปแล้ว 😭💦💦 )

"เที่ยวต่อให้สนุกละ กระดาษตัวน้อย "

เขากล่าวไปแบบสบายๆ ถึงเวลาต้องแยกย้ายแล้ว เขาเองก็ต้องกลับไปเปลี่ยนเสื้อเสียด้วย ให้อยู่สภาพกางเกงเปียกแบบนี้ แล้วก็คงน่ารำคาญนิดหน่อย

เขาก็เตรียมตัวออกไปหลังอีกฝ่าย บอกลา

งานเลี้ยงย่อมมีวันจบเสมอ

เขาก็หันมาบอกเสริมก่อนไปหากอีกฝ่ายร่ำลาแล้ว

" เล่นเกมกับนาย ก็สนุกดี ขอบใจ"

(เทิร์นหน้าจบได้เยยนะคะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว)

"...."

มองของที่ได้รับแล้วก็เลิกคิ้ว เป็นของที่ ไม่เหมาะกับเขาเหมือนกัน แต่ชายหนุ่มก็ไม่ได้ตอบอะไร แล้วก็เพียงเก็บเอาไว้ แล้วยกมือเท้าเอว

" ก็ได้ งั้นก็ถึงเวลาแยกย้ายแล้วสินะ? "

แน่นอนว่าอาทสึโตะเปียก แต่เจ้าตัวก็ดูไม่ได้แคร์เท่าไหร่นัก
ส่วนคำกล่าวสุดท้ายเขาได้ยินแน่นอน แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามหรืออะไร

อีกฝ่ายก็คงได้ของหรือไปเล่นกับคนอื่นมาเยอะสินะ นั้นก็เรื่องปกติสำหรับงานแบบนี้
+

(เห็นของที่ได้แล้วตาถลน 5555555555555555555)

ก้าวเดินมาเรื่อยๆในที่สุดเกมก็จบลง พร้อมกับแสงสว่างที่ทั้งคู่ได้รับ
เกมเหมือนจะผ่านกันไปได้ด้วยดี

ฝ่ามือหนายกยื่นไปรับเศษหัวใจมาถือไว้ แล้วกล่าวบอกไป

" แต่นายรับของไปแล้วกัน ทางนี้ มีของเยอะมันจะวุ่นวายน่ะ "

เขากล่าวบอกไป แล้วพาอีกฝ่ายเดินไปจุดรับของ ยังไงก็ต้อง ไปให้เขาปลด ที่ข้อมือออกด้วย

.

ทั้งสองคนได้รับการปลดจากโซ่ที่พันธนาการทั้งคู่เอาไว้
พร้อมกับของที่ได้รับคือ..

" เป็นการตัดสินใจที่ดี "

จากการเจอสถานการ์ณแปลกๆไปอยู่หลายรอบโดยที่อีกฝ่ายอาจจะไม่เจอหรือเจอแต่ไม่รู้ไม่เห็นนั้น เป็นการที่ดีที่จะรับรู้ว่าพวกเราอยู่ด้วยกันโดยการสัมผัสกัน

อาทสึโตะเองก็เป็น กรรไกรหักให้กระดาษโดยห่อโดยง่าย
แล้วชักจูง(ดึง)กระดาษให้พร้อมกับตนเอง

"ไปจบเกมกันเถอะ"

เขากล่าวบอกไปแล้วก็เริ่มเดินนำคุณไป ไปยังจุดหมายทางออก และตามหาหัวใจ ใกล้จุดจบแล้ว

" แหม ถ้าแบบนั้น ก็ไม่น่าแปลกใจน่ะสิ "

เขากล่าวหลังเคี้ยวเห็ดหมด แล้วก็ควงตะเกียบเล่น ขณะที่มองอีกฝ่ายที่เคี้ยวเห็ดหนุบหนับๆ
แล้วก็แลบลิ้นออกมาเล็กน้อย แล้วค่อยกล่าวบอกไปต่อ

" ถ้าทางนี้ยังแปลกกว่า ก็เท่ากับว่ายังไม่แปลกนั้นละ "

เขาว่าตัวเขาก็ดูปกติจะตายไปถ้าเทียบกับคนอื่นๆในโรงเรียนน่านะ

" แบบนั้นเข้าป่าไปหาอะไรแปลกดีกว่า "

แล้วก็ค่อยๆคีบเห็ดเข้าปากต่อหลังถามจบ

อาทสึโตะก็ญีปุ่นแท้อยู่หรอก แต่ก็ไม่ได้แยแสเกี่ยวกับวัฒนธรรมไรพวกนี้เท่าไหร่ เพราะอยู่ฝรั่งเศสมาก่อนมาที่นี้

" เห ไม่รู้เหรอ? ถ้าทานที่คนป้อนให้มันจะอร่อยกว่าเดิมนะ เชื่อสิ ~ "

ชายหนุ่มกล่าวอย่างสบายๆ ขณะที่มองเด็กสาวผ่านเส้นผมที่ปกปิดใบหน้าแล้วยังคงยกข้างอย่างนั้น

"ซักคำดูน่า ~ ถ้าหายร้อนก่อนจะไม่อร่อยนะ พ่อครัวทำให้อย่างตั้งใจทั้งที"

คะยั้นคะยอสุดไปเลย

" เหมือนกระดาษจะอยากโดนบาดนะ"

กล่าวไปแบบสบายๆ ขณะที่ ก้าวเดินเข้าสู่ความมืด ยามนี้มีเพียงกุญแจข้อมือที่เป็นตัวจุดเชื่อมโยงให้รับรู้กันไว้ว่ายังอยู่

" เหมือนกำลังหาทางให้กรรไกร ทำให้กระดาษขาดอยู่เลย คิก"

เขากล่าวไปแบบแซวๆ พร้อมกับหัวเราะน้อยๆออกมา

แล้วกล่าวบอกไปต่อ ตอบคำถามอีกฝ่าย

" ทำไมจะให้กระดาษจับไม่ได้ละ? แต่ก็ขึ้นกับกระดาษนั้นละว่าอยากจับหรือเปล่า ~"

กล่าวจบก็ชูสองนิ้วหน้านิ่งๆให้ แล้วมองไปยังด่านข้างหน้า

"อ่าห้ะ สาเหตุที่ต้องคล้องมือกันไว้ เพราะกันหลงด่านสุดท้ายสินะเนี้ย ~"

ชายหนุ่มกล่าวแบบสบายๆ แล้วหันมาทางคุณต่อ

" ไปกันเถอะ "

กล่าวไปแบบชิวๆ ก่อนจะเริ่มเดินนำอีกฝ่ายไป
ให้อีกฝ่ายนำมาเยอะแล้วนี่น่า ~

ไม่วายหันมาแซวด้วย

"ถ้ากลัวจะจับมือกรรไกรที่อาจขึ้นสนิทก็ได้นะ คิก "

แล้วก็เดินปาย

" ใช่ สิ่งพวกนี้ก็ไม่เคยถูกกำหนดแต่แรกนี่"

ชายหนุ่มกล่าวตอบเสียงเรียบขณะที่มองมาทางคุณที่จ้องมองตนเองผ่านผิวน้ำ
แล้วหันกลับมามองข้างหน้าต่อ

จนได้เศษหัวใจด่านที่5 อาทสึโตะก็ดึงตัวเองขึ้นมาด่านบนแล้วยกฝ่ามือบีบน้ำจากกางเกงเล็กน้อย
โดยการยกขามาบีบแหม่ะๆไม่ได้ดึงอีกฝ่ายลงไป เพื่อบีบน้ำออกแต่อย่างใด

"ไม่มีปัญหาหรอก ~ ถ้ากรรไกรตัวนี้เป็นสนิทก็จะมีเวลาอู้งานมากขึ้นยังไงละ"

+

" นั้นก็คงใช่ กรรไกรไม่มีแรงใจสู้ก็คงไร้คมเหลือเพียงด้ามจับและ ความคมที่เหลือเพียงภายนอกเท่านั้น"

อาทสึโตะกล่าวบอกไปแบบสบายๆแล้วกล่าวบอกไปเสียงเรียบ

"เหมือนทางนี้ยังไงละ"

เป็นกรรไกรด้ามเดียวที่ไร้คมดังนั้นไม่มีทางตัดกระดาษขาดหรอก

" แต่กระดาษก็เป็นกระดาษอะไรก็ได้นี มันไม่ได้กำหนดเสียหน่อยว่า ต้องเป็นกระดาษขาวบางๆไม่ใ่ชเหรอ? "

กระดาษก็คือกระดาษนั้นละ

"อยากลองเดินดูเองก่อนไหมละ ? หรือว่า อยากให้ช่วยเลยดีละ ~"

ถึงอีกฝ่ายจะบอกไม่ถนัด แต่ก็ตัดสินใจถามไปพร้อมน้ำเสียงหยอกล้อในภายหลัง

[ฮันน่าไม่ถนัดการทรงตัวดังนั้นต้องสุ่มเต๋า d20- 5 เพื่อความสมดุล]

[1-5 ตกต้องไปเริ่มต้นใหม่
6-10 มี การเซเกิดขึ้น (สุ่มd20เพื่อดูว่ารอดหรือไม่)
11-15 ผ่านไปแบบทุลักทุเล แต่ก็ผ่านไปได้
16-20 ผ่านไปแบบสบายบรื๊อราวกับมีคนช่วยดัน(?)]

เขามองตามท่าทางอีกฝ่ายหลังกล่าวเข้ามาแล้วถูกล็อคแขนเข้าด้วยกัน แล้วเพียงยกมือข้างที่ว่างป้องปากเล็กน้อย

แหม มีแมวทะมึนซะแล้ว โถ่ๆ ไม่อยากอยู่ติดกันขนาดนั้นเลยเหรอ

แต่ก็หนีไม่ทันแล้วล่ะนะ

...

จนกระทั้งก้าวเข้ามาที่ด่านแรก ก็มองด่านที่ต้องใช้การทรงตัวพอสมควร
และต้องระวังไม่ให้ดึงกันเองเสียด้วย ก็หันไปหาอีกฝ่ายที่กล่าวบอก

เป็นแมวที่ดูไม่สมเป็นแมวจัง(?)
+

ไหนดูสิๆมีอะไรจะเล่าหรือเปล่า?
ความแปลกที่อีกฝ่ายว่า จะน่าสนใจซักแค่ไหนกันเชียว

สิ่งที่ทำให้คุณคิดว่าแปลกได้น่ะ?
อยากรู้เหมือนกันว่าจะมีแบบไหนบ้าง ?

ก็อย่างน้อยๆนั้นก็เป็น 1 ในเหตุผล ที่เขาอยากพาอีกฝ่ายไปที่ต่างๆนี่นะ ถึงจะไม่ทั้งหมดก็ตาม

แต่ก็มี 1เหตุผลในนั้น คือสิ่งนี้อย่างแน่นอน

เขามองตามคุณอยู่แล้ว มีหรือจะไม่มองตาม
ส่วนรอยแผลก็เพียงมองไว้ก่อน แต่ยังไม่ได้คิดจะถามอะไร

แล้วเพียง ตอบคำถาม ไปแทน

" แหม ถ้าเหตุผลพิเศษเหรอ ก็ไป สถานที่ห้ามเข้าง่ายดีนี่"

อาทสึโตะควงตะเกียบเล่น ระหว่างพูด พอพูดจบก็ตักเห็ดเข้าปากต่อ
แล้วพูดถามไปต่อหลังเคี้ยวจบ

" แปลกๆที่ว่าคืออะไรละ ถ้าสนใจอาจจะย้ายก็ได้ ว่าไปนั้น "

พูดไปแบบชิวๆก็เท้าคางมองอีกฝ่าย
+

+

อาทสึโตะเอากล่องอาหารรองที่ตัก ขณะที่ใช้ฝ่ามือรองอาหารไว้ จะได้ไม่หกด้วย

ยื่นไปจ่อปากอีกฝ่าย

เหมือนว่าถ้าอีกฝ่ายไม่ทานก็น่าจะไม่ยอมง่ายๆหรอกกระมั้ง

จะทำยังไงดีละ?

อาทสึโตะมองการกระทำของหญิงสาว
ก่อนจะเอียงคอน้อยๆ แล้วก็ยกยื่นฝ่ามือไปหาเด็กสาว
หยิบกล่องข้าวออกมาจากมือเด็กสาวฉึบ

เขาหยิบตะเกียบที่ขอมาอีกอัน ออกมา

เพราะบอกไปแรกสุดแล้วว่า ถ้าอีกฝ่ายทานไม่หมดจะช่วย ดังนั้นเสียไป1ก็ยังเหลืออีก1

อาทสึโตะแยกตะเกียบก่อนจะคีบอาหารแล้วยื่นป้อนไปทางอีกฝ่าย

" อ้าม ~ "

อาหารคำใหญ่กว่าที่อีกฝ่ายตักกินเมื่อครู่หน่อย แต่ก็ไม่ได้ใหญ่เกินไป