คิดตามเมื่อพูดถึงการเดินย้อนไปยังที่ ๆ ไปมาวันนี้

" ไปชายป่า ห้องเรียนชั้นปี 3 ปี 2 และปี 1 แวะไปซื้อของ--- "

และอีกร้อยแปดสถานที่ที่คนคนนึงสามารถเดินเรื่อยเปื่อยไปได้ทุกที่ภายในวันเดียว

เรียกได้ว่าเดินเล่นรอบเกาะ (?)

" ไม่เอาด้วยหรอก ผมทำหายเป็นกุญแจดอกที่ 15 ของเดือนนี้แล้วนะ "

" ของแบบนั้นไม่หายหรอก ผมจงใจวางเอาไว้รอบเกาะต่างหาก "

ทั้งที่คำตอบเรียบง่ายและดูเป็นไปได้– กลับไม่ชอบใจใบหน้านิ่งเฉยนั้นเสียเลย

" ไม่ใช่ของสำคัญอะไรขนาดนั้น "

เหม่อมองไปยังท้องฟ้า

" กุญแจห้องหายน่ะ... "

" อะ— ! "

ส่งเสียงในลำคอจากคำทักทายไร้สัญญาณเตือน ใบหน้าที่แย้มยิ้มจนถึงเมื่อครู่ถึงบึ้งลงทันตา

" ไม่ใช่ธุระของหัวขโมยแบบนายหรอก "

พูดอย่างไร้เยื่อใย , ความแค้นยังฝังลึกเกินกว่าจะลืม

ขนาดไอศกรีมยังโดนเอาไป ถ้าบอกว่ากำลังหาอะไรอยู่คงโดนแย่งอีกแน่

( ได้เสมอ ✨ )

รอยยิ้มนั้นหยุดลงชั่วครู่เมื่อเห็นว่าคุณเดินเข้ามา , ท่าทางไม่ชอบใจเท่าไหร่

" ลองทายดูสิ "

ปลายนิ้วแตะคางของตนเอง

ดูเป็นของที่ต่อให้หายไปก็ไม่ได้เดือดร้อนนัก

" อ้อ— ไม่ใช่ไม้กายสิทธิ์แน่นอน "

"โอ๊ย— !"

ในทีแรกก็คิดว่าอยากจะร่วมกิจกรรมทำนองนี้อยู่หรอก , กลับดูเหมือนเหตุการณ์นี้จะฝังใจเขาไปอีกนาน

ขมวดคิ้วมองเจ้ารุ่นน้องมารยาทแย่ จะให้แย่งของกินกันไปมาเหมือนเด็กก็ไม่ใช่เรื่องเท่าไหร่

"งั้นก็เอาไปเลย โดนน้ำลายเธอแล้วผมไม่เอาหรอก " 💢

ของแค่นั้นค่อยซื้อใหม่เอาก็ได้ ถึงปัดเสื้อโดยเฉพาะส่วนที่ถูกอีกฝ่ายโดนตัวด้วยท่าทางรังเกียจเกินจริง

ท่าทางแบบนั้นไม่ได้รู้สึกถึงความสำนึกผิดเลยสักนิด . . .

ยิ่งถูกจับให้แน่นก็ยิ่งดิ้นไปมา อย่างไรก็ตามตัวเขาก็ไม่ชอบให้ใครมาจับตัวอยู่แล้ว

" ปล่อยลงสิ เห็นมั้ยว่าไอศกรีมของผมละลายหมดแล้ว "

ถึงจะไม่ใช่ของโปรด แต่ก็พึ่งซื้อมา ด้วยอากาศและสภาพตอนนี้มันยิ่งเหลือน้อยลงไปทุกที

" เอาคืนมาเลย "

ก่อนที่มันจะละลายหมดจนอดกิน

เสียงหัวเราะนั้นทำให้เขาหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย– ออกจะมากเลยดีกว่า

" นี่ , ช่วยมีมารยาทกับรุ่นพี่ให้มากกว่านี้หน่อยเป็นไง " 💢

เพราะอ่านสีหน้าเบื้องหลังรอยยิ้มนั่นไม่ออกเลยสักนิด ความหงุดหงิดถึงเพิ่มเป็นเท่าตัว

ทั้งแบบนั้นก็ยังปั้นน้ำเสียงให้ดูอารมณ์ดี

" อยากวิ่งเองมากกว่า จะได้ไปถึงเร็วขึ้นไง ~ "

พยายามยันตัวขึ้นจากการถูกแบกขึ้นบ่า อับอายกับสภาพตอนนี้เหลือทน

ก็อู้ด้วยการไปหาของหวานกินดีกว่า , เจตนารมณ์ช่างตรงข้ามกับคำพูดเหลือเกิน

โบกมือให้กับรุ่นน้องด้วยท่าทางร่าเริงและเดินออกไป

------------

(( ขอจบเทิร์นตรงนี้ จะต่อหรือปิดจบเลยก็ได้ครับ ))

" มากเลยล่ะ "

คงเป็นเพราะสีหน้าที่ถึงจะตอบอะไรออกไปก็คงไม่เชื่ออยู่ดี– ถึงได้เลือกคำตอบแบบนั้นไป

ละความสนใจจากเรื่องให้กำลังใจอะไรนั่น คราวนี้กลับดูสนใจการพยายามใช้เสื้อคลุมปิดตัวมากกว่า

. . . คิดว่าเป็นพวกผอมแห้งนั่นแหละถึงได้พยายามปกปิด

" ถ้างั้นก็อย่าเป็นลมไปก่อนแล้วกัน , ผมไปช่วยงานดีกว่า บ้ายบ้าย ~"

ว่าพลางก้าวถอยออกมาจากตำแหน่งก่อนหน้า ไหน ๆ ก็อู้มาทั้งวัน—

+

พอพูดถึงฝ่ายเชียร์ขึ้นมา คนอู้งานก็ชะงักไปพักหนึ่ง, ราวกับว่าถูกทิ่มแทงด้วยลูกศรที่มองไม่เห็น

. . . ถ้ามีมนุษย์สัมพันธ์พอจะอยู่ฝ่ายเชียร์ก็คงอยู่ไปแล้วล่ะ

" แค่ล้อเล่นน่ะ— ผมไม่ให้กำลังใจคนแบบนายหรอก "

เหม่อมองไปอีกทาง ก่อนจะลุกขึ้นจากพื้น อากาศที่ร้อนขึ้นเรื่อย ๆ ชวนให้อึดอัดเกินกว่าจะอยู่ในชุดวอร์มด้วยซ้ำ

" คลุมเสื้อไว้แบบนั้นไม่ร้อนหรือไง ? "