“อ้ะ อะ..ชิมิสึ อัตสึโกะค่ะ” พอลงมานั่งก็พูดตอบอย่างรวดเร็ว ราวกับลืมว่าเมื่อกี้เธอก็เพิ่งจะตอบไป

เธอเงยหน้าขึ้นมาก่อนจะพบว่าคุณมองกระดาษในมืออยู่

”อ เอ่อ..นี่น่ะ คือว่า..“ พูดจาตะกุกตะกัก
”..ไม่รู้..จะเขียนยังไงดีน่ะค่ะ“

สะดุ้งและหันไปหา ก่อนจะหลบตาก้มหน้าเล็กน้อย
“เอ่อ….” เหมือนกำลังนึกบางอย่างเลยเงียบไปนาน

“ค ค่ะ พอดียัง..เขียนไม่ได้น่ะค่ะ“
กำกระดาษในมือแน่น

“อะ เอ่อ….” ท่าทางดูจะลังเล

แต่ก็พยักหน้าให้
”ได้ค่ะ..“ แล้วก็ชี้ไปม้านั่งใกล้ๆ

”ไปนั่งเขียน..ตรงนั้นมั้ยคะ“

มองคุณด้วยรอยยิ้ม แต่ตาไม่ได้ยิ้มตามไปด้วย

”ค่ะ ของชั้นเอง“

มือยังยื่นอยู่ที่เดิม

”ขอคืนหน่อยค่ะ“

“อืม..ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษหรอกค่ะ”

“แต่นานๆทีจะได้มาเจอเพื่อนๆ ก็เลยรู้สึกดีค่ะ โดยเฉพาะได้เจอคนที่รู้จักชั้นด้วยยิ่งดีใจค่ะ” เธอยกยิ้มกว้าง

“ยังไงก็ขอบคุณที่เก็บสมุดให้นะ พอดีว่าชั้นมักจะขี้ลืมน่ะ ต้องคอยจดอะไรๆไว้ในนี้เยอะเลย“ พูดย้ำอีกรอบแม้จะพูดไปแล้วก็ตาม

แล้วก็หยิบโทรศัพท์ในมือที่สั่นอยู่ขึ้นมา
”ถ้างั้น ไว้รอบหน้าถ้าเจอกัน จะเลี้ยงขนมให้แทนคำขอบคุณก็แล้วกันนะคะ พอดีต้องไปแล้ว”

“อะ จะไปแล้วหรอ ยังคุยกันไม่จบเลยนะ~” น้ำเสียงที่ดูจะไม่ร้อนใจดังไล่ตามหลังคุณไป

เธอยังนั่งเท้าคางมองไปข้างหน้าจนกระทั่งโถงทางเดินว่างเปล่า

“อืม…ไปซะแล้ว ทำไงดีล่ะ”
“เอาเถอะ ให้อัตจังจัดการเองก็แล้วกัน”
เธอลุกขึ้น มือปัดกระโปรงเบาๆและหยิบโทรศัพท์ที่สั่นในมือมาตั่งแต่เมื่อกี้ขึ้นมา
”ค่ะ หนูเสร็จแล้ว เดี๋ยวจะไปหาค่ะ แค่นี้นะคะ“

[จบ]
(ขอบคุณสำหรับโรลค่า ขอโทษที่มาตอบช้านะคะ😭)

"อ้ะ..ชิมิสึ อัตสึโกะค่ะ" รีบแนะนำตัวตามเพื่อไม่ให้เสียมารยาท

แล้วก็มองข้อความในสมุด
"...เอ่อ ค ค่ะ"
ก้มหน้าลงยกกระดาษทันซาคุขึ้นมา

"..ด..ได้เขียนคำอธิษฐานรึยังคะ?"

"เกือบทำของสำคัญหายซะแล้ว ขอบคุณนะคะรุริจัง" รับสมุดโน้ตในมือมาก่อนจะยกยิ้มให้

"..จำชั้นได้ด้วยสินะคะ" ดวงตาจ้องไม่กระพริบ สีหน้าก็ไม่ได้เปลี่ยนไป แต่น้ำเสียงออกจะดีใจหน่อยๆ
มีน้อยคนที่จะรู้จักกับเธอนี่นา

"ประชุมผู้ปกครองเป็นยังไงบ้างคะ รุริจัง?

สิ้นคำถาม รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็หายไป

เงียบ

แค่เพียงชั่วขณะหนึ่ง

และรอยยิ้มก็กลับมาอีกครั้ง

"..ตกลง"
"จะไม่คืนให้หรอคะ?"

เธอไม่ได้ตอบคำถาม
และไม่ได้พยายามจะคว้าสมุดแต่อย่างใด

ทำเพียงจ้องมองอยู่อย่างนั้น

พอได้ยินคนทักก็เหมือนตื่นจากภวังค์

หันขวับแต่ไม่ได้เงยหน้ามาสบตา เพียงแค่จ้องปากกาในมือที่ยื่นมาให้

“….เอ่ะ เอ่อ”
“..ข ขอบคุณนะคะ แต่ว่า…“ แล้วก็ทิ้งช่วงไป

“…..ฉันมีปากกาอยู่แล้วน่ะค่ะ”
อีกมือล้วงเอาปากกาในสาบเสื้อออกมา

คิ้วขมวดแล้วก้มหัวให้เล็กน้อย
เม้มปากแน่น
”ขอโทษนะคะ คือ…“ ปากขยับคล้ายจะพูดอะไรแต่ก็จบประโยคไปแบบนั้นดื้อๆ

"อะฮะๆ" เธอหัวเราะ

และย่อตัวลงนั่งตรงหน้าคุณ

"ตกใจขนาดนั้นเลยหรอคะ..อย่างกับเห็นผีเลยนะคะ"

"ฉันก็แค่จะขอสมุดโน้ตนั่นคืนก็เท่านั้นเอง"

ทันทีที่คุณหยิบสมุดนั้นขึ้นมา ก็มีเงาปรากฏขึันตรงหน้าคุณ

"ขอโทษนะคะ" เสียงดังขึ้น
สาวน้อยยกมุมปากขึ้น และสบตากับคุณ พร้อมกับมีมือยื่นออกมา คล้ายรอให้คุณส่งสมุดเล่มนั้นให้

คุณจะคืนให้เธอมั้ย?

(/ยื่นหัวให้เพ้ททิพย์แบบเขินๆ ข ขอบคุณค่ะะ😣)

สะดุ้งเบาๆก่อนจะหันไปผงกหัวตอบ

"..ขอบคุณค่ะ..พวงกุญแจน่ารักมากๆ..."
"แล้วก็..ขอบคุณที่เหน็ดเหนื่อยด้วยนะคะ..สำหรับกิจกรรม"
จากที่เห็นประธานชมรมทุ่มเทกับการเตรียมงานอย่างมากก็อดรู้สึกขอบคุณไม่ได้

#THK_EVENT02 #THK_โปรโมทชมรม #THK_ชมรมเย็บปักถักร้อย

กิจกรรมโปรโมทชมรม 'สุ่มของจุ๊กจิ๊ก จากชมรมเย็บปักถักร้อย'

"นี่! ไหน ๆ ก็เดินผ่านมาแล้ว ก็แวะสุ่มของเย็บปักสักชิ้นสิ เป็นผลงานของสมาชิกในชมรมพวกเราเองน่ะ"

ลิงก์ชินดัน: en.shindanmaker.com/1238242