“ ฉันกำลังพูดดีๆ นายก็ไม่ฟังอะ! ”
ว่าแล้วก็ขมวดคิ้วแล้วหน้ามุ่ยใส่ไปอีกทันที

“ ฉันกลับหอล่ะ อยู่ตรงนี้เริ่มเสียเวลาชีวิต ”
“ แล้วก็อย่าตามมานะ ไม่อยากคุยด้วยแล้ว!! ”

เดินเร็วขึ้นแบบคนที่ไม่ได้โกรธแต่ “งอน“ ไม่รู้เพราะโกรธหรือเพราะอายที่อีกฝ่ายไม่ได้ยินคำพูดเมื่อกี้

(มาป่วนได้อยู่ตึกB ห้อง601ค่ะ><)

“…ถ้านายคิดแบบนั้น ก็… ขอบใจแล้วกัน ”

เงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะหันมามองฮายาโตะตรงๆในที่สุด สายตานิ่งๆคล้ายจะจริงจัง— จนกระทั่งเห็นอีกฝ่ายอมยิ้มแบบนั้น

“ ชิ…ขำอะไรไม่ทราบ ”

คิ้วขมวดทันที และก็กลับมาเป็นริโอะคนเดิมที่ปากเสียอย่างรวดเร็ว

“ มั่นใจเกินไปแล้วมั้ง ”

ถอนหายใจเบาๆในความมั่นใจของฮายาโตะคุง

บ้าจริง… รู้สึกผิดนะเนี่ยปกติพูดตรงๆมาตลอดแต่ต้องโกหกเรื่องแบบนี้

“ ก็แค่… ถ้ามันเป็นนายจริงๆ ก็คงช่วยให้ช่วงนั้นไม่น่าเบื่อเท่าไหร่ “
“ แต่ฉันก็ไม่ได้บอกว่านายคือคนนั้นนะ อย่ามั่นใจให้มากนักล่ะ ”

ริโอะพูดจบก็หันหน้าหนี แต่ก็ยังยืนอยู่เฉยๆไม่รู้จะทำยังไงต่อไป

“ ก็รู้ตัวนี่… ”

เสียงพึมพำเบาๆ ก่อนจะเงียบไปครู่หนึ่ง เหมือนลังเลว่าจะพูดดีไหม

“ ที่จริงจำไม่ได้หรอกว่าชื่ออะไร หรือหน้าตาเป็นยังไง ”
.
.
“ แต่ช่วงที่อยู่โรงพยาบาลน่ะ… เหมือนจะเคยเล่นกับใครสักคนจริงๆนั่นแหละ ”
“ แต่จะใช่นายมั้ยก็อีกเรื่องนึง ”

อืม..ถึงจะจำไม่ได้จริงๆแต่เจ้านั่นดูทำตัวไม่ถูกสุดๆเลยแฮะ ถ้าบอกแบบนี้คงรู้สึกดีขึ้นมั้งนะ(?)

“ หน้านายเหมือนกำลังด่าฉันในใจอยู่นะ ”

ยกแขนขึ้นกอดอกแน่น ทำหน้าบึ้ง คิ้วขมวดผูกเป็นปมเหมือนอย่างเคย

“ เอาเถอะ ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนเก่าที่ฉันเองก็จำไม่ได้ “

เสียงดูเหมือนประชดเบาๆ แต่แฝงแววเหนื่อยใจนิดๆ

ริโอะชะงักไปเมื่ออีกฝ่ายชี้นิ้วมาทางอกซ้าย
“…โรคจิตรึไงมาชี้ตรงนั้นน่ะ!?”

เขาตวัดมือปัดนิ้วอีกฝ่ายออกแทบจะทันที ใบหน้าเริ่มแดง(โกรธ)

ถึงจะรู้ว่าเป็นหัวใจก็เถอะนี่มันเสียมารยาทสุดๆเลยไม่ใช่หรอ!!

“ อย่ามาทำเหมือนสนิทกันนักเลยน่า จำไม่ได้ก็บอกจำไม่ได้สิ! 2ขวบใครจำได้ก็ยอดมนุษย์แล้วเจ้าบื้อ!!! “
.
.
” หรือว่า…นายทำแบบนี้เพราะอยากรู้จักฉัน?? “
*หลงตัวเอง:p*

สีหน้าของริโอะดูไม่มั่นใจนัก มองไปที่ฮายาโตะคุงอย่างงุนงง

“ ฉันโตพอจะจำได้ว่าไม่เคยเล่นกับนาย ”
จ้องเขม่ง— *นึกว่าตอน8ขวบ*

ลองนึกดูแล้วตอนนั้นก็ไม่ได้ไปรู้จักใครเลยนี่ เจ้านี่จำคนผิดจริงๆสินะ

“ ช่วงประถมน่ะ..ฉันจำได้ทุกอย่าง แต่ไม่มีนายในความทรงจำเลยซักนิด จำคนผิดแล้วล่ะ! “

ริโอะนิ่งไปกับคำกระซิบนั้น หัวใจเต้นเร็วอย่างควบคุมไม่ได้ พร้อมถอยหลังออกมาจากตรงนั้น

“ หรอ…ฉันอาริมูระ ริโอะ ”

ข่าวที่ฉันผ่าตัดก็เป็นเคสที่ทำให้วงการแพทย์ก้าวหน้า ใครๆก็อาจจะเคยได้ยินมา…แต่ข่าวมันนานแล้วนี่

“ แต่ยังไงก็เถอะ ฉันไม่เคยเห็นหน้านายมาก่อน ”
“ แล้วรู้ได้ยังไงว่าฉันผ่าตัด อ่านข่าวรึไง? ”

ขมวดคิ้วลงเล็กน้อย น้ำเสียงต่ำลง หัวใจยังเต้นเร็วจนกลัวอีกฝ่ายจะได้ยินเสียง

“…ขอโทษนะ เรารู้จักกันเหรอ? ”
ริโอะถามเสียงเรียบ ทั้งที่ในใจเริ่มระแวง สายตาก็ไล่มองอีกฝ่ายจากหัวจรดเท้า

“ หรือไม่ก็นายอาจจะจำคนผิด ฉันมาจากโตเกียวไม่ใช่คนบนเกาะนี้หรอกนะ “

“ อืม ”

หลังจากเห็นรุ่นพี่สบัดผมใส่ก็นึกถึงใครบางคนขึ้นมา

(ขอบคุณที่มาเล่นด้วยนะคะ!)

“ เฮ้อ…งั้นฉันก็เป็นรุ่นน้องสินะ ”

“ อาริมูระ ริโอะ ปี 1 ครับ ”
ริโอเแนะนำตัวสั้น ๆ น้ำเสียงราบเรียบก่อนจะปรายตามองมือของอีกฝ่ายที่กำลังเช็ดอยู่เล็กน้อย

“ แล้วถ้ามีเชื้อโรคจริง ๆ ขออภัยที่ทำให้รุ่นพี่ต้องเสี่ยงชีวิตละกัน ”

*ขอโทษสไตล์ริโอะ*

” ใช่ จะทำบัตรใหม่..ก็บัตรฉันไปอยู่ในมือใครก็ไม่รู้เยอะแยะ รู้จักมั้ยเชื้อโรคน่ะ “

ริโอะพูดพลางถอนหายใจยาว มองตามบัตรที่หายลับไปกับใครก็ไม่รู้ ก่อนจะหันกลับมาจ้องหน้ารุ่นพี่คาซึมะอีกครั้ง

“ ว่าแต่..รุ่นพี่เป็นใครเนี่ย “

เขาถามออกไปตรง ๆ พร้อมส่งสายตามึนงงเล็กน้อย เหมือนเพิ่งรู้ตัวว่ากำลังโดนดุโดยคนที่ไม่รู้จักชื่อด้วยซ้ำ

ฟังไปก็คิดได้ว่าวันนี้โดนนักเรียนคนอื่นพูดเรื่องมารยาทใส่แบบนับไม่ถ้วน

“ ก็ตั้งใจจะทิ้งนั่นแหละ…แต่มันโดนหัวรุ่นพี่โดยไม่ตั้งใจเอง”

น้ำเสียงดูท้อแท้เล็กน้อย เหมือนจะรู้สึกผิดนิดหน่อย

“ อืม..งั้นช่วยถือว่ารับมันแทนถังขยะแล้วกันนะครับ ”

ริโอะฉีกยิ้มบางๆก่อนจะหุบยิ้มอย่างรวดเร็ว

ดูจากลักษณะภายนอกคงจะเป็นรุ่นพี่สินะ หน้าตาดูโกรธสุดๆไปเลย

“ แล้วรุ่นพี่มายืนให้บัตรตกใส่ตรงนี้ทำไมล่ะ? “

ริโอะพึมพำพลางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นสบตาอีกฝ่าย

“ แต่ยังไงก็..ขอโทษแล้วกัน ”

เริ่มรำคาญที่โทโมมิจังเอาแต่พูดว่าปากจัดทั้งที่เป็นเรื่องจริง

“ ชิ๊—— มันก็อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ “

ริโอะไม่ค่อยเชื่อเรื่องสิ่งลี้ลับเท่าไหร่

”ส่วนคนที่มีลักษณะพิเศษก็เกิดจากโรคทางพันธุกรรม ไม่ก็ยีนส์กลายพันธ์ุทั้งนั้นแหละ ที่จริงไม่พิเศษด้วยซ้ำมีผลข้างเคียงเยอะจะตายไป.. ”